Makineleştim artık iyice, yeterince vaktim olan onca şeye hemen dört elle kapsamlıca sarılıyorum, bir şeye sarılmadan düşerim gibi geliyor, belki de zaten düşük olduğumu fark ederim gibi.

"Bir daha asla"larla kurduğum o masum korkular uzaklaştırdı beni ihtimalin i'si ve her şeyden. Belki birinden hoşlanıyordum, belki kaybetmemek için söylemedim, belki haklı belki geç biriyim şimdi, peki fark ediyor mu en önemlisi. 

Kapadım kendimi, buna da kılıf uydurdum bir güzel; bir işim oldu, işimi yapmazken bile işimi düşünüyorum, böyle olmasını çok seviyorum, çılgınca işimleyim ve yorulmuyorum; benden talep edilmemiş olmasına rağmen işimi hemen başlayarak belki fazla detaylı ve kesinlikle ciddi zaman vererek yapıp kendi sınırlarımı zorlamaya çalışıyorum, tam kapasite olmaya... Hep istediğim hayat, geceleri sabahlara kadar işimi yapıp, zaman mefhumumu kaybedince uykuya dalıyorum. Aslında her gün zaten yaptığımdan hiçbir farkı yok, sadece artık bir amacı var.

Böyle olunca, öyle ya da böyle adı sorumluluk olan herhangi bir ceket giyince; düşünmemesi gereken her şeyi daha az düşünüyor insan. Ayrıca -biliyorum normal insanlar için bu zararlı ama- kendini kapamaya da anlaşılabilir bir yol oluyor; işime odaklanmalıyım diyorum sürekli, insanlarla tanışacak vakit değil, aşk acısı çekecek vakit değil, eski dostlar için üzülüp içinde bulunduğum hale kahredecek vakit değil, duygusal herhangi bir ilişkiye ayıracak vakit yok. Artık sadece iş var. Çünkü ben öyle istiyorum, meşgul olmasam bile meşgulüm, buyurun bahanem. 

O hani filmlerdeki, işinde çok yetenekli ama ruhunu satmış insanlara döner miyim? Yaklaşırım ama dönmem gibi. Hem zaten hep böyleydim ki, işim sadece arkamı yaslanacağım bir duvar oldu. Hep yalnızdım, insanlara hiç alışamadım, yakınlık kuramadım, hatta doğrusu beni sevenlere kendimi yakıştıramayıp çoğu zaman kötü bir tercih olduğuma kendimi inandırıp kaçtım, kimseyi sevdiğimi değil onlara, kendime bile söyleyemedim uzun zamandır.

Böyle anlattığıma da bakma ha, benimki bir kariyer takıntısı değil, yaptığım işi iyi yapmak sadece düsturum; yoksa bir rekabet, kibir, sürekli yükselme arzusu falan bunlar boş işler. Ben hep olduğum gibi burda da mevzunun başka yerindeyim.

Neyse okuyucu, iş beklemez. Hepsi bitti çoktan ama yine de beklemesin işte, çünkü ben de duramam. Fizik biliyorsundur sen kesin, durursam düşerim, düştüğümü hatırlarım, yahut sadece hatırlarım. Duramam okuyucu, sıcağıyla hatırlamadığım bir ölüm, bir yalnızlık bastırır durursam. En iyi halimi görmek istiyorum okuyucu, tek başıma nereye kadar gidebildiğimi görmek istiyorum. Yoluma çıkma okuyucu. Ben eski ben değilim, sen bile inanıyorsun artık.

Durduğum yerinde zamanın, o kadar fark etmiyor ki. Kabul edemiyoruz, etmek istemiyoruz belki ama süreksizlik kazıyor mezarımızı; eski bir en iyi dostum vardı mesela, en iyi olmasının sebebi ise yaptığı, benim için çok önemli olan fakat reelde aslında son derece sıradan bir şeydi, senelerce sırf o günü hatırlayarak en iyi dedim ona... Göremedim yahut görmek istemedim başka hiç öyleliği olmadığını.

Demem o ki, bir anki güneşe bakıp da kısa kollu giyilmezmiş, o güneşin hatırası da hatırı da ısıtmaya yetmezmiş.

Bugün ise, hayatta ailemden sonra en değerli gördüğüm iki kişiden ilkine aynen şunları yazdım:

"Bak kanka, muhtemelen farkındasın zaten ama sen benim hayatımda ailem dışımda harbiden çok ama çok önemi olan iki kişiden ilkisin. Bunu iltifat olarak demiyorum, düşün bir, neden öylesin sence? Yanımda olduğun için falan filan değil ha, kimse olmadan da hep yürüdüm ben, illa yürünüyor. Sebebi şu: Sen hep benim ayakları yere basan tarafım oldun, hep tutarlıydın, ikimizin ilişkilerinde de başka insanlarla yaşadıklarında da hep çok hakkaniyetliydin, benim olamadığım ve özendiğim kadar. En çok da sevdiğim yanın ne biliyor musun? Sen de benim gibi değişip duygusuzun teki oluyorsun, seni de ezip geçiyorlar kendini tanıyamıyorsun; ama günün sonunda hiç olmayacak gibi görünse bile, eğer hak eden biri çıkarsa yine aynı enerjinle güzellikler sunabiliyorsun benim aksime. Valla aynı ben gibisin, seni de bıraksam bin saat gömersin belki kendini, bunları da o yüzden yazıyorum, kendini kendinden değil benden dinle diye... Başkasına kusur bulmak istemiyorsun çünkü artık kimse hakkında yanılmış olmak istemiyorsun, ben bunun çok farkındayım, ama inanmaya çalışarak da olmuyor; baksana bana, içim içimi yedi, kimsem hiçbir şeyim yok şimdi ve en kötüsü böyle olup olmaması kalbimde fark etmiyor; ne iyi ne kötü hissedemiyorum artık, işe güce vurdum kendimi, en kötüsü de artık bu yokluk olması gereken kadar bile acıtmıyor, güç gibi ama değil, robotik bir biçimde yükler yükleniyorum da farkına bile varmıyorum... Biz senle her açıdan benziyoruz ama sen benim bu sonumu hak etmiyorsun *****. Bu yüzden elini taşın altına koy, çünkü artık daha kötü olmayacak.

Kabuğuna da çekildin -gerçi bunu benim dememem lazım ama- belki kendi başına toparlayabilmen gerektiğini sandığından belki de yine bizi düşündüğünden ama yapma bunu işte. Başkalarını bilmem ama ben hep burdayım, ben hiçbir zaman seni dinlemeyi angarya görmedim göremem, hep yanındayım, her kararında. Dostum."

Hayat, ihtimaller, bir zamanlar olduğumuz ve geldiğimiz yerler... Çok mu yaşlandım yoksa hep mi yaşlıydım ben okuyucu? Buyur öyleyse sana da bir nasihat, yalvarırım unutma ve söz veriyorum işine yarayacak:

Gitme demekten, özür dilemekten, sevdiğini söylemekten sakın gocunma, ortada bir sorun varsa çözmeye çalış; gözlerini de kaçırsan, sen de kaçsan, o sorun bir cinayet gibi kalıyor orada. Çok sonra anlıyorsun maktüllüğünü.

Hayat ihtimaller havuzu okuyucu, belki bazı şeyleri yaşayıp sonra tekrar yaşamak gerekiyor diğer şeyleri, neticede insan olacakları bilemediği için sıralamaktan da yoksun, oysa en önemlisi bu ama bilmiyor işte. Bana bugün veya on yıl önce aynı duygusal içerikli soruyu sorsan cevapları ne de farklı olurdu değil mi?

İlişkisi olan insanlar ayrılıktan önce ara vermeyi dener de durur, neden? Bir şeyler değişir diye, hani şu gocunma dediğim çözmeye çalışmak, oturup konuşmak yerine uzaklaşmayı tercih ederler, sanarlar ki kendiliğinden iki taraf da soruna ilişkin düzelecek bir süre sonra. Çünkü geçmişteki güzel günleri düşünür sürüklenirler, o zamanki gibi devam etsin isterler çok haklı olarak ama etmemiş işte, kimin suçu olduğu da önemli değil. Hani felsefi bir gemi paradoksu vardı, işte burda gemi artık o eski gemi değil, bilmem anlatabildim mi.

Delinin biri "Zaman her şeyin ilacı." demiş, bütün çöpleri zamana toplatır olmuşuz, o da toplamamış.

Bir gücüm yok buna dair, yine de çabalamaktan geri duramam dostlar için. Alnımın teri ola, var ola dostlar.

Biri "İyi ki varsın." falan diyor bazen, başkası geliyor "Sen benim kötü gün dostumsun, başım sıkışınca ilk sana anlatıyorum." o kadar tarifsiz zengin hissediyorum ki, iyi bari diyorum hala biraz olsun Alptuğ kalmışız. Sanırım hayatta en önemli şeyler de böyle cümleler, bir gün herkesin anlayacağı, anlamak zorunda kalacağı üzere. Çok fark ediyor çünkü. 

Saklayamıyorum değil mi Ölümşah, bir asit kuyusu gibi derinden ama ığıl ığıl kendini hissettiren yoğun üzüntüme makul açıklama bulmaya çalışırken heder oluyorum değil mi? Yoksa Hegel mi oluyorum. Hegel olsa ne düşünürdü peki? Bence düşünmezdi biliyor musun, benim gibi insanlar bilhassa kendileri için hayli rahatsız edici bir apaçıklığın cehennemini yaşar zira; nitekim sarılabilirdi, çünkü eylemler sözlerden muhakkak daha kapsayıcı Ölümşah, bunu da öğreneceksin unutma.

Öylece dönüp duruyorum ölümşah, bir robot kadar tekdüze ve sistematik kaçışım, kendime işler uydurup çok erken tamamlıyorum sürekli, içine duygu karışan her şeyden kaçınıyorum zira duygusuz hissedebilmek bir an için bile, yalandan da olsa ne yazık ki utanç verici biçimde rahatlatıcı. Kaçtığıma da bakma sen ya, hani son bir damla her şeyi taşırır ya; ağzıma kadar dolu boğuluyorum aslında duygudan, bir tek bildiğim var, ister dostluk ister aşk olsun adı, o son damladan kaçıyorum.

Bir daha asla rahatlayıp kendimi bırakabilecek kadar inanıp güvenemeyeceğim işte lanet asıl bu,.. Çok sevmiştim Ölümşah, tüm dostlarımı, aşık olduğum, hoşlandığım tüm kadınları çok sevmiştim. Kaçarken düşüp ölsem, bir "neden" derim onlara, bir de "iyi ki", ayağıma takılacak o son bir damla taşa. 

Ne garip okuyucu, bir fotoğrafa denk geldim bu sabah; güzel bir fotoğraf, daha doğrusu bir zamanlar öyleydi. Denk geldim dediğime de bakma sen benim, o orada diye atlayarak geçiyordum bir yıldır sayfayı da neyse...

Bugün dedim "Alptuğ böyle olmaz. Senin bunu silmen gerek." Ama bu o kadar zor oldu ki okuyucu, o kadar ama o kadar fazla zor oldu ki sana yemin ederim.

Hızla silme tuşuna götürdüm mouse'u, gözümü kapatıp duruyorum, bir zamanlar en mutlu günlerimden birine şimdi böyle bakmak o kadar zordu ki. Nefesim daraldı. İçimde bir ses, "Geçti." diyor, "Bunu yapman gerek." diyor. "Şimdi bunu yapacaksın sonra bitecek, söz veriyorum." diyor... Ama o da biliyor, yalan söylüyor.

Hani benim bu güç sandığım ruhsuz halim, kimseye iyi kötü bir şey hissedemeyişim, kimsenin o kadar da önem arz etmeyişi benim için falan... Ben sanıyordum ki öyle olunca, bunu da tak diye yapabileceğim, ardıma bile bakmadan silebileceğim. ULAN ALTI ÜSTÜ BİR FOTOĞRAF, ARTIK GÖRÜŞMEDİĞİN ESKİ CAN DOSTUNLA MUTLU BİR FOTOĞRAF, NE VAR BUNDA?

Ne var değil mi? Artık bir şey yok. Uzun zamandır benim de olmadığım gibi; ne var, ne de umurda. Fotoğrafı silebildim, teoride bir şey başardım, kazandım; oysa saklayamam, biliyorum ben kaybettim, her şeyi hep ben kaybettim okuyucu. Bir şeyde de gözüm kalmadı doğrusu, yalnızca gitmek istiyorum, gidebilecekmişim gibi, gitmek bile gitmek değilken.