Yargılanmadığım tek yer burası kaldı. Neden dostlarım beni anlamıyor? Ben onları değil kendimi bıraktım, ben aynaya bile bakamıyorum, biri yüzüme gülünce bile canım acıyor. Yerleşim mahallinden uzağa infilak edilmek için götürülen bombalar gibiyim daha nasıl açıklayabilirim. Korkuyorum insanlardan. En çok da iyi biri görünenlerden. Herkes ne zaman beni yüz üstü bırakacak diye düşünmekten, paranoyak olmaktan bıktım, ben bıraktım kendimi.

Kızın bana ama madem kızıyorsunuz bir alternatif sunun. Kaldığım yerden devam etmem değil, edemem. Keşke adımı değiştirsem, yaşadığım yeri, telefon numaramı, okuduğum bölümü bile belki... Ama kimi kandırıyorum, yılların beni ezmișliği öylece yüzümde. Yine de iyi ve kötü her şeyi geride bırakmayı ölesiye isterdim.

Çok düşündüm ölmek demişken, belki o zaman birileri "Vay be gerçekten de kötü durumdaymıș, onu üzmüşüm." falan derdi, utanırdı, pişman olurdu. Aslında hayatım boyunca, farklı kişilerden de olsa sadece bunu bekledim... Şimdiyse, insanların yanımda olması bile bana yanımda olma sebeplerini hatırlatıyor. Her gece, her gündüz, bilhassa yalnızken ama değilken de... Ağlamak kere ağlamak kaldı payıma.

Beni iyi hatırlayın istedim sadece, sizi de bu acıdan delirmiş adamın etkilerinden korumak istedim ama Menteş'in de dediği gibi: "Bir insan acıdan delirdiğinde; diğerleri onun acısını değil, deliliğini görürler."

Dost kelimesini duymaya bile tahammülüm yok artık, sık sık toprağın altındaki kardeşlerimi düşünüyorum, bir de onların yerine koyamadıklarımı.

Sadece beni anlayın istemiştim, hepsi bu.

Şiirden de vazgeçtim, kokoreçten de, sosyal medyada insanların bir aradalığını görmek ve arkadaşım olduğunu düşündüğüm insanlara bir şeyler paylaşmaya çalışmaktan da... Bu ben, ben değilim. Siz dediniz bana değiş, siz dediniz değişeceksin diye. Uyardım sizi. Elimin ayarı yok dedim, fazla olacak, kaldıramayacaksınız...

Bari tek bir soruya, her şeyimi düşünüp cevap verin: Ben iyi biri miyim? Meryem hep evet diyor ama ben inanamıyorum artık, size değil kendime, derdim sadece kendimle. Belki de benim yerime kardeşlerimden biri yaşamadı diye bile...

Tam her şeyden kurtulmuştuk aslında, önümüzde sadece iyilik güzellik vardı, aşmıştık ama şu darbeye kadar. 

Oturdum sabır ağacının dibine yanlışları sayıyorum

Kendimi ne kadar sevmediğimi fısıldıyorum

Bir ölüm uykusu bastırıyor da kalkmaya utanıyorum

Koskoca boşluğun ortasında, altında sandalye olan bir söğüt ağacı

Beni bekliyor gibi duruyordu, oysa benden kalanlar vardı anca

Şimdi o uzun dallar sarsa beni de yalnızlığım eksilse

Ya rüzgar esip dallar titrerken aralarından dostlarım dönse....

İçin için ağlasam. 

 
Kendimi anlatmaya hala gerek var mı artık, zira kimselerin anlama isteğinde olmadığını kabul ettim çoktan. İstenmiyorum işte, sevilmiyorum, en sevdiklerimin umurunda değilim, daha önce de başka en sevdiklerimin umurunda olmamıştım.

Hiç yoktum kısaca.

Bundan böyle buraya da, sadece ama sadece azami konuşma ihtiyacımı gidermek, daha doğrusu delirmemek için yazacağım; kalmadı inancım anlaşılmaya, kalmadı inancım bir şeylerin düzelmesine. Hadi her şey tamam, Kardelen bunu nasıl yapabildi.

Neyse çocuklar, aldırmayınız bundan sonraki yazılarıma; zira her biri başı sonu belli olmayan, ne size ne bana bir şey katmayacak, boş ve acı sızlanmalardan ibaret olacak. İtiraf etmek gerekirse burası hep öyle bir yerdi di'mi? Kendi tımarhanemi yaratıp, oturup tam ortasında ağladım senelerce. Kimseye konuşmak yok bundan sonra, tüm hüzünleri de sevinçleri de buraya yazacağım artık "sadece"; değersiz fikirlerimi ve kendimi, kendime saklayacağım. Üstelik bunu öyle sırf kendi bildiğim bir dille yapacağım ki siz hiçbir şey anlamayacaksınız ama ben biraz olsun içimi dökebilmiş olacağım.

En nihayetinde o dili de, kendimi de unutacağım ve bu koca çöplük, bir kırgınlık mirası gibi kalacak.

VASİYETİMDİR: BUGÜNE DEK KIRGIN OLDUĞUM HERKESE ONLARI NE KADAR SEVDİĞİMİ SÖYLEYİN BANA BİR ŞEY OLURSA. Bu da son şarkı:

Her yarı ölü şahsiyet gibi tekrardan kitaplara vurdum kendimi, bir kitaplar bir de dizimdeki metal kader arkadaşım; Onlar bırakmaz, dinlememezlik etmez, diyelim yeterince delirdiniz ve onlarla kavga edebilme yetisi kazandınız ama o zaman bile, sizi bir şeye değişmezler.

Eskiden olsa, başta kendim olmak üzere her şeye fiziksel psikolojik zarar verirdim, yine aklımdan her gün geçip gitmiyor da değil ama öyle kaybolamam. Evet okuyucu, bana ayırdığımız sürenin sonuna geldik, yanlış falan duymadın. Çekiyorum elimi her şeyden, herkesten, ulaşsalar da uzanamayacakları kadar uzağa gidiyorum. Bedenim burda belki ama kimse bulamayacak ruhumu bu saatten sonra. Sizi temin ederim dünya daha güzel bir yer olacak. Ben mi? Unutun, unutursunuz, istemeseniz de -ki isteyen de ne azdır- öldüre öldüre unutursunuz.

Her şeye uzaktan bakacağım artık, o deli çocuk öldü, o renkli kıyafetlere kış geldi, o gülüşler soldu... Gerekmedikçe konuşmayacağım, sanırım bir süre falan da değil, inceldiği yerden kopasıya dek. El birliğiyle değiştirdiniz beni aferin, inşallah bari böyle seversiniz.

Öyle bir noktadayım ki artık... İnsanlar, artık karşıma iyi olanları çıksa bile iyi kötü tek bir şey paylaşamam, kimseyle ortak bir nokta edinemem, hele hele ısınamam çünkü bunlar korkunç şeyler artık. Yemek yerim, kitap okurum, okula giderim, uyurum ve hepsi bu; ağzımdan çıkmayan her kelime için kendimi şanslı sayarım.

Aslında hiçbir zaman insanlardan kolay kopan biri olamadım ama o tereddüt... Arada olmaktan nefret ediyorum, biri var mı yok mu, yakın mı değil mi diye bocalamaktan. Bu tereddüttense varsın hiç olmasın. Yanar mı canımız? Çok. Ama hep biraz biraz yanıyordu zaten. Sekiz on yıllık geçmişi gömdüm ayın on sekizinde ben bile...

O kadar hırslıyım ki şimdi, bütün tereddütler yeter ki neticelensin iyi kötü bir an evvel, ya dibe vurayım ya toparlayayım ve olsun bitsin ne olacaksa sonumda... Emin olmadan yapamıyorum işte, arada ve muallak şeylerin bitmesine bile razı olacak kadar güçsüzüm artık. Tek gerçek bu kaldı.

Güvenmek bile istemiyorum artık, bir duvar bulsa yaslansam o da kafi; bakalım duvar mı önce yıkılacak ben mi.