Alptuğ'un Mekanı

16 Eylül 2016

Okul Yaşamı

Kuzenim okula başlıyor dostum, konumuz bu bugün; aslında konumuz o kadar da kuzenim değil, daha çok ben tabi...

Düşündüm de... Okula başlıyorsun, tek tek harf öğrenip birkaç sayfa boyunca gerizekalı gibi onu yazmaya mecbur tutuluyorsun, sonra sayılar falan giriyor işin içine; belki başta kafan rahat ama illa b*ka sarıyor bir gün. Hadi benim gibi değil diyelim kimse, herkes ezelden beridir günübirlik çalışmış, ama bu defa da sorun bitmiyor...
O okul öncesindeki mutlu, masum çocuk muhakkak kayboluyor, bir iki it çakal çıkıyor daha o yaşta bile, ilk başta küfür öğreniyorsun, sonra her türlü şerefsizlik falan, biraz da aşağılık kompleksli falansan zaten dünden razı oluyorsun. Gaddarlaşıyorsun bir kere, neden? hatadan başka bir şey yapmayanlar bile ne hatalarına ne yanlış anlaşılmalarına göz yumuyor da ondan; senin de onları ezip geçmen gerekiyor haliyle, acımasızların arasında ekmek bulabilmek gibisinden. Sonra benim de bir dönem yapmış olduğum gibi yapabiliyorsun, kaba, sert, asabi yahut aklına her ne geliyorsa işte öyle görünmeye çabalıyorsun; en azından kimsecikler iyi-kötü sana yaklaşmasın hesabı... Sırf sistem icabı ya da artık her nasıl yapılıyorsa reşit olup her şey senin kontrolünde olduğunda yanına yaklaştırtmayacağın insanla her gün burun buruna oluyorsun, ondan bir huy kaparsan da kesin yine sen suçlusun; biraz akıllıysan bunun itirazını ediyorsun ama çocuksun işte, pohpohluyorlar, olmazlar falan filan kendinle başbaşa kalıyorsun. İnsan işte tam o an kendini yaratıyor, kendi psikolojisi, tepkileri, davranışları, düşünceleri ve vesairesi... Dediğim gibi, biraz dayanıksızsan bunun sonu yok, lanet biri olup çıkıyorsun, neredeyse herkes gibi...

Gelelim her yazıda değinmezsem Blogger'ın maaşımı yatırmadığı konuya, aşka;
(Bu arada maaş falan yok şaka yapıyorum, bizimkisi yalnız gönül tokluğuna)
Tam bir tarih veremeyecek olsam da uzun zamandır çoğu insanın ilk aşkı okulda oluyor, yani o insan gerçekten aşık olabilecek biri ise; ancak öyleyse daha kötü, çünkü onun gibi olamayacak kişiler yığınının altından çekip alabileceği biri... Zor...
Mesela aşık oluyorsun, aşık olduğun kişiye bakıyorsun neredeyse günübirlik onlarca ilişkisi mevcut; ot içeren o meşhur örneği verirdim ama gına gelir diye vermeyeceğim. Bunu bile bile aşık kalmak mı? bu bir kusur değil, zira elimizde değil; zaten tecrübelerime dayanaraktan söylüyorum, illa ki bitmesini sağlayacak bir şeyler yapıyorlar kötü de olsa...
Tüm bunlar olurken insanlar bunu bilmiyor, en azından 18 yaşın üzerindeki çoğu kimse; onlar sanıyor ki tıpkı alarmlı bir saat gibi okul, ders, yemek vs standartlarla güzelce geçinip gidiyorsunuz, bugün hangi şerefsiz hayatınızın içine etti, yahut bu yazıyı okuyanların öyle bir derdi olmaz ama kimlerle ne çakallıklar peşindesiniz düşünemezler. Eskiden buna kafayı takardım ama anladım ki bu doğalmış, zira düşünmesi beklenen insanlar normalmiş ve kafalarındaki çocuk algısı da kendi normallikleriyle paralel olduğu için bu gibi şeyler beklemezlermiş; kendime de bir söz verdim bu arada, bunları daha çok düşüneceğim. Bir şeyin içinde olmak tam olarak da böyle bir şey işte, insanların düşüncelerini, beklentilerini veya duygularını doğrudan aşıp dümdüz edebilen bir "hayat", istisnasız hepimiz de buna karşı koymakla hükümlü...

Bakın eğitim, öğrenmek-öğretmek, gelişmek-geliştirmek falan bunların hepsi çok güzel ve benim okulla bu açıdan bir derdim yok; ama şunu da kabul edelim ki, yine çoğumuz hayatımızı cehenneme çeviren insanlara okulda, cennetimiz olacak insanlara otuzunda rastlıyoruz. Okul kötü demem, ama insanlar öyle; ve yedi yaşındaki çocuğun bile kötü olduğuna inanmak o kadar da gerçek dışı bir eylem olmalıydı evet, ama bence değil, ne yazık ki...
İlkokul, ortaokul, lise, Mona Lisa falan derken herkes değil ama belki sen bu yazıyı tereddütsüz ve kelimesi kelimesine haklı bulan kardeşim, şimdiden yaşlanmış hissediyorsun; bununsa tek bir iyi yanı, kendi kendine de olsa kendini kontrol edebilmenle, erdemli hissetmenle, en çok da bu günlere yanlış bir şeyler yapmamış, serseriye-kabadayıya pabuç bırakmamış ve sapasağlam gelmenle övünebiliyorsun, kendi kendine dedim çünkü herhangi bir insana bunu söylediğin takdirde böbürlenmiş oluyorsun, o yüzden bunlar hepimizin arasında birer sır...☺
Son olarak tüm bunlar bize ne katıyor bilmek ister misin? Tecrübe değil dostum, mizah; bir vakit sonra o insanların hala çok önemliymiş gibi yaklaştığı konulara bakıp bakıp gülebiliyorsun. Okul yaşamında kendin olabiliyorsan böyle, kontrol sende olduğunda piyonların bile hor gördüğü bir taş olmaktan çıkıp, seni hak eden bir toplumdaysan eğer şah olabiliyorsun...

12 Eylül 2016

Akdeniz'de Aşık Olmak

Zordur Akdeniz akşamında aşık olmak, ben de olmadım zaten korkmayın. Öyle hatunun biri geçecek de önünden yanından, gülümseyecek falan da sana, dalgalar usullaşıp güneş batarken üzerlerinden yansıtacak turuncusunu ve sen de "Çok güselsin!" falan diyeceksin de, olmayacak bir sevdiği de, gülümsemeye devam edecek...
Her yerde bu kadar hatta çoğu yerde bundan daha zor; ama burada bir farklı zor...

Akdeniz böyle Ege çocuklarının falan tiksindiği, biz anadolu adamının da kendi gibi orayı da kendine has bulduğundan olsa gerek yabancılık çekmediği cekingen cennetler bölgesi. Ege'de herkes aşık olur, parıltı, coşku, en basitinden renkli gözler; Akdeniz'in sakinliğinde, daha doğrusu dalgaların coşkusunun yanında o uzaklara doğru göz daldıran havasında, sıcak esen rüzgarında, dalgalara bakınırken öleceğini, her şeyin bitebileceğini bile büyük bir soğukkanlılıkla düşünürken bir kadına aşık olabilmek... Büyük lüks...
Akdeniz genelde emeklilerin takıldığı yerdir çünkü ciddidir, sakin ve usuldur, aşkın da böyle olması gerekir; uzun uzun bakışmak, ona şarkılar söyleip şiirler okumak, saçlarını okşamak, sarılmak ve saymaktan sıkılmayacağıma emin olabileceğiniz türlü şey gibi... Tatile hayattan kopmaya, yani ciddiyeti bırakıp saçmalama kafasıyla gelen kimselerin ilişkileri de öyledir, tanık olduğum çoğu sözde aşk gibi...

Ne bileyim... "Akdeniz ve aşk" denince aklıma ilk gelen şey; uzak bir kafeden az az az gelen slow müzikle karşındaki denize kulaklarını paylaştırıp şu uzun, minderli salıncaklardan birinde denize doğru ağır ağır sallandığın esintili gecede sevdiğinin de orada olup başını omzuna yaslaması ve uyuyacak kıvamda olmak, bir de daha önceden kurabileceğinize ihtimal vermediğiniz estetiklikte cümleleri bir bir cesurca sıralamak geliyor, örneğin "Penceremden sızan ağaç gölgesi, hayata dönük yüzümsün...", o an ölseniz gözünüz arkada kalmazmış gibi... Ve ben bunu yaptım, "ve" bağlacının cümle başına yazılmayacağını bile bile üstelik, lakin sevdiğim yanında değildi; sevdiklerim olmazdı genelde yanımda, ben de sevmeyi bıraktım zaten sonra. "Vay be bilader" dediğinizi duyar gibi oldum, öyle işte...

Akdeniz ağır kanlıdır, ne concon denen tipler sever burayı ne de bura onları; olsa olsa ben gibi senelerdir kendini otuzlarında hissedip sürekli edebiyat parçalayan, topluma nazaran alışılmadık kimseler; biz de alışamadık aslında, hatta biz diyorum ama böyle kimseyi tanımıyorum; alışamadığım bir diğer şey de yalnızlık sanırım, sanki aksine alışıkmışım gibi...
Gönül isterdi şimdi aşık olmak burada, iki gün sonra basıp gideceğin ve onun da seni unutacağı gibi inkar edilesi gerçeklere rağmen üstelik... En azından eşzamanlı olarak Ankara'daki birini aklına getirip aklında olmak olabilirdi be, ama oluyor mu olmuyor? Çünkü dedim ya, Akdeniz'e bakarken düşünecek birin yoksa konu pek tabi ölüme kayıyor, zor... Bu işin bir de aşık "olunma" kısmı var tabi, aman yarabbi; eğer söz konusu hoşlanmak ya da vakit geçirmek değil de aşk ise, seksen bir ilde, yedi bölgede zor iş; hem herkes aşık olamadığından, hem de...
Ben... Ben işte...

Ama umut mu umut, olacak olur, olsun; hem sanırım akdeniz bizi boğmak amaçlı yaratılmadı; kalp kazanmak dediğin de o kadar zor olamazdı, karşımıza çıkmış olanlarsa beton yığınıydı...
Beklediğim sevgilim, ruh eşim; eğer gelirsen 2022'de seni TRT' nin Lara kampına götüreceğim, o salıncaklardan da var orada, açık büfe var ve 85 lira. Umarım salıncaklar ve açık büfe kalkmaz, fiyat değişmez o zamana; en önemlisiyse, umarım gelirsin bir ara hayatıma, mümkünse bu ara...

11 Eylül 2016

Kertenkelemsi Şeyler

Dostlar şuan tatildeyim ve şöyle bir mevzu mevcut, kertenkele...
Kaldığımız odada kertenkele görmüş bizimkiler ve saklanmış, bir daha da kimse görmedi...
Buradaki yazmaya değer kısım;

Bir şey vardır, bu bir korkudur, bir umuttur yahut kertenkeledir; vardır, hep kayıptır, içten içe onun hep oralarda bir yerlerde olduğu gerçeğiyle yaşayıp ona göre davranırsın, belki de çoktan çekip gitmiştir bile ama her ne olursa olsun sen böyle yaşamalısındır. Kendi kendini şartlandırmanın bir nebze daha derini olarak kendi kendini başka bir şey aracılığıyla şartlandırmaktır bu...
Bu yazı bittiğinde, nihayetinde oda arkadaşım ve ben elimizdeki ekranları kapatıp odayı karanlığa teslim ederek uyku moduna geçtiğimizde bile içimde o tatlı panik, şu ankinden daha fazla bir şekilde hayat bulacak. Aklıma getirdiğim senaryo elbette ki etrafımda yahut üzerimde dolanması, yatağımın yanındaki duvara çıkıp benim üzerimdeyken düşmesi (biliyorum düşecek hayvanlar değiller lakin söz konusu bensem düşmeyecekleri konusunda tereddüde düşmeliyim) gibi şeylerden oluşuyor ve yine hayat da böyle...

Umutlarımız, hayallerimiz, korkularımız, çekincelerimiz. İnsanın her şeye dair bir fikrinin olabilme lüksü ne acı, üstelik de daha kötüsü bilmek; bugün benden korktuğuna, lakin benim ondan tırstığım denli korkamayacağına da emin olduğum o küçük arkadaşımız annemler odaya girdiğinde orada değil de görünmeyen bir yerde olsaydı bu ihtimallerin zerresi aklımın ucundan dahi geçmemekle birlikte bu yazıyı da yazmamış ve yatıp zıbarmış olacaktım, tıpkı olması gerektiği üzere...
Peki ya o zaman az evvel örneklendirdiğim bu senaryolardan biri gerçek olsaydı? Bu tam anlamıyla bir dehşet olurdu, halen de öyle, işaret parmağımı geçmeyecek uçsuz bucaksız bir panik bu...
Sanırım şuan içinde bulunduğum psikolojiye temkin deniyor, sesler, karartılar ve bu derece gerilmiş bir insanın kertenkeleyle bağdaştırabileceği her şeye değin ekstra bir duyar içerisindeyim, ama bu sanabileceğinizin aksine kötü; bu kadar tetikte olmak hep yorar, sağlık bozar falan, kaldı ki ben genelde böyleyim. Bu mekanı ve dolayısıyla bu kertenkele(ler)i terk ettiğimizde dahi (şayet valize falan girmez ise), Ankara'da da böyle karşılayacağım türlü günlük durum beni bekliyor olacak, yani kronik stres...

Neyse. Yalnızca şimdi için bir soru sormak gerekirse; huzurlu mu olmalı? Kertenkele için bunu evet diyip ben de geçiştiririm, ama ya huzurun bizi sunacağı herhangi tehlikeler? Günlük hayatta, orada-burada hep beklemek ve tetikte olmaktan da söz ediyorum bunu söylerken, hayatının aşkını beklemekten de... Bu konuda huzur için söyleyecek bir adet "Elbette!"m mevcuttu ve hatta sonu gülücükle bitiyordu, ama ya tıpkı şuan olmasını umduğum gibi kertenkele, aşk hususunda da çoktan evi terk etmiş, hatta hiç burada olmamışsa? Bakın bu düşünde hem bir huzursuzluktur hem de bir senaryo, adeta zıttı, hayatının aşkının gelmesi gibi bir senaryo...

Kertenkele nerede bilmiyorum, hakikaten bilmiyorum ve bu bir endişe, bense elbet bu yazıyı bitirip karanlığa bir umut teslim olacağımın farkındayım. Son olaraksa; keşke kullandığım bu elbet aşk için de geçerli olsa, "Elbet onu bulup kavuşacağım" şeklinde falan, sonra belki kertenkele olmayan bir yerlere tatile giderdik...
Ben kendini şartlandırmış adam, birgün aşkı unutursam, bir daha olamazsam ya da olduğum şey aşka benzemekten çıkarsa diye de yazmıştım o kitabı, asla da okumadım, çünkü o gün geldiğinde hissedip hakkını vererek kendi geçmişimi bir abim gibi dinleyeceğim; fakat bilmekten sözetmiştim en kötüsü diye, tüm bunlar olamadan ölebileceğin ihtimalini de hep bir cevşen gibi taşıyor ve yaşıyorsun örneğin, işte bizim için hayat daha çok bu; duvara tırmanamıyoruz belki bir kertenkele gibi, lakin aşılmaz, görülmez ve dokunulmaz duvarlar örebiliyoruz, o da sadece kendimize; eğer o duvarlar duyulabiliyor yahut okunabiliyorsa, işte şuanda buradalar, belki kertenkele de öyle...

10 Eylül 2016

Kapalı Pizzacı'dan Çıkarım

Hayat tıpkı bugün telefonuma bizim ilçede olmayan pizzacıdan kampanya mesajı gelmesi, bizim buradakini aradığımdaysa öyle bir kampanyamız yok demesi, müdürüne sorması ve neticesinde telefona dönüp önce bizde o kampanya yok diyip ardından "Kapalıyız" demesi gibi. Bok-tan bir ça-baa!.. Madem kapalısınız niye telefonu açıyorsun adamcağız? Ha dini inanç bağlamında bir kapalılıksa; bir bunu niye müşteriyle paylaşma ihtiyacı duyuyorsun, iki o erkek sesini nereden aldın?

Bugün o pizzacının içinde ne döndüğünü çok merak ediyorum, özellikle de adam "Müdürüme bi sorayım" dedikten sonraki bir dakikalık saygı duruşu sessizliğinde neler oldu acaba? Konuyu nereye bağlayacağım biliyor musunuz? Aşka...

Düşündüm de çoğu insan bunu yaşamıştır aşkta, olacak gibi olur, hatta senin kafanda bir şey yokken böyle o senin ayağına gelir; e sen de aldanırsın abi, tamam dersin bir yola çıkarsın, sonrasıysa aynı öyle uzun bir sessizlik ve bir de bakmışsın "kapalıyız" Made kapalısın öyle bir fırsatmış gibi gelmeyeceksin der bir atamız, tatlı bir söz, güzel bir bakış, hoş bir gülüş, tutuşan huylar ve muhabbet açmalar. Ha onlara da hak veriyorum bak, onların bu yaptığı normal; sadece kendim "Ben ezelden beridir yalnız yaşadım, yalnız yaşarım; hangi kadın bana aşık olacakmış şaşarım!" modunda olduğum için, normal bir şey bana biraz fazla gelebiliyor; yalnız bırakmasaydınız kardeşim, benim suçum mu?

Ah pizzacı, ne olurdu sanki o büyük boy karışık pizza, yanında bir litre kola, altı parça tavuk ve biraz patates 27.90 kampanyasını sen de yapsaydın diğer şube gibi, senin benimle zorun ne pizzacı? peki ya hayat? aşk? Sizin benimle sorununuz ne? Evde patates olmasaydı açtık, şükür ki vardı; lakin elde sevgili, aşk, ruh eşi ya da artık hangisini uygun görürseniz o yok işte, aşka ve hayata aç olmak. Hayatım kapalı, aşk kapalı, ben bile kapalı...
Şimdi felsefe zorlayıcıların yaptığı klişelerden olan "Kadınlar pizza gibidir" tarzı bir geyiğe girmeyeceğim; ama girmem gerekseydi de sanırım bol baharatlı ve ince hamurlu der bitirirdim...

Peki şimdi nasıl bitirmeliyim, sevmeyenlerimin umurunda olmadığı ve sevenlerimin beklemekten bıkmadığı derecede umut dolu di'mi? Nasıl? Neyle? Bir pizza olsaydım bunun cevabı çok daha kolay olabilirdi ama ben bir insanım, insan her ne demekse yani, onun yalnız olanından...

Hayat da böyle işte, aynı bundan...

Unutamasınlar

Eh, ben de istedim tabi unutulmamayı; ama öyle yok "best seller" olacağım, unutulmazlar arasına adımı yazdıracağım kafasıyla değil, kendi nezlimde daha çok. En çok da unuttuğum insanlar unutmasın istiyorum beni, daha doğrusu; hayatımı belirli bir yöne öyle yahut böyle çekip ardından basıp gidebilmiş ve benim daha zar zor unutabildiğim kimseler. Acı macı çekmesinler, sadece biraz zihinleri kurcalansın istiyorum o kadar; benim onlarla kendime başkalaştırdığım güzel zamanlarım adına, bazı güzel zamanlarında bir göz yansıması falan olarak hayat bulmak istiyorum sadece...
Çünkü benim burada kendi unutmuşluğumdan aslında tek kastım o eski buhranı sunmayışı geçmişin, nefes kesilmeleri, göz kararmaları, falanlar ve filanlar... Yoksa unutmak diye bir şey yok bunu biliyorum, hatırlamamak var ama unutmak yalan. Ha unutulmamaktan kastım mı nedir? öyle intikam türevi şeyler değil, bu yalnızca etkisiz eleman olmamak adına bir düş.

Benzer bir ad geçiyor, iyi bir anı akla geliyor ve iyi anıların huyu budur ki yanında kötüleri olmadan gelmez; hadi anıyı da boşver, her insan yaşar bir şey de geç, ama her insan yazmaz ve "Ne yazmış bu adam?" dediklerinde haklı haklı, "Mal bu" diyeceğim. (ürün anlamında) Kadere bakın ki eğer iyi bir yazarsam en büyük başarımın kaynağı olarak bir dizi unutmak istediğim raflarda yer alacak, gerçekten iyiysem de okuyanlar bunları kapıp bir de bana anımsatacak...

Neyse konu dağılmasın...
Bu unutulmamayı bir bedel olarak istemiyorum, kızgın değilim, kesinlikle kırgınım ama bu kırgınlığa da bir önem vermeyen kafadayım; bilinçaltımın mı bir şeysi bu? zaten durmadı bir türlü, her şeyi yanlış yere koyup gitti hep ve ben topladım, sonuç... Yaşlanmıştım...
Şarkıda da dediği gibi "Sevişirken, öpüşürken, tatlı tatlı bakışırken..." ve ilaveten yalnız hissederken, bağırılırken, örneğin tokat atılırken bile zırt-bırt aklına geleyim sevmiş bulunduğum insanların, zira ben olumlu olumsuz bunların hiçbirini yapmadım...
Sevmediklerime gelirsek de, dayak yerken, ölürken, toplum içinde en aşağılandıkları anlarda ama kesinlikle en çok da sevdikleri insandan onlara gelecek herhangi olumsuz dönütte akıllarına benim o hınç almış gülüşüm gelsin. Kabul ediyorum öyle bir gülüşüm de yok, lakin neden olmasın...

Unutulacak adam mıyım ben ya; böbürlenmek değil ama hatırlanacak çok değerli şeylerim olduğunu biliyorum, kimseye de beni unutmasını gerektirecek şeyler hissettirmedim, belki de sadece hissettirmemeye çalıştım. (kesinlikten korkarım) Asıl mesele de bu son cümle işte, masaya vurulası bu cümle...
Unutulmayı gerekecek şeyler yapmadım, ama fazla şey yazdım; ve en başta siz bu kervandan kifayetsiz gelip geçmekte olan dostlar, siz de unutmayın...

N'olur...

08 Eylül 2016

Geçmişin Cilvesi

Bugün "Geçmişin burnunun dibinde bitmesi" konulu yazıyla karşınızdayım...☺

Soru şu; "Alptuğ niye o kadar çok deneme yazıyor" Baştan söyleyeyim çok değerli, sayın falan okuyucularım; bu yazı kendi kendine söylenmek gibi bir yazıdır, kastım size değildir.

Bir kere, senin bunu anlaman için kırk fırın yemen gerekirdi (ekmek lafını mı unuttum? Bence hayır) Ha sen bunu anladığına kanaat getirmişsin, e o da hoş bir beceri tabi. Ama bence, hatta bence bile değil; eğer anlamına ulaştığını düşündüğün bu sorunun cevabını bilseydin benden korkman gerekirdi. Şimdi dostum, sen bu uzun ve sıkıcı laf kalabalıklarını okumayacaksın, şayet okursan diye yazıyorum...
Benim hafızam oldukça iyidir biliyor musun, muhtemelen seninki de iyidir ama tıpkı benim tahtalar gibi senin de şuur eksiktir; anlatacağım şeyleri unutmadığının farkındayım ve günahını alamam, bana öyle gelmese bile belki de değiştin, ya da benim hayatımın derin kısmında geçen bu aslında pek kayda değmeyen ama zedeleyen olay senin için çok sıradandı, bunu anlayabilirim. Ben kindar bir adam değilim bak yanlış anlama, en azından artık değilim; bu da demek oluyor ki tam iki sene önce o p*ç arkadaşının peşine takılıp, o zibidi beni tehdit ederken etrafa aynı şimdiki gibi hava atmak, poz kesmek ya da her ne zıkkımsa işte ondan yaptığını hiç unutmadım; sadece unutmamak olsa iyi, yeni bir hayata başladığım ve tüm geçmişi s**tirettiğim güne kadar sen ve birkaç dostun hakkında gözlerinizi yerinden çıkartıp göz çukurlarınıza asit dökmek gibi idealist hayallerim de vardı, hem de her an. Şanslısın çünkü partiyi kısa süreyle kaçırdın, birkaç haftacık...

Yani evlat...
Demem o ki ben iyi bir adamım, çaktın? Birden karşıma çıktığında aklımdaki o binlerce mazoşist ama gayet de takdire şayan fikri engellemeyi, görmezden gelmeyi başardım, bu hala da geçerli. Eğer ki öyle olmasaydı, muhtemelen senin zaten bir şekilde bana çatacağın ihtimalini düşünerek sözle bilmem neyle de olsa o kül olmuş iki seneyi sana yedirirdim...
Neden kızgınım bu kadar ve neden büyüttüm o kadar? Telaşlanma, ben cevabı biliyorum; emin ol ki senin başına herhangi biri birazcık gelse dayanamayacağın fiziki ve zihinsel türlü acının bir araya geldiği bir mevsimde, alınma canım n'olursun ama "Birkaç kendini bilmez velet ile uğraşmak" olayını kaderin bana bir hakareti olarak algıladığımdan belki de...

Ama Alptuğ tam da bu yüzden bu kadar çok yazıyor işte; sen sokaklarda sürterken, o düne kadar ve yıllardır deli gibi öldürmek istediği bir adamı, seni... Seni adeta affetti. Bunu sen yahut bir başkası öyle kolay yapamazdı bütün bu geçmişi yaşasa, yani şimdi uslu bir çocuk ol ve bence fazla sorgulama.
Ah Alptuğ ah, siz kurban olun ona. Ha ben? ben onun halasıyım be cano, az evvel yemek yemeye gitti de bilgisayarını açık bırakmış... Alptuğ bunu becerebiliyorsa inan bana tek açıklaması yazmak, bunca zaman yazmasaydı, buraya birer çöp gibi geçmişin pisliğini kusup, burada olmasına da güvenerekten unutmasaydı böyle olmazdı. Büyüdü mü, hatta fazla mı büyüdü ne? "Öfke, kin çok güzel bir haz verir, ama adamı yer bitirir, başka biri yapar biliyorum" dedi, tek kalemde hepsini silip attı zira...
Sen istenmeyen ot gibi burnunun dibinde biterek bile bu değişimi engelleyemedin ya, işte buna içilir küçük dostum. Bu arada bu kaba dile de aldanma, senle bir sorunu kalmadı; dedim ya "kusmak", işte bu yazıyla tam olarak seni kustu ve başlıktaki "Cilve" de sensin...☺

05 Eylül 2016

Gücüm Yahut Her Neyse

Ben Montaigne olsam ağlardım, o da ben olsa ağlardı ve bunu kötü giden pek bir şey olmamasına karşın yapardı. Nedense duygusalım bu ara ve bir korkum da insanların kötü bir şey oldu sanıp kendince düşünceler kurması, sanki biri bana bir şey yapmış da saklıyormuşum gibi, zira öyle olmadığını kanıtlayamam. Okul da iyi kalan her şey de ama mesela benim ne bir kızım ne de olması ihtimalim mevcut lakin her nedense dün gece öldüğünü düşünüp ağlamış olmam mevcut, gülen bir çocuk gördüğümde de böyle bir his, sanki o çocuğun hayatına edilecekmiş de böyle gülemeyecekmiş gibi aptal bir his; özellikle de izlediği çizgifilm, insanlar ona oradakiler gibi binbir neşe ile gülerek kucak açmayacakmış, öyle mutlu insan da yokmuş zaten ve herkes içten içe başkaymış gibi...

Düşünülecek çok şey var ve bu felsefeyi de edebiyatı da baki kılmasına karşın bugün hayatımda girdiğim ilk felsefe dersinde öğrendiğimden başka bir anlamda biliyorum, felsefe bilgi olamaz, en azından sadece bilgi olamaz, yaşanmış olandır, sütten ağzın yanıp da yoğurttan çekinmek felsefedir, tecrübedir felsefe, bu yaptığımız şey b*k gibi oldu diyip bir tarz yahut yönelim belirlemektir...
Felsefe neyse ne, peki Alptuğ Dağ? Bu öyle kelime anlamı falan da değil; bu yazan bu SP'li bu düşünen bu öğrenci de ne? Sadece SP kısmı için bile kimsenin ölse öldürse aklından geçme ihtimali bulunamayacak çok şey biliyorum üstelik de sadece yaşamakla, öyle ki şunlar şunlar oldu desem, hatta sadece fizyolojik olarak bile şöyleyken şunları şunları hissediyorum desem çok şaşıracak en yakınım dahi...

Herhangi bir insan nerede ne zaman neye nasıl hissedip nasıl davranır ve bu his-davranış arası gömülü şeyler, tezatlıklar nelerdir bunları anlayacak, ilk defa gördüğüm biriyle geçecek bir zamanda o kişiyi kişilik olarak tanımlayabilecek kadar şey de biliyorum, bununla kalmayıp o kişi hakkında benim önceden sadece kendi kuruntumdan ibaret sandığım içime sinmeyiş çoğu zaman isabetli çıkıyor, sadece bu da değil onları çok iyi anlayıp derinine indiğimi söyleyen insanlar var ve bu bilgiyi aşıyor sanırım... Bunları ben söylemiyorum, karşıma çıkan insanlar söylüyor, böyle bir gücüm varmış, insan sarrafı dediklerinin belki bir tık üstü; bu gücü kullanmayı bilmiyorum o yüzden çok fazla başarılı değilim, ama sanırım kullanmayı bilmekten de korkuyorum. Bu sevmediğim bir örnek olacak fakat, her süper kahraman gibi gücümün doğuracak olduğu zaaflardan korkuyorum. Bu şey biyoenerjidir, parapsikolojidir yahut daha derin bir şeydir belki ama her ne ise beni çokça da ürkütüyor...

Ama eğer bu bir güçse ya onu kaybetmeli, ya da ondan bir adım ötede olmalıyım, çünkü bu giderek zorluyor...

Hiçbir şey yapmaz gibi dururken her şeyi yapışım, tahtaya bakarken hem dersi dinleyişim hem de hocanın suratından genel bir düşüncesini çıkarışım, yatakta televizyona bakıyorken içimdeki konunun birden paralel evrenlere falan kayabilmesi, en önemlisi de beynimdeki bir şeyin her zaman her şeye karşı binbir tetikte olup aynı zamanda da muhtemelen beni koruma amaçlı olsa gerek bu tetikteliği hissetmemem adına sanki hiç bir şeye odaklı değilmişim gibi, adeta dikkatim dağınık hissettirmesi ancak öyle olmamam ve benim bunun farkına varıp strese girmem, bunun sonucu olarak da her şeye karşı o aptal sıçramam; belki de beynimle yahut her ney ise onunla çok çatışıyorumdur, keşke bu çatışmanın ne olduğunu bilip onun dikine gitmeyi kessem de kurtulsam. Çok sık dejavu yaşamam, aklımda yaşanmakta olan ana ve de bir saniye benzeri kısa zaman sonrasına değin bile bitmek bilmeyen senaryoların hep cereyan ediyor oluşu...
Aklım çok kalabalık, her şeyi düşünüyorum ve bunu da çok derin yapıyorum; üstelik de bana yetişen yok, uzun kalabalık cümlelerimi sabırla dinleyip içindeki o en derin manayı alan, alsalar bırakmazlar biliyorum, fikir çarpıştırmaktan korkuyor insanlar. Bunu söyledim ama bunun bile şuan benim için önemi yok, o iç kargaşa olmasa baki...
Çok kurcalayınca da kendimi kandırdığım yerleri yakalıyorum üstelik, bu iyi bir şey ama gerçekleşirken çok büyük bir de çekişme; örneğin diyorum "Sen aslında o cümleyi o yüzden söylemedin", "Saçmaydı senin için bile ama bugün buna benzer bir şey hissettin" gibisinden ve bunu da inkar etmiyorum, eğer çok kilit bir konuysa neden bahsettiğimi unutmuş gibi başa dönüyorum, yani ne yaptığımın farkındayım sonuç olarak ama gelelim şu unutma meselesine...

En kötüsünü de söyleyip bitiriyorum;
Size bu yazdığım anlamsız şeyler, onları yazmaya, daha doğrusu hatırlamaya çalışırken fazla derine iniyorum sanki, bir kilit mekanizması gibi zihnim bulanıyor asıl noktaya vardığımda ve ben kuracak olduğum en kısa ve en öz cümleyi unutup kıyısından dönüyorum, bu yazı da diğer yazılarım da ondan dolayı yersiz uzun, kaldı ki bu sadece yazarken değil yaradılış benzeri konuları düşünürken de başıma geliyor, şu anda ise başımın etrafında biraz ağrı gibi ama daha çok da gıdıklanma gibi, ancak fiziksel olmayan hisler var...

Ya ben delirdim, ya da tüm bunların mantıklı bir açıklaması var, mesela bu bir güç; ama asıl soru da hangisinin daha kötü ya da iyi olduğu, buna gerçekten karar veremiyorum...
Biliyorum ki bu yazdıklarımı konuşamayacağım, aynı cümleleri aynı sıraya sokamayacağım bu yüzden bugün boş vakitte bunları tabiri caizse kusmak iyi oldu...

Neyse, bitti...

Kaydol: Kayıtlar ( Atom )