Bir iş için lazım oldu eski telefonumu açtım bugün, ben ne bileyim silemediğimi içindekileri, ben ne bileyim o eski Alptuğ'un o telefonda yaşadığını... Öyle numaralar duruyordu ki, bugün arasam açılmaz, bugün arasalar kendimi keserim; öyle fotoğraflar var ki mutlu ve kalabalık, benim fotoğraflarım ama o kadar mutlu ki yani, benle alakası yok gibi anlatabiliyor muyum? Ya mesajlar? Sahte

İnsan ışıklar gibi kapanmak istiyor bazen, acı değil mi sahiden ışıklar kapanınca açık kalmak. Bazen sanki elim kayıp dünya devriliyor, içinde yalnızca kalbim olan bir dünya. Kim buna dayanabilir Ölümşah? Doğru ki ben de bıraktım bir yerde. Eşi dostu bıraktım, insanların adına sosyalleşme diyerek zorunlu kıldığı şeyleri bıraktım; dışarı çıkmam, insan tanımam, tesadüfen tanıştımsa sanki gitmesini istiyor gibi

Ne garip okuyucu, bir fotoğrafa denk geldim bu sabah; güzel bir fotoğraf, daha doğrusu bir zamanlar öyleydi. Denk geldim dediğime de bakma sen benim, o orada diye atlayarak geçiyordum bir yıldır sayfayı da neyse...Bugün dedim "Alptuğ böyle olmaz. Senin bunu silmen gerek." Ama bu o kadar zor oldu ki okuyucu, o kadar ama o kadar fazla zor oldu

Göğsünü yardım zamanınKalbini söküp, yerine yattımBir rahim gibi sıcak ve anlayışlı olanO hepsi birazca kırık en güzel zamanlardanBir ben, bir dikenli ölü, bir şeffaf yoklukKaidem bozulmuş, yerine ne koysam, sallanırAnlar ahkam keser nefesimiAnlar gemici düğümü, gemi hep "gelecek" Anlamaz, nereden anlasınKalbi çalınan birinin yokluğunu bu dünyadaHer şey siyaha yazılıyorken,Henüz henüzkenUnutmak birazBenim hakkımDeğil midir kiZamana inatOlamamakKendimleMutsuzBile.

Fakir olduğunu anlamak ancak öyle olmayanı görmekle mümkün ya, başka bir ihtimali bilmek bildiriyor ya bizi bize aslında. Ben de şimdi bildim.Şimdi bildim, hiç hissettirilmediğim, yoksun olduğum ne kadar duygu olduğunu. Güçlü oluyor bilmezken insan, nesi eksik, kimi eksik, tam olarak neyden mahrum bilmezken.İyice kalın artık kalbim,Eninde sonunda iyiler kazanmıyor, unut bunuBen kaybettim okuyucu.Biraz kötüyüm artık, biraz başka