Belki yanlış dışarıdan, bil ki içeriden de öyle

En doğrusu ama yine de bir bakınca şöyle

Kendini kandırmak tek çaresi gibi başkalığın

Çare de denemez ya... Biraz... Çaremsi.

Bir dosta halimi açasım geldi bugün

Dedim nedenini biliyorsun, sormadan daha

Sorsa çünkü cevap kafamdan geçecek, delip. 

Ha bu sorunun cevabı ha bir mermi,

Er geç biri değilse diğeri, kanımı dökecek 

Kişiler değil cevap, sandığım şeyler;

Başıma yıkılmış özenli dostluklarım mesela,

Gördüğüme inandığım ama orada olmayan,

Bir ömür sıcaklığı ile avunduğum halbuki boş

Onca kıymet.

Beni seviyorlar sanışım, yanımdalar. Gerçekler...

Başkaları bunu acınma sanar ama hayır,

Güpegündüz gibi duran gerçeğime üzülüyorum;

Çünkü aynaya gerek yok görüyorum,

Artık ne kadar ışıltısız baktığımı dostlara,

İnanmak istesem de sırtımdan bir şeyin

Karanlığa çekip beni, yerimi gösterdiğini.

Feri giden yalnız gözlerim değil,

Yapmış olmak için yapıyorum çoğu şeyi,

Hani derler ya "adet yerini bulsun", o hesap. 

Belli ediyorum işin kötüsü,

O kadar dayanamıyorum ki...

Fire veriyorum, ruhumdan.

Mesele tutunacak dalım kalmaması değil,

Tutunduğum dala kırılmamdı

Bunu da anlamadınız, yalnızlık değil mesele

Beceremedim yaşamayı, elime yüzüme bulaştı

Yeni sabahlara uyandım uyanmasına ama...

Ama hiç güneş görmedim gerçekten

Isınmadım, adam akıllı tadamadım dostluk sevgi

Nasıl da yaşamadım.

Sadece ben olabildim, bu da bana bile yetmedi

İyimser ama çok da sağlam olmadığını bildiğim

Pek çok beklentiye tutundum, düşene kadar

Yaşadım sandım, sanki görmüş gibi hak ettiğimi

Yaşamadımsa bile çok kişiye, hak etmeseler de

Görmezden gelinemeyecek sevgiler bıraktım.

Nasıl da yaşamadım içten bir karşılığı,

Evvela dostluk sonra aşkın hasretini

Düğüm gibi ölüm urganımda taşıdım

Belli etmedim belki, malum dünya düzeni

Yaşamadan yaşlandım

Kendi yaptıklarımı, görmeye özene özene. 

Nasıl da yaşamadım gözü arkada olmamayı,

İç rahatlığı da, eminlik de neymiş

Öyle ürkek titremekten ihtimaller denizinde,

Yaşadımsa bile, üzgünüm anlayamadım. 

Nasıl da yaşamadım

Herkese sonsuz sevgi, şefkat sunayım derken

Artık nerede yanlış yaptım bilmem,

Utandım sevgimden.

Değişemedim ama, değişecek kadar bile... Yaşayamadım.

Nasıl da yaşamadım, eriyip gittim kimse gibi,

Kimse de farkında değil, adı yaşamaksa bile

Bir şeylerin sonuna geldim, hiç eremedim tadına

Hadi yaşıyor olsun madem akıbetim,

Yaşamak denebilirse. 

Esasında son raddede yalnız hissediyorum okuyucu. Yalnızca, etrafımdaki iyi niyetli insanlar kendilerine kadar bile olsa haklı olsun diye biraz susuyorum artık zaman nezdinde. Bak desinler zaman işe yaradı, bak desinler sen de iyiye dönüyorsun vesaire...

Anlatsam anlarlar mı? Sanmıyorum, neyden bahsettiğimi bilmeyi beni anlamak sanıyor herkes, doğrusu bunu bile açıklamamı gerektirecek bir sebep yok, bir şey değişmeyecek.

Benim kırgınlığımın kaldırma kuvveti yok, gün be gün boğuluyorum, kendim içinde kendim; beklenti yumağı insanlar, tıpkı şu videoda bahsi geçen gibi:

Şu kısacık kesit hayat boyu destek adı altında yalnız bırakılışımı nasıl da betimleyebildi bu kadar?

 

Ait değilim okuyucu, hiçbir şeyin tadı yok, dostlara bile eski gözlerle bakamıyorum, bütün gün iyi bir insan olup olmadığımı düşünüyorum okuyucu, kötü işte her şey ve azalmıyor.

Biliyorum insanları rahatsız ediyor ama gerçek bu işte, benim tek başıma çektiğim gerçeğim bu. Ne acı ki artık senden başkasına da hiç açılamıyorum, sen de var mısın yok musun belli değil, gerçi fark eder mi sanki. 

Ama olsaydın, seni de severdim okuyucu, ne yazık ki çoğu insanı sevdiğim gibi.

Yaralı bir hayvansın, yarasını bile tanımayan. Sadece okulda kitap okuyorsun, neden? Sadece derse bir saat olduğundan değil, insanları görmemek için kaçış noktası oluşturuyorsun gözlerine yalan mı? Adeta birer farzmış gibi eda edilen içi boş ve kısa gündelik diyalogların aslında samimiyetsiz olduğunu bilmek canını yakıyor çünkü, hiç ne özlediğin ne unuttuğun bazı yüzleri görmek ihtimali de.

Sen kitap okuduğuna emin misin arkadaş, zira içini okumaktan kaçıyor gibisin; çocuğu patavatsızlık etmesin diye ağzına yemek tıkan annelerden farkın var mı söyle? Sen de bal gibi biliyorsun, kitap okursan susacak için bir anlığına.

Sen mi? En fenası da bu ya işte, gelmemesi gerekse de anlamsız geliyor artık bağlar, iletişimler; hani artık hiç suçu olmayanlara bile nedensiz, onları çok sevdiğinden, saklı ve genellikle anlaşılmaz bir korku ile kendi beslediğin sevgiden, soğuk oluyorsun ya...

Kızma bana kızma, bir tek ben bile olsam biliyorum senin bunu isteyerek yapmadığını. Yemiyorum ve yetemeyeceğim hoş, yine de buradayım işte. 

İçindeki yaşlı adam.

Anlatılacak bir yanı kaldı mı hayatımızın, eski bir dosta rastlasak bile şimdi, çok özlesek bile, sussun diye bir "Aynı" dilimizde.

Aynı anasını satayım, nasıl bırakıp siktirolup gittiysen öyle. İnsanlar bu cevabı kimsenin veremeyeceğini düşündükleri için rahat, sanıyorlar ki ayıp etmekten çekinirim. Bağrımda dinmez yangı varken, ayıp mı kalmış allahasen.

Affedemem, samimiyetinize inanıp halinize üzülsem bile edemem; bu kendime ihanet zira, çünkü eşek gibi biliyorum afedersiniz, siz itin götüne de girseniz beni bıraktığınız durumlar kadar kötü hissedemez, bunu da atlatırsınız. 

Affetmek ister miyim? Her şeyden çok, zaten bunu bal gibi bildiğiniz için yüzünüz yetiyor gelmeye, yalan mı? Dostluğunuz, insanlığınız, ne bileyim anasını satayım varınız yoğunuz yalan da, sevgisizliğiniz gerçek işte, şarkıdaki gibi bir kalp verdiğim sevgisizliğiniz...

Aynı işte her şey hala, ne kadar değiştiği ve toparlandığım izlenimini vermek için şekilden şekle girsem de aynı. Allah'ın bildiğini kuldan sakla istiyorlar okuyucu, mutlu değilsen bile gibi davran ki kimse dönüp bakmak zorunda olmasın, sen de yalan dolan bir şeylerin arasında, hak ettiğini alamadan, adaleti göremeden solup git istiyorlar. Çözmek istemedikleri sorun için "Yok." deyip onları vicdan azabından kurtar da kendi içinde ne kadar ölürsen öl istiyorlar okuyucu.

İşte en çok bu yüzden bırakamıyorum yazmayı, zira hep dediğim gibi, bir sen varsın.