Çok eskiden sıkılmış bir kurşun uzun zamandır içimden geçen, içimden önce aklımdan, aklımdan çıkmayan, çıkmayan lekelerden ibaret geri kalan.

Bir göğsü bir de göğü değişmiyor insanın; kimi için unutabilmek ulaşılamayan deva ama... Oldu ya bir kere, hatırlıyor ya da hatırlamıyor olmak değiştirmiyor ya bize yapılmışı hani; kimi de bunda hapis. Bazı dertlerin devası yoktur, kendi hastalığımdan biliyorum; kaynağını yok etmek ve yüzde yüz iyileşme mümkün değil, en fazla etkileri minimum tutulabilir; bir virüs gibi kovulabilen değil benden bir şey çünkü.

Bu da öyle bir şey işte, yalnızca bir iki dost biraz hafifletir, ki o da her zaman işlemez ya, bir şekilde geçer işte günler.

O kurşun orada işte anlıyor musunuz? E anlamak zorundasınız, çıkış deliği yok ki? Ama anlamıyorsunuz siz, çoğunuz da iyi niyetinizden; size deseler ki geçmiş, kurşun Alptuğ'un içinde erimiş; sırf o "geçmiş" lafına hasretinizden seve seve inanırsınız benim güzel insanlarım.

Gerçek şu ki, öyle gibi görünmesi sosyal sistemin işleyişi ve sizler için daha doğru olduğundan iyi duruyorsam da, o kurşun her an içimi yara yara dolanmaya devam ediyor. Duracağı yeri hepimiz biliyoruz, hani adından bahsedince aman ağzından yel alsın dediğiniz o yegane kavram. 

Sadece haklı çıkamadığınızı bilin isterdim bir yandan da; zaman ilacı falan değilmiş hiçbir şeyin, yatıştığı yok hiçbir şeyin, değişebildiğim yok benim. Siz yanıldınız, cefası bende, hiçbir zaman haberiniz bile olmadı aslında benden çünkü dönüp bakmadınız, kızmıyorum, halının altına süpürdüklerinizi bende görmekten korktunuz. Neyse. Canınız sağolsun ne diyeyim. 

Keşke aynı olsaydı arkasında olmakla yanında olmak bir şeyin, gerçi toplum öyle sanıyor ama değil işte.

Bu yüzden yalnız olduğumu söylüyorum ben, bugün bana herhangi konuda destek çıkacak onca insan olsa da bir değil be okuyucu. Benimle yürümüyor ki onlar, aynı yolun yolcusu değilim kimseyle. İkinci bir yarım yok benim, benden parçam yok yeryüzünde. Hani herkes varken bile eksik ya bir şeyler dost olsun aşk olsun; niye eksik, ben biliyorum.

Beraber sanıyordum kendimi çünkü, hani birine yürürken laf anlatıyorsundur da bir bakarsın geride kalmış o, kendi kendine konuşmuşsun; düşünürsün ya nereye kadarını duydu diye, işte beni hiç duymamış hiçbiri. Geldiğim her yere hep bir başıma gelmişim. Yarın öbür gün bir yerde söylesem aynını, bana egoist derler, ağlanacak halimle övünüyorum sanarlar.

Ben o hiç duyulmamış adamım okuyucu, nerden yakarsan yak, kimi gösterirsen göster etrafımda; bil ki bir süredir, bitmeyecek bir süredir yapayalnızım. Üstelik de her şey beraber anlamlıyken.

Onlar öyle mi oysa, her şeyin tadı damaklarında kalacak kadar birler, sesler, nefesler. Bir bendim fazladan, bir ben dibi tutmuş. Şimdi her şey kemikleşmiş, başta bu yalnızlık, tut ki denedi kırdı bir deli, kırığın batacağı yine ben. 

Hani gitmek gitmek diyorum ya hep, ansızın şeyi düşündüm geçen: Bu tek başına mı olmalı?

Bir Afrika atasözü der ki hızlı gitmek istiyorsan yalnız, uzağa varmak istiyorsan birlikte git.

Öte yandan hani kim niye gelir ki benle? Yani herkesin kurulu düzeni, bırakamayacağı ve daha doğrusu bırakması gerekmeyecek kadar onunla olan şeyleri vesaire, bilirsin işte. Bir ben miyim yabancı dersen, e öyle. Kaldı ki benim gidişim yarım kalmaktan, kime güvenebilirim yolu yolda bırakılmadan tamamlayacak? Esasen, öyle biri olsa gitmek aklıma gelir miydi zaten.

Biliyor musun bazen habada yatay ilerleyen bir bilye gibi hissediyorum, durursam düşeceğim, dünden belli. Yatırım fonları vardır ya hani, para piyasası fonu özellikle, onun gibiyim. Çok çok yavaş ama daima yukarı, hatta o kadar yavaş ki giden bir şeyin aslında anlar içinde hareketsiz oluşu gibi. 

Ne diyorum ben değil mi, ne saçmalıyorum gene. Dur bu sefer de ben vereyim cevabı: Gide gide bir söğüde dayanamadığımı, çünkü gitmek sanıp sadece aynı yerde hareket halinde kaldığımı görüyorum. Hem de yalnız. Hepsi bu işte.

Sorma beni güzel kız, 

Bir iz, bir güz, bir unutum

Bilemeyeceğin bir yerdeyim

Eski, eksik, suskun

Değmez ihtimalim

Kayba karışıyorum

Beni çekiştirme hayatın içine

Biraz geçmiş biraz hiç kalsın

Güler yüzüm, sevecenliğim yetsin

Mutlu edeyim amenna, olmamı bekleme

Beni böyle sev derindeki gizimle,

Değmeden sakın, bilmeden yaşa

Yetsin ne olur sahte de görünse

Sana olan sıcaklığım, mutluluğum, enerjim

Bekleme kendime vurmasını

İsteme beni benim iyiliğim için bile olsa

Başka biri yapmayı

Ben çok denedim, sen hiç girme

Budalaca bir inatla içime göğüs germe

Beni çıkaracağım diye sakın içime düşme

Bak ölürsün; ben bilirim bunu, sana tatlı gelir

Her seyimle iyi olamayacak kadar yaşlandım ben

Yani yeteri kadar. Elleme işte. 

Zar zor senin için aydınlık tutmuşum bir yanımı

Dahasını bekleme, çabalayıp olmayınca üzülme

Yarın ya bana ya kendine kızarsın, 

İlla benim canım yanar, senin değil.

Önce çok üzülürsün, sonra yapamıyorum der gidersin.

Sanki ben söylememişim gibi.

Demedi deme. Severdim seni, herkesi, bir zamanlar olsaydı. 

Yaktım gidiciyim elde ne varsa, an geliyor bomboş geliyor bütün tanıdıklar, yaşantılar, münasebetler... Hani diyorum ufka dönük duran biri olsam bomboş bir kumsalda, kendini unutmuş bir alzheimer olsam ne eksilir şimdimden.

Bir sabah uzun bir yola çıksam, metafor değil sahi yol; bildiğim hiç kimseyle, hiçbir şeyle karşılaşmayacağım bir yere varsam. Annemler dayımlar hariç kimse bana ulaşamasa, bambaşka bir telefon, bambaşka bir sosyal medya, hatta belki hiç yok.

Biliyorum bu az da olsa bazı insanları yüz üstü bırakmak, farkındayım, bunu en iyi ben bilirim zaten. Diyeceksiniz ki e neden o zaman?

Sanki aradığım bir şey varmış da kimsede olmadığı ve olmayacağı kesinmiş gibi, aynada gördüğümden dahası -hatta o bile doğrusu- fazlalıkmış gibi.

İyisiyle kötüsüyle kimseyi tanımamış olsaydım diyebiliyor muyum diye soruyorum kendime bazen, canımı yakanlara karşılık en iyi dostları da tanımamış olmayı... Galiba bunu göze alabiliyorum. Hiçbir sebepten olmasa bile bu yüzden kötü biriyim işte, bunun son sebebi ben bile olsam. 

Bir gün gitsem, o kadar anlaşılmaz ki, belki çoktan gitmişimdir