Kaderle yarışırken sadece hızlı olman değil, geri geri sürmen de gerekir. Her vazgeçiş geçmiş yolunda açılan bir kuytu olduğu sürece de bu yalnızca kendini karşılaştırmaksızın kazanılan bir mücadele formunu alır. Eski ben ile yeni ben arasında mekik dokuyan insan, yüzüklü parmak gibi şişer ve bu şişkinliği giderebilecek tek bir şey varsa güvendir... Deseniz şimdi bana, e güven diyorsun da sen ne ediyorsun hoca... Alamadığınız her cevap tümörleşir tüm yara kabuklarımda...

Belki de hepsi matematik yüzünden, bir defa dört eden iki kere iki hep dört etti diye, her yakın olan uzaklaşacaklıktan alamıyor kendini... Neden zeminsiz her şeyimiz, diken üstü kırılganlıklarımız, sonra bir de bu kırılganlıkların bizde yarattığı o haller. Biliyorum ben abi, ben bu hissin içinden geliyorum, o yüzden biri bana kızdığında çok haksız da olsa gemileri yakamıyorum; biliyorum ki o an benim yanımda o hali varsa, diğerinin yanında da benim bir halim duruyor, biliyorum. Bu yüzden zor ağlar insan insana.

Acı çekiyorlar, herkes acı çekiyor, şuramda hissediyorum hepsini ama söyleyemem. Ne kadar hissettiğimi bilselerdi, beni acımadığına inandırmak için beyhude bir çabaya girişirlerdi, kimin için? Benim için. Ben ne yapıyorum peki, kabul iyi bir dinleyiciyim ve galiba bazen işe yarar tavsiyeler de veriyorum ama biliyorum köpek gibi bağlı elim kolum. Birine onun için ağladığını söylersen ne olur? Kızım demesin "Babam böyle ağlamayı nereden öğrendi?"

Kimim ben söylesenize bana, tamam Alptuğ Dağ falan ama... Ben aslında insanlarla içre dahi olsa, onların ve biraz da kendimin önceki insanlarımız yüzünden, evet yalnız bu sebepten... Ne kadar olursa olsun hep en fazla yüzde doksan dokuz güvenilebilecek bir adamım; tamam hepimiz hepimiz için öyleyiz ama işte sizin rahatlıkla kabul edip yaşadığınız bu yüzde birlik fark bile hayati benim için...
Çok çok istediğim, aslında en büyük isteğim de olan şeyi asla beceremeyeceğim: Allah'la da konuştum bunu çok, sözel bir cevap vermese de bir gün bir cevap verir umarım. Ona dedim ki, gel sen tüm bu yamacımdaki insanların derdini bana yükle, gün yüzü görmeyeyim razıyım dedim, bir tek bencilliğimse insanların "onlar için olduğumu" bilmesiydi, bana borçlu hissetsin diye değil, sadece başkalarında bir nebze de olsa var olmayı garantilemek istedim, kötü mü ettim? Çekerim çünkü ben, onları mutlu gördükçe onlardan aldığım mutsuzluk seyrelir... İnsana anca kendi acısı ağır gelir kardeşlerim, benim acım ki biri dostluktur, diğeri ise beni acıtmayan dostlarımın çektiği acı... Onları ferah görmek her şeye değer mi? Değer, hele kalplerinde bir üzerlik tohumu olsun varsam, yanında ağlayacak ve çekinmeyecekleri bensem.

Dindiremediğim herkesim şuramda büyür durur, sevsem de mecbur batar, inlemem de yazarım ancak... Ben kimseye kızmıyorum, aslında belki kimse de kimseye kızmıyor hatta kızıyor gibi görünenlere bazı kelimeler söyleseniz orada ağlayacaklar. Biri bende ağlasın, belki sağaltırım. Belki de ağlamaya ihtiyacımız vardır hepimizin bu şişkin sıkıntıyı gidermek için ama utancımız izin vermiyordur, omuz omuza ağlamak çözecektir her şeyi de bugün ağladığımız insan yarın gitmeyecekse tabii, gel de emin ol şimdi.

Biliyorum bu benim suçum değil ama
İnsanların benden emin olabilmesini dilerdim ve benim de onlardan,
Bu işte ağlamanın koşulu, ağlamadan anlattım...
Herkesi görüyorum, içlerindeki kırgınlık gözlerime batıyor da susmaya mecburum,
Herkesi seviyorum, durmaya mecburum...

Ağlamanın ön koşulu bu. Sessiz bir yer olsun, ben ve biri,sadece biz ve omuzlarımız, koşulsuz ağlaşalım çok mu?

Bir sıkıntı var... Bu kez biraz farklı, anlatabileceğimden ya da buraya yazarak seyreltebileceğimden emin değilim. Başka çarem yok zaten ama şöyle izah etmeye çalışayım: Hiçbir şey olmamışken giderek azalıyor güvenim ve bağım, bu bağsızlık beni öldürüyor, sanki birden bire tansiyonum sıfıra düşüyor, ki sıfır tansiyon ancak ölüye mahsustur. Kimseyle aramda hiçbir şey yokmuş gibi anlatabiliyor muyum? Herhangi bir kimseyle herhangi bir bağım yokmuş gibi, hatta bunun da ötesi... Ya baba gulyabaniyi bildin mi? aynı öyle işte; ya da şeyi izledin mi, Fantastik Dörtlü, hani onda o herif taşa dönüşünce sevgilisinin yanına gidiyordu da kız kaçıyordu... Öyle hissediyorum işte...

Ben bir şeye dönüşmedim, değişmedim de, tamam illa ki değiştim ama kastettiğim o değil; yakmadım kimseyi, kimseyi bırakmadım, bana lanet okuyacak kimse yok, tamam sevmeyenim çok ama bilmiyorum, zamanında yaptığım ama bana yapılanlar yanında adı dahi okunmayacak bir iki ufak hata yüzünden belki sadece... Babacım ben kimseyle kötü olmaya dayanamıyorum anlıyor musunuz, huzurum kaçıyor, o kişiler bana dair kötü hissetmese bile ben onlara kötü hissettiğim için benim canımın iki kere acıması gibi astronomik bir durum var ortada, anlayabiliyor musun?
Herkes beni sevsin istedim ben, herkes sevsin derken herkes hayranlıkla şey yapsın falan gibi değil, mümkün de değil zaten öyle bir şey... Bilmiyorum, galiba ilk defa anlatamayacağım. Kötü bir adam değilim ki, bundan eminim, bu zamana kadar yaptığım hiçbir şeyi kötü niyetle yapmadım; öfkeli bir insanım kabul, yine de öfkemi asla serbest bırakmadım. Aksine herkesin gözlerinin içine sadakatle ve merhamet dilenircesine baktığımı hatırlıyorum, kötü olan ve bugünlerde dönüp baktığımızda aslında gerçek de olan düşüncelerimi bir zamanlar söylemeye kıyamadığım, bir masaldan parçalar gibi gelen dostlarıma...

Neden kimse bağrına basmadı beni, benimsemedi, en yakını görmedi? Hadi bunları da geçtim geçerim, sıradan bir insan gibi sevgi görmek için ne yapmam gerekiyordu? Farklılığımın cezası mı yoksa bunlar, yani tarzımın yahut hastalığımın. Paranoyak mıyım? Değilim canım değilim, sadece su öylesine çekildi ki bütün ihtimaller su yüzüne çıktı, hani şu benim bir kaşığında boğulduğum sevgi suyu. Uzaylı mıyım ben? Katil miyim? Hitler miyim? Cevap verin artık, bunlar herhangi edebi metinde karşılaşacağınız süs sorularından değil ne yazık ki. Net hatırlıyorum bakın bir gün en yakın arkadaşıma demiştim "Galiba insanlar benden nefret ediyor.", sonra o da her en iyi arkadaşın yaptığı gibi ama çok çok daha sertçe azarladı beni ve gitti, geri dönmedi, sebep söylemedi, yüzüme bile bakmadı, adam yerine koymadı...

Yabancılıkta sınır tanımıyorum.

Anam babam üzerine yemin mi edeyim ne yapayım, kimsenin kötülüğünü istemedim işte. Neden insanlar evlerini yakmışım, ana babalarını öldürmüşüm gibi davranıyor? Abartıyor muyum? Onlar için öyle değil belki bende yarattığı etki öyle, kim benim kadar umursadı ki aramızdakini ya da kim benim onu umursadığım kadar beni umursadı, elbette hafif gelecek, elbette bana enkaz olacak... Ve ben o enkazda bir sıkıntı doğuracağım. Kimse insanların kendisine acımasını istemez, bense açıkça isteyecek duruma bile gelmiştim, o an dün gibi şuramda -hatta gibisi fazladır belki- ama dokunan yok, çünkü o an kendi kendime geçti uzun zaman, şimdi dokunsan...

Ne vardı be, beraberce, mutluca yaşasaydık? Benim ipek yüklü kervanım mı var? Yusuf'u kuyuya ben mi attım? Neden? Çoğunun gidişinin sebebini bile bilmiyorum, bildiklerimse belki daha acı: Karşımdakinin iyiliği için yaptığım ve kimseye en ufak zararı olmayan bir şey bana onu kaybettirdi, sokayım öyle işe. EFENDİM? SENİ DUYAMADIM? BEN KAYBETMEDİM ONLAR MI KAYBETTİ? Hayır babam hayır, bu defa değil, bu defa ben kaybettim.
Acı çekmem gerektiğini hissediyorum bazen, kendime hak versem bile sanki çoğunluğu haklı görmeye meyilli bir tarafım bana bir katilmişçesine azap çektiriyor, işte bunu anlayamazsın babam.

Yine de, bütün bu kayıp halimle bile, kalan ömrüm her ne ise herkesin iyiliğine son bulacağını yeminle noktalanıyorum bu yazıda... Ben herkesi çok seviyorum, kimse benim yahut benimle olmasa bile, tüm kimseliğimle... Bir vedayı, bir sebebi, hakkımda ufacık bir iç sızısını dahi hak etmediysem... Çok sıkılıyorum, kafama sık istersen.

Sen, ben... Biz başkayız onlardan, herkesten belki. Kanımız uyuşmayacak asla, farklı bir sinmişlik olacak hep bizde; onlarla aramız iyi bile olsa asla ortak bir şeyimiz olamayacak, bunda ne onların ne bizim dahlimiz var. Mizaç mı denir buna, bilmiyorum, farklıyız işte, kelimenin tam anlamıyla "hitap etmiyoruz". Herkesten biraz farklıyız biz, herkeste düz ilerleyen bazı çizgiler bize gelince sapıyor biraz; bu sapma kötü bir şey değil aslında, hatta onlar da biz de kötü değiliz aslında bakarsan...
Kötü olan bizim çok az ve birbirimizden habersiz oluşumuz, Kars'ta yetişen bambu ağacı gibiyiz anlıyor musun? Farklı olandan hoşlanıyoruz biz ama asla farkından ötürü değil, bilakis çoğu zaman yalnız bu fark dahi burnumuzdan getiriyor hoşlantımızı.
Kabul ve takdir görmeyi unut, bil ki bunları görmek bile benimsenmeye yetmiyor ve asıl ihtiyaç da buradan doğuyor, en zor şartlarda herkes herkesi anlama yetisindedir zati ama ben hissedilmekten bahsediyorum.

Yenilikçi, belki radikal sayılabilecek her şeyimiz zul oluyor bu kalabalıklarda istemsiz.

Sana bana övgü de dizseler bizimle olamazlar, biz de onlarla  bu empatinin kat kat üstü bir şey ve böyle bir özelliği yok insanın. En sevdiği renk mor olana turuncuyu farklı tonlarda sunarak sevdirmeye çalışmamız asıl tonumuzu zehirler mi ona bakmak lazım.

Oturmuşuz biz, belli bir yazın  fotoğraf, sanat, dostluk, insanlık ve vesaire anlayışımız oluşmuş ve insanlar bizden değil. Bu. Bu kadar basit. Bu denklemi bu kadar iyi kurarken denklemin can acıtmasına diyecek söz yok, bari herkes kendindenlerle olup benimsenmişliği tatsaydı.

O kadar farklıyız ki başkamız yok,
Acı bunun içinde.

Soğumak, artık sevmemekten ziyade artık korkmaktır bana göre. Tedirgin edici derecede bir başkalık kokusu önce burnunuzu sonra yüreğinizi sızlatır. Böyle anların her biri gerçeğe dair öyle mülahazalardır ki canlarım... Sizin için gerçek bir yerde biter, daha düne kadar hakikiliğine kalıbınızı basacağınız ilişkilerin her biri cam bir yüzey üzerine kuruludur sanki, kırılmaz cam bile olsa kırıldığında ilk senin suçun olur, zira üstünde durma kararı senindir, camı yapansa ancak sana yeterince yüklenildikten sonra gelir kızgın beyinlere  diğer bir deyişle sen infilak edince.

Bu senfoni kemiklerimi kırıyor.

Hiçbirinizin kimse umrunda değil, hiçbiriniz için hiç kimse bir şey ifade etmiyor; tek becerebildiğiniz var o da birisini hayatınızdan derhal çıkarabilip hiç pişman olmamanız, bunu bir güç olarak görüyor ve hiç utanmıyorsunuz, bitirmek üzerine şekillenmiş lanet makineler oldunuz, hiçbirinizin bir şeyi sürdürmeye yetecek erdemleri kalmadı, zor yollardan kaçayım derken iyiyi de güzeli de unutup boka döndünüz hepiniz... Mücadelesiz piçler! Yoksunlar! Duygu barındıran hiçbir şeyden nasibini almamış ve söz kıymet vermeye gelince derhal buharlaşan aşağılık mahluklar!
Neymiş efendim dünya rekabet dünyasıymış, herkes herkesin kuyusunu kazarmış, ya avcı olacakmışsın ya av... Kimse de dönüp demiyor ki "YA Bİ S**TİRİN GİDİN!", üstüne üstlük herkes de bu aptal laflara kanıp birbirine bileniyor.

Hiç fark etmiyor musunuz, artık insanlar alttan alta zevk alır oldu birbirine acı çektirmekten, istisnasız hepimiz; kimimiz farkında değil, kimimiz biliyor ve gidermek için bir şeyler yapıyor, kimimiz utanıyor, kimimizin umrunda bile değil. Ben mi? Benim bu gidişatı seyrettikçe katlanan, ezeli bir acım var ve acırken acıtılamadığını görüyorum, asıl soru şu: Yapabilsem yapar mıydım? Cevabın evet olmasından ne denli korktuğumu izah edemem size, nitekim şu da var ki yapsam da pişmanlık duymayacağımdan eminim, çünkü birilerine acı çektirirken bile tek maksadım benimle empati kurmaları, aşırıya kaçamam ben.
Kaçabilecek olsam böyle olmazdı hiçbir şey, oturup böyle yazılar kaleme almaktansa sahi fiiller üzerinde dururdum pek tabii; halbuki beni bilen bilir irde adamıyım, bir kendime bir etrafa uzunca bakacağım derken bir noktada ömür biter, bana eyvallah.

Bu senfoni gözlerimi karartıyor.

Şunu da biliyorum kendime dair, bazı insanların mutlu olması bana acı veriyor, daha doğrusu bu mutluluğun yokluğum kaynaklı olması da diyebiliriz, bir camın ardından en çaresizce nasıl bakılırsa öyle tanık oluyorum ve tanık oldukça kendi hayatım olduğundan da rezil geliyor belki de; kimse küçümsemeye kalkmasın, o insanlara pek çok ömür verdim ve ömürlerimin benden uzakta, benim yerime ve benden yoksun işleyişi sanki biraz kaçırılmış gibi hissettiriyor, şuanda bulunduğum hayat yahut her ne dersen işte, zerresi dahi bana ait değilmiş, ruhumla bedenim olağanca ayrıymış gibi.
Kızmayın yani bana, ya da vazgeçtim kızın ne değişir ki? İnsanların zaten hiçbir zaman bir diğerini anlayası olmadı, "Ya benim istediğim gibi olacak ya da yol vereceğim." zihniyeti bizi gezgin ve benimseyemez kıldı, herhangi manada en ufak yakınlaştığımız herhangi bir insanın bizi ne zaman terk edeceğinden öte sorumuz olmadı, bu soru kanımıza karıştı.


Taviz adamıyım ben, alttan alma adamıyım, uzlaşı için canımı veririm... Ve ben sanırım bu lanet yüklü niteliklerimle toplumun en ücra noktasıyım. Sadece ama sadece bu yüzden inanmayı ömrümce reddediyorum insanlara, neymiş dostluğa önem veriyorlarmış, neymiş gerçek aşkı arıyorlarmış... YALAN! Herkes deneyip deneyip yanılmak istiyor, herkes herkesi yeterince tüketip atmak istiyor kağıt mendil gibi, bir sonrasına geçe geçe tatmin olmak istiyor, kısık ve boktan tatminlerle ölüp gitmeyi hayat zannediyor. Eğer onlar haklıysa bilin ki benimki hayat değil, yaşamıyorum derken neyi kastettiğimi daha iyi anladınız mı şimdi?

Bu senfoni acı bitiyor.

*İki tireli kısmın arasını okumayabilirsiniz.

N'aber benliğimin radyoaktif çekirdeği? Bir haftada iki oluyor bu sana yazışlarım, kaldı ki böyle olması iyiyi mi kötüyü mü işaret ediyor bilemedim. Var olmayan biriyle, dünyanın herhangi bir yerindeki Türkçe bilen herhangi bir canlının kolayca erişip anlayabileceği bir biçimde, bu kadar özel konulara dair sıkça iletişime geçmem bir tür ifşa mıdır? Duygularımı ifşa etmeyi seviyorum çünkü benim gücüm de bu, insanların onca acizlik ve duygu saklama çabasına rağmen bir küfür gibi ortada durmak, inkar edilememek...

Neyse sevgilim, seninle daha bunları çok konuşuruz, kim bilir belki kırmızı lambalı bir odamız olur bizim de, bu muhabbet oraya yakışır ancak. Sana bir filin en memnun olmadığı uzvunu andıran bir beyazlıkta yazıyorum; neden memnun değil biliyor musun, en değerli parçası yüzünden ölmek zorunda bırakıldığı için, onu o yapan şey laneti olduğundan... Kafamın karışık olduğunu anladığını biliyorum ama acaba ofsayt da beni anlıyor mudur? Ben futbolun m'sini bilmem bebeğim aldırma, yalnızca gol olmamak için çırpınıyorum, olmadıkça vuruyorlar olsam da vuracaklar biliyorum, çünkü ben top değilim ama topunu...

Seni seviyorum işte, önemli olan ve öyle kalması gereken bir bu bir dostluklar değil midir? Tamam dostluk demeyelim, senin yanında kendi yaralarımı kaşımak, seni ona dahil etmenin de ötesinde onu sana dahil etmekleşiyor ki emin ol bu ikisi farklı ve ikincisi daima korkuludur... Sen diye biri yok bunun en iyi ben farkındayım, üstüme gelme işte, sadece hiç birine pişmanlıksız seni seviyorum demediysem demek ki... Bu kadar iç içe konuşmak zorunda mıyım değil mi? Muhtemelen öyleyim benim atom altı parçacığım, Laura Marling ablamızın "What He Wrote" isimli güftesinde de belirttiği üzere: "That suits us well, that suits me well."

Beni anlamak zorunda olmadığını hisset isterdim, sen ve beni sevmekte ısrarcı olan herkes daha doğrusu; beni anlamadan da paylaşabilirsiniz tüm bunları, illa ben olmak gerekmez: ısınmak için ateşe dokunur musunuz, elinizi uzatsanız da olur. Ki el uzatmak, el vermek hem deyim olarak hem de reelde o kadar fazla şeye karşılık geliyor ki kendi kafamı dahi kaldıramıyorum bazen. Şu benim seninle kurduğum boşluk öylesine güzide ki, bu yüzden sana hep gece, her yer kararıp sessizleştiğinde yazdığımı anladım, zira ancak o zaman bütünüm ve bu da sana müsaitleşmek demektir, kim kimin yarısıyla niye yetinir de sen benle yetinesin.

Sadece sen, ben ve hisler olalım artık olmaz mı? Bedenlerimiz yan yana olsun ama konuşmayalım, hiçbir konu açmayalım, sen öyle gökten düşer gibi birden var ol ve ikimiz de birbirimiz hakkında nice meraklar taşısak da bir süre kenara bırakalım... Sen bana bak, ben sana bakayım -hem belli mi olur belki gülümsersin- sonra uyuruz, bakarsın nefesin nefesime karışır... Düşündüm de belki bil yıldır uyuyor sayılmam sevgilim, yorgun bitip yorgun başlıyor her dönümüm sensiz, haklısın belki bir yıl öncesinde de yoktun ama artık kimse yok benim için... Sen hariç.
Sadece ummak istiyorum, bunu anladığını umuyorum mesela ama yine de açıklamak istiyorum. Sormayayım, öğrenmeyeyim; beni sevip sevmediğini mesela, nasıl bulduğunu yahut öyle sorular... Sadece iyi cevaplar umayım, o kadar umayım ki üstüne bir daha düşünmeyeyim sevgilim. Korkumsan bu iyi bir şeydir aslında.

Her kimsen senin de beni böyle gecelerde bir yerlerde hissettiğin fikri büyütüyor, o toparlıyor beni, dahası değil, kop gel artık, dinesim var. Benimle diner misin? Kavuşmamız belki hayatımızın çareleriyle lehimlenmemiz olur buna inanırım ben, ben senin var olduğuna inanırım, güzel olduğuna inanırım, geleceğine inanırım. Din benimle bir tanem, bir acı olarak din, keder olarak din, doğru bulmadığın bir parça kendinden benimle arınmış hisset ne kadar da isterim. Seviyorum seni, gelirsen dinerim, dinelim sevgilim.

İnsan öldürme eyleminin ölüm anından itibaren gelişen anlamsızlığı... Bütün o tutkunun boşa gitmesi adeta, bir şey hissedemeyecek oluşu ölenin. Ben hiç insan öldürmedim ama istedim, elime fırsat geçse yapmazdım ya da yapamazdım bu da doğu ama ölesiye istedim; muhtemelen siz de istediniz, bilemedin isteyeceksiniz. O yüzden kimse bana yadırgarca bakmasın, ben birsem üçsünüz hepiniz, neyse... Düşündükçe fark ettim ki birini öldürmek ondan intikam almanın en berbat yolu, insan sonsuz acı vermek istiyor. Ne o? Siz hiç istemediniz galiba, Allah bilir hep rahat uyumuşsunuzdur, asla... Neyse. Sorun şurada ki iç kanatan bir gerçeği görmezden gelemeyiz: Birini yalnız sevdikleri sonsuz acıtabilir, aç parantez benim Allah belamı versin kapa parantez. Bu durumda senin her şeyin olmuş ama onun için hiçbir şey ifade etmediğini günler içinde ağır ağır kanayarsk ve nice göz yaşlarıyla tecrübe ettiğin birilerini gel de acıt, nasıl olacak?

Çok isterim sayın okuyucu vallahi billahi tillahi çok isterim hala inan ki; bu Alptuğ kim için kim ki iyi olmuş zalimin önde gideni olmuş neyi değiştirecek, ana babası hariç kim için?
Yetmiyor ve yetmez anlıyor musun? Şu günüm istediği kadar normal olsun -buna şükür tabii- her gün aynı şeyler kafamda nedenli nasıllı talim ettikçe, hüngür hüngür parçalara ayrılıp Allah'a haykırarak onlara hakkımı helal etmediğim yüzlerce gecenin şuramdaki ölüsünü kim nasıl kaldıracak?

Eğer birini öldürebilecek olsaydım bunu her gün yapabilmeyi dilerdim, her gün yataktan kalkıp aynı kişileri farklı biçimlerde öldürmek ve öldürürken hesap sormak. Ne acı ki zarar verebilecek olsam dahi elimden kurtaracak bir ölüm var insanları, ahiret inancım olmasa vay halime.

Şimdi bu yazıyı okuyan üç beş gerzek benim birilerine zarar vereceğimi düşünüp boktan yere paniğe kapılacak, kapılsın da üstelik, panik ve korku benim yapabileceğimden fazlasını yapacaktır eminim.
Hadi ölüm mölüm işin fantezisi de, harbiden insan bir şeylerin tecelli etmesini istiyor, öyle abartılı biçimde de değil, benim yaşadığımı yaşasalar kafi, maksat empati olsun değil mi?

Son söz: Galiba sayın okuyucu, birini öldürsem o bile ben olurdum biliyor musun. 

Ne haber benim canım, olmayan ve muhtemelen mümkün de olmayacak biricik sevgilim, eşim, kızımın benle aynı genleri paylaşmayan en yakın akrabası...

Nasıldır acaba sesin şimdi senin, en berbat halinde dahi müjdeleyici tonda sanki, böyle annen sevdiğin tatlıyı yapmıştır da mutfağa çağırır hani bildin mi? Şey gibi yahut, tatildesindir, yataktasındır ama fena sıcaktır böyle döner durursun, camı açarsın sonra, hoş bir esintiyle cırcırböceği sesleri ilişir ya kulağına...
Gözlerin nasıldır? Hiç cümle kurmana gerek yok gibidir eminim o tüm rüyaların içre olduğu bakışların; belki de dünyadaki son hüzünlü olmayan sonbahar yaprağı rengindedir, bilemedin yağmur ormanlarında nesli tükenen hayvanlara yuva olmuşçasına şefkatli ağaçların veya yapraklarının rengidir olamaz mı? hiç yoksa okşayan denizlerin mavisidir, her karanlıkta aslında bizimle olduğu için asla yalnız hissetmeyeceğimiz siyahtır. (Biliyorum, dünyada siyah göze sahip tek canlı eşek derler ama ben onların gözünün seninkinden güzel olduğunu düşünemem.)

Gülüşün nasıldır kim bilir, bana kalırsa periyodik cetvele acilen eklenmesi gereken bir element vasfı taşıyordur, senin gülüşüne şahit olan biri ilk kez gözünün ve kulağının bu kadar uyumlu çalıştığını hissediyordur bilhassa.
Ağlaman nasıldır kim bilir çiçeğim, kıyametten sonra en az şahit olunası olay olsa gerek, zannedersin ki dünyadaki tüm bitkiler aynı anda solmuş, toprak kahveden siyaha, sular maviden ala dönmüş. Buna dayananın insanlığına, sebep olanın varlığına şaşmamak elde mi sen söyle.
Nasılsındır kızınca, derindeki her bir gözenek aktif bir yanardağ mıdır, yoksa çöker kalır mısın çaresiz, zira zarar vermek fiilinin icad olunmadığı yıllardan gönderilmişçesin.
Nasılsındır heyecan içinde, dünyanın en güzel sesini oluşturmak için meydana gelmiş titreşimlere mi bırakır ellerin kendini, terler misin doğanın derinlerden bir yerden yeryüzüne can suyu akıttığı gibi merhametle, büyür mü gözlerin ufak bir kız çocuğunun doğum günü için mutlulukla şişirdiği balon misali?

Nasıldır saçların? Tel tel aralarında dolanırken kaybolmam sorun yaratır mı ki senin için? Saçlarının bütünleştiği o teninde çiller var mıdır bana özel, bir gamzen bile mi yoktur yoksa? Olmasın, bilakis eminim tüm bunlar varsa dahi geride bırakacak dudakların ve onların üzerine adeta güneş saati misali gölgesi düşen ve dünyanın en mükemmel kemanının üzerine işli f deliklerini andıran, minimum kaz tüyü yumuşaklığında, sen üşüdüğünde ucu utanan bir burnun sahibisindir.

Hakkında tüm bunları yalnız ve yalnızca umabilmek ne acı kuşkusuz dahi olsa, halbuki yanıtları bu denli tatlı olmayabilecek sorular da var sana dair:
Uzak mısındır bana? Kim vardır şimdi yanında? Bana ihtiyacın var mıdır? Ah be sevgilim... Nasılsındır kim bilir.