Durak
Ya şu hayatta''Olsa iyi olurdu''dediğim hemen hiçbirşey olmadı,gerçi tek bir istediğim vardı o da ayrı mesele..Hani böyle hayat maratonunda çeşitli pit-stoplar vardır,işler kötü gider belki ama onlara gittikçe biraz rahatlar,gevşersiniz;sanırım ben birkaç durak kaçırdım,gerçi kaçırmak da denemez buna ya,bayağı olması gereken yerde yoktular...
İşin en can alıcı yanı da ben tüm bunların bir işaret olduğuna inanmıştım,kendimi bildim bileliden bu zamana kadar beklediğim o işaret yani..Dedim bu iki şeyin bir araya gelmesi tesadüf olamaz herhalde,dedim kesin ha güzel birşeyler olacak;o kadar inanmıştım ki,o kadar yani..Meğer sadece basit,önemsiz,berbat bir tesadüfmüş,yalancı bir durak...
Allah'ım sen beni diri tut,çünkü ben dahi o''mutlaka birgün gelecek olan doğru insan''ın gerçekliğinden şüphe etmeye başladım..Zaten önce çocukların umudu ölürdü,sonra yetişkinlikle çocukluk arasında kalanların gerçekleri,en son da yine çocuklar ölürken savaşlaşırdı bunun adı,oysa sadece aşırı umutsuzluk...
Şu sıra en çok kullandığım kelime''bilmem'',sanırım bu başkalarının elinde olan şeyleri,onların ne yapayacağını bilmeme cahilliğinin kuyruk acısı;genelde bu zamanda feleğe b*k atar insanlar,suçlar ve kurtulurlar sanki,''sanki''diyorum ama!..
Birşeyi bekledikçe gelmeyecek gibi gözükür bunu ben de bilirim;ama çok mu bekledim ne,ki yok gibidir ufukta,rastladığım hiçbir durakta...
Yani demek istediğim;ömrümü olmamış,olmayan ve olmayacak,adını dahi bilmediğim türlü kadına mektup ve şiirler yazarak,sonra da çıkıp ben güçlüyüm diye avunarak geçirmek istemiyorum daha fazla.Yazma derseniz de duramam o benim gafil huyum;millet kendi yağında kavrulurken benimkisi birazcık daha farklı,ben kendimi kavururum..Ama bütün bunları da kendime ben yapmış olamam ki,yani hepsini,herşeyi;bu kadar kötü bir insan değilim çünkü ben,ama bu kadar kötü hissediyorum işte...
Kabul daha ölmedim,umutsuzluktan ölebilecek kadar da pervasız değilim ayriyeten;eminim yine birşeylere kanacağım,sürükleneceğim;yol da zaten yarım gibi,oyalanır oyalanır giderim...
İşin en can alıcı yanı da ben tüm bunların bir işaret olduğuna inanmıştım,kendimi bildim bileliden bu zamana kadar beklediğim o işaret yani..Dedim bu iki şeyin bir araya gelmesi tesadüf olamaz herhalde,dedim kesin ha güzel birşeyler olacak;o kadar inanmıştım ki,o kadar yani..Meğer sadece basit,önemsiz,berbat bir tesadüfmüş,yalancı bir durak...
Allah'ım sen beni diri tut,çünkü ben dahi o''mutlaka birgün gelecek olan doğru insan''ın gerçekliğinden şüphe etmeye başladım..Zaten önce çocukların umudu ölürdü,sonra yetişkinlikle çocukluk arasında kalanların gerçekleri,en son da yine çocuklar ölürken savaşlaşırdı bunun adı,oysa sadece aşırı umutsuzluk...
Şu sıra en çok kullandığım kelime''bilmem'',sanırım bu başkalarının elinde olan şeyleri,onların ne yapayacağını bilmeme cahilliğinin kuyruk acısı;genelde bu zamanda feleğe b*k atar insanlar,suçlar ve kurtulurlar sanki,''sanki''diyorum ama!..
Birşeyi bekledikçe gelmeyecek gibi gözükür bunu ben de bilirim;ama çok mu bekledim ne,ki yok gibidir ufukta,rastladığım hiçbir durakta...
Yani demek istediğim;ömrümü olmamış,olmayan ve olmayacak,adını dahi bilmediğim türlü kadına mektup ve şiirler yazarak,sonra da çıkıp ben güçlüyüm diye avunarak geçirmek istemiyorum daha fazla.Yazma derseniz de duramam o benim gafil huyum;millet kendi yağında kavrulurken benimkisi birazcık daha farklı,ben kendimi kavururum..Ama bütün bunları da kendime ben yapmış olamam ki,yani hepsini,herşeyi;bu kadar kötü bir insan değilim çünkü ben,ama bu kadar kötü hissediyorum işte...
Kabul daha ölmedim,umutsuzluktan ölebilecek kadar da pervasız değilim ayriyeten;eminim yine birşeylere kanacağım,sürükleneceğim;yol da zaten yarım gibi,oyalanır oyalanır giderim...