Güven Meselesi
Her gün dünyanın her yerinde milyonlarca insan,biryerlere yetişmeye çabalarken göz teması kuruyor..Dikkat ettim de;tanımadığımız birisi bize dik dik baktığında şaşırmayacak hale gelmişken,kimi zaman biri bize gülümseyip hoş davrandığında afallıyoruz.Çok özlemişiz,çok eksiğiz,en eksiğiz,ümitsiz,yitik ve bitiğiz ki böyleyiz...
Güler yüzlü birini gördük mü korkar olduk iyice,belki de kendimize olan inancımızı kaybetmişliğimizden,kendimizi hep bir azınlığın parçası,ezik gibi hissettiğimizden.Belki de kader diye damgaladıkları şeyi yedirmeyi başarmışlardır bize bile,sindirmişizdir artık güya yenilgiyi.Espri bile olsa karşılıklı laf atıp tutmalarımızdan...
Sokakta yürürken etrafa sert bakışlar atmamızı gerektirecek kadar güvensizliği gömenler utansın içimize,kendilerine beslediğimiz kinin sebebi olanları da Allah kahretsin,çocuklarımızı,çocukluğumuzu yakan,berbat dönüm noktalarımıza vesile olup travma yaratanlar utansın anladın mı?
Masum olmaktan,kalmaktan utandıran,artık sahiciliğini yeterince yitirmiş toplumun bayağılaşmış ve aptal popüler kültürüne de lanet olsun,içkisi,uyuşturucusu,bir takım zevk işleri..Çivisi çıksa da çıkmasa da dünyanın,kafa tutup dik durmayan utansın...
Çizgi film izleyen çocuk görünce hüzünlenirdim,içim kararırdı bir ara,gülümseyen ve birbirine -cim/-cum hitap edip dans eden,oynayan neşeli kitlelerle doluydu bu melet;bu çocuk kirlenecek diyordum,kalmayacak masumluğu,içine kötülüğün zerresi bile girmese hüzün girecek...
Yazdığım her yazıda onu yanımda tutacağıma yemin ettim,masumiyeti,hazinemizi.O çıtı pıtı bir şeyler karalayan 13 yaşındaki tüyü bitmemiş çocuğu..Oysa kaçınızın kendisi gerçekten yanında,aynaya baktığında eksikler görmeden yaşamaya devam edebiliyor?Eksik dediysem o tarz eksik değil,gidenler değil,terk edenler,çekip gidenler değil;hiç gitmemişler...
Kendimizi tanıyabiliyor muyuz,kendimize dahi güvenemediğimiz hayatta kendimizi kendimize neye dayanarak emanet ediyoruz?O yüzden Allah'a emanet,şahsen ben kendi duygularım dışında hiç bir şeyden emin bile değilim...
Kaldı ki kendimizi kandırıyoruz en çok da unutmaya,sevmeye ve nefrete dair.Bu konuda bile bu kadar askıda kalabilmişken her birimiz,belki de bunu sağlayanın masumiyet olduğu düşüncesi alıkoyuyor bazılarımızı değru yoldan..İlla güvenmek istiyorsan kendi masumiyetine güven;olmaz diyorsan da güvenin boşa çıktığında en az zararla çıkabilecek kadar saf ya da planlı ol.Saf ve masum olup keriz olmayı tercih etmem gerçekten yanlış bir seçim mi bu devirde?Baktığımız her yer ayrı bir akil,bilgin doluyken...
Güler yüzlü birini gördük mü korkar olduk iyice,belki de kendimize olan inancımızı kaybetmişliğimizden,kendimizi hep bir azınlığın parçası,ezik gibi hissettiğimizden.Belki de kader diye damgaladıkları şeyi yedirmeyi başarmışlardır bize bile,sindirmişizdir artık güya yenilgiyi.Espri bile olsa karşılıklı laf atıp tutmalarımızdan...
Sokakta yürürken etrafa sert bakışlar atmamızı gerektirecek kadar güvensizliği gömenler utansın içimize,kendilerine beslediğimiz kinin sebebi olanları da Allah kahretsin,çocuklarımızı,çocukluğumuzu yakan,berbat dönüm noktalarımıza vesile olup travma yaratanlar utansın anladın mı?
Masum olmaktan,kalmaktan utandıran,artık sahiciliğini yeterince yitirmiş toplumun bayağılaşmış ve aptal popüler kültürüne de lanet olsun,içkisi,uyuşturucusu,bir takım zevk işleri..Çivisi çıksa da çıkmasa da dünyanın,kafa tutup dik durmayan utansın...
Çizgi film izleyen çocuk görünce hüzünlenirdim,içim kararırdı bir ara,gülümseyen ve birbirine -cim/-cum hitap edip dans eden,oynayan neşeli kitlelerle doluydu bu melet;bu çocuk kirlenecek diyordum,kalmayacak masumluğu,içine kötülüğün zerresi bile girmese hüzün girecek...
Yazdığım her yazıda onu yanımda tutacağıma yemin ettim,masumiyeti,hazinemizi.O çıtı pıtı bir şeyler karalayan 13 yaşındaki tüyü bitmemiş çocuğu..Oysa kaçınızın kendisi gerçekten yanında,aynaya baktığında eksikler görmeden yaşamaya devam edebiliyor?Eksik dediysem o tarz eksik değil,gidenler değil,terk edenler,çekip gidenler değil;hiç gitmemişler...
Kendimizi tanıyabiliyor muyuz,kendimize dahi güvenemediğimiz hayatta kendimizi kendimize neye dayanarak emanet ediyoruz?O yüzden Allah'a emanet,şahsen ben kendi duygularım dışında hiç bir şeyden emin bile değilim...
Kaldı ki kendimizi kandırıyoruz en çok da unutmaya,sevmeye ve nefrete dair.Bu konuda bile bu kadar askıda kalabilmişken her birimiz,belki de bunu sağlayanın masumiyet olduğu düşüncesi alıkoyuyor bazılarımızı değru yoldan..İlla güvenmek istiyorsan kendi masumiyetine güven;olmaz diyorsan da güvenin boşa çıktığında en az zararla çıkabilecek kadar saf ya da planlı ol.Saf ve masum olup keriz olmayı tercih etmem gerçekten yanlış bir seçim mi bu devirde?Baktığımız her yer ayrı bir akil,bilgin doluyken...
0 Yorum:
Yorum Gönder