Huzur nedir? İyi hissetmek falan filan bilmem ne. Iyi de ulan bu mutluluk! Her mutluluk huzurdur ama her huzur mutluluk değildir mi desek peki? Nedeni şu:

Huzur bana göre "bari" demektir, hani "Bir huzur ver" dersin falan ya. Huzur demek, ben artık mutlu olmaktan iyi hissetmekten geçtim, koyverdim, bir şeylerin böyle gelmiş böyle gider oluşunu kabullendim, hiç olmazsa bırakın bu yaşadığım şeyleri sessiz yaşayayım demektir. Yokluktur huzur, bir şeylerin eksikliğinin idrakına sığınıp, var olmayan şeylerden, en güçlüsü "eh işte" olabilecek tavırlar çıkarmaya çalışmak, dişine tırnağınla ve en önemlisi tek başına iyimser bir kumpanya yönetmektir.

Huzur istiyorum demek, beni anlamıyorsunuz ve hiçbir şeyin de çözüme kavuşacağı yok, bari laf kalabalığınız altında ezilmeyeyim demekle bire birdir. Bir bakıma "Kaçıyorum, uyum sağlayın, önce bunu bildiğinizi ardındanaa beni unutun.

Huzur istiyorum okuyucu, yeterince eriyebileceğim kadar gözden irak, her zamanki kendi kendime. 

Olmadı işte sevgili kalbim, uzun zamandır tasarladığım kadar gittim aslında, yine de olmadı görüyorum.

Güzel sabahlar yok artık, iyiliğimiz için bize karşı gelen ısrarcı dostlar yok; yalnızca ve yalnızca, ne olduğu anlaşılamayacak kadar kırılmış parçalar var, batar da batar.

Olmadı işte, düzelir sandım düzelmedi, geçmedi eksikler; yalan söylüyorum değil mi kalbim, sanmadım aslında, bal gibi biliyordum bir gün böyle bir yazı yazacağımı.

Mesele unutmak değil biliyor musun, unutmak gerekmesi; düne kadar birbirinin hayatında özel olduğun, karşılıklı sırlar, zor günler paylaştığın insanları bilhassa...

Bir şeyleri unutmak için bir şey yapmaya başlarsan eğer, bunu neden yaptığın bilgisi bile unutamamana yeter; bu yüzden saçmadır hobi uydurmak, yeni insanlarla tanışmaya çalışmak, gün sonunda neden bunu yaptığını bildiğin için. O rezil boşluğa bakıyorum kalbim, gözlerim kapalıyken bile, utanç kuşatıyor...

Hiçbir şeyin dolduramayacağının idrakındayım artık; eskisi gibiyi bırak, herhangi bir şey gibi bile olamayacağım, hayatımın sonuna kadar bu korkulu yerine konulamazlıkla yanacağım suçsuz üstelik. Benim insanlarım nerede? Yok benim insanlarım. Yok!

Hangi utanç biliyor musun? Beni bu hale koyanlardan herhangi biri ölüyor olsun gözlerim önünde, kurtarabilecek olayım farz et ki; delice ağlar ama kılımı kıpırdatmam biliyorum ya, bunun utancı işte. Tahmin et, ağlamak mı kayıtsız kalmak mı beni kötü hissettiren, korkarım yanılacaksın sen bile.

Yine de atlattım, iyiyim bilmem ne bilecek herkes, çünkü diğer türlü de anladıkları yok, farkında olmayı anlamak sanıyorlar, hemhal nedir bilmiyorlar; zaten çok da önemsediklerini sanmıyorum, etrafta onların modunu düşürecek üzgün bir görüntü olmaması onlar için yeterli... Sadece sen ve ben varız, sevgili ama sevgisiz kalbim. 

Unutulmuş ama kapanmamış, aksine iltihap kapmış dev bir yara gibiyim. Neyse.

Bu kadar sevgili olmasa mıydın bilmiyorum ki, sevgili kalbim. 

Kopuyorum yavaş yavaş

Sallanırdım, artık aşağı düşüyorum

Çok yavaş kadar hızlı

Bilinmeksizin, derine gömülüyorum

Kalmıyorum, istesem de kalamıyorum

Bir şişe dibinde, gibi yarım, yetmez

Bıraktım her şeyi herkesi de

İşte öyle en güzel günlere yanıyorum

Yankı, her zaman uzaktan sesleniyorum

Çare yok, tek başımayım biliyorum;

Duvar ördüm yakın uzak anlamayan eş dosta

Yalnız ona sarılıyorum, soğuğu unutturmasa da

Bir arkadaşımla özlemek kavramını konuşuyorduk geçen, çok şaşırdı nedense özlendiğimi düşünmediğimi söylediğimde.

Özlem eylem gerektirir, öyle uzaktan "Aman da bir Alptuğ vardı." demekle olmaz, kaldı ki ben bunu diyen olduğunu da sanmıyorum.

Ben özlenemem çünkü zaten beni özleyebilecek insanların özlem çekeceği kadar açmam, açamam arayı. Anlıyor musun okuyucu?

Akıllardan geçiyor muyumdur diye düşünmüyorum desem yalan, bal gibi de düşünüyorum hep; nitekim acıyla, kanaya kanaya da olsa kendime en yüksek seslerle fısıldıyorum düşünülmediğimi ve düşünülmeyeceğimi. Gerçeğin çok sert olması ona alışmayı daha gerekli hatta acil kılıyor neticede.

Özlediğim var mı diye düşünüyorum, yok, sıfır; işin aslı, bu benim için üzücü hatta kendimi cezalandırmak istediğim bir suç olsa da, özlemek şuraya dursun, kimseye değer bile veremiyorum galiba.

Biliyorum bunun müsebbibi ben değilim ama, insanın kendilik hissettiği değerden her nasıl olursa olsun kopması kendine kırdırıyor sanırım.

Özlediğim biri yok ama bir şeyler var esasen: Nice dostlarımın hiçbir şeyi olmadığımı bilmediğim, beni hala kalabalık sandığım günleri çok özlüyorum, ansızın birine hakikaten aşık olup kendi kendime bile tüm acıları dindirip hemen hayata güzel bakabildiğim, kendime çeki düzen verebildiğim, daha doğrusu buna gücüm yeten vakitleri öyle özlüyorum ki...

Neyse okuyucu, ezcümle, birilerinin hala özlenebilir kalması öyle değerli ki, bir gün anlarsın. 

Bir tetik gibi sıktığında anladım elimi, bakılacak bir şey kalmadığını ardımda; emir gibi gülüşün, ben ölüm döşeğinde.

Geçmesini beklediğim şeylerin üzerimden geçtiğini, yolunu gözlediklerimin üzerime geldiğini görsem bile gözlerinde... Güzeldi.

Bunca şefkat dolu, gerçekliğini kestiremediğim ölçüde iyi gelmeseydin ne olurdu sanki?

Tutulmanın tadıyla tutunmanın güveni sende kesişir, söyleyemem, serde erkeklik; hoşlanır bilmem kendim bile, belki budur iyilik. Doğrusu, dünya gözüyle tek kere görmemişken.

Mağaranın kapısında sen, beni beklediğin için değil ama oradasın işte; sadece sen olsan kolaydı çıkmak ama kalabalık, görmediğin, bilmediğin -ve bilmeni de istemediğim- kara kalabalıklarım dışarıda diye... Seni de çağıramam ki yalnızlığıma.

Yüzümü görmeden git güzel kız, nasılsa bakmasan da görmesen de, orada bir adam var uzakta.

Mümkün mü diye sorma, herkesten uzak olmak başı sonu belli dünyada. Bir yer kalmıştır belki, benim bile sevildiğim kadar ıssız.