Alptuğ'un Mekanı

11 Eylül 2016

Kertenkelemsi Şeyler

Dostlar şuan tatildeyim ve şöyle bir mevzu mevcut, kertenkele...
Kaldığımız odada kertenkele görmüş bizimkiler ve saklanmış, bir daha da kimse görmedi...
Buradaki yazmaya değer kısım;

Bir şey vardır, bu bir korkudur, bir umuttur yahut kertenkeledir; vardır, hep kayıptır, içten içe onun hep oralarda bir yerlerde olduğu gerçeğiyle yaşayıp ona göre davranırsın, belki de çoktan çekip gitmiştir bile ama her ne olursa olsun sen böyle yaşamalısındır. Kendi kendini şartlandırmanın bir nebze daha derini olarak kendi kendini başka bir şey aracılığıyla şartlandırmaktır bu...
Bu yazı bittiğinde, nihayetinde oda arkadaşım ve ben elimizdeki ekranları kapatıp odayı karanlığa teslim ederek uyku moduna geçtiğimizde bile içimde o tatlı panik, şu ankinden daha fazla bir şekilde hayat bulacak. Aklıma getirdiğim senaryo elbette ki etrafımda yahut üzerimde dolanması, yatağımın yanındaki duvara çıkıp benim üzerimdeyken düşmesi (biliyorum düşecek hayvanlar değiller lakin söz konusu bensem düşmeyecekleri konusunda tereddüde düşmeliyim) gibi şeylerden oluşuyor ve yine hayat da böyle...

Umutlarımız, hayallerimiz, korkularımız, çekincelerimiz. İnsanın her şeye dair bir fikrinin olabilme lüksü ne acı, üstelik de daha kötüsü bilmek; bugün benden korktuğuna, lakin benim ondan tırstığım denli korkamayacağına da emin olduğum o küçük arkadaşımız annemler odaya girdiğinde orada değil de görünmeyen bir yerde olsaydı bu ihtimallerin zerresi aklımın ucundan dahi geçmemekle birlikte bu yazıyı da yazmamış ve yatıp zıbarmış olacaktım, tıpkı olması gerektiği üzere...
Peki ya o zaman az evvel örneklendirdiğim bu senaryolardan biri gerçek olsaydı? Bu tam anlamıyla bir dehşet olurdu, halen de öyle, işaret parmağımı geçmeyecek uçsuz bucaksız bir panik bu...
Sanırım şuan içinde bulunduğum psikolojiye temkin deniyor, sesler, karartılar ve bu derece gerilmiş bir insanın kertenkeleyle bağdaştırabileceği her şeye değin ekstra bir duyar içerisindeyim, ama bu sanabileceğinizin aksine kötü; bu kadar tetikte olmak hep yorar, sağlık bozar falan, kaldı ki ben genelde böyleyim. Bu mekanı ve dolayısıyla bu kertenkele(ler)i terk ettiğimizde dahi (şayet valize falan girmez ise), Ankara'da da böyle karşılayacağım türlü günlük durum beni bekliyor olacak, yani kronik stres...

Neyse. Yalnızca şimdi için bir soru sormak gerekirse; huzurlu mu olmalı? Kertenkele için bunu evet diyip ben de geçiştiririm, ama ya huzurun bizi sunacağı herhangi tehlikeler? Günlük hayatta, orada-burada hep beklemek ve tetikte olmaktan da söz ediyorum bunu söylerken, hayatının aşkını beklemekten de... Bu konuda huzur için söyleyecek bir adet "Elbette!"m mevcuttu ve hatta sonu gülücükle bitiyordu, ama ya tıpkı şuan olmasını umduğum gibi kertenkele, aşk hususunda da çoktan evi terk etmiş, hatta hiç burada olmamışsa? Bakın bu düşünde hem bir huzursuzluktur hem de bir senaryo, adeta zıttı, hayatının aşkının gelmesi gibi bir senaryo...

Kertenkele nerede bilmiyorum, hakikaten bilmiyorum ve bu bir endişe, bense elbet bu yazıyı bitirip karanlığa bir umut teslim olacağımın farkındayım. Son olaraksa; keşke kullandığım bu elbet aşk için de geçerli olsa, "Elbet onu bulup kavuşacağım" şeklinde falan, sonra belki kertenkele olmayan bir yerlere tatile giderdik...
Ben kendini şartlandırmış adam, birgün aşkı unutursam, bir daha olamazsam ya da olduğum şey aşka benzemekten çıkarsa diye de yazmıştım o kitabı, asla da okumadım, çünkü o gün geldiğinde hissedip hakkını vererek kendi geçmişimi bir abim gibi dinleyeceğim; fakat bilmekten sözetmiştim en kötüsü diye, tüm bunlar olamadan ölebileceğin ihtimalini de hep bir cevşen gibi taşıyor ve yaşıyorsun örneğin, işte bizim için hayat daha çok bu; duvara tırmanamıyoruz belki bir kertenkele gibi, lakin aşılmaz, görülmez ve dokunulmaz duvarlar örebiliyoruz, o da sadece kendimize; eğer o duvarlar duyulabiliyor yahut okunabiliyorsa, işte şuanda buradalar, belki kertenkele de öyle...

10 Eylül 2016

Kapalı Pizzacı'dan Çıkarım

Hayat tıpkı bugün telefonuma bizim ilçede olmayan pizzacıdan kampanya mesajı gelmesi, bizim buradakini aradığımdaysa öyle bir kampanyamız yok demesi, müdürüne sorması ve neticesinde telefona dönüp önce bizde o kampanya yok diyip ardından "Kapalıyız" demesi gibi. Bok-tan bir ça-baa!.. Madem kapalısınız niye telefonu açıyorsun adamcağız? Ha dini inanç bağlamında bir kapalılıksa; bir bunu niye müşteriyle paylaşma ihtiyacı duyuyorsun, iki o erkek sesini nereden aldın?

Bugün o pizzacının içinde ne döndüğünü çok merak ediyorum, özellikle de adam "Müdürüme bi sorayım" dedikten sonraki bir dakikalık saygı duruşu sessizliğinde neler oldu acaba? Konuyu nereye bağlayacağım biliyor musunuz? Aşka...

Düşündüm de çoğu insan bunu yaşamıştır aşkta, olacak gibi olur, hatta senin kafanda bir şey yokken böyle o senin ayağına gelir; e sen de aldanırsın abi, tamam dersin bir yola çıkarsın, sonrasıysa aynı öyle uzun bir sessizlik ve bir de bakmışsın "kapalıyız" Made kapalısın öyle bir fırsatmış gibi gelmeyeceksin der bir atamız, tatlı bir söz, güzel bir bakış, hoş bir gülüş, tutuşan huylar ve muhabbet açmalar. Ha onlara da hak veriyorum bak, onların bu yaptığı normal; sadece kendim "Ben ezelden beridir yalnız yaşadım, yalnız yaşarım; hangi kadın bana aşık olacakmış şaşarım!" modunda olduğum için, normal bir şey bana biraz fazla gelebiliyor; yalnız bırakmasaydınız kardeşim, benim suçum mu?

Ah pizzacı, ne olurdu sanki o büyük boy karışık pizza, yanında bir litre kola, altı parça tavuk ve biraz patates 27.90 kampanyasını sen de yapsaydın diğer şube gibi, senin benimle zorun ne pizzacı? peki ya hayat? aşk? Sizin benimle sorununuz ne? Evde patates olmasaydı açtık, şükür ki vardı; lakin elde sevgili, aşk, ruh eşi ya da artık hangisini uygun görürseniz o yok işte, aşka ve hayata aç olmak. Hayatım kapalı, aşk kapalı, ben bile kapalı...
Şimdi felsefe zorlayıcıların yaptığı klişelerden olan "Kadınlar pizza gibidir" tarzı bir geyiğe girmeyeceğim; ama girmem gerekseydi de sanırım bol baharatlı ve ince hamurlu der bitirirdim...

Peki şimdi nasıl bitirmeliyim, sevmeyenlerimin umurunda olmadığı ve sevenlerimin beklemekten bıkmadığı derecede umut dolu di'mi? Nasıl? Neyle? Bir pizza olsaydım bunun cevabı çok daha kolay olabilirdi ama ben bir insanım, insan her ne demekse yani, onun yalnız olanından...

Hayat da böyle işte, aynı bundan...

Unutamasınlar

Eh, ben de istedim tabi unutulmamayı; ama öyle yok "best seller" olacağım, unutulmazlar arasına adımı yazdıracağım kafasıyla değil, kendi nezlimde daha çok. En çok da unuttuğum insanlar unutmasın istiyorum beni, daha doğrusu; hayatımı belirli bir yöne öyle yahut böyle çekip ardından basıp gidebilmiş ve benim daha zar zor unutabildiğim kimseler. Acı macı çekmesinler, sadece biraz zihinleri kurcalansın istiyorum o kadar; benim onlarla kendime başkalaştırdığım güzel zamanlarım adına, bazı güzel zamanlarında bir göz yansıması falan olarak hayat bulmak istiyorum sadece...
Çünkü benim burada kendi unutmuşluğumdan aslında tek kastım o eski buhranı sunmayışı geçmişin, nefes kesilmeleri, göz kararmaları, falanlar ve filanlar... Yoksa unutmak diye bir şey yok bunu biliyorum, hatırlamamak var ama unutmak yalan. Ha unutulmamaktan kastım mı nedir? öyle intikam türevi şeyler değil, bu yalnızca etkisiz eleman olmamak adına bir düş.

Benzer bir ad geçiyor, iyi bir anı akla geliyor ve iyi anıların huyu budur ki yanında kötüleri olmadan gelmez; hadi anıyı da boşver, her insan yaşar bir şey de geç, ama her insan yazmaz ve "Ne yazmış bu adam?" dediklerinde haklı haklı, "Mal bu" diyeceğim. (ürün anlamında) Kadere bakın ki eğer iyi bir yazarsam en büyük başarımın kaynağı olarak bir dizi unutmak istediğim raflarda yer alacak, gerçekten iyiysem de okuyanlar bunları kapıp bir de bana anımsatacak...

Neyse konu dağılmasın...
Bu unutulmamayı bir bedel olarak istemiyorum, kızgın değilim, kesinlikle kırgınım ama bu kırgınlığa da bir önem vermeyen kafadayım; bilinçaltımın mı bir şeysi bu? zaten durmadı bir türlü, her şeyi yanlış yere koyup gitti hep ve ben topladım, sonuç... Yaşlanmıştım...
Şarkıda da dediği gibi "Sevişirken, öpüşürken, tatlı tatlı bakışırken..." ve ilaveten yalnız hissederken, bağırılırken, örneğin tokat atılırken bile zırt-bırt aklına geleyim sevmiş bulunduğum insanların, zira ben olumlu olumsuz bunların hiçbirini yapmadım...
Sevmediklerime gelirsek de, dayak yerken, ölürken, toplum içinde en aşağılandıkları anlarda ama kesinlikle en çok da sevdikleri insandan onlara gelecek herhangi olumsuz dönütte akıllarına benim o hınç almış gülüşüm gelsin. Kabul ediyorum öyle bir gülüşüm de yok, lakin neden olmasın...

Unutulacak adam mıyım ben ya; böbürlenmek değil ama hatırlanacak çok değerli şeylerim olduğunu biliyorum, kimseye de beni unutmasını gerektirecek şeyler hissettirmedim, belki de sadece hissettirmemeye çalıştım. (kesinlikten korkarım) Asıl mesele de bu son cümle işte, masaya vurulası bu cümle...
Unutulmayı gerekecek şeyler yapmadım, ama fazla şey yazdım; ve en başta siz bu kervandan kifayetsiz gelip geçmekte olan dostlar, siz de unutmayın...

N'olur...

08 Eylül 2016

Geçmişin Cilvesi

Bugün "Geçmişin burnunun dibinde bitmesi" konulu yazıyla karşınızdayım...☺

Soru şu; "Alptuğ niye o kadar çok deneme yazıyor" Baştan söyleyeyim çok değerli, sayın falan okuyucularım; bu yazı kendi kendine söylenmek gibi bir yazıdır, kastım size değildir.

Bir kere, senin bunu anlaman için kırk fırın yemen gerekirdi (ekmek lafını mı unuttum? Bence hayır) Ha sen bunu anladığına kanaat getirmişsin, e o da hoş bir beceri tabi. Ama bence, hatta bence bile değil; eğer anlamına ulaştığını düşündüğün bu sorunun cevabını bilseydin benden korkman gerekirdi. Şimdi dostum, sen bu uzun ve sıkıcı laf kalabalıklarını okumayacaksın, şayet okursan diye yazıyorum...
Benim hafızam oldukça iyidir biliyor musun, muhtemelen seninki de iyidir ama tıpkı benim tahtalar gibi senin de şuur eksiktir; anlatacağım şeyleri unutmadığının farkındayım ve günahını alamam, bana öyle gelmese bile belki de değiştin, ya da benim hayatımın derin kısmında geçen bu aslında pek kayda değmeyen ama zedeleyen olay senin için çok sıradandı, bunu anlayabilirim. Ben kindar bir adam değilim bak yanlış anlama, en azından artık değilim; bu da demek oluyor ki tam iki sene önce o p*ç arkadaşının peşine takılıp, o zibidi beni tehdit ederken etrafa aynı şimdiki gibi hava atmak, poz kesmek ya da her ne zıkkımsa işte ondan yaptığını hiç unutmadım; sadece unutmamak olsa iyi, yeni bir hayata başladığım ve tüm geçmişi s**tirettiğim güne kadar sen ve birkaç dostun hakkında gözlerinizi yerinden çıkartıp göz çukurlarınıza asit dökmek gibi idealist hayallerim de vardı, hem de her an. Şanslısın çünkü partiyi kısa süreyle kaçırdın, birkaç haftacık...

Yani evlat...
Demem o ki ben iyi bir adamım, çaktın? Birden karşıma çıktığında aklımdaki o binlerce mazoşist ama gayet de takdire şayan fikri engellemeyi, görmezden gelmeyi başardım, bu hala da geçerli. Eğer ki öyle olmasaydı, muhtemelen senin zaten bir şekilde bana çatacağın ihtimalini düşünerek sözle bilmem neyle de olsa o kül olmuş iki seneyi sana yedirirdim...
Neden kızgınım bu kadar ve neden büyüttüm o kadar? Telaşlanma, ben cevabı biliyorum; emin ol ki senin başına herhangi biri birazcık gelse dayanamayacağın fiziki ve zihinsel türlü acının bir araya geldiği bir mevsimde, alınma canım n'olursun ama "Birkaç kendini bilmez velet ile uğraşmak" olayını kaderin bana bir hakareti olarak algıladığımdan belki de...

Ama Alptuğ tam da bu yüzden bu kadar çok yazıyor işte; sen sokaklarda sürterken, o düne kadar ve yıllardır deli gibi öldürmek istediği bir adamı, seni... Seni adeta affetti. Bunu sen yahut bir başkası öyle kolay yapamazdı bütün bu geçmişi yaşasa, yani şimdi uslu bir çocuk ol ve bence fazla sorgulama.
Ah Alptuğ ah, siz kurban olun ona. Ha ben? ben onun halasıyım be cano, az evvel yemek yemeye gitti de bilgisayarını açık bırakmış... Alptuğ bunu becerebiliyorsa inan bana tek açıklaması yazmak, bunca zaman yazmasaydı, buraya birer çöp gibi geçmişin pisliğini kusup, burada olmasına da güvenerekten unutmasaydı böyle olmazdı. Büyüdü mü, hatta fazla mı büyüdü ne? "Öfke, kin çok güzel bir haz verir, ama adamı yer bitirir, başka biri yapar biliyorum" dedi, tek kalemde hepsini silip attı zira...
Sen istenmeyen ot gibi burnunun dibinde biterek bile bu değişimi engelleyemedin ya, işte buna içilir küçük dostum. Bu arada bu kaba dile de aldanma, senle bir sorunu kalmadı; dedim ya "kusmak", işte bu yazıyla tam olarak seni kustu ve başlıktaki "Cilve" de sensin...☺

05 Eylül 2016

Gücüm Yahut Her Neyse

Ben Montaigne olsam ağlardım, o da ben olsa ağlardı ve bunu kötü giden pek bir şey olmamasına karşın yapardı. Nedense duygusalım bu ara ve bir korkum da insanların kötü bir şey oldu sanıp kendince düşünceler kurması, sanki biri bana bir şey yapmış da saklıyormuşum gibi, zira öyle olmadığını kanıtlayamam. Okul da iyi kalan her şey de ama mesela benim ne bir kızım ne de olması ihtimalim mevcut lakin her nedense dün gece öldüğünü düşünüp ağlamış olmam mevcut, gülen bir çocuk gördüğümde de böyle bir his, sanki o çocuğun hayatına edilecekmiş de böyle gülemeyecekmiş gibi aptal bir his; özellikle de izlediği çizgifilm, insanlar ona oradakiler gibi binbir neşe ile gülerek kucak açmayacakmış, öyle mutlu insan da yokmuş zaten ve herkes içten içe başkaymış gibi...

Düşünülecek çok şey var ve bu felsefeyi de edebiyatı da baki kılmasına karşın bugün hayatımda girdiğim ilk felsefe dersinde öğrendiğimden başka bir anlamda biliyorum, felsefe bilgi olamaz, en azından sadece bilgi olamaz, yaşanmış olandır, sütten ağzın yanıp da yoğurttan çekinmek felsefedir, tecrübedir felsefe, bu yaptığımız şey b*k gibi oldu diyip bir tarz yahut yönelim belirlemektir...
Felsefe neyse ne, peki Alptuğ Dağ? Bu öyle kelime anlamı falan da değil; bu yazan bu SP'li bu düşünen bu öğrenci de ne? Sadece SP kısmı için bile kimsenin ölse öldürse aklından geçme ihtimali bulunamayacak çok şey biliyorum üstelik de sadece yaşamakla, öyle ki şunlar şunlar oldu desem, hatta sadece fizyolojik olarak bile şöyleyken şunları şunları hissediyorum desem çok şaşıracak en yakınım dahi...

Herhangi bir insan nerede ne zaman neye nasıl hissedip nasıl davranır ve bu his-davranış arası gömülü şeyler, tezatlıklar nelerdir bunları anlayacak, ilk defa gördüğüm biriyle geçecek bir zamanda o kişiyi kişilik olarak tanımlayabilecek kadar şey de biliyorum, bununla kalmayıp o kişi hakkında benim önceden sadece kendi kuruntumdan ibaret sandığım içime sinmeyiş çoğu zaman isabetli çıkıyor, sadece bu da değil onları çok iyi anlayıp derinine indiğimi söyleyen insanlar var ve bu bilgiyi aşıyor sanırım... Bunları ben söylemiyorum, karşıma çıkan insanlar söylüyor, böyle bir gücüm varmış, insan sarrafı dediklerinin belki bir tık üstü; bu gücü kullanmayı bilmiyorum o yüzden çok fazla başarılı değilim, ama sanırım kullanmayı bilmekten de korkuyorum. Bu sevmediğim bir örnek olacak fakat, her süper kahraman gibi gücümün doğuracak olduğu zaaflardan korkuyorum. Bu şey biyoenerjidir, parapsikolojidir yahut daha derin bir şeydir belki ama her ne ise beni çokça da ürkütüyor...

Ama eğer bu bir güçse ya onu kaybetmeli, ya da ondan bir adım ötede olmalıyım, çünkü bu giderek zorluyor...

Hiçbir şey yapmaz gibi dururken her şeyi yapışım, tahtaya bakarken hem dersi dinleyişim hem de hocanın suratından genel bir düşüncesini çıkarışım, yatakta televizyona bakıyorken içimdeki konunun birden paralel evrenlere falan kayabilmesi, en önemlisi de beynimdeki bir şeyin her zaman her şeye karşı binbir tetikte olup aynı zamanda da muhtemelen beni koruma amaçlı olsa gerek bu tetikteliği hissetmemem adına sanki hiç bir şeye odaklı değilmişim gibi, adeta dikkatim dağınık hissettirmesi ancak öyle olmamam ve benim bunun farkına varıp strese girmem, bunun sonucu olarak da her şeye karşı o aptal sıçramam; belki de beynimle yahut her ney ise onunla çok çatışıyorumdur, keşke bu çatışmanın ne olduğunu bilip onun dikine gitmeyi kessem de kurtulsam. Çok sık dejavu yaşamam, aklımda yaşanmakta olan ana ve de bir saniye benzeri kısa zaman sonrasına değin bile bitmek bilmeyen senaryoların hep cereyan ediyor oluşu...
Aklım çok kalabalık, her şeyi düşünüyorum ve bunu da çok derin yapıyorum; üstelik de bana yetişen yok, uzun kalabalık cümlelerimi sabırla dinleyip içindeki o en derin manayı alan, alsalar bırakmazlar biliyorum, fikir çarpıştırmaktan korkuyor insanlar. Bunu söyledim ama bunun bile şuan benim için önemi yok, o iç kargaşa olmasa baki...
Çok kurcalayınca da kendimi kandırdığım yerleri yakalıyorum üstelik, bu iyi bir şey ama gerçekleşirken çok büyük bir de çekişme; örneğin diyorum "Sen aslında o cümleyi o yüzden söylemedin", "Saçmaydı senin için bile ama bugün buna benzer bir şey hissettin" gibisinden ve bunu da inkar etmiyorum, eğer çok kilit bir konuysa neden bahsettiğimi unutmuş gibi başa dönüyorum, yani ne yaptığımın farkındayım sonuç olarak ama gelelim şu unutma meselesine...

En kötüsünü de söyleyip bitiriyorum;
Size bu yazdığım anlamsız şeyler, onları yazmaya, daha doğrusu hatırlamaya çalışırken fazla derine iniyorum sanki, bir kilit mekanizması gibi zihnim bulanıyor asıl noktaya vardığımda ve ben kuracak olduğum en kısa ve en öz cümleyi unutup kıyısından dönüyorum, bu yazı da diğer yazılarım da ondan dolayı yersiz uzun, kaldı ki bu sadece yazarken değil yaradılış benzeri konuları düşünürken de başıma geliyor, şu anda ise başımın etrafında biraz ağrı gibi ama daha çok da gıdıklanma gibi, ancak fiziksel olmayan hisler var...

Ya ben delirdim, ya da tüm bunların mantıklı bir açıklaması var, mesela bu bir güç; ama asıl soru da hangisinin daha kötü ya da iyi olduğu, buna gerçekten karar veremiyorum...
Biliyorum ki bu yazdıklarımı konuşamayacağım, aynı cümleleri aynı sıraya sokamayacağım bu yüzden bugün boş vakitte bunları tabiri caizse kusmak iyi oldu...

Neyse, bitti...

02 Eylül 2016

Dil Hususunda

Şu yabancı dil mevzusu ne acayip, idealizm açısından da öyle ama ben başka bir taraftan bakıyorum... Örneğin biri bana ispanyolcayı betimle dese öpüşmek, fransızca için sarılmak, amerikan ingilizcesi için göz devirmek, jamaika ingilizcesi için omuz silkmek, latince için parmak şıklatmak, almanca için ise hapşurmak falan derdim...

Türkçe ise tam anlamıyla bir ayrılık konuşması yapmak, bir o kadar acı-tatlı ve de hep gizliden gizliye buruk...

Yani bu dil öyle bir şey ki herhangi bir yere bakarak herhangi kelime söylediğimizde efsanevi oluyor, ki okuduğunuz adamın meşhur iki kelimesi vardır; biri "anlat" ve diğeri de "kadınlar". Sizi temin ederim ki bir insanın bu iki kelimeyi, yani ilkini işitip ikincisini söylemeyi hak etmesi uzun zaman alıyor, bakın gerçekleşmesi demiyorum hak etmesi. Çünkü biziz abi, biz hak etmeyene bile çok şey vermeye farkında olaraktan dahi dünden razıyız çünkü kelimelerimiz tek başına uzun cümleleri yenebiliyor, örneğin "ölüm", tabi bundan her dilde var, tatmin etmedi biliyorum, o yüzden bize has bir kelimede sıra, "hallolur". Aklınızın derininden trilyonlarca kelime bile geçebilirken bunu ummuyordunuz di'mi? Sözlük anlamı bir durumun kendi kendine istenilen sonuca varması ama gerçek anlamı ise "sıkma canını","ben senin yanındayım" "umutsuzluğa kapılma" ve daha nice kelime ile, hiçbir kelimenin dolduramayacağı çoğu anlam belki de...

Misal bütün sevgi deyimleri, hangi dilde "Benim Ol" var? İngilizcede denemeye çalışsan "Be my" falan mı demeyi düşünüyorsun mesela? Hayır eğer öyle bir düşüncen varsa boşver ve git onu göz kapaklarından öp diye söylüyorum...

Eğer mesele boş işler değil de sevmekse falan, yabancı dil boş iş, Allah korusun; ben tutup sevdiğime "Sevdam sanadır" gibi şeyler yerine kuru kuru "Jet aime", "İch liebedich" falan diyeceksem kendimi sorgularım...

Türkçe hem kahırdır hem de beklemediğin fırsat, krizin fırsatla aynı kelime olduğu bir dil değil bizimki ama, biz çoğu kelimeyi hem aşk hem ölüm hem de yaşamakla bir tutmuş tek milletiz, örneğin vatan, örneğin Allah, örneğin yar...

Çok bir karalama ve övünme kampanyası gibi oldu özür dilerim, inanın ki son günlerde yabancı kelimelere açım; "Satta","Femme","Re-cordis" bunlardan bir kaçı, ilki boşver, ikinci kadın ama üçüncü ise hatırlamak ve de kalbi delip geçmek anlamlarında, inanabiliyor musunuz...

Son bir deyimle ayrılmalı pistten; "Duende", yani bir sanatın derin izler bırakması...

31 Ağustos 2016

Yeniden Başlamak

Magnum yerken dilime kıymık batması neyin alameti olabilir diye sormadan önce bir şeyden söz etmek istiyorum dostlar, herkes gibi ben de bazen kendimi KFC'nin çıtır tavukları yerine koyuyorum, sanırım bu hayatta bir baltaya sap olabilmek için illa dermatest labaratuvarından onaylı falan olmak icap ediyor, yahut da yeniden başlamak... Bu arada çok ürün yerleştirme oldu gibi, oysa yerli yerinde olmaya muhtaç onlarca cevabım mevcut; lakin geçmişi söküp atmış olmak güzel, tıpkı bir balgam edasıyla. Öyle ki konu açılınca bir anıyı böyle lak diye anlatabiliyorsunuz ve hiç koymuyor, zedelemiyor, öyle eski defterleri açmış gibi karalar bağlamıyor. Normalize diye bir efekt vardır hani, ses dalgasındaki bütün titreşimleri aynı desibele eşitlemek diyeyim hadi, o karga-burga gördüğünüz anlamsız şekil birden dümdüz tire halini alır. İşte sanırım hayatım normalize oldu artık, bir günüm diğerlerinden daha aşırı değil geçmişe bakınca, sizi bilmem ama bence, benim gibi hızlı yaşamış bir adam söz konusuyken... Bu öylesine huzur verici ki...

Evet cidden dilime kıymık battı ama, böyle bir şey kaç kişinin başına gelebilir bilmiyorum, pek çok kişinin başına gelmeyecek trajikomik bir anım daha geldi aklıma ama onu burada anlatmak hiç etik olmaz. Bugün üstümde bir şey sezdiniz mi, bir enerji falan? Bundan bir evvelki yazımın etkisidir işte (şayet hissolunduysa) Yeniden başlamak güzel de, anlatacak şey olmuyor işte böyle; kendini sıfırlamak da öyle cesaret falan istemiyor uzmanlara kulak asmayın sakın, tek bir anın rehavetine kalıyor koca dünyanız, kaldı ki biz de biraz ağırkanlı, ciddi de çocuklarız. Hani yine o yazıda demiştim ya "Satta man!", işte tam ondan sonra şalteri indirdim; bilen bilir hep insanları anlayamadığımdan şikayet ederim, suçu kendimde bulurum, ama o gün dedim onlar beni anladı mı?Cevap belliydi, çoğunluk ne anlamış ne anlamaya çalışmıştı, azınlıklarsa zaten yanımızdaydı ve ne bizim onlara ne onların bize bir dargınlığı dahi olmamıştı...

İnsanlarla küs-barış küs-barış at mıyız biz, her şeyden bir şey çıkaranların gönlünü alma daire başkanlığı mıyız? iki özür dilediklerinde affet affet... Nabzım atmıyor olsa tamam diyeceğim ama, değil işte. Bir türkü vardır çok severim, "Ben senin kahrını çekemem gönül" der ya o hesap, bu saatten sonra satta usulü, kimsenin kahrına seyirci kalmak yok lügatta...

Mesela atıyorum, falanca kişisi beni Whatsapp'tan engellese o gün bitmiştir. Sen kimsin de beni engelliyorsun tarzında ergence bir yaklaşımdan ziyade, benim hayatımda bulunan herhangi kişi öyle çocukça artistlik taslayamaz bana, ondan...

Ah yeniden başlamak, insana yeni bir tarz, bakış açısı falan her şey paket halinde geliyor; şu sıralar dinlediğim müziklerden haberim dahi yoktu eskiden, yeni kelimeler de öğrendim yabancı dilde; o çok kullandığım "Kadınlar..." deyimi "Femmes..." demekmiş mesela, bakmayın bu yazıyı da öyle bitirirdim ama en azından henüz sonunda üç noktayla değinilecek bir kadın hissedemedim...

Selametle, adios...

Kaydol: Kayıtlar ( Atom )