Kendimi unutmaya başladım okuyucu, bazen sanki başka bir yerde, başka insanlarla başka bir hayatım varmış da unutmuşum, burada öylece oyalanıyormuş gibi hissediyorum.

Çok uzaklardan gelmişim de sıcacık bir çorbaymış gibi bel bağladığım ufak, hakikaten ufacık şeylerin suyunu bile sıksam tadı gelmiyor artık. Serdiğim kılıflar fayda etmiyor artık, ben de görüyorum çoğu kimse de, gözlerime batıyor kendi çırpınışım.

En uzun yollar beni çağırıyor okuyucu, tek başıma. Sanki bilmem kaç parçalık tabak takımından tek kırılmayan benmişim, beni de başka bir takıma koymuşlar ama göze batıyormuşum gibi. Tek başıma olmalıyım ben, değil beraber gitmek, herhangi birinden destek alıp dertleşmek bile saçmalık artık.

Gerçek manada anlaşılmadığımı biliyorum kimse tarafından, olsun, zaten bir olmuşa yok bir ölmüşe care, var mı fark aramızda gel sen söyle. 

Aslında hiç benim veya benimle olmamış şeyleri öylesine özlüyorum ki, farkında falan olduğunuz yok.

"Bir rüya olsa her şey, bir şaka. " avuntum, nefes almaya yetiyor anca. 

Realizm kisvesi altında kafama sıkıyorum

Meydanı boşaltıyorum, her şeyi kaldırıyorum

Ucunda hayatımsa bile, artık dönüp bakmıyorum

Olamadım ve gidiyorum, üstüm bari bana kalsın

Tenhaya astım cekedimi, yaslandım bekliyorum

Gerekenin çok üstünde alıştım geçmesini beklerken

Atıl kaldım kendi gözümde bile, düştüm düşeceğim

Sarılasım dahi gelmiyor kimseye,

Anca kadere, anca kadere... Bakıyorum ama

Nasıl yabancı, nasıl uzaktan, nasıl da özenerek.

Tanıdığı her şey, herkes, her yer uzakta olan gurbetçiyim

Şimdi gurbetim, geçmiş yanılgım, gelecek kaygım

Bir uzansam idam şimdi,

Bir utansam düştüğüm halden

Çıkmasam ne çıkar karaya daha, insan yüzü görmesem

Birden başımı alıp gidersem affedin beni dostlarım, gerçi siz söyleyin bilhassa son dört aydır var gibi miyim ki de gitmeyeyim? Hiçbir şey hissedemiyorum, size bile sıcak hissedemiyorum, bunun farkında olduğunuzu biliyorum, ki bu tamamen benim suçum.

İçimden gelmiyor hiçbirinizle konuşmak aslında, tamamen kaybolmak, yitmek istiyorum, kimseyle hiçbir manada alakam, ilişkim olmasın istiyorum. Bu sizi incitmeden olmaz farkındayım ama zaten hayrım mı kaldı sanki? O çok korktuğum, kaçıp durduğum yalnızlığı ayna karşısına dikince, kendimi görüyorum.

Artık saklamayacağım, daha iyi falan değilim, hiç olmadım, böyleymiş gibi olması için de umurumda bile olmayan gündelik / komik muhabbetler etmek için gücüm de kalmadı artık... Ait değilim, olmayacağım, bundan ötürü değil üzgünlüğüm, zira kabullendim. Üzgün olduğum için bana kızmamanız adına susamam artık, siz kızdığınız için iyi de olamam, elimde olsa zaten olurdum. Oturun alışın, benim hesabımı benden sormayın, geçtim çünkü ben, çok eskidendim, alışın.

Şimdi bir anne gibi hepinizin gitmesini bekliyorum camları açmak, ya üşümek ya da atlamak için. İşin garibi, bu dahi fark etmiyor.

Kötüyüm, karanlığım, çirkinim. Beni affedin.

Çok fırsatım oldu mahrum bırakıldığım şeyleri ezberlemeye şu son dört ayda.

Artık haddinden iyi biliyorum seven, önemseyen, değer veren, dost gören insan ne yapar, ne yapmaz, nasıl bakar, hangi durumda ne der...

Yalan yok, aslında bolca da soğudum insanlardan, keşke diyorum gündelik gereklilikler yahut okul gibi vazifeler olmasa da ağzımı bile açmasam.

Kırıldığım zaman kendimden saklamıyorum artık, yanlış anladığımı düşünmeye çalışmıyorum, kendimce zaman tanımıyorum kimseye kimseden habersiz. İyi düşünmüyorum, beklemiyorum, ummuyorum. Bir şey bile düşünmüyorum.

Kafam karışmıyor mesela, bocalamıyorum, çok keskin neticeler belliyorum kendime, birinin beni sevip sevmediği konusunda falan arada kalıp susamış gibi yaşamıyorum. Gitmek mümkünse ilk iş gidiyorum, bırakabildiğim her şeyi baştan bırakıyorum. 

İnsanlığımı yitirmemek için ilişki kurar gibi yapıyordum esasında, ki fark edilince ikiyüzlü duruyorum sanırım ama özür dilerim. Her şeye öyle temelinden kırgınım ki, en ufak bir tartışmada, çok sevdiğim insanlar için bile "Keşke tartışmayı biraz alevlendirse de siktirgit hayatımdan desem." diye düşünmeden edemiyorum.

Artık biliyorum, sorun da etmiyorum, kendi kendime daha güzel. Hiçbir şeye uymuyorum ama bu kötü bir şey değil, sadece böyle. Uyacağımı da düşünmüyorum artık işte fark bu, çalışmıyorum, denemiyorum, bana atılan en ufak herhangi adımda ikinciyi beklediğimi alenen belli eden muhtaç bakışlar ve heyecanlı hareketlerle yaşamıyorum.

Sadece sen okuyucu, en gerçek yanımı yalnız sana doğrultuyorum bir silah gibi ama... Her sıktığımda yine yalnız kendimi yaralıyor, herkesi hatırlıyorum. Canımdan esirgediğim, kıymetin bin türlüsünü sahici verdiğim eski dostları, hiçbir zaman hiçbir şeyi olmadıklarımı.

Yağmur yağıyor iki gündür, onlar mutlu ıslanıyor, ben mutsuz. Hepsi bu kadar işte.

Keşke sana sarılabilseydim okuyucu. Sonra da olmamış gibi yapsaydık, olmaz mı? 

Bir şey, olması gereken düzeyin altındaysa ne yazık ki çok büyük ihtimalle ne kadar olduğunun bir önemi yoktur; ister miktarca ister biçimce olsun, bir şey yetmediği vakit, yetinemeyen kişiye buna dair kızmak da hayli manasız.

Dolmayacak boşluklara içreyim, her gelen ne yaparsa yapsın yeni bir yeri doldurmakla mükellef çünkü, eski boşluklar hala öyle. Hadi diyelim birilerinin boşluğunu doldurmak istedi ve başardı başkaları, peki ya bir şeylerin boşlukları?

Zor sorularla mı başladım güne? Aslında başlamadım, yani günü kastediyorum; her gün yeni yeni dünlere uyanıyorum, acaba aynı olmayabilir mi ümidiyle yenice başlayıp çürümüş bir ölü gibi geçmişten kalacak olan geceleri.

Yanisi istediğim kadar aldatayım kendimi, insan içine karışayım, an an unutur gibi olayım; yine de nefes alıyor o boşluklar, dolgu yapılması gereken bir diş gibi. Sanırım şimdi anladın okuyucu.

Herkes unutursun diyor da, hala var olan bir şeyi unutmak mümkün mü düşünmüyorlar. Onlar sanıyor ki ben insanları unutmaya çalışıyorum ama hayır, yaptıklarını unutmaya çabalıyorum, her yerimde açık ve hep ıslak yaralarla.

Neyse okuyucu, umrunda olduğunu sanmıyorum, her neyse.