Alptuğ'un Mekanı

03 Eylül 2015

Hükm-ü Dünya...

Bir zamandan ölümüne kadar hiç bir iyi değişim olmadıysa o zamanı öldüğün zaman bilmek yanlış sayılmaz;mültecilik değil ama,"mülteci edilmek"tam da böyle bir şeydir.Mülteci olmak elinde değildir,intihar hariç ölüm de öyle;ama mültecilik intihar da değildir,bilhassa cinayettir.Cinayete delil olarak ceset aramak da gerekmez bazen,cesedin ölü olması da..Kıyıya vurmuş insanlar için yapılan otopsi de bir şey ifade etmez aslında.Prosedürler işte,önemli ama aslında bir gıdım bile bir şey ifade etmeyen,katı,samimiyetsiz,gerçek dışı ve işe yaramaktansa ancak acı.Takım elbise ve kravatların,rozetlerin,taçların ve ünvanların birer birer paraya,şehvete ve vesaire başka şeylere bağlı olduğu,bazı bünyevi şeylerden bulunduğu mevkiye kıyasla korktuğu(mesela bir orgeneralin öldürülmekten korkması falan gibi) bir düzene,fizik kuralları da olmasa düzen diyemem ben,zira günah...

Neyin günah olup olmadığının bile kutsal kitaba rağmen tartışılmaya gerek duyduğu bu dünya;katı islamcıların islamla alakası olmayan öfke ve ötekileştirmeleri,müslüman olduğunu idda edip yüzde yüz tapmak olmasa da yüzde elliden daha fazla itina ettikeri dünya değerleri,kendi karşı olduğu her şeye bir kılıf uydurup günah sınıfına sokabilen gösterişçilerin alnının öylesine secdeye değmesi,kimin kanına dokunmuyor...
Elimizde olmayan dünyanın öbür ucundaki tanımadığımız bilmediğimiz onca insanın sorununa vicdanımız sızlarken kendi için hiçbir şeyden kaçınmayacak olanın umurunda olmaması gibi her türlü adalet yoksunluğu da öyle...
Buna rağmen bu insanlara bağlı olanlar;yani sempatizan olarak ifade ettiğimiz aşırı uçlar,başka emelleri bulunan her türlü yobaz vesaire değil de gerçek,sıradan,normal,kinsiz ve hınçsız,sadece yaşamaya çalışan halktan söz ediyorum,bu insanların hepsinin ayrı bir vatan millet aşkı,namus ve din anlayışı olmasına rağmen bir şekilde kandırılmaları ve daha da kötüsü bir şeylere mecbur zannedecek kadar beyinlerinin yıkanması tüm bunların çözümüne karşı tek engel.Aklıselim düşünmek bu devirde herkesin yapabildiği bir şey değil ve her zamankinden daha önemli..Yani sen istersen dünyanın en vatansever insanı milliyetçisi falanı filanı ol,kandırıldığın için,saf olduğun için veya her ne sebeptense hiç umurumda değil bu yukarıda bahsettiğim gibi insanları destekleyerek kendi sevdiğin vatanın sonunu getirmelerine bilinçli veya bilinçsiz yardım ediyor olman da benim kanıma dokunuyor,dünyanın en iyi insanından bile nefret etmeye yegâne sebeptir işte bu,o insanın,o insanların yanlış kararlarının herkese direkt olarak mâl olması...

Her kayıp da cinayettir bana göre,kayıp insanlardan tutun da kayıp insanlık,vicdan ve merhamet de öyle..Canı alanın Allah olmasının caniliği örtbas ettiğini düşünebilecek dahi yoz beyinler mevcutken ve bunların kendilerini yönetmesine müsade eden akıllı-cahil,iyi-kötü,masum-kirli insanlar varken,canilik için illa vuku bulmuş acı bir hadise gözetilirken bu zulmün mahkemelik bir tarafı bile yoktur.Hukuk nedir ki,kim bu hukuk;gönüllerde olan değil de hukuktan kastedilen şey maddeye bürünse eminim zenginlerden aldığı parayı yerdi;zenginin parasını demiyorum çünkü zenginin yönettiği hukuka bedel ödeyen yine mazlum,yine mağdur ve yine masum.Bu ülkedeki en ufak davadan en büyüğüne kadar hiç birinde ne savcısına ne hakimine ne de avukatına zerre güvenim kalmamıştır,kaldıysa da yalnızca duvarda asılı olan Atatürk'ün sözü''Adalet mülkün temelidir''e sadece...
Bunların mülk dediği mülk değil,bunların insan dediği insan değil,hatta bana sorarsan Allah dedikleri bile Allah değil;yani bu şerefsizler bile şirk eder gibi Allah'ın yanlarında olduğunu ifade ediyor açık açık;düşündüm de onların Allah dedikleri şey yanlarındaysa bu ancak şeytan olabilir,henüz şeytana tapacak kadar düşmedilerse bile...
Herkesin Allah'ı var ama,zalimi bilemiyorum ben...

Anımsanmak

Bazen diğer insanlara bakıyorum,otoyolda hızla seyrederken karşı yönden gelen aracın içindekilere,gittikleri bir yer,yaptıkları ve bekleyip istedikleri bir şeyler..İnsanların hayatına dokunmanın bu kadar kolay olabileceğini herkes bilebilir ama peki ya bu kadar anlık olabileceğini?Tek bir bakıştan onlarca farklı mana çıkartırken kafadan sallamıyoruz biz edebiyatçılar(en azından bunu iş olarak yapmayanlarımız)Çok merak ediyorum biri de beni öyle düşünmüş müdür,özellikle de eskiden evde,okulda ve her yerde sürekli dalıp gittiğim düşünülürse..Birisi de içinde hissetmiş midir benim acımı,sevincimi,hüznümü,özlemimi falan?Belki de içine dokunmuştur,ağır gelirim de bazen ben insanlara...

Varlığımdan haberdar dahi olmayan,ya da en azından ismimi duymuş biri anımsamış mıdır beni?Eğer öyleyse çok yakışıklı,kaslı falan biri sanmıştır,tıpkı beni reşit sananlar gibi.Öyle değilim,reşitlikten bahsetmiyorum ama o dahil hiç biri değilim..Ne olduğumu ya da nasıl olduğumu umursayacak ve sorgulayacak vaktim,ömrüm hayatımda buna bir defa bile gerek duymuşluğum yok;zira ya ben yolumu çoktan çizmiştim ya da çizili olanı gördüm,ama kendime bir profil oluşturur gibi değil de,kendi profilini hafif de gözlemler gibi bir hayatım olduğu kesin...

Bir günde oradan buradan kaç insana hitap ettiğimi bilmiyorum,kimlerin nereden bana nasıl rastladığını birkaç uyduruk rakam içeren istatistik ve o kişilerin söylemi dışında hiç..Sizler,çoğunuz tanıyıp bilmediğiniz bu adamı,özellikle ağır ağır hayatı adımladığımı gayet belirgin hissettirerek yazdığım dönemden kalan mekan müdavimleri;sizce ben kimim,bunu sizde uyandırdığım hisler,görünüş,ya da kendi düşüncelerime dair fikirleriniz olarak sormuyorum,beni tamamen kişileştirdiğinizd ortaya çıkan o insanın peşindeyim...

Bunu herkes öğrenmek ister biliyorum,özellikle de ayrıca değer verdiği,kendinden önce gelen insanlara sahip insanlar.Lakin öğrenmiş olmanın faydalılığı şuraya dursun çıkan sonucun yaratacağı etkiler olumlu ya da olumsuz fark etmeksizin derindir,ne var ki bir Allah'ın kulu da kimde ne derinlik yarattığını bilmez kendi içindeki onca derinlikten,içlerinde kötü olan varsa eğer değerini de asla bilmez,hatta yoğun hislerden kaçmadır bir sonraki evresi,sonrası globalleşen standartlığa uyum sağlayıp diğer insanlardan farkı kalmayana,hatta bazen bireyliği bile silinene kadar devam eder...

Ben biliyorum mesela,herhangi diyemeyeceğim bazı insanların beni zerre anımsamadığını,geçmişte de şimdi de kulağım çınladığında beni andığına ihtimal verebileceğim en son insanlar benim için en başka insanlar olduktan sonra siz bile anımsayabilirsiniz hislerimi;bakınız buna rağmen adını sanını anmadan gecenin 12'sinde yine onları anmışım ben,çok mu yalnızlık bu,güzel mi sevmek yoksa?Peki hangisi daha elzem?

Herhangi bir gün herhangi bir vakit,mesela akşamüstü,gece dahil değil çünkü benim onların gecesine dahil olabileceğim kadar onlar benim gecemden çıkmadılar,ben ilerlemedim ne onlarda ne kendimde;kaldı ki tek ortak noktamız bu,işte buna limonlu soda içilir...

''Alptuğ diye bir çocuk vardı''kadar sade,anlamsız,klişe ve acı verici olmasındansa hiç olmamasını tercih etmek gibi bir ikilemdeyim ve hangisini tercih edersem edeyim geçersiz olacağının da bilincinde,buyur burdan yak.Ben alışkınım böyle psikolojik çıkmazlara,gecesi gündüzü sessiz sedasız düşünmek olan birinden daha azını beklemek bencillik olurdu ne de olsa...

Şimdi sizden ufak bi'ricam;lütfen yorum kısmına size anımsattığım o kişiyi mümkün olduğunca detaylı yazın,beni tanıyorsanız da tanıdığınız benle olan farklılıklarımı;ki bu sizde bir sorun olduğuna delalettir ama,her neyse...

01 Eylül 2015

Eylül Meselesi

Şu şarkı eşliğinde okumanızı istirham ederim dostlar...

Bu Eylül'ün başka türlü olmasını dilerdim,son birkaç Eylül'e göre en azından.benim Eylül'le bir derdim yok,hiçbir şeyle yok aslında,belki birkaç insan..Sadece son Eylül'lerim pek de tatlı olmadı benim,anlayabilirsiniz yazdıklarıma da bakarak.Beni yaralı kılan ne Eylül ne de insanlar aslında,yalnız unutulamayacak güzellikteki yarım kalmış ve tekrar eden anılardan olsa gerek bu,bir de halen bitmek bilmeyen bazı hislerden,emin olunamayan türlü duygudan..Kendimi kandırmayı becerebilsem bile bunun adı kandırmak olacağı ve gerçeği değiştirmeyeceği için biraz buruk hissediyorum.bundan önceki Eylül'lerim istemediğim kadar çok gerçekti sadece...
Şimdiden sonra da bir yalana razı olamam anlayınız beni,yalnız yine hep olduğu gibi gerçeğin,gerçeğimin daha iyi olmasına çabalarım,çabalayacağım.Elimden gelen ya da kaderimin yüzde kaçına hakim olduğuma dair zerre bilgim olmaması da önemli değil,çünkü ben bunları çoktan aştım,eskiden çok cesurdum;şimdi mi?Bilmem,henüz kendimi ölçmeye fırsatım bile olmadan beni etkisiz kılmış nice eleman vardı hayatımın merkezinde diğer aylar..Eylül bu yüzden bu kadar önemli işte,beni zirveye taşıyacak,manen ve fikren zinde,yani sizlerin deyişiyle pozitif hissettirecek,kaba tabirle''eleman''lar gözlüyorum,belki bir insan,belki bir fırsat,belki beklemediğim bir şeyler...

Eylülün bendeki yükünü bu kadar ağır kılan,sadece bütün eylüllerce devam etmiş ve edecek bir oluşumla bağdaştırdığım bir nevi Eylül gibi bir kadın,pardon iki..Üçüncü defa ya olmayacak,ya da başka türlü olacak;yanisi bu eylül,anımsatmayan ve acıtmayan türden,yaşanılır bir eylül olacak,ilk paragrafta büyük harfle,özel isim edasıyla yazdım çünkü değişmeyecek tek şey var,eylül yine sadece bir aydan daha fazlası olacak..Beyaz bir sayfa gibi,yeni hedefler,umutlar,beklentiler ve muhtemelen de mücadeleler;biliyorum bunların birleşimi yeni bir hayata tekabül ediyor,ancak en azından şimdilik o kadar da uzun boylu değil,ki o da yalnızca hayalini kuramadığımdan...
Diğer eylülleri yaşanmamış sayamam,unuturum belki ama onlardaki kendimi asla,göze alıp yaptıklarımı ve hissettiklerimi;en çok da bozulmamak için,masumiyet ve samimiyetten ödün vermeden yazabilmek,daha çok da yaşayabilmek için..Benim kendimle de derdim yok çünkü,her eylülün yeni bir fırsat olduğuna inanan saf bir çocuk edasıyla azim yükleniyor içime bu satırları yazarken,çok çalışkan bir öğrenci olacakmışım gibi beni bilenleri inandıramayacağım birşeyler mesela...

Sanırım umudum da ideallerim de kabardı,şayet kısa kollu giyiyor olsam kollarımı sıvardım oradan biliyorum..Bu arada,umarım şarkı sizin de içinize dokunmuştur...

31 Ağustos 2015

Başka Türlü

Öyle gelişseydi öyle olacak şeyler o kadar çoktu ki belki de bu bizi kahrediyordu pişman olmaksızın...Yanlış yer yanlış zaman gibi değil de,başka türlü olsaydı gibi..Anlatabilir miyim bilmiyorum yani bu his senelerce ve hayli de yük;bir kuş tüyü düşün üç ton basıyor.Olay sadece tesadüften ibaret,tesadüf diye bir şey de olmadığına göre b*k atabiliriz kadere..Sizi bilmem ama ben bazı insanlarla karşılaşmamış olmayı diledim,başka türlü karşılaşmayı da;işin özü,ben de herkes gibi bazen,birilerinin hayatında daha başka bir yere ait olmayı deli gibi diledim sadece...

Ama iyice de düşününce işlerin bu türlü ilerlemesi,ilerlemiş olması o kadar da kötü değil;hatta kötü bile değil,sadece iyi değil.İnsanın özü budur,doyumsuz olmak derler ama yanlış;asıl özündeki iyi arayışıdır,iyi ve kötü insanların oluşmasıysa sadece iyiden ne anladıklarına bağlıdır geniş açıdan..Yani kötü bir adam,işler başka türlü gelişseydi iyi olabilirdi ama içindeki anlayış değişmediği için elbet bir gün ansızın patlak verirdi...
Yalnız bazı istisnalar da var ki,anlayışı değiştiren işler oluyor,hisleri ve duyguları,ki biz mucize diyoruz buna.Aslında mucize değil,sadece bazen oluyor ve bazen olmuyor o kadar,neticede o da hayatın içinden bir şey olduğu için bilinmezliğini korumak zorunda.Zaten binilecek trenin gelip gelmeyeceği belli olsa hayat sanıldığı gibi tatsız olmazdı belki,ancak daha da sert ve yıkıcı olurdu o kesin...

Zamanın unutturmasıysa aynı bu mantıkta bir şey,ki ben böyle bir şeye rastlamadım;doğru ya,zaten kim bir şeyi unuttuğuna tanık olabilir ki,cüzdanını evde unutmaktan daha öte şeylerden bahsediyorum elbette,öyle işte...
Şuan dinlediğim şarkı mesela''Sevmek bir ömür sürer,sevişmek bir dakika''Tıpkı bunun gibi,yani seviştiğini unutabilirsin ama sevdiğini,sevdiğin insanı değil seviyor olduğunu unutmak bir devrimdir Nazım'ın da onayladığı üzere,ama şöyle bir durum var ki;sevilen sevilmeyi hak ediyorsa bu bir devrim değil küstahlıktır,pervasızlıktır,hıyarlıktır...
Böyle anlattığıma bakmayın,aslında her türlü(yani ben bunları yazsam da yazmasam da)olması gereken oluyor,bize düşen tek şey yapmamız gerekeni yapmak..Yalnız bu meçhullük dokunuyor bazen hayatta,olması gerekenin neden o olduğunu bilmemek ve daha da önemlisi,neden istediğimiz ya da hissettiğimizin o olması gereken olmadığını bilmemek koyuyor adama...
Sonuç olarak bütün insanlık boyunca çekilen yegâne acı,mecbur olduğumuz,dünya hayatı boyunca da asla ötesine gidemeyeceğimiz cahillik...

Hislerimiz var,genelde acı çekiyoruz ve sınavın bir parçası olarak mutlaka cahil gelip cahil gidiyoruz,bildiğimiz tek şey adı ve o da''Kader''...
Diyor ya bir şarkıda da''Söyle,aradığın aşkı buldun mu söyle...''Hayatımızın etrafında dönüp durduğu şeyler de sadece böyle şeyler,çünkü olması gereken bu,öte dünya önemli lakin bu dünyaya da göstermemiz gereken çaba aşikar,hele ki bu dünyadaki gerçeğimizin bu olduğu düşünülürse.Bir şeyler arayıp,bulmak için çabalamaktan ve bulunca iyi hissetmekten,bulamayınca daha çok aramaktan daha fazlası olmadığımızı ben de biliyorum,herkes biliyor..Ama göründüğü kadar basit değil,bunun da tek bir sebebi var,her şeyin bir sınav olduğunu düşününce bu sınavın en büyük parçası ve aynı zamanda sınava da dahil tek gerçeklik duygular ve hisler,her şey tam olarak sınav değil çünkü duygular aldatmaca olamayacak kadar bizden ve bizim...
Final olarak;duyguların gerçek oluşu bildiğimizin de bir öneminin kalmamasına varıyor ki bu sürekli bir mucizedir,ne mutlu ki bir insan duygularına sahip çıksın...

27 Ağustos 2015

Güven Meselesi

Her gün dünyanın her yerinde milyonlarca insan,biryerlere yetişmeye çabalarken göz teması kuruyor..Dikkat ettim de;tanımadığımız birisi bize dik dik baktığında şaşırmayacak hale gelmişken,kimi zaman biri bize gülümseyip hoş davrandığında afallıyoruz.Çok özlemişiz,çok eksiğiz,en eksiğiz,ümitsiz,yitik ve bitiğiz ki böyleyiz...
Güler yüzlü birini gördük mü korkar olduk iyice,belki de kendimize olan inancımızı kaybetmişliğimizden,kendimizi hep bir azınlığın parçası,ezik gibi hissettiğimizden.Belki de kader diye damgaladıkları şeyi yedirmeyi başarmışlardır bize bile,sindirmişizdir artık güya yenilgiyi.Espri bile olsa karşılıklı laf atıp tutmalarımızdan...
Sokakta yürürken etrafa sert bakışlar atmamızı gerektirecek kadar güvensizliği gömenler utansın içimize,kendilerine beslediğimiz kinin sebebi olanları da Allah kahretsin,çocuklarımızı,çocukluğumuzu yakan,berbat dönüm noktalarımıza vesile olup travma yaratanlar utansın anladın mı?
Masum olmaktan,kalmaktan utandıran,artık sahiciliğini yeterince yitirmiş toplumun bayağılaşmış ve aptal popüler kültürüne de lanet olsun,içkisi,uyuşturucusu,bir takım zevk işleri..Çivisi çıksa da çıkmasa da dünyanın,kafa tutup dik durmayan utansın...

Çizgi film izleyen çocuk görünce hüzünlenirdim,içim kararırdı bir ara,gülümseyen ve birbirine -cim/-cum hitap edip dans eden,oynayan neşeli kitlelerle doluydu bu melet;bu çocuk kirlenecek diyordum,kalmayacak masumluğu,içine kötülüğün zerresi bile girmese hüzün girecek...
Yazdığım her yazıda onu yanımda tutacağıma yemin ettim,masumiyeti,hazinemizi.O çıtı pıtı bir şeyler karalayan 13 yaşındaki tüyü bitmemiş çocuğu..Oysa kaçınızın kendisi gerçekten yanında,aynaya baktığında eksikler görmeden yaşamaya devam edebiliyor?Eksik dediysem o tarz eksik değil,gidenler değil,terk edenler,çekip gidenler değil;hiç gitmemişler...
Kendimizi tanıyabiliyor muyuz,kendimize dahi güvenemediğimiz hayatta kendimizi kendimize neye dayanarak emanet ediyoruz?O yüzden Allah'a emanet,şahsen ben kendi duygularım dışında hiç bir şeyden emin bile değilim...
Kaldı ki kendimizi kandırıyoruz en çok da unutmaya,sevmeye ve nefrete dair.Bu konuda bile bu kadar askıda kalabilmişken her birimiz,belki de bunu sağlayanın masumiyet olduğu düşüncesi alıkoyuyor bazılarımızı değru yoldan..İlla güvenmek istiyorsan kendi masumiyetine güven;olmaz diyorsan da güvenin boşa çıktığında en az zararla çıkabilecek kadar saf ya da planlı ol.Saf ve masum olup keriz olmayı tercih etmem gerçekten yanlış bir seçim mi bu devirde?Baktığımız her yer ayrı bir akil,bilgin doluyken...

25 Ağustos 2015

Meyletmek

22 Ağustos 2015

Edebiyat Eğitimi

Sorunlu ve az edebiyat eğitimi bize neler sunuyor diye bir övünelim...
Sadece sosyal medyada(o da zoraki) gördüğü kadarıyla şair bilen milletimiz var yahu. Ali Lidar'ı bırak okumayı, bilen bir insan bulmak bile zorken etrafımda, hatta biraz zorlasanız neredeyse Sabahattin Ali'nin bile bir sosyal medya kullanıcısı olduğuna kolaylıkla inanabileceğini düşündüğüm az da olsa insan varken, Onur Ünlü'yü saçmalayan şişko görüp vıcık vıcık aşk dizilerine yumulan, Emrah Serbes'i anarşist bulup gidip falancanın yine toz pembe bebecik romanlarını okuyan tonla ucube mevcutken.. Polemiğe girmek istemiyorum da Sabahattin'i süikaste kurban edip, Nazım'ı hain bellediniz siz...

Ancak siz bunu bu hale getirdiniz sayın M.E.B hatta belki de hükümet...

Neymiş efendim edebi metinler yazarın duygu ve düşüncelerini anlatmak amacıyla yazdığı alengirli, efendime söyliyim yanarlı dönerli yazılarmış falan da filan, üstelik de bu yetmezmiş gibi sanatın tarihsel ve biyografik kısmını olmasa da yorumlama kısmını nesnelleştiren sınavlarınızın kontrolünü yaparken de öznel beyinlerinizin nesnellerine uymayanı karaladınız; Allah'tan benim gibi birkaç fırlama çıktı ve inşallah ki çıkacak ''Ben böyle düşünüyorum işte be'' diyen.. Yahu duygu düşüncemi anlatacak olsam sana mı anlatırım el insaf, hele sen kurtul şu basmakalıp fikriyattan da öyle konuşalım. Derdimizi tasamızı dökmek için yazmıyoruz her zaman, öyle bir sunuyorsunuz ki millet de bizi parayı bulmuş(ben değil tabi) bencil sosyopatlar falan sanıyor...
Bencil olan sizsiniz, tekdüzeliğe kurulu, standartlıkla bayağılaşmış bir gençlik yetiştirmek istediniz; iki üç hevesli çocuk şiir diye getirdi belki şaheser belki sıradan cümleler, kırmıyorsunuz bu çocukları güzel, güzel de olay o değil işte...

Adam gibi şiir öğretmiyorsunuz, illa ölçülü bilmem neli, yüzde doksanı dörtlük olan şiirler.. Çocuk birgün kitap metni gibi bir şey görüyor, bi'de bakıyor ki şiir, ''Ulan bunlar da şairiz diye geçiniyor''moduna giriyor sayenizde...
En genç edebiyat öğrencilerine öğretilenler Aşık Veysel, Erzurumlu Emrah benzeri insanlar, tamam bunları da öğretin, hatta öğretmezseniz bozuşuruz ama edebiyatı ilk defa gören çocuğu divan şiiriyle falanla filanla boğarsanız bekleyin ki ders dinlesin...
Modern'den başlayabilirsiniz mesela, Ece Temelkuran, Didem Madak, Nilgün Marmara gibi kadın şairlerle açılışı yapar kızlarımızın hiç olmazsa bazısında bir ışık yakalayabilirsiniz.. Sonra biraz yabancılardan gidersiniz Kafka falan...

Kafka demişken aklıma geldi,malum kendimden biliyorum gençlerin ve şairlerin en müşkül durumu aşk.. Ne yani Turgut Uyar, Cemal Süreya ve Edip Cansever'in aynı anda aşık oldukları kadın Tomris Uyar'la hikayelerini anlatsanız mesela? Gerçi sizi de anlıyorum tepedekiler hoş yaklaşmaz bu işe, samimiyetsizler...
Ama eğer böyle olursa yüzde elliden fazla oranla çocuğun içinde bir yer edinir bu isimler gizlice...

Bir kere edebiyat yüktür, ama çekilen değil, yan yana gidilen bir yüktür, omuz omuza, ciddi meseledir ama kasılmalık, sessizlik gerektiren tarzda değil çoğumuzun sandığı gibi, samimiyetlik, çay çorba bir şey ikram etmelik ve gülümsemelik bir yaşam tarzıdır.. Hatta tarz da çok hafif kaldı, her saniyede yaşamaktır...
İkinci bir ne hikmetse öngörü, bizim gibilerin harf ve kelimelerle iş yaptığı gibi söylemler, kaldı ki buna iş denemez ama asıl mesele şu ki cümle, şiir, roman ya da her neyi uygun görürseniz sadece siz ilişkilendirdiğiniz için edebiyata dahildir bana göre, asıl edebiyat beş duyunuzun da kendi içinizde metafiziki diyebileceğiniz bir yöntemle can bulup bir suret oluşturmasıdır...

Herkes şair olamaz çünkü yalnızca bu suretleri gören, dokunan, duyan, koklayan kişiler bundan dem alır, hatta deliye döner, taşar...
Edebiyat özümsenebilecek de bir şey değildir, o zaten özündedir de sadece sen Oğuz Atay'ı ilk defa okuyorsundur mesela. Suretler dedim ya, yüz anlamında değil, her tür doku, cisim, hatta dokunulan bir şey olmadan sanki havanın yumuşaklığıymış gibi bir his, hatta mavi rengini koklamak gibi paranoyakça bir şey..Bunu söylediğimde ürkmüş olabilirsiniz, bir an için yaşadığım şey bana daha tuhaf geldi çünkü...

Bir de bu eğitimcilerin en hasta olduğum huyları kitap önermeleri bak, hayır okusun tamam eyvallah itirazım yok, ama istediğini okusun. Ne yani 7. sınıfa giden bir çocuk Milena'ya Mektuplar okumak istediyse? Zamanında bana da vurmuştu bu, M.E.B Kemalettin Tuğcu'yu yasaklamış aklına esince, ben de çok zor kitap okuyan bir çocuktum onun birkaç kitabını dümdüz okudum.. Dediler yok çok kasvetli yok bunalmadın mı falan, oysa şimdi dizilere, hadi onları geç memleketin haline bak çok mu iç açıcı, çok net söylüyorum o yaşta bile kimse benden küçük prens okuyup uykuya dalmamı bekleyemezdi, şükür ki böyle şirindirik bir amacı da yoktu kimsenin...

Bu iş böyle giderse n'olur biliyor musunuz, demek istediğim şu yeni başladığım okul gibi edebiyata ve sanata 1 saat süre verip matematik, fizik, biyoloji gibi dersleri at gibi uzattığınızda yani...
Bu çocuklar sınavı da kazanır Oxford'a da kapağı atar, gider dünyanın en iyi bilmem nesini de icat eder amenna, ama ya duygularına zaman veremez, ya aşık olamıyorum triplerine girer, ya aşka inanmıyorum safsatasını oynar, aşkı boşver ama garanti depresyona, bilemedin tükenmişlik sendromuna da üniversite gibi kapağı atar...
Bi'de bizim millet çok geyiğini yapar ya''odun''falan hi-hi-hi gülerler, işte o odundan cinsiyet eşitliği göz önünde bulundurularak üretilmeye başlanır.. Sanki bu şuan olmuyor mu, samimiyetsiz, aptal, boş bakışlı, romantizmden zerre anlamayan ve hak etmeyen, hiçbir şeye adam gibi inanamamış, umut edememiş, sevememiş kızlar oğlanlar birbirini yiyor(şiddet anlamında)
Hiçbir şeye inanmamış derken Allah, Tanrı ve diğer isimleri kapsayanı kastediyordum, siz de biliyorsunuz ki tasavvuf da bir edebiyattır. Hayır sonra''Vay efendim ateyizler niye arttı''diye solcu muhalefete yüklenmeyin diye söylüyorum bunları...

Çocukların en nefret ettiği ders edebiyat biliyor musunuz? Ben bayılırken garipsiyorlar, yeri geliyor derste herkes uyuklarken ben oturup hocanın okuduğu şiirleri bir bir can kulağıyla dinliyordum.. Sizin oluşturduğunuz bu nesil hatta bir nesil öncesi bile hep birbirine atarlı, herkes kırgın, gergin, masumiyetini kalbine gömmüş sanki.. Bana kalırsa bütün kalbi kırıklıklara da açılan bir kapı bu, antidepresan kullanımının artışına; zira duygusal da duygusuz da olsan acıya kayıtsız kalamazsın, canı acıyan ıssız nesillere gidiyoruz, tebrikler emeği geçenler...
Zaten siz öylesine sanata,duyguya ve hisse değer vermiyorsunuz ki bunca Edebiyat ve onun gibi pek çok branş mezunu derece fark etmeksizin atama bekliyor. Bakın bu bir zulümdür, hakikaten söylüyorum ki öyledir; hoş, sizin kendinizi melek saymak ve göstermek için zulüm ve vicdan anlayışınızı hiç ettiğinizi görüyorum ama görmeyen de hayli fazla.. Her neyse...

Zaten en sonunda da biryerlerimizden antin-kuntin robotlar fışkırır, cyborge(aklıma çiğbörek geldi şimdi bak) falan döneriz mesele kökünden hallolur, istediğiniz buysa hani ben alenen karşınızdayım onu buraya belirteyim de bi'yanlışlık çıkmasın.. Tamam? Hadi öptüm canım, babay(''babay''dan da nefret ederim aslında ama neyse)

Kaydol: Kayıtlar ( Atom )