Biliyorum Ama Saklıyorum
Aslında dibine kadar biliyorum gerçekten ne hissedip yaşadığımı,sadece kendimi kandırıyorum.Siz sanıyor musunuz ki hoşuma gidiyor,sanki kendi umurumda bile değilmişim gibi.Kendimden sakınıyorum kendimi,çünkü böyle yapmazsam felaket yükseliyor sonrasında.Ne kadar kötü hissettiğimi biliyorum,ama sanki daha az kötü olduğuna inandırıyorum kendimi,insanları ise hiçbirşey olmadığına.Yalansa yalan söylüyorum evet,kandırmaksa kandırıyorum kendimi;peki ya siz,hiç yapmadığınız şey mi?Herkese dürüst olur da,kendine açılamaz insan.Çünkü adı gibi de bilir kendini,kabullendiği gerçeklerin ne gibi gerçekler olduğunun gerçekten farkına varsa ne denli yıkılacağını bilir.Bu yönden de insanın en değerli koruyucusu bilinçaltıdır,çünkü onu en azılı düşmanı olan kendinden korur bir bakıma.
Ben de aynısını yapıyorum,suç da işlemiyorum günah da;sadece felek kapıdan görünene kadar geçecek zamanı olabilecek en iyi şekilde değerlendirme çabasındayım sadece.Bu yüzden kimse beni suçlayamaz,bir gram bilmez kimseler.Hani derler ya''Bir derviştir,kendi halinde.'',benimkisi de o hesap,kendi kendime tüketiyorum hayatı.Daha iyi değerlendirebilirdim,ama ne için?Daha iyi değerlendirmeye değecek hangi değer var ki şu dünyada,para,mal,mülk ve şahsi zevklerin hiçbiri asla bu boyuta erişebilecek kadar büyük değil.Al sana hayatın gerçek anlamı;ister kabullen,ister benim gibi kandır sen de kendini...
''Bu şapkadan tavşan çıkmaz...''
