Göğsümü deniz gibi yarıp geçen şeyler, bilhassa geceleyin, doğurtur gibi felçli bir ölümü, hep bir ağızdan bana bakıyorlar.Bazı ihtimaller çok eskidi artık, geride kalan ve artık yetișemeyeceğimiz şeyler için icat edilmiş dikiz aynalarımız kırık. Mevzu gitmek bile değil artık, terk edilecek bir yer bile yokmuş.Öyle adi bir temaşa, içimdeki tutunduğum beyaza sürtüyor biraz, sessiz bir acı kımıldıyor. İnkar

Duygularımı bağlayıp bir denize atmak... Bu belki en ihtiyacım olan şey ama bilirim ki bunu yapsaydım...Bana bağlı yanlarından beni de denize çekerlerdi.Hoş geldin intihar işte sonra.Gitmek, kalmak... Bunların hepsini en iyi bilen biri olarak ve cidden üzülerek şunu söyleyebilirim ki... Ortada bir gidiş varsa ve benim gibi pofuduk biriyseniz...Kalanlar, ne kadar kıymetli olurlarsa olsunlar, bir yemeğin ardından kalan kırıntılar

Ben her sabah kapkara dikenler çıkarıyorum göğsümden tek tek,Islak, soğuk bandajlara sarıyorum benliğimiYeni baştan dikiyorum bütün kan kırmızı hatıra dolu çukurlarımıBen her sabah kalbime yeni bir göğüs uyduruyorumAspirin kırıyorum gençliğime, pamuğa yatırıyorumSoğuk suyla duruluyorum iç ölümümüBen her sabah, yeni bir çift kirlenmek üzere eldivenle, geçmişimin mezarını kazıyorum.Ben her sabah çok şeye veda ediyorum, görmüyorsunuz.Uyanırken siz, her sabah gözlerimi

Elveda dostçum elvedaGeçmişi silmek -benim için- ne kadar acı da olsaTadı gelmiyor artık senle konuşmanınCan bile yanıyor ne yalan söyleyeyimBiz diye bir şey var mıydı ki de,Söyle, şimdi neyle övüneyim.Elveda dostçum elveda,İlk ben gitmeliydim bu defa,Üzerime yıkılmadan, bina ettiğim dostluk sanaSeni bilmem ama kan ağlıyor benim için,Biraz kırgın bolca hiçim,Yine de boşver, hiç yoktan geçip gittimElveda dostçum elveda,Başka

Çekildim artık masasındanYıkıldı yıkılır birazdanMutluluğunuz bensizseBen ona da razıyımBir vedaya sığamamSaklanırım karanlık bileUnutur çoktan beniGecelerim ölürken...Ne aidim ne pareNe yan ne köşedeGeçmişin boş sesiyleİrkilir korkar yalnızlığım bileNe yana devrilsem altı boşGüzel anılar istenmez benliBen asıl en büyük kabahatliO ölü kalbimden utanıyorumHer şeyi koyduk yolunaGeçti diyelim hadiÖncenin boşluğuNefes kesmez mi?Alaca bir gece boyu düşünelim şimdiKimle kimse kimle bizizDar ağacında