Alptuğ'un Mekanı

28 Temmuz 2017

KAN ve GÜL

İskender Doğan'ın aslında tek bir sözü beni ziyadesiyle ilgilendiren: Peki öyle olsun.

İnsanlardan elini eteğini çekmek başlığı altında konuşmak gerekirse şayet, herkes kendi yolunu çizerken ben kendi yolumu "yazmaya" teşebbüs ettiğim için böyle belki de bilmiyorum, bilmiyorum anlatabiliyor muyum... Ziyanı yok, onlar bensiz pek ala, peki öyle olsun; her nasılsa kitaplarım var, onlar bana kapanmıyor, aslında onlar çoğu insanın fark etmediği ve sahip de olmadığı bir biçimde yanlış anlaşılma korkusunu en derinden yaşıyor... Kan ve Gül'ün de öyle tempolu bir şarkı olduğuna bakmayın, esasen dokunup gidiyor, dokunduğu yerde bir yara hep kalıyor. Hayatımın geri kalan kısmı da bu "Peki öyle olsun." kısmınca şekilleniyor, gidenler, götürenler, suçlayanlar, bir yalana inananlar; kısacası her halükarda Alptuğ'u günah ve yarım bırakmaya içten içe en baştan niyetli, uzak yakın onlarcası...

Dedim ya elimi eteğimi çektim, sokulasım yok kimseye, hele ki diyalog dediğin öyle böyle bir şekilde tetikte geçecekse; aldırmıyor değilim, aksine belki de her zamankinden daha şiddetli alınıyorum ama alınmak ya da alınmamak, işte bütün mesele bu değil. Mesele olan bunun bir şeyi değiştirmemesi, mesele olan çekip gidenin her defasında mutlu olması, gidemeyenin de aslında gözdeki bir çapak kadar aciz değişme çabası. Misal ben, çok kitap okuyunca yalnızlık hissini silecek miyim? Aptallık; çok kitap okuyunca bana yapılanların o ütüye elini değen çocuk acısı dinecek mi? Bırak Allah aşkına; çok kitap okuyunca, şu anda umrunda dahi olmadığım mutlu kötülerden, ya da kötü olmaksızın, masum olduğunu bildiğim ve de en çok bu bilginin beni kırdığı şekilde bana kötülük edenlerden daha iyi duruma gelip onları utandıracak mıyım? YALAN.

Çünkü, Kan ve Gül'ün duygusal mirası bende kalacak, asla onlara, belki asla kimselere geçemeyecek; zira Canıgüz'ün aynı adlı romanını okuyan hiç kimsenin sinirini benim kadar bozmayacak, sonunda nihayetinde çoktan boşanmış dahi olsalar yirmi yıl öncesinde aldatıldığını öğrenen adamın kahırlı da olsa boşverebilmesi... Yorgunum işte, kan da, gül de, gün de, kara gece de, susuz ölüm de şu kadarcık; çünkü belki o geceler yalnız bana gece, belki benim gün dediklerim kiminin gecesi dahi etmez ve onlar, biliyorum asla dönüp buraya bakmayanlar...
Hani diyorum es kaza, bir anlık dalgınlıkla falan buraya baksalar görürler mi kanın gün olmaktan bu kadar uzakken güle rengini veren olabileceği ihtimalini; zaten o yağmur sonrasının altı boş kaldırımları olmasa uyanmayacaktık en az aynı boşluktakı güzel onca ihtimalden, yazık ki uyanışımız o kaldırımın altından üzerimize sıçrayan çamur kadar yumuşak olmayacakmış, olmadı...

İnzivaya çekilsem ne, çekilmesem ne? Sanki insanların gözünde bir şey değişecek? Bir yandan da insanlar umurumda değil ama aslında en çok umurumda ve umurumdaki en çok onlar, gözleri için aynı şeyi söyleyemem fakat. Herkes dönüp baksa da, kimse başını çevirmeye tenezzül etmese de burada olmak... Kar kaldı işte yanlarına, kar kaldı, Alptuğ diye bir şey kalmadı, bir boyama kitabı kadar bile, her sayfası tamamen siyah bir boyama kitabı; boya boyayabilirsen küçük kız, olmadı sen de yak gitsin, alışığım zaten, ısınırsın...
Ben seni üzerim erkeklerinden bir farkım: Ben seni üzdüm, bundan 13 yıl sonra belki, belki biraz daha, herkesi üzdüm çok yakında. Kendi sarmayacağım bir adamın sarılması gerektiğine dair düşüncemi ve birinin er geç onu saracağına dair ümidimi onunla paylaşmazdım ben olsam ama peki öyle olsun...

Seni sevmiştim dünya,
Aslında herkesi sevmiştim;
Birinin ölmesini bir anlığına da olsa en içten dilediğim dün anladım,
Bana güzellikleri layık görmediniz, peki öyle olsun.

İşte size hayatımın tek betimlik tarifi: Ölü sineğin yapışmış leşini bembeyaz tülden kazımaya çalışmak, ben tülmüşüm burda, peki öyle olsun... Alptuğ kötü, Alptuğ siyah, Alptuğ kan, Alptuğ sakın gülme...

25 Temmuz 2017

Sahil Okumalarımdan Çıkarımla

Garip bir anla kısıtlı olduğumu düşünmem için ne gerekliydi bilmiyorum ama az evvel, yani bu yazıyı yazarken doluluk olsun diye, içinden Schubert'in serenatı yükselen kulaklıklarımı takmadan da az evvel annemler daha yeni haberdar oluyordu şu yirmi dört saatte yok olan paylaşım mevzusundan...

Paylaşmak güzel şey ama iki lazımı var: paylaşılacak nesne ve paylaşılacağı özne. Artık Alptuğ olmayışımın -En azından insanların benim önem verdiğim bir kısmının Alptuğ dediği şey olmayışımın- kaburgalarını da bu izah ediyor. Kitap okumaya başlamamın nasıl olduğunu anlatmıştım zaten, öyle de devam ediyor... Sahildeyim, akşam yemekten sonra oturuyorum bir sallanan koltuğa elimde kitap, hava karardığında telefon flaşımı sayfalara yansıtmak suretiyle yedi buçuktan on bir buçuğa kımıldamaksızın okuyorum, annemler odaya çağırıyor orada da bire kadar... Herkesler gıpta ediyor, hatta bugün biri okuma ışığını nereden aldığımı sormaya yeltendi ki telefon olduğunu görünce afalladı. Aslında benim de uzun zaman önceden fark ettiğim bir durum iyice belirginleşiyordu bu sıra, okuyana olan saygı... Silah zoruyla okuyan birinden günde bir kitap bitiren birine dönüşünce bunu fark etmemeniz garip olur zaten; oysa yersizdir aslında bu, ben okuyorum ama yapacak başka bir şeyim olmadığı için, arkadaş edinmediğim ya da edinemeyeceğim, hatta bu ikisinin arasında bir fark olmadığı için, telefonuma bir mesaj ya da arama gelmeyeceğinden emin olup hep de haklı çıktığım için mesela... En çok da susmak için, beklentisizliği kültürle sıvama çaresizliğime ancak minimum on bir dilde yalnızlık tüy dikebiliyor çünkü.

O kitapları yaşıyorum ben, insanları eskiden yaşadığım kadar özenle, örneğin daha bundan bi'yarım saat öncesine dek bir karakteri öldürmek istiyordum, öyle lafta bir sinir de değil, gerçek... Yeri geliyor kendimi ellerim titrer ve burnumdan solurken buluyorum satır aralarında; ha yeri de geliyor, böyle bir geri zekalı nasıl olabilir diye kahkaha atıp bazen de üstün stratejik ve mizahi sürtüşmeli diyaloglara büyük saygı gösteriyorum ve eminim bunu yaparken dışarıdan bir aptal gibi görünüyorum.

Yine de en önemlisi ne biliyor musunuz, kitaplar ben onları onlardan çok yaşadığımda insanlar gibi "Yaşamasaydın!" demiyor ya da beni suçlamıyor, onlar beni seviyor, eminim Alper Canıgüz de beni çok severdi tanısa...
Susmak gibi geliyor harcım artık, bazı cümle bitişleri ister istemez geçmişe öksürüyor gözlerim, etmek içimden gelecek cümle neyin kalmamış, yapan yapmış, eden etmiş, bilmem ne olup... Yorgunluk mu deniyor buna? Ya da öyle denmesi lazım da boşver mi deniyor? Yoksa hayat beni susturmanın yollarını mı deniyor? Çünkü korkarım başardı, koca bir alkış.

Sandalye ileri geri sallanıyor, hava kararıyor, onlarca insanın gölgesi akıp gidiyor önümden, hatta bazı kedilerin, uzakta bir otelde havai fişek patlatıyorlar, hayat onlara güzel ve ben sallanıyorum, ben sallanırken, aslında kimselerce sallanmayışıma da çanak mı tutuyorum? Gerçi lafta, aslında zaten öyleydi her şey, hep; sadece hani insanlar hayatlarını kaybetmekten korkar ya mesela, hah ben de işte hayatın kaybetmekten korkacağı biri olmaya çaba gösteriyorum: ha insanlar? Onlar Allah'tan korkmaz, onlar beni sevmez, onlardan umudu çoktan kestim sakalımla beraber.

İçinde kötü niyet barındırmamış bana inanmanın zorluklarını da anlamıyor değilim kirli dünyaya karşı ama dünyaya karşı bile olsa, değmez miydi be... Şuanda tam hatırlayamadığım "Siz beni..." diye başlayan Reşat Nuri sözü içindekini anlatmaya yeter de artar, artar diyorum çünkü ben olsam sadece iç çekerdim. Ben, derslerim, okuduğum kitaplar, almayacağım mesaj ve aramalar, sevilmeyeceğim kadınlar ve gerçek olmayacağım dostlukların birleşimi nedir bilmem ama kesişimi fena. Özetle nereye gidiyorum ben bu sakinlikle, susa susa, insanlara pek çok sevgimi kaybetmiş, gün batımında uslu bir dalga gibi nereye gidiyorum?

Ah hayat, siz kazanıyorsunuz,
Barış Bıçakçı'nın Ankara ile arasındaki ilişki iyi kötü ne ise benim de insanlarla bildiğim o işte.

21 Temmuz 2017

Gülümse Çekiyorum

Bir şeylerin değişmesini ummadığım günlerden biriydi yine, baba mirası -tabii biraz da zorla- on iki küsür yıldır sürdürdüğüm istikrarla kaldırdım kepenkleri tekrardan bir öncekine misillemeymiş gibi bir feryatla inleyen Ankara sabahında, Altıngöz Foto'ya bir kısmımız hoş geldiniz. Bir kısmımız diyorum çünkü çoğunuzun hoş geldiğini söylemek gülünç kaçardı; bu çoğunluğun vergi memurlarından, alacaklılardan, elektrik idaresi yetkililerinden, sümüklü sünnet çocuklarından veyahut kendini Mehmet Turgut'un yanında sanan çakma sanatçılardan, daha da kötüsü sizden Serhan Serter fotoğrafları bekleyen evlilik hazırlığı yapan mükemmeliyetçi çiftlerden ve dahasından oluştuğunu düşünürsek üstelik.

Nitekim gün başladığı gibi bitmeyecekmiş bu defa, on iki yılın ardından öyle bir gol yiyecekmişim ki dükkana mühür vurmalık...

Flaşları kurup günlük lens temizliğimi yapmaya girişmiştim ki vitrin önünde bir karartı... Hafiften doğruldum iskemleden, baktım esmerden, genç, irice bir oğlan çocuğu kaldırıma tünemiş. Bu normal bir durum tabi ne var bunda diyeceksiniz biliyorum, mamafih işkillendim, tinercidir bilmem nedir bin türlü hikaye duyuyoruz şunun şurasında... El etsem sırtı dönük, çıktım iki dokundum omzuna ses yok, kalkıp gitti sonra; dönecekken içim mi cızladı nedir, ayıp ettik gibi geldi, sessiz sedasız oğlanı ne diye kışkışladıysam...
Gel dedim delikanlı buyur, o da altı adım ilerimden dönüp durdu... On iki on üç ya var ya yok, hayret ettim, dudakları kurumuş, anlamsız bakıyor bana doğru; ayıktım ki korktu benden, indirdim ne ara kalktığına akıl erdiremediğim kaşlarımı ve el ettim, galiba gülmeyi de unutuyordum ufaktan... Çocuk geldi, İbrahim'miş adı, gazoz ikram ettim, aslında bizim oranın çocuğuymuş da pek çıkmıyordu anladığım kadarıyla sokağa; başından beri sormam gereken şeyin cevabını az çok tahmin ettiğimden sormadım, içeri aldım, geç bakalım deyip oturttum, sol arka çaprazındaki flaşı ayarladım, öylece duruyordu oysa, neden onu çektiğimi sormayı bırak içinde tanımadığı bir adama karşı bulunması icap eden o tereddütün zerresi vücut bulmuyordu... Önüne geçtim, poz verdirtmek istemedim ve ilk kareyi çektim: ŞKAT!

Baktım, ışık şahane, renk şahane, keskinlik öyle... Babam benimle gurur duyardı dedim içimden, der demez de tuhaf bir eksikliğin farkına vardım, İbo gülmemişti, suratında zerre ifade yokken renklerin fotoğraftan taşması olsa olsa bir küfür anlamı taşırdı, zaten film de burada koptu.

"Biraz güler misin?" dediğimde, uzay kadar olmasa da en az ölü kalper kadar boş bakışlarla "Af buyur abi?" dedi, af buyur...
Dediğimi anlamadığını düşünerek tekrarlasam da sorun başka bir yöne kaymıştı: İbrahim gülmenin ne olduğunu hakikaten bilmiyordu... Olabilir diye düşündüm, kara da bir çocuk olduğu için belki doğduğu yerde ona başka bir şey deniyordur diye geçirip aklımdan, yüzümde bir gülücük oluşurdum ama nafile... Kızmıştım, hiç mi mutlu olmadın çocuk dedim alttan alta lakin duyduğunu zannetmiyorum. Birden dönüp "Neden yanağını sıktın?" dedi bana, ben de kendisini yadırgamaması için "Bizim memlekette hoş bir hadise olunca bu yapılır, buna gülmek denir." dedim ve tek laf tuş oldum elbette: "Hoş bir şey olmadı ki."

Haklıydı, hiç hoş bir şey olmuyordu, her gün birbirinin aynıydı ve bu böyleyken oturup insanlara gülmelerini söyleyip onları böyle resmetmek iki yönlü fotoğrafçılık oluyordu; hem boydan boya sahte bir şeyi pazarlamak adiliği, hem de belki bir daha zorla dahi gerçekleşmeyecek basit bir şeyi belgeleştitmek onuruydu bu...
Babamın, Alptuğ Dağ'ın izinden gidip fark yaratmaya çalışma isteğimi kamçılamış olan bu düzen o çocuğu güldürmeme engel olur muydu? Ya da belki İbrahim gülmeyi biliyordu ama benim sahte yanak sıkma hareketimin samimiyetsizliği ile bağdaştıramamıştı. İşte fotoğrafçılık ve hayat spariş üzerine, endüstriyel ilerleyip ancak İbrahim gibi çocukların sırt dönüp önüne oturacağı ruhsuz vitrinlere dönüşüyordu.

Mutluluk İbrahim'e orada öylece oturmuş iken rastlayacak kadar kadere bağlı mı yoksa biticilik huyunun herkeslerce biliniyor olması onun sonunun bir başlangıcı mı bilmediğimden yarım kalacak bu hikaye; İbo'nun gülüp gülmeyeceği insaniyet namına büyük bir önem taşısın taşımasın, İbrahim'i anlatacak şey asla gülüşü değil, vitrinin ardından çektğhim, hüzünlülere özgü büküklükteki sırtı olacak.

Hadi size bir ipucu: İbo fotoğrafın sonunda gülüyor... Fotoğrafın bir sonu var mıdır ve sonsuzsa İbo gülemez mi gibi soruların cevabını size bırakırken bir flaş patlıyor ve kayboluyorum sonsuzda.

05 Temmuz 2017

Kedili Yazı

Yine hayli ihmal ettim biliyorum sana yazmayı sevgilim, en azından başkasına da yazmış değilim uzun zamandır; ben de bunun hakkında konuşacaktım aslında seninle...
Nasıl desem bilmiyorum, galiba kaybettim... Hani arkadaşımın doğum günü için bir planım vardı anlatmışımdır belki -hatta bundan tam olarak bir hafta sonra o gün- birinden bir yavru kedi bulup, onu güç bela kucağıma alıp arkadaşım -daha doğrusu eski can dostum- için bir video çekecektim; planım ilk defa tıkır tıkır işlerse de şayet, belki onun için bu korkumun üstüne gittiğimi düşünürdü, hem biliyorum kedileri de çok seviyordu, belki beni de severdi, yeniden yani... Ama biraz daha düşündüm işte sonra, cümlenin bağlaçla başlayamayacağını umursamayacak denli şiddetli düşündüm ve idrak ettim:

Ben o kediyi bulabilsem de bulamasam da ne olabilirdi ki artık sevgilim, kaybettim işte, açık net kaybettim; demek ki varmış çalışsan da başaramayacağın şeyler, demek ki kişisel gelişim kitaplarının ağzına tükürebilirmiş hayat. Kabullendim her şeyi ben güzelim, n'apalım, hem onlar mutluysa gerisi boş zaten, varsın ben yine senin duru fikriyatınla hayat bulurum yalnız. Artık asla bir şey ifade edemeyeceğimin farkındayım pek çok kişi için, unutulmaya yüz tuttuğumun farkındayım, unutulmak bu dünyadaki tartışmasız en dumur şeylerden biri inan bana ama kabullendim işte, sonuna gelmişim çoktan, öyle bir gelmişim ki... Ne en ufak umut kırıntısı senden başka, ne bir şey; susuyorum bu ara, açmıyormuş muhabbetim öyle diyorlar, desinler tabi, gazoz açacağı değilim ben. Varsın açmasın be güzelim, başka bir yola girdim ben artık; susuyorum, konuşmuyorum pek kimseyle, dışarı çıkmıyorum pek ama bol bol kitap okuyorum... Evet bebeğim kitap, bayağı kitap okuyorum. Ben de çok şaşırdım ama bir gün elime telefonu aldığımda fark ettim ki gelmesini umduğum bildirimler artık asla gelmeyecek, ne mesaj ne bir şey... Hepten canım sıkıldı, aldım elime bir kitap, o günden beri dünya ahiret okuyorum işte. Demek öyleymiş bak, senelerce insanların kitap oku demesini bırak, kitabı sevmen bile yetmiyormuş; gerçek bir okuyucu olmak için, kitapla kurtulmak gerekiyormuş... İçki de içerdim sigara da, eminim ki zamlara rağmen daha ucuzlar kitaplardan; yine de bunu yapamam sen de biliyorsun, her zaman kendime yakışanı yapmaktan aşağı kalamadım, kaldığım vakit ne olduğunu da biliyoruz işte...
Böyle geçiyor yani günlerim, ders çalışıyorum, kitap okuyorum, biraz ağırlık çalışıyorum, hastane falan... Bir de tüm bunların arasında hala seni umuyorum.

Kaybetmek işte böyle bir şey, insana mecburi bir çeki düzen kazandırıyor. Sen sen ol, var olmasan dahi girme bu yollara, bak ben dilsizden hallice bir şeyim, sana yemin ederim günümü maksimum 3 kelimelik cümleler ile geçirebilirim, yeni bir ben mi oluyorum, yok mu oluyorum, ne bok oluyorum belli değil, kaldı ki tüm bunların arasında elimden tutmaktan korkar mısın diye de düşünüyorum çünkü sebebi ortada...
Bak pes etmek o kadar da zor değilmiş, hele ki kendini bir pislik gibi görebildiğin müddet, geri kalanın keyfi yerinde olduğu müddet hiç mi hiç zor değilmiş... Lafı eveleyip geveliyorum zira olsan edeceğim bu cümle için bir de sen kızacaksın bal gibi biliyorum: Belki de senin için bile sadece bir kir olacağım, gelmesen mi? Sakın bunu klasik kız tavrıyla "Demek benden bu kadar kolay vazgeçebiliyorsun!" diye düşünme, seni değil umudumu feda ediyorum, bilhassa kendimi... Çünkü hayat benim seni sevdiğim gibi ilerlemiyormuş baksana güzelim, gerekenden fazlasını dahi yapsan olmayabiliyormuş, hak etsen de olmayabiliyormuş... Vazgeçtim işte sen hariç.
Hiç şeyi düşündüğün oluyor mu? Sosyal medyada bilmem nerede, asla dönüp bakmaz insan engelledikleri listesine, bunu bir de engellenene sor tabi. Unutur gider engelleyen, aforoz olursun, canın gibi devdiğin dostun, sevgilin, ailenden biri ya da her ne ise işte o senin gözünün yaşına bakmaz ve hiçsindir. Hiç olmak bu kadar kolay, adam öldürmek bu kadar kolay geliyor bazılarına; güya herkese kötü geliyor bir cinayet işleme fikri ama çoğu da kıyısında yüzüyor, cinayet işlemeseler de ruhsal felce maruz bırakıp dönüp arkalarını gidiyorlar...

Gidenlere zaten alışamadım da, arkasını dönen, daha doğrusu arkasına bakmadan gidenler hep içimi titretti, ya bir gün ikimiz bir şekilde karşılaşıp sen benden ne hikmetse etkilenirsen ve sırt sırta verip sıfırdan yüksek herhangi rakımdaki herhangi bir yerden aşağı bakarsak ve ben yalnız sırtımda seni hissedip en ufak göremezken sen havaya ya da yere karışırsan ve ben sırtımdaki o ter tabakasını uzun zaman sen diye taşıyıp asla arkama dönüp bakamazsam ama içten içe de bilirsem? Sence bunun adı delirmek mi olur?
N'apayım bir tanem, kızma bana; o kadar çok gittiler, bıraktılar bilmem ne ki, on değil otuz altı değil... Bu benimki paranoya değil, kimsenin yatıştırmaya cesaret etmeyişinden bir lağım kapağı formunu almış ürkeklik sadece. Okşasan da korkarım biliyor musun, saçma geliyor tabi sana, bu kadarı da fazla biliyorum. Şu anda olmayanlar, bu zamana kadar bana en çok kendilerini yanımda hissettiren kişiler de ondan, gerçi sen yokken bile aynı etkiyi verebiliyorsun ki bunu anlamlandıramadım hala ama olsun.

Bu yazının biteceği yok be kuzum, tıpkı benim derdim gibi, şöyle esas iki kelam edip bırakamayacağım ve dönüp dolaşıp aynı yere kapaklanacağım şimdi bitirmezsem. İzin ver bu yazının adı Kedili Yazı olsun...
Olmadı işte, Alptuğ Dağ açık net kaybetti, açık net kabul ediyor, açık net direnmiyor, bitti, yolun sonuna geldi; artık ne olur bilinmez ve muhtemelen onu da ilgilendirmeyecektir, tek sorusuysa tüm bu yenik adamı gerçekten sevebilecek misindir, bilmez... İnşallah sen de değilsindir onca duanın olmayacaklarından, bu güne dek daim inat ettikçe daim boşa düştüm ve şimdi beni suçlasalar bile vazgeçtim diye:

Artık eski dostum için bir şey ifade etmeyeceğimi tam olarak biliyorum. Kaybettim. Pes!

26 Haziran 2017

Yazılı Soru

Belki de sensiz ben, gözlüksüz Can Kan gibiyim sevgilim, demem o ki kerpiç kerpiç üstüne bina kurar iken seni görme ihtimalimi fazla kılmalısın. Domino taşları gibiyim, hatta bütünüyle yıkılmışım sanki de sonradan sonraya öğrenir olmuşum her bir taştan arda kalanı... Ne oldu bana sevgilim? Değişmedim de bi'şey oldu işte, bilmiyorum, nazar mı değdi, büyü mü... Aklımı kurcalıyor, aklımı bıraktığı vakit kalbim karıncalanıyor; artık sorum eskiye dönebilme ihtimalini barındırmıyor bile, akıbetim ne olacak acaba diye.

Hangisi daha beter bilmiyorum biliyor musun; canımı en çok ilk karşılıksız aşkım mı, karşılıklı sandığım ama yıllar sonra her şeyi başıma yıkıp aslında asla karşılık bulmadığımı öğreten güya eski sevgilim mi, en büyük suçları üzerime moloz yığınları gibi döküp mutluluğa kucak açan yine ne yazık ki "eski" can dostum ve geri kalan eski dostlarım mı?

Her şeyin mahvolması için bir an yeter aslında, kişinin kendini izah edemeyeceği, daha doğrusu bir bakıma kendini izah etmeye dahi önem veremeyeceği karışıklık ve keder içerisinde bulunduğu tek bir an... Bu an hatalar doğurur kişide bazı, bazı körlükler, bazı da görülen fakat görülmemesi gereken kötü kötü gerçekler. Kimi bıkar vazgeçer kişiden, olmasına haklıdır da üstelik; kimi bunları bahane edip başka şeylerin taşını da kişiye atıp gider, o da masumdur; kimi de kalır elinden tutar, oysa bilir ki faydasız olacaktır artık... Bir de sen, asla olmamış ve olacağı da hiçbir şekilde en ufak ihtimali arttırılamayacak olan, adeta varla yok arasından yoka kayan bir sen. Sen ne yapardın? Sen bu virane adamın kuytusunda es kaza hayat bulabilsedin o günlerde, ışığı kapatıp kapıları kilitler miydin? Sen inanır mıydın yoksa artık; o adamın her zamankinden sakin, her zamankinden hoş görülü, her zamankinden uslu biri olup çıkabildiğine, belki de ne yazık ki karşısındakilerinse artık onun tam tersi ilerleyip onu haklı haksız birer çığ gibi ezdiklerine?

Sen o adamı n'apardın? Yaslayabilir miydin göğsüne başını güvenle yoksa korkup kaçar mıydın, başını mı okşardın sokağa mı atardın, anlar mıydın yargılar mıydın, elini tutar mıydın, gözüne bakar mıydın, ben burdayım der miydin? Neden gelmedin? Cidden hala neden gelmedin. Benden bir adım bekliyorsan eğer, bil ki benim adımın cenazesi Mayıs ayında kalp kapakçıklarımdan birine kaldırıldı, gidip onu oradan çıkarmayayım diye de hangisi olduğunu söylemediler... Bak ben öyle çok çareli bir adam değilim, bunu var olmayan sana yazışlarım da az çok açıklıyordur, hatta yazmadığım zamanlardaki tek hobim de fotoğraflarla oynamak, hiç gitmediğim yerlere gitmiş gibi göstererek kendimi, hiç yanında olmadıklarımın yanında olmuş, hiç dokunmadıklarımı öpmüş gibi fotoğraflar yapmak... Bazıları buna ego diyor, ben diyorum ki yalnızlık, dilerim onlar kazanır.

Olsan bir şeyleri değiştirmeye yeltenir miydin yoksa sen de kendine bir haklılık çekip uçar gider miydin bu bile o kadar meşgul ediyor ki aklımı, etsin de zaten, etmediği vakit yapacağım ya hatadır benim, ya da bela bulaşacağım.

Şimdi sen beni tanımıyorsun etmiyorsun, ola ki varsan ve bir gün kader bizi birbirimize zımbalamaya adarsa kendini... Sen de der misin bir arkadaşımın her şeye "Belki bir yanlış anlaşılma olmuştur canım." dediğim dönemlerde bana dediği gibi "Nasıl bu kadar hoşgörülü olabiliyorsun?" diye, ben bu cümlen üstüne güler miyim ağlar mıyım acaba, susar mıyım yoksa anlatır mıyım sana eski halimi bilmiyorum... Anlamak istersin ama anlama, anlama, matemimi sen ya da seni matemim etmekten daha kötüsü henüz icat olunmadı zira... Tyler Durden gibi düşün beni, belki de kendi kendimi dövmeye ihtiyacım vardır, bugün yoksun ama belki o gün olursun, gün olursun.

Sana yalan falan söylemeyeceğim Müzeyyen, Müjgan, Ayten, her kimsen işte... -Hep düşünürüm şiirlerde adı geçen bu kadınların adı neden hep "an"/"en" ile biter diye.- O günü bekleyebilecek herhangi niteliğim vallahi kalmadı, yıllarca sen geldiğinde seni bir gül bahçesi misali karşılamayı diledim ama bu tıpkı dünyayı omuzlamaya çalışır gibi o kadar güçleşiyor ki gittikçe; bana yardım etmeni ve bir ömür senin olmayı isterken içten içe korkuyorum, geçmişim tıpkı Incredible Hulk misali çıkıverip bu yorgunluğumdan dışarı, henüz üçüncü şahıs olan seni dahi en aşağı bu hikayedeki herkes kadar pişman ederse diye...

Sana ben her daim asılı tövbemle gelirim gül yaprağım, tövbemi tutamamış olsam bu kadar incinmezdim zati, bir diğer deyişle hatanın en büyüğü sahiden bende olsa yani, hazır hatalıyken aslında benim suçum olmayan ama benle alakalı şeyler de doğrudan pay edilmese mesela bana. Sen de mi öyle yapacaksın yoksa baştan mı gelmeyeceksin? Gelirsen hoş olur da, n'olur... "Sen de başını alıp gitme ne olur..."

Kaygılarıma sen gerek işte, oluru bu.
Tövbemle burdayım söz, ben o ben değilim,
O ben ben değilmişim...

23 Haziran 2017

İçli Köfteli Yazı

İçkili değilim sevgilim, çokça içliyim, hatta içli köfteyim inanır mısın...
Varlığımı sorgulayışımın yanında senin yokluğun suali de hayli derin yer tutuyor, senin kalbinde tutmayı ümit ettiğim türden tribleks, bahçeli bir ev gibi. Kimsin sen? Neresinden gireceksin hayatımın? Dahası, sen hayatıma girdiğinde ne halde olacağım kim bilir, bak bunlar fazla derin sorular; sen takma yine de canımın içi, her daim yakın zamanda kavuşup, omzumdan ayırmak istemediğim kafana...
Alacağım seni kız! Biliyorum illa kesişecek bir gün yolumuz, bugün yarın öbür gün... Belki de üniversitede, bakarsın aynı bölümde; hayatı boyunca tam manasıyla bir iletişim kuramamış, bunun tadına varamamış bu pejmürde delikanlıyı İletişim mezunu bir kızcağız en güzel günlerine döndürecek. Çok neşeli de bir adam olur benden aslında, gülmek konusunda ufak bir sıkıntım var ama onu da sen halledersin kanımca; böyle bir adam değilim ben üşümüş kar tanem, ahh ah... İçi geçmişliğimin ardında ne biçim mucizeleri sana sakladığımı bir bilsen. Belki de en çok bu günlerde ihtiyacım var yanımda olmana, daha doğrusu var olmana; yine de çok sorun değil bu, bakarsın senle karşılaştığımızda bunca dert uçup gitmiş olur, en azından bu kadar derin olmaz ki ben de seni sevecekken senden korkmak zorunda kalmam...

Öyle olursa o kadar komik olur ki, düşünsene:
Sen bana yaklaşmaya çalışırsın falan, bense kendime böylesine bir başarıyı konduramadığımdan tüm bunların bir yanlış anlaşılma olduğunu sanarak hareket ederim ve sen kırılırsın; olur ya kız arkadaşların "Bırak şu geri zekalı için kendini üzme!" gibi laflar etmez ve sen bu sefer üstüne üstlük bir kız olarak gururunu ayaklar altına alıp bana teklif edersen dahi -tıpkı benim kız olsam yapacağım gibi- bu defa tekrardan üstün bir aptallık örneği sergileyip -bir yandan da kırgın bir haklılık payıyla- sana muhtemelen diyeceğim ki "Gideceksen gelme." Sen de benim tam manasıyla bir hıyar olduğuma kanaat getirip arkadaşlarını haklı bulacaksın ve pes edeceksin, ben de kendi kendime "Al işte gitti." deyip kendimi haklayacağım ve gamlanmaya devam... Paragrafın başında komik olur diyordum ama olmadı ya özür dilerim.😁

Senle evlenmemiz gereken bir konu var, olabildiğince aciliyet göstermeliyiz tanışmak hususunda, biraz elini taşın altına mı koysan ne, hem ben de çabuk davanırım artık. Sonrası hazır zaten, üniversiteye bir gireyim sonrası hazır; bütün hobilerim bile bu bölüm etrafında şekillendiğinden ve bölüme başlamaksızın sürekli bir şeyler öğrenmeye giriştiğimden bölümü birincilikle bitiririm bakarsın, sonra stüdyo bir daire, home-office yaparız, ister benimle çalışırsın ister ayrı, belimizi doğrulttuğumuz vakit de kızımız şahit olur bu gerçek mutlu aşk hikayemize. Yalnız "İnce Detaylı Hayaller Bölüm 1" adlı yazımdaki gibi bir düğün olmak zorunda değil, kokteyl yaparız, sandalye yok falan nasılsa, herkese üçer kanepe bir de ufak bardakta içecek verir "kuul" görünürüz, çekim işini bölümden birkaç arkadaşa hallettirsek, kalan sermayemizle Berlin Flarmoni'yi olmasa da hatrı sayılır bir orkestrayı mutluluğumuza tanık gösterebiliriz.

Çok mu gevezelik ettim yine, çok mu heyecanlıyım? Bu kadarı da normal olsun be güzel; sen hele bi'gel, bak o zaman nasıl anı yaşıyorum ben.
Çık gel de şu kaçık trenin rayı ol be güzel, o da senin düşlerinin kanadı olacak becerebilirse, olmadı çok canı sıkılıp kuş vuran Ülkü Tamer yüzünden yere düşecek... Böyle diyorum çünkü kaç zamandır aklımda Karadenizli biri ile evlenmek var nereden çıktıysa, bütün gün Volkan Konak ya da Resul Dindar dinleyip haftada en az dört gün balık yemek, her haftasonu kayın biraderlerle balığa çıkmak, ikide bir kayın pederle horon tepmek -ki muhtemelen tepemeyeceğim ve "Ne biçim damat aldık!" diye hayıflanıp topuğuma sıkacak- ve kayın validenin yaptığı envai çeşit hamsili yiyeceğin hepsine "Çok güzel olmuş anneciğim". demek gibi bir yola girişirsem beni sen bile düzeltemezsin, elini çabuk tut derim.☺
Sen de mi Karadenizlisin? Ya ben hani onu kastetmedim, elbette biliyorum çok iyi insanlardır ailen, hayır burnun uzun değik canım ne alakası var...

Bak kavgamız bile hazır, sen neredesin içli köfem?

Unutalım mı?

Unutalım mı be sevdiğim? Hani artık diyorum kimsen neysen bir geliversen de, sen gelmişi ben geçmişi yakıp ısınsak nihayetinde. Bıktım suçlamalardan, haksızlıklardan, anlaşılmayışlardan; sen gereksin bana işte belli, belli belli, gönlümden düşürmeye cüret edemeyeceğim çoğu güya dostumun da hakkımdaki haksız fikri belli... Beni ancak sen yatıştırır, sen toplarsın, ben duramam ama sen durursun karşılarında...

Alıp başımızı gideceğiz kız, söz bak sana, sen bir gel, beni bir al ateşin içinden, bak ben sana neler yapacağım o vakit. Doğu ekspresine gidelim mesela, sen, ben ve bir de düşman öldüren aşkımızın şahidi bir kamera, git gel 50 saatcik. Utanıyorum buralardan, aynı yerler ve insanların bana anımsattığı aynı şeylerin altında kaldıkça bulamam gibi geliyor seni; biliyorum seni de üzdüler, beni üzen dünya seni öldürür biluyorum... Ama kurtaracağım seni, sen yeter ki onca karanlık kalabalığın içinden bana doğru yürüyen ol; korkma ısırmam, kim nerede ne anlatıyor bilmem ama burada yazanlardan ötesi kafi değil inan.

Gelirsen seni göremem belki, belki bir süre inandıramazsın beni ama üzülme; korkuyorum be güzelim, her defasında başıma yıkıyorlar çiçek işlemeli perdemi benim. N'olursun kır şu kör inadımı olur mu? Biliyorum, benden kimseye hayır gelmeyeceğini, seni de üzeceğimi, beni senin de bırakıp gideceğini söyleyip duracağım, bakarsın köpüreceğim; n'olursun ben ne saçmalık edersem edeyim bırakma elimi, kesme ümidini, acı da olsa pansuman yap... Bir de n'olur anla, asabi değilim ben, yaramla çok oynadılar işte benim.

Ama eğer sen gelirsen biliyorum her şey düzelir, birbirimizin koluna girer daha da tövbe düşmeyiz; öyle intikamla dahi uğraşmayız, sadece birbirimizle ilgileniriz, biz oluruz işte... Ben seni bırakmam çünkü beni bıraktılar, ben artık kimseye kızmam çünkü beni bir defa kızdırdılar; uzun zamandır öylesine sessiz, öfkesiz, her şeye ılımlı hatta gereğinden fazla hoşgörülü biri oldum çıktım, hazırım işte sana anla...
Bak bizi çok güzel unutuyor onlar, çünkü onların başkaları var, benimse bir senim var senin de ne ismin ne cismin belli, benim koca kalpli beklentim; senin de başkaların var muhtemelen, hatta belki bir gün... Neyse, sen yapmazsın biliyorum ama sana güvenemeyişimi yalvarırım hoş karşıla, dayak yemiş köpek yavrusunun insanlardan kaçışından daha az masum değil bu soğuk tavırlarım, yoksa niçin geleceğine inancım azalsın... Tek bir isteğim: Onlar hayatlarında başkalarının bulunması gücüyle beni unutmuşken, sen de ne olur çık gel ve beni kurtar siliklikten.

Ben buradayım desen ne güzel olur, ben buradayım ve Alptuğ bundan sonra yalnız değil desen, bir ömür birbirimizi bekledik ve artık biriz, bizi incitmenize izin vermeyeceğiz desen, benim kıyamadıklarıma kafa tutup dönüp bana gülümsesen ve dünya daha güzel bir yer olsa, bizim küçük, muntazam dünyamız. Şarjım bitiyor bağışla sevgilim, zaten geleceğin yok senin, ben yine de beklerim.

Kaydol: Kayıtlar ( Atom )