Bir Tutam Yalnız
Ne bileyim işte,bazen gün geliyor böyle bir tutam yalnız hissediyorum kendimi.Dertleşecek birini aradığımda yazıyorum orası kolay,hadi sarılacak birisi desen yorganla idare ediyorum,başını koyacak bir omuz desen yastıkla yetiniyorum;ama ne zaman iş aşka,sevgiye ve anlaşılmaya geliyor,o vakit yalnız kalıyorum işte ben.Anlayan bulunuyor,seven de oluyor;ama aşk,adeta bulunmaz kumaş gibi kalıyor onların yanında...
Anlayan da en fazla''Seni anlıyorum''demek ile yetinebiliyor;yani söz konusu ben olunca,ben dahil herkesin eli kolu bağlı kalıyor...
Aşkı aramıyorun ben,aranamayacağını ve aranarak bulunamayacağını en başından biliyordum,bazıları benim yaptığımı aramak zannediyor tabi;oysa benim tek yaptığım var,bir gün karşıma çıkacak''Hayatımın kadını''ile yollarımızın kesişeceği o muhteşem anı,o dönüm noktasını şimdilerde istemek...
İhtiyaçların bile tam olarak karşılanamadığı şu dünyada,istekler 2. hatta 3. plana bile kalabiliyor tabi.Olsun ama,ben yine de bekliyorum;içimde bir tutam yalnızlıkla,nefesimde soğuk bir özlemle,gözlerimde dolu dolu kifayetle ve omzumda Mecnun kadar yükümle bekliyorum...
Seni,onu,bunu ya da bir başkasını;herkesi bekliyorum,gelen olursa da buradayım...