Bu yazıyı okuyabiliyorsanız 2019'a girdik demektir, hayrolsun.
Önce iki bin on sekiz denen leşten bahsetmek istiyorum. EN HATIRLAMAK İSTEMEDİĞİM YIL ODUR ÇÜNKÜ! En berbat doğum günüm de bu senekiydi, muhtemelen öyle de kalacak, diğer pek çok şey gibi. En gerçek manada insanlara güvenimi ilk kaybedişim oldu bu sene, öyle ki şimdi bana açılan birsürü sevgi dolu kol varken tereddütten tek yapabildiğim kaçmak, doludizgin... Ve en izbe neyse o olmak...

*Bu noktada aşağıdaki şarkıyı açınız

"Ben dönmem hayata." diyesim geliyor: "Ben o eski ben olmam, yatışmam, daha da toparlamam... Yapamazsınız işte, gelmez elinizden, bunun için uğraşmayın..." İnsanlar benim için çabaladıkça daha kötü hissediyorum çünkü, "Unutamıyorum işte anasını satayım, bunu ben kabullendim siz mi beceremiyorsunuz!" diyesim geliyor susuyorum, onların hiçbir suçu yok, içimdeki bu öfkenin açığa çıkacağı herhangi birinin de muhtemelen suçu olmayacak...
Ne bok bir yıldı bee, feleğin çemberinden tersten geçtim resmen, hiçbir sevgi gerçek değilmiş, değer vermek diye bir şey yokmuş, ben en aşağı bir 5 yılı olduğu gibi yaşamamışım zaten ki... İster 2019 ister 3046 olsun ne değişecek, yaşamadan gidiyorum insan kardeşlerim, yaşamayacağım biliyorum, yokluğu ehemmiyetsizin varlığı neçedir zaten.

"Sadece yaralı atları mı vururlar?" dedim geçen içimden,
Beni niye vurmazlar.

Dost demeye delicesine imtina etsem de bir dostum -umarım beni yanıltmaz ama yanıltsa kaç yazar artık- geçenlerde bu hediyeyi verdi bana. Sevinmem gerekir di'mi? Korkmayın öyle oldu, sevindim, çok sevindim ama bir yandan da içim buruldu, çünkü ismi lazım değil biriyle de son sevgi dolu konuşmamızda bana "Yılbaşında sana ne alayım?" demişti... Üstelik bu bir de şiir kitabı, açık net beni ele geçirebilecek ve neden zaaflarımın bu kadar ortada olduğunu sorgulatacak derecede mükemmel bir hediye.
Peki ne diyeyim ben şimdi bu kıza ha? Üç beş tane it oğlu it yüzünden ne seni ne başkasını benimseyemiyorum diyeyim mi? İçimde size karşı büyük bir sevgi oluşurken zerre güvenim yok hatta bazen kafamda kötü insanlar olduğunuz canlanıyor diyeyim mi? Denmez tabi, ne dendi ki zaten, kime ne diyebildim ki, anca burada kendi kendimi avuttum ki onu da becermekten acizim. Ayrıca bir baba beceriksizliğim de şudur: İnsanların "Gülerek hatırlayacaksın." dediği ne varsa asla gülerek hatırlayamam, lanetin de böylesi be...

elimizin sırrını bilirsin.

Namuslu bir kitap gibi güler,

alnımızın terini silersin.

O gider, bu gider, şu gider,

Dostluk, sen yanı başımızda kalırsın.

Yok abi yine de ben iyimser olayım -ya da öyle gibi yapayım- sizler için, sonuçta yaşadığımız yıl bir rakam ileri gidiyor değil mi? Aman aman ne de büyük mucize, sanırsın acılar da üç yüz altmış beş gün geriye itelenecek, nafile...
İnancım zerre kalmasa da bu defa farklı olur belki, bir bebeğin ilk adımları gibi yeniden alışırım bu aslında normal olan fakat benim üst düzey görmeme sebep olunmuş -örneğin bu hediye benim için neredeyse kutsal denebilecek bir öneme sahip bahsettiğim ve bahsetmediğim nedenlerden- insani değerlere; böyle böyle belki yeniden Teoman dinleyebilirim, sigara içen insanlara nefretle bakmayı bırakabilirim, Arkadaş şarkısını ağlamadan dinleyebilirim...

Ahmet Telli'nin çok güzel bir lafı var:
"Unutma dostumsun sen, neredeysen orda ölmek isterim!"

Bu dostlar da gidecek mi? İşte bu soru beni her sabah tek bir sorunun kıyısından döndürüyor da görmüyorsunuz: Onlar gitmeden ben mi gitsem? Yine mi öyle olur, çok iyiyizdir biz şimdi iki bin on dokuza girerken, sonra ilk başta muhabbetimiz azalır, sonra bir bakmışım kesilmiş, sonra neden kesildiğini sormaya başlarım inkar ederler, sonra... Sonrası olmasın artık, çünkü ben zaten o sonradayım; öncem neyin yok benim, bir önceliğim varsa o da...

İyi seneler kısaca.

Ne zaman kendine biraz daha da dürüst olup savunma mekanizmalarımı devre dışı bıraksam görüyorum ki kimi insanları kaybetmeye karşı rezilce bir korkudan öte zerre hal yok içimde, kaldı ki sözü geçen bu kayıp ölüm gibi anti iradi bir durum da değil, açık konuşmak gerekirse birilerinin benden vazgeçmesi işte.
Onlarsız yapamam demiyorum çünkü daha önce yaptım, onlar gibi oncası vardı ve şimdi çok afedersiniz siktir olup bıraktı hepsi beni ama ben yaşadım... Asıl soru şu burada: Yaşadım ama yaşamak istedim mi? İstemek başarmanın yarısı falan derler siz daha iyi bilirsiniz, bu bağlamda ben yaşamış oluyor muyum gerçekten? Yine de nasıl açıklanırdı ki bambaşka boktan bir şeyi ararken fotoğraflar arasında ağlamam? Hiç olmazsa deli olmadığımı kanıtlayacak tek yumurta ikizi kelimelerim var: Sevgi ve Acı.

İnsan sosyal bir canlıdır derlerdi
Sosyalliği yerine getiremezdim
Oysa şimdi öyle mi
Canlılığımı da sağlayamıyorum

Yapılmazları yaptım hep ben: Kimseyi aldatmadım, tütün yahut alkole bulaşmadım, kumarım  bilmen neyim yoktu belki ama... Tekrar tekrar inandım,  fazlaca -kendime olandan dahi- değer verdim, yalnızca filmlerde olur denilen şeyleri de yaşadım, sadece kitaplarda olur denen adamları da oldum... Bunca ve dahasından sonra haddim olarak belki fazla insanlık bekledim insanlardan, sevgi deyin sadakat deyin ne önemi varsa artık işte...
Öylesine tir tir bilinmezi, ölümü beklercesine sevdikçe artan bir kuşku ve beraberinde korkuyla...

*Aşağıdaki şarkı eşliğinde okuyunuz.

Ben yalnız bir adamım, dağılalım. Gündelik sohbetler edelim ve dağılalım, dahası değil. Aynı sınıfta, aynı işyerinde, aynı sokakta, aynı evde bulunalım ama o kadar, metafiziki bir yakınlığa mahal vermeden dağılalım. Birbirimizi kaybetmekten korkamadan dağılalım ve bitsin. Anlıyorsunuz di'mi? Anlıyorsanız dağılalım.
Bir şeyler paylaşmadan dağılalım, ekmeğimizi bölüşmeden, birbirimize minnet duyamadan, şefkat hissedemeden...
Tamam bana yine değer verin, yine sevin ama birbirimize bağlanmadan dağılalım. Şu allame-i cihanda beni sevmeye gönül yetirmiş bir kızcağız varsa bu lafım da ona: sev beni kabul, bağrına bas peki, benimle neşelen tamam, benimle unut bir şeyleri ama... Ama sen bana unutturmaya kalkmadan, bunu başaramadan dağılalım, ben omzunda ağlayacak kıvama gelmeden...
Herkesle dağılalım, eş olalım, kardeş olalım ama dağılalım işte; sorun kimsenin değil zaten, sadece anladım ki herhangi bir manada birilerini ortak edeceğim bir hayat yok ortada...

Sezen Aksu'nun "Yok, öyle el gibi durma gül biraz, sana gülmeler yaraşır..." deyişindeki "el" benim galiba.

Her şeyi temize çeker belki dağılmak ve -iyilerle birlikte de olsa- dile indirger kötü ihtimalleri; önceki yaralandıklarımızı da unuturuz bakarsın, başkalaşır dağıldıkça ve sırayı kendimize getiririz nihayet kim bilir, dağılmak medet ummamak demektir çünkü, biraz da paramparça olmak.
Biz işte paramparça dağılalım, binbir yere saçılalım, bugün manense yarın belki cismen. Böylece sağaltmış oluruz başta kendimiz olmak üzere kötü her şeyi; zira bir damla kan göze batmaz ama oluk oluk akan kan herkesi kötü eder işte... Korkarım bizim kanımız daha durmadı, pıhtılaşmadan dağılalım.

Şöyle bir dönüp bakınca aslında çok garip... Bundan çok değil birkaç ay önceki çilemi -unutmuşcasına- hatırlıyorum da... Sonra bir baktım gece sayılabilecek karanlıkta kalkıp şehrin öbür ucuna seyahat etmeye başlamışım her gün, diğer her şeyin bittiğini resmen kanıtlayan ve benim için ilk defa metafiziki olmayan bir uzaklaşma eylemi... Bu en çok da insana hayatının değiştiğini anlatan bir şey, sanki bir çiçekten kopup garip bir şekilde diğerine yapışıp orda yaşamaya başlamış bir yaprak gibiyim... Bu kötü bir şey değil, böyle olmasını ben istiyordum evet ve memnunum da ama... Aması şu: Artık bu çiçeğin üstünde olup burada diğerinde olduğumdan çok çok daha iyi hissetsem de... Ben sonuçta öbür çiçeğin yaprağıydım anlıyor musunuz?

Biraz, ebeveyninden türlü kötülük görmüş birinin, ebeveyni öldüğünde üzülüp bunu anlamlandıramaması hatta üzüldüğü için bilinçaltında kendine bile kin beslemeye başlamasından farksız bu durum.

Dersteyken bir arkadaşım "Kendimi değersiz hissediyorum." diye mesaj atmış, böyle şeyler hep bir anda olur zaten... Onu aramak istedim, yanında olmak istedim ama istemedi... Sadece söylemek istedi işte ve galiba söylerken amacı bunu bilmem bile değildi.
Bu hissi anladığımı biliyordu muhtemelen, yaşadıklarımı bilip bir dışkının diğerine hissettiği yakınlığı hissetti bende; arkadaşların birbirine her zaman ne kendinin ne de diğerinin yarası yokmuş gibi davranıp durması ya da boşver demesi mesela, boşver diyen de umursuyordur ama birinin bu sorunun önemli olmadığını ifade edip sorunun sahibini rahatlatması gerekiyordur, herkes her şeyin farkındadır ama bu oyun oynanmak zorundadır ya...

Ben de bu çiçekli oyunu oynuyorum galiba, sanki bu yeni hayatıma nakledilmiş bir uzuv gibiyim; başkasının olduğumu, yani gerçekte delicesine üzgün ve umutsuz olduğumu, sürekli geçmişi acıyla andığımı, bazı boşlukları başka insanlarla dolduramadığımdan etrafım kalabalıklaştıkça daha da hüzünlendiğimi, bir şeyi benimsesem de sürekli ona ait olmadığımı hissettiğimi bal gibi biliyorum...
Ama yine bildiğim bir şey var, bu vücudu kabul etmezsem ben de o da ölecek; bilmediğimse bunu nasıl yapacağım, nasıl herhangi bir ilişki kurarken altımda eriyen bir buz varmışçasına güvensiz davranıp bunu karşımdakine hissettirerek onu da üzmek gibi eylemlerime bir son vereceğim mesela? Kimseyi sevemediğimi hissediyorum, hele eskisi gibi uğruna ölmeyi hayal edip keyif alacak kadar asla...

İyi bir yaprak olmak için ne gerekir?

Çiçekten çok mermiye benzer bir hal aldı her şey, hele ki şimdi herkesin çıkar ilişkisi kurup birbirine aslında rakip ve zayıf olarak baktığı bu yarı profesyonel hayatında, bir yanımın ego yaparcasına "birtakım işler yap veyık geç hepsini, onların bilmediği onlarca şey yapabiliyorsun." diye iç sesimi kuşatması da beni korkutmuyor değil.

Öteki çiçekte ölen o aşırı masum, saf Alptuğ... Şimdi geri dönsen seni yine üzüp ezecekler ama... Ben de burda bu yıkılmaz halimle çok iyi hissetmiyorum aslında.
Burada tanıştığım onca iyi insanla o eski hayatımdakiler yerine tanışmış olsaydım mesela, yani hiç o çiçeğin yaprağı olmasaydım... O zaman Nesli hocanın verdiği kahvaltıya katılır harf notu atlardım fakat sanırım harf notu bile beni kalabalığa karıştırmaya yetmiyor artık; önceden yalnızlığımdan şikayet ederdim, şimdiyse yakın arkadaşlarım, iyi olan her şey önceki çiçekte var olmadığından bu hayatımda da bir parça acı ve ben bu parçanın altında eziliyorum, kimse göremez, anlayamaz...

Çiçeklerin kanı var mıdır?

Ne benim ne başkası, en ara ve en uzak neyse oyum, hiçbir şey bilmiyorum ve not gibi başarı gibi şeylerle avunuyorum, eski ben bunu yapmaz ağlardı ama arada bir fark yok esasen... "Kendimi değersiz hissediyorum." ve ben de sadece söylemek istedim.

Artık bir yaprak gibi bile hissetmiyorum, kopmanın kendisi oldum.

Bu sabah okula gelirken bir şey düşündüm serviste: Büyüyoruz hepimiz, cismen ve manen aynı ölçüde olmasa da aynı anda yapıyoruz bu haltı; dikkatimi çekense yaralar, biz büyüdükçe yaraların küçük kalması gerekiyor pratikte, teoride, hatta bebek beşiğinde bile... Ama kalmıyor,  sadece eksik bırakıyor.
Lafı nereye getirdiğimi -ya da neyin etrafında hala dönüp durduğumu- anladınız sanırım. Üstadım "Yaralarımızla eşitleniyoruz birbirimize." der ama bir şeyi hesaba katmaz, böylesine yıllandıkça büyüyen bir yaraya ancak kam ağacı yetişebilir, yetişemezse de ölür gider ama bu yara bakidir benle, hele bu eksiklik...

Beynim, benim işe aldığım bir çalışan olsaydı muhtemelen ona şunları söylerdim: "Sence ben sana neden para veriyorum? Beni anlaman için, kovuldun." Kim bilir belki de bu konuşma yaşanmıştır bile, zira yalnız bir beyin bir yerde beyinlik vasfı kökten eksik ve adeta yalnızca kendini sulayan bir musluk halini almıştır benim için.

Yine düşündüm de herhangi bir insanı kendimi adayarak sevmedim bir daha, benimsemedim, kendimi ait hissedemedim; öyle olması gerekir zaten diyeceksiniz, halt etmişsiniz! Ama hata sizde de değil aslında, yanisi kime nasıl anlatabilirim ki yaşamamın ancak böyle mümkün olduğunu; zaten insanlar benim imkan ve imkansızlıklarımı anlamaya bir nebze...

Neyse bu cümle de eksik kalsın, sanki cümlelerim tamamlanınca ayakta durabiliyorum da; hayır belli ki öyle gözüküyor zira ben her gün bıkmadan usanmadan bu çileleri betimledikçe -garip ve iğrenç bir biçimde- yazmanın bana yettiğini düşünüp hepten ellerini çekiyor gibi insanlar, halbuki tüm bu site bir iniltiden, apaçık yardım çağrısından başka bir şey değil!

Bu yazı da yarım kalsın ben gib...

Gördüğüm her kalabalıkta, ki kalabalıktan kastım birbiriyle yakın ilişkileri olup gülümseyen tiplerden söz ediyorum, arkadaş grupları falan hani... Gördüğüm her kalabalıkta şuramdan bir şey beni çağırır "Uzak dur." der gibi sanki, bu ontolojik bir kaygı galiba, bilmiyorum... Aidiyetsizliğimi susmaz iç sesim asla, şu vakit kimleri kinleri bir araya getirsem de, etrafım çok kalabalık ve mutlu da olsa... Tüm bunlara sahip ommak dahi, aahip olmadığım zamanlar ne hatırlatıyorsa aynısını hatırlatacak... Ben o birkaç kişiyle mutlu olmak istemiştim, onların hak edip etmediğişuraya dursun ama eksikleri... Boğaza düğüm olur cinsten.

Hayvan gibi özendim hayatım boyunca evet, nasıl da kuru kuruya imrenip üzüldüğümü Allah biliyor, uzaktan bakan adam olmayı bile fazla iyi yerine getirdim; oysa sorsanız tek istediğim bana değin sıcak ve gerçek birtakım hislerdi... Sormadınız... Ben tüm bunları yaşarken birileri de bana özendi; kimi yazı çizi dünyama ve ordaki cesarete, kimi dijital bazi şeylerime... Hiçbirine de dönüp diyemedim ki bunlar o kadar matah da şeyler değil ben bunları acıdan yapıyorum, sizin tutkum sandığınız şey en iyi tabirle acziyetimi dışa vurma hevesim benim... Geleceği parlak bir adam değilim, zannetmiyorum, bunu lazım da görmüyorum, hatta...

Ayşe Özden var bizim, iyi kızdır ama iyi olmanın da ötesinde yaralarımız bir yerde eşitlenir ve bana kalırsa tek kişinin kendiyle konuşması halini alır bazı diyaloglarımız ki bunu çok az insanla tecrübe ettim... O da bu lanetten muzdarip, bu yüzden kendimizi anlatmaya Youtube üzerinden -benim zaten böyle bir seri'm var aslında- devam edeceğiz.
Bunu şu sebepten anlattım size: Onun izlenmemek gibi haklı bir endişesi oldu, düşünsenize ekrana bir Alptuğ Dağ koyup insanları ekranın önünde tutmaya çalışacaksınız, bu resmen delilik!
İzlenmek için değilse neden diyeceksiniz tabii, hemen söyleyeyim: "Biz zaten beğenilmeyeceğini kabul etmiş fakat inkar da edilemeyecek insanlarız, böyle böyle bir şey yaptık, çıktık ve hem kendimizin hem de toplumun şu şu dertlerini bir bir alıp küt diye gözünüze soktuk, en acıtıcı yanlarıyla yaptık bunu, ellerimiz videoyu çekerken kalbimiz de acı çekti, biz aslanlar gibi, taş gibi kendi gerçeğimizi koyduk ortaya, birileri devamlı başını çevirse de o aha orda dimdik duruyor ve duracak da. İşte şimdi birilerinin bize karşı mahcup hissedip utanma vakti." diyebilmek için.

Sanırım diyecek fazla da bir şey yok bunun üstüne, yakın olmadığım o kimsenin en en dışından, teğet olmaktan bile misliyle uzak geçip gidiyorum işte hayatta, böyleliğimi ekmek banarcasına kabullenerek, tek sorun gerçeğin bu soğan kokusunca keskin formunu hissettirmeden sindirebilmek, sancı desen geçmiş mirası zaten... Vedalar ola düğümlenmiş kalpleriniz ve hepinize.

Yazıya başlamadan önce sizlerden ricam, aşağıdaki şarkıyı dinlemeniz ve sözlerini okumanız (sözler görüntüye gömülü) sevgilerimle.

Tipik bir cumartesi gecesinden farksız aslında, pardon bugün cuma, gerçi ne fark eder ki? Günlük sanatsal doyumumu yaptım sayılır; müzik dinledim, film izledim, hatta gece birkaç tane daha izleyeceğim... Yine de bir şey eksik, o her zamanki büyük eksikten söz etmiyorum, zira laf ona gelse zamanın esas duruşa geçmesi gerekir ki bu da kaderin ıkınmasına eşdeğerdir.
Bu gece fark ettim ki biriyle konuşmayı özlemişim ama o kim bilmiyorum, sanki hep yazıştığım birine yazma ihtiyacı duymuşum gibi birden; o kişinin kim olduğunu düşündüm, Esra? Sena? Şura? Emir? Ece? Hiçbiri değil, kim ama... Bu içimdeki şeyin izahı salt bir özlemekten çokça ırak esasen, belki tanımadığım birini bile düşünüyor olabilirim; hani biriyle tanışırsın yeni, birbirinizi çok merak edersiniz ardı ardına sorular sorarsınız, sonra birden bi'dolu saçma sapan yahut mantıklı ortak noktanız çıkar ve o muhabbet uzar gider ya... O uzayan muhabbetlerin hasreti işte bu.

Hiç uzayan muhabbetim olmamış kadar kötüyüm...

En son kimle uzun uzun konuştum bilmiyorum, muhtemelen hiç böyle bir şey olmadı, herhangi konu üzerine benimle uzun uzun ihtilal etmeyi kafasına koymuş bir cengaverin çıkmaması normal ama bir kere dahi olmaması normalliğine atfedercesine üzücü de aynı zamanda. Bu cümleyi ettikten sonra fark ettim ki kendimi de açmamışım -sizler dışında- kimseye, açamamışım daha doğrusu, silah misali tutukça... Ve bu cümlede silah kelimesi... daha kusursuz bir benzetme olabilir miydi bilmiyorum.
Belki de birinin kendinden bahsetmesine ihtiyacım vardır olamaz mı? Günde iki üç film izlerken her filmde pek çok farklı karakterle üstün bir empati kurup onlar adına acı çekmem ve onlar mutlu olduğundaysa bir anlığına onlardan öte mutlu olup film biter bitmez de yaşadıkları bu mutluluğu benim yaşamadığım gerçeğini suratıma çarparak normalime dönmem beni tatmin etmiyor belli ki.

Yeni insan yeni ihtimal demek aslında, bu cümle kafanızı aşka götürdüyse yanlış anladınız, her türlü bağdan bahsediyorum bu defa; ne olacağın belli değildir hani; arkadaş da olabilirsin, aşık da olabilirsin ama nefret de edebilirsin ve bunu yaşayıp görmek hevesi içindesindir, oyun oynayan çocuklarca masum ve bir yandan da tatlı bir heyecanla, belki seni sen yapan... Her şey aslında o ilk konuşmadaki cümleler arasındadır...
Yeni bir ihtimale susadım ben, uzayan muhabbetlerce beni içine çekip çoktandır bir parçasıymışım muamelesi gösterecek başka başka, yeni yeni, belki yadırganmadığım -inşallah- hayatlara. Çok mu karışık anlatıyorum ey okuyucu? Yoksa sen de içimde tüten bu dumandan nasip aldın mı çoktan?
Belki biri bana bir sırrını anlatır ha? sonra ben de ona, gerçi galiba sırrım yok ama bu neyi değiştirir; aslında olmasına var ama sırrı acısı olan adam sırrım yok dese de olmaz mı? Olur olur, bunu da uzun muhabbetlerde konuşuruz.

Belki kendime yabancılığımı, bana aşina hisseden bir yabancı giderir.

Açık ve net,
Biriyle tanışıp bir şeyler paylaşmak istiyorum işte;
Onun bir şeylerini,
Zira benimkiler eski yırtıklar gibi.