Bugün, önceden de teorik olarak bildiğim bir gerçeği doğruladım. Sevdiğimiz insanlar, nesneler hatta durumlar; aslında hiçbirini sevecek kapasitemiz yok, yalnızca bizde uyandırdıkları his ve düşüncelerin iyi oluşunu seviyoruz. Bugün x bir arkadaşımı düşündüm birden ve dedim ki "Ne iyi kız ya, çok seviyorum." sonra da eğer benim gözümde iyi biri olmasaydı sevmeyecek miydim diye düşündüm ve cevabı kesinlikle evetti bunun, zaten aksi olsaydı sıkıntılı bir durum olurdu asıl.

Derken dünyam başıma şöyle yıkıldı, insanların kafamda sandığım kadar iyi, iyi niyetli, sevgi dolu ve dost canlısı olmadığını gördüm AMA ASIL SORUN ŞU Kİ bir noktada bu durum o kadar çok tekrar etti ki artık kimseyi iyi hoş görememeye, dolayısıyla yakınlık duyamamaya başladım, tabii kimi şeylerden de nem kapar oldum. İşte sayın okuyucu, dünyam böyle başıma yıkıldı ve yalnızlık dediğim şey de tam manasıyla bu.

İçimdeki ihtimalleri kaybettim anlıyor musun okuyucu, istek ile ortaya çıkanı değil belki ama kendiliğinden olan inancımı kaybettim. Çoğu iyimser kavramın pratik karşılığını zaten unuttum fakat yine de sevgi duymak ve yalnızca duyduğum sevginin karşıdaki tesiri ile kimseye sergilemeksizin tatmin yaşamak beni ben kıldı belki de. Aşırı empati denen o menem şey var bir de, birinin durumuna neredeyse -hatta bazen tam anlamıyla- onun kadar üzülüp sevinebilmek belki benden kendiliğimi çalsa da dünyaya yeni bir ben verdi giderek.

Şimdi sana dünyanın en önemli sözünü söyleyeceğim sanırım: İyiye kötüyü ayıran şey çoğu zaman yöntemdir. Bunu sakın unutma olur mu sevgili okuyucu. 

İnsan ne anlaşılabilir derecede garip değil mi okuyucu?

Misal gece kalkıyorum diyelim, ardından yatağımın yanına geliyorum; aramda boşluk olmadığını ve tam orada durduğunu bilsem de üzerine bırakırken tereddüt ediyorum kendimi karanlıkta. Ne saçma di'mi, ulan orada işte yatak, nereye gitsin?

Bir yandan ama belki de gider okuyucu, öyle insanlar gitti ki zira, öyle demirbaş bilinen dostlar o kadar orada değilmiş ki... Karanlığı çok da belli üstelik hayatın, o an anlamasan da çırpınırken mesela bir şeyleri düzeltmek için, dolu dizgin lütfenler dizerken insanlara, anlaşılmanın yanına bile yaklaşamazken kusursuz iyi niyetinle.

Kendimi gönül rahatlığı ile bırakamadığım yanıbaşımdaki yatağım ve dostlarım, sahiden benimler mi onu da bilmiyorum ya gerçi, her ikisinin de o kadar huzurla uyutmadığı ise şuramda bir gerçek.

Ben ki ömrüm boyunca yerimi yadırgayacağım artık, anladım ve kabul ettim. 

 

Aylar yıllar sonra ne hikmetse birdenbire gelen "nasılsın"lar... Nasıl olayım işte, "bıraktığınız gibi", zaten siz de muhtemelen bunu duyup keyiflenmek için yazıyorsunuz veya işiniz düştü; düşen işinizi yapacağımdan da eminsiniz kanımca, sevgiden yapıldığımı biliyorsunuz çünkü ama bilmediğiniz bir şey var. Kürkçü dükkanının sahibi kürkçü var ya, o vefat etti, dükkanı da kapattılar dolayısıyla. "Aaa ne zaman?" diyenleri duyar gibiyim. Dün. Geç kalmak için tek bir dün yeter zira.

Nasıl olmam gerekir sizce? ÇOK MUTLU mu? MÜKEMMEL? DESTANSI mı yoksa? Hadi nasıl olayım onu da siz belirleyin, hatta size nasıl davranacağımı da siz seçin temelli, affedeyim hemen, özür bile dilemeyin canım ne gerek var ki aaa!

Ulan şaka bir yana hepiniz o kadar it gibi salaksınız ki, harbiden pişmansanız bile -Kİ HİÇ SANMIYORUM- onca zaman sonra etmeniz gereken ilk cümlenin NASILSIN olduğu konusunda hemfikirsiniz.

Nasılsın benim lafım lan, hiçbirinizin umurunda dahi değilken her öyleyim sanışımda her Allah'ın günü sizin iyi, mutlu oluşunuzdan zevk aldığım için size sürekli sorduğum bir soruydu bu?

Gerçekten bilmek istiyorsanız, iyi falan değilim, "nasıl" olacak biri bile değilim. Şimdi vicdan mastürbasyonuna devam edebilirsiniz, şayet mevcutsa.

Belki yanlış dışarıdan, bil ki içeriden de öyle

En doğrusu ama yine de bir bakınca şöyle

Kendini kandırmak tek çaresi gibi başkalığın

Çare de denemez ya... Biraz... Çaremsi.

Bir dosta halimi açasım geldi bugün

Dedim nedenini biliyorsun, sormadan daha

Sorsa çünkü cevap kafamdan geçecek, delip. 

Ha bu sorunun cevabı ha bir mermi,

Er geç biri değilse diğeri, kanımı dökecek 

Kişiler değil cevap, sandığım şeyler;

Başıma yıkılmış özenli dostluklarım mesela,

Gördüğüme inandığım ama orada olmayan,

Bir ömür sıcaklığı ile avunduğum halbuki boş

Onca kıymet.

Beni seviyorlar sanışım, yanımdalar. Gerçekler...

Başkaları bunu acınma sanar ama hayır,

Güpegündüz gibi duran gerçeğime üzülüyorum;

Çünkü aynaya gerek yok görüyorum,

Artık ne kadar ışıltısız baktığımı dostlara,

İnanmak istesem de sırtımdan bir şeyin

Karanlığa çekip beni, yerimi gösterdiğini.

Feri giden yalnız gözlerim değil,

Yapmış olmak için yapıyorum çoğu şeyi,

Hani derler ya "adet yerini bulsun", o hesap. 

Belli ediyorum işin kötüsü,

O kadar dayanamıyorum ki...

Fire veriyorum, ruhumdan.

Mesele tutunacak dalım kalmaması değil,

Tutunduğum dala kırılmamdı

Bunu da anlamadınız, yalnızlık değil mesele

Beceremedim yaşamayı, elime yüzüme bulaştı

Yeni sabahlara uyandım uyanmasına ama...

Ama hiç güneş görmedim gerçekten

Isınmadım, adam akıllı tadamadım dostluk sevgi

Nasıl da yaşamadım.

Sadece ben olabildim, bu da bana bile yetmedi

İyimser ama çok da sağlam olmadığını bildiğim

Pek çok beklentiye tutundum, düşene kadar

Yaşadım sandım, sanki görmüş gibi hak ettiğimi

Yaşamadımsa bile çok kişiye, hak etmeseler de

Görmezden gelinemeyecek sevgiler bıraktım.

Nasıl da yaşamadım içten bir karşılığı,

Evvela dostluk sonra aşkın hasretini

Düğüm gibi ölüm urganımda taşıdım

Belli etmedim belki, malum dünya düzeni

Yaşamadan yaşlandım

Kendi yaptıklarımı, görmeye özene özene. 

Nasıl da yaşamadım gözü arkada olmamayı,

İç rahatlığı da, eminlik de neymiş

Öyle ürkek titremekten ihtimaller denizinde,

Yaşadımsa bile, üzgünüm anlayamadım. 

Nasıl da yaşamadım

Herkese sonsuz sevgi, şefkat sunayım derken

Artık nerede yanlış yaptım bilmem,

Utandım sevgimden.

Değişemedim ama, değişecek kadar bile... Yaşayamadım.

Nasıl da yaşamadım, eriyip gittim kimse gibi,

Kimse de farkında değil, adı yaşamaksa bile

Bir şeylerin sonuna geldim, hiç eremedim tadına

Hadi yaşıyor olsun madem akıbetim,

Yaşamak denebilirse.