Yalnızlık neymiş biliyor musun okuyucu, kimseyle alakalı olmayan, sonucu en fazla seni etkileyecek bir şeyi bile anlatamamakmış kimseye. Bir çocuğun doğru söylediğinde ağzına sıçıldığı için yalan söylemeye başlaması gibi anlaşılabilir, fakat yalandan ziyade hiçbir şey söylememeye başlaması kadar korkutucu.

Kalbimden çıkan kelimelerin hiçbir dilde bir karşılığı olmadığını kabul etmişçesine öylece duruyorum, kafa sallıyorum, cevabı evet olabilecek çoğu soruya neredeyse soruyu duymaksızın evet diyorum. Bu çünkü uyum olan, hele ki herkese karşı teksen. 

Umrunda olmadıklarımla da benim için çaba harcayanlarla da karşı tarafta olduğumu anladım her nasılsa, yok sayıyorum kendimi, sistem beni parçası saysın çarklar dönsün diye her şeyim artık, yalandan da olsa.

İçime atmışım anlatmışım önemli olan bu değilmiş, buraya yazmak değilmiş. Çözümsüz şeyleri duymaması gerekiyor insanların, sığ gündelik şeylerle ölümü bekleyelim. Bekler gibi yapalım daha doğrusu, sanki içimizde değilmişçesine.

Yeteri kadar yokmuş gibi davranırsan benim için de olmam belki de ha? Lütfen. 

Var mı gerçekten anlamı buranın, bunca yazının? Gerçekten karşılığım var mı insanlarda okuycu?

Herkes nasıl da memnun, musmutlu, akıl almaz rahatlıkta vicdanları. Peki Alptuğ? Kimdi ki Alptuğ? Ne zaman kim olabildi ki o kimlerin gözünde.

Kimsenin ne yaptığından, neye sebebiyet verdiğinden haberi yok yazık. Hayır onlara değil, doğrusu en çok bana yazık.

Ha yanlış anlama okuyucu, ben kendime değil, boşa giden duygularıma, sadakatime, içimdeki dostluk kavramının göğsümü katrana yavaşça çevirmişliğine, hayatımda ilk ama vallahi billahi de ilk kez bak, ilk kez birilerinin kötülüğünü, mutsuzluğunu istemeye hem de en çok sevdiğim eski "can" dostlarım tarafından itildiğime acıyorum. Can dediysem benim için sadece, yoksa ne canımın kıymeti var veya vardı, ne bana dair minicik bir şeyin. Özür dilerim okuyucu kısa keseceğim, keşke lafı uzatmak bir şeyleri değiştirebilseydi bu zamana dek. Sen beni bilirsin gönlüm rahat, yılları devirdik, şu yüzlerce yazıdan biri yalan değildir, hepsi sana emanet.

Kanıma karışacak sabahlar lazım artık, bulutlarım arasından sızacak incecik güneşlere muhtacım. Yeterince uzun zamandır yolumu, daha da önemlisi sevgimi kaybetmiş söyleniyorum siste; yukarı bakamaz oldum, yere düştüm düşeli.

Sevecen, sıcak, birbirimizi etle kemik anacağımız, gurur duyacağımız güleç insanlar nerde? Bir insanın şansı varsa hayatta, o da güzel, dengi insanlardır, hoş uzun muhabbetlerdir, muhabbet derken birbirini muhabbetle anmaktır daha ziyade anlıyor musun?

Ne kadar mutlusundur anlıyorsan, zira ben anlamıyorum açıkçası, çocuğu yepyeni bir şey isteyen baba gibi ben de anlamıyorum kalbimin bu esasında normal isteğini. Çok eskiden kaybetmişim ben, ne kaybettiğimi bile değil yalnız acısını anımsıyorum.

Bu havalardan çok önce üşüyordum ben öyle düşün, siz küçük küçük küser kırılırken hayata sizin için değişirken, ben hep bildiğim yüzüyleydim yüz yüze. Siz pek hoş gelmediniz ama ben hep buradayım, hala bilmiyorsunuz. Ben de öyle.

Yeterince bilsem kendime zarar verirdim muhtemelen, ara sıra yatıştırmasaydı beni yalandan da olsa ufak tefek yakınlıklar şefkatler. Neyse, ben kimdim ki okuyucu, hala da öyle; sana günaydın, bana... Bana pek bir şey kalmadı doğrusu, hiç yoktan iyi değil çünkü hiç yoktu zaten. Hoşçakal. 

Dün bir noktada çok korktum kendimden okuyucu, zira yalan olduğunu bal gibi bildiğim bir sevginin, sıcaklığın peşinden gidesim geldi bir an için. Neden mi? Yapmaaa, biliyorsun... Gerçi açıkçası ben bile bu kadarını bilmiyordum. Bu kadar yalnız, evet evet açık net yapayalnız ve içten içe muhtaç oluşumu.

Tabi uzun zaman içinde eğittim kendimi, delice istesem de bir şeyleri yapmamak hususunda; hala her gün aklımda onlarca kişi olsa da mesaj atmıyorum onlara, bana neden böyle yaptıklarını sormuyorum hınçla, sürekli bir anlamı olmayacağını ve hiçbir zaman tek birinin dahi umurunda olmadığımı, yüreklerinde vicdan veya sevginin zerresi olmadığını hatırlatıyorum kendime, hiç sevmediklerini ve hiçbir şeyin değişmeyeceğini...

Koptum okuyucu, kızıyorsunuz böyle deyince ama kopmamış gibi davranmam mı değiştirecek kopukluğumu? Bambaşka bir yerde duruyorum hayattan, insanlardan... Oldukça uzak. Bu beni ürkütüyor mu, üzüyor mu? Evet biraz. Ama bir alternatifi yok, en azından bu dünyada, hak ettiğimi alacağım da yok.

Yalnızım okuyucu, açık, net, bir başımayım işte.

 

Çoğu insan çoğu şey için geç kaldı benim nezdimde ne yazık ki ama en çok da bu özürler, bu zerre kıymetsiz hatta sinir bozucu, bir sivilce gibi aniden doğan özürler...

"Bu da bir şey" dediğinizi duyar gibiyim, teoride benim için de öyle ama pratikte öyle olmadığını gördük bugün. Meğer artık su serpici değil yangın hatırlatıcıymış özürler.

Ben kindar değilim, yalnızca unutamıyorum, unutamamak derken zihinselden ibaret değil, hissel olarak da tüm hüzünlerimi hala yaşıyorum, böyle bir unutamamak. Bunu anlayabilecek olsanız zaten çok farklı olurdu.

Kimseyi kırmamak için kırk takla atan, af müdürü, şefkat abidesi ben hala capcanlı duruyorsa da içimde, epey kabarık bir liste söz konusu olduğunda onun değil, pek kimsenin bilmediği tarafımın kanunları geçerli.

Bunu ben zorla böyleleştirdim! Çünkü bal gibi biliyordum o insanların benim affetme huyumu, çabucak yumuşayabilirliğimi bilip bunu kullanmak isteyeceğini. Yıllar sonra gelen bir özür ne denli sahicidir sorarım size, ki aradan geçen zaman boyu bana bugünkü kadar rahat ulaşabilecekken.

Bu kadar kaba, sert vs. olmak zorunda mıydın Alptuğ? Evet. Karşımdaki kişilerin bunu en ufak hak etmediklerini düşünsem emin olun beceremezdim, eğer beni düzenli okuyorsanız bundan şüpheniz olmaz zaten. Oysa kızgınlığım tam da buna zaten: Hak ettikleri şeyin bu olmasına.

Alptuğ düşünmeden lak diye en ağır lafı gelir ortaya koyar, herkesi yakar yıkar, bunu yaparken de böyle biri olmaktan asla ama karşısındaki insanlara bunu yaşatmaktan ise tarifsiz bir keyif alır AMA kesinlikle ve kesinlikle bir damla olsun samimi pişman, masum insan bundan nasibini almaz.

Bir ömür herkese kucak açtım, hala açıyorum. Benimki anlamadığınız kadar farklı ama bilakis elzem olan bir tedbir. Kucağımdan da bıçaklanmamak ve insanlara kucak açmaya devam edebilmek için, birilerinin de götünden kan almak zorundayım. Popo desem anlamını düşürürdü özür dilerim. 

Huzur nedir? İyi hissetmek falan filan bilmem ne. Iyi de ulan bu mutluluk! Her mutluluk huzurdur ama her huzur mutluluk değildir mi desek peki? Nedeni şu:

Huzur bana göre "bari" demektir, hani "Bir huzur ver" dersin falan ya. Huzur demek, ben artık mutlu olmaktan iyi hissetmekten geçtim, koyverdim, bir şeylerin böyle gelmiş böyle gider oluşunu kabullendim, hiç olmazsa bırakın bu yaşadığım şeyleri sessiz yaşayayım demektir. Yokluktur huzur, bir şeylerin eksikliğinin idrakına sığınıp, var olmayan şeylerden, en güçlüsü "eh işte" olabilecek tavırlar çıkarmaya çalışmak, dişine tırnağınla ve en önemlisi tek başına iyimser bir kumpanya yönetmektir.

Huzur istiyorum demek, beni anlamıyorsunuz ve hiçbir şeyin de çözüme kavuşacağı yok, bari laf kalabalığınız altında ezilmeyeyim demekle bire birdir. Bir bakıma "Kaçıyorum, uyum sağlayın, önce bunu bildiğinizi ardındanaa beni unutun.

Huzur istiyorum okuyucu, yeterince eriyebileceğim kadar gözden irak, her zamanki kendi kendime. 

Olmadı işte sevgili kalbim, uzun zamandır tasarladığım kadar gittim aslında, yine de olmadı görüyorum.

Güzel sabahlar yok artık, iyiliğimiz için bize karşı gelen ısrarcı dostlar yok; yalnızca ve yalnızca, ne olduğu anlaşılamayacak kadar kırılmış parçalar var, batar da batar.

Olmadı işte, düzelir sandım düzelmedi, geçmedi eksikler; yalan söylüyorum değil mi kalbim, sanmadım aslında, bal gibi biliyordum bir gün böyle bir yazı yazacağımı.

Mesele unutmak değil biliyor musun, unutmak gerekmesi; düne kadar birbirinin hayatında özel olduğun, karşılıklı sırlar, zor günler paylaştığın insanları bilhassa...

Bir şeyleri unutmak için bir şey yapmaya başlarsan eğer, bunu neden yaptığın bilgisi bile unutamamana yeter; bu yüzden saçmadır hobi uydurmak, yeni insanlarla tanışmaya çalışmak, gün sonunda neden bunu yaptığını bildiğin için. O rezil boşluğa bakıyorum kalbim, gözlerim kapalıyken bile, utanç kuşatıyor...

Hiçbir şeyin dolduramayacağının idrakındayım artık; eskisi gibiyi bırak, herhangi bir şey gibi bile olamayacağım, hayatımın sonuna kadar bu korkulu yerine konulamazlıkla yanacağım suçsuz üstelik. Benim insanlarım nerede? Yok benim insanlarım. Yok!

Hangi utanç biliyor musun? Beni bu hale koyanlardan herhangi biri ölüyor olsun gözlerim önünde, kurtarabilecek olayım farz et ki; delice ağlar ama kılımı kıpırdatmam biliyorum ya, bunun utancı işte. Tahmin et, ağlamak mı kayıtsız kalmak mı beni kötü hissettiren, korkarım yanılacaksın sen bile.

Yine de atlattım, iyiyim bilmem ne bilecek herkes, çünkü diğer türlü de anladıkları yok, farkında olmayı anlamak sanıyorlar, hemhal nedir bilmiyorlar; zaten çok da önemsediklerini sanmıyorum, etrafta onların modunu düşürecek üzgün bir görüntü olmaması onlar için yeterli... Sadece sen ve ben varız, sevgili ama sevgisiz kalbim. 

Unutulmuş ama kapanmamış, aksine iltihap kapmış dev bir yara gibiyim. Neyse.

Bu kadar sevgili olmasa mıydın bilmiyorum ki, sevgili kalbim.