Keşke bin pişmanlığın bir yaramı sarsa Afla bitecek olsa da ben de affedebilsem; Adın dahi unutsam iki gün sonra, Bilirim, yine öksürtür o hazin şarkı. Barışmak dediğin küslere özgü, Maktûlle katil barışsa ne barışmasa ne Hadi geçi diyelim yangını kalbimin İzin kalır, acısa ne acımasa ne. Sustuğumu af say başka türlü güç İstesem de, akılla kalbim buna gitse

Yarım bırakılmış bir öpücüğün çınlaması gibi şimdi yaşamak, Durmuş olacağım kara görünmeden matemime son bir kez, Akşam altı güneşi vuracak ellerine, unutacaksın beni Merhamete indirgenecek koşulsuz sevgin, en fenası da bu; Çaktırmadan azalacağım sende, ben bileceğim sen uyuyacaksın Seninlelikten seninliğe indirgeyecek beni zaman, fazlalık olana dek Elini çekeceksin ellerimden, ayakların kapısına dönecek hayatımın O akşam güneşi, o güvertedeki

Şarkıda da dediği gibi: "Daha konuşmadım senle hiç." Kim bilir neresindesin değmediğim dünyanın, hiç konuşmadık seninle yalnızlığımı; ilişilmeden geçen şu koca ömrümün tek tanımı camdan bakmak belki de, damperli ve epey kalın bir camdan hayata bakmak, camdan bakan herkes gibi içten içe özenerek. Henüz değmedim güzel şeylere bilmem anlıyor musun, anlamadım bir aradalıkları, fırsatım olmadı. Sadece seni bekledim,

Ölü zamanların aşığıyız biz seninle, Arayıp dururken birbirimizi kapandık evlere; Gerçi ben hep evdeydim, bekleyen tarafım belki de Bir şey yapmamakla suçlama beni, bitkinim sadece. Bir yolum var mı dersin? Kalemi versem sen çizer misin? Hiç düşündün mü asla rastlașmayacağımız ihtimalini? Asma suratını, çünkü buna rağmen bile bir "biz" olurdu gibi geliyor. Yine de bilseydim bari seni, bilseydim

Parlar mıydı benim de, Okșansaydı yüreğim? Yeni değil bu hal, Bin yıllık yalnızlığım benim; Çıkabilirken de çıkmazdım ki sokağa Kime gideceğim? Karantinaymıș, bana ne, Bin yıl evde dursam, özlenmeyeceğim. Her şeyi bambaşka yapabilmek için, Eller gerek ellerimde, sıcak eller; Yılların üşümesine inat, Bırakma ihtimali akla gelmeyene dek... Sımsıkı tutacak eller. Öyle tek başıma olmaz. Daha iyi böyle, Her