Alptuğ Dağ için yaşamak ne midir? Sanırım her gece kıyıya vuran kuru yük gemisini her sabah inatla suya çekmektir.

Zor olmuyor mu? Hem de köpek gibi, yeni baştan yapmak özellikle, her gün yeni baştan bir hayat yapmak, her gün kötü şeylere kafa çevirmek, her gün ama her gün... Bu kadar zor olmamalı dediğinizi duyar gibiyim, teoride haklısınız belki ancak bense pratikte bir başımayım. Bilmiyorum kaçınızın gözü beni arar, kaybolsam bir dalgada; anlamıyorum kaç hayat alır, bir şey etmek gönül sularınızda. Yere değmedikçe ne kadar yakın olduğunun bir önemi olmayan çapa kadar güvensiz ve daha önemlisi sebepsizim bu fırtınalı aidiyetsizlikte, tam ortada bir başıma dalgalanıp duruyorum. Güç bela temas ettiğim yosunlar bile merhametin yanında hava kabarcığı kadar dahi olsa alay etmekte benimle... Dönmese dahi pervaneler, ne gemi durur aynı yerde ne de döner gidenler. İhtimalin i'sini filikada bıraktım yine de, son bir dümen kırımı da olsa borçlu bana hayat, hem de sırılsıklam. 

Nasılsın sevgilim? Doğru ya, bensiz nasıl olabilirsen, ihtimal ki mükemmel... Ben? Ben işte öyle duruşuyorum dünyayla, yani o dönüyor tabi de ne bileyim, bu sensizlikte pek belli olmuyor. Yine var birileri, aynı adlı yazıda belirttiğim gibi; onlar ki sen olma ihtimalleri celbetse de beni, bilirim uzaklar, yine bilirim ki uzaklar sana gelmez sen onlara gidersin ama...
Aması gidişatlarım yara. Bakma böyle dediğime, gitmeye kastım dönmenin korkusundan yalnızca, dönmem gerekirse dönecek gücüm yok. Kalmaya ihtiyacım var artık birinde, birinin kalbinde, şöyle yatılı, yataklı döşekli, ölüm döşekli, epey uzun süreli...

"Kapım neden hiç çalmıyor artık?"

Estiğimi hissediyorum ta uzaklara, yahut benden esiyor herkes, kalıcı olmaktan uzak çakma parfümler gibiyim, geçiyorum, yara gibi, gidiyorum, bilmiyorum... Karantinanın kendisi olmuşum, içre olduğum tek şey ziftten farkı olmayan geçmişim kalmış. Dostlarım, hikayelerim, neredeyse iyi olan her şeyim Hasankeyf'ten hallice; sular bile değil, kanlar altında.

"Fotoğraflardaki insanlar hatırlıyor mu beni?"

Seni arıyorum yine, o daimi burada bir yerdeliğin delirtiyor beni; kimileri heves diyor, bana sorarsan aciziyet. Sadece yanımda olman göğüslememe yetebilirken sonbahar kokulu kara yükleri, sensiz atacağım her adım yere düşmüş, ölüler gibi. Kimse yok çünkü biliyorum, aslında bakarsan hiç olmadı da çünkü mümkün değildi.

"Senden hiç vazgeçmediler mi?"

Kayıplara karışmak gibi bir hayalim vardı sevgilim... Sonra anladım ki sadece aranan kayıp olurmuş. Kayıp bile olamadım, bir yerden bile gidemedim çünkü olduğum bir yer yoktu bile. Anlıyorsun değil mi? Olmayan biri ne kadar anlayabilirse sen de bir o kadar anlıyorsun beni, en az benim kadar yani.

Duruyorum,
Ölü taklidi de diyebilirsin;
Ölüyorum,
Geç kaldım da diyebilirsin.

Unutmaya değil de, neyi unuttuğunu unutmaya ihtiyaç var. Zor bir gün gibiyim hepsi bu. Saksısını kırmaya yeltenip başarılı da olan ancak saksının kırık parçalarının bedenine batışını engelleyemeyen güzel bir çiçek gibi veya...

Durarak eskiyen ve duruşunu ölü şeylere borçlu olan
Yaz güneşine muhtaç ve yüksekten kaçınan
Pılını pırtını var olmaya yatıran ve uyandırmayan
Küstürülmüș; kimselerce izi, tortusu olmayan
Bir en yabancı gibi kalıyorum yaşlarım başımda
Sinmese de geceler yavaştan, alsa da payını geçmiş
Bir "burası" var, buradalık hep -ama hep- tek başına
Hiç değmediği sabahlara özenen pencere bekleyișindeyim
Muntazaman dursa da iyiye mücadele,
Yetirilemiyor yaşamak tek elden.

Kurumuş kanlar ardındayım,
İnce bir yumurtanın içinden görüyor gibi güneşi
Öyle bile uzak, yetmiyor, beklemek değilse kalmaya
Perdeleri sıkışır gibi zamanımın, akan her şeyde boğuluyorum
Bir el uzatımı uzakta kurtuluşum,
Hangi el olduğu değiştiriyor katlimi, duruyorum.
Hatırlamak var kıyamete kalan, durdukça yükselen
Kendini sevmeyi dünyaya küsmeye içre kılan
Değişiyor yalnızlık, bir'i hariç
Sona gelmeden kapanıyor nice ışıklar,
Emin olmayan bir örtü kadar masum bu kalbin
Havası soğuk belli, günlerin umudu titriyor.

Desen ki ilk kim kazanır şu hayatta, evvela affedebilen. Benden sana geç bir tavsiye sayın okuyucu: Seninleyken mutlu olduğunu çok net hissedemediğin herkes kimsedir, bunu unutma. Kurumuş kanları silmiş de yazıyorum bu satırları sana, yaranın kabuğunu tırnakla söküp atsan da kanamadığı yerdeyim, güvendeyim. Buraya nasıl geldiğimi sorarsan eğer, tek bir cevabım var sana: Kendime yakışmayandan vazgeçtim. Yan yana iyi değildik çünkü ben ve çıkarsız, karşılıksız delice değer verdiklerim; sadece bu değil, öfke de yakışmıyordu bana, mesela intikam yakışıyordu ama onun da sonrası kötü biri gibi hissettiriyordu. Ne yaparlarsa yapsınlar dedim kısaca, çoğu şeyin hakkını alabilecekken yanlarına kâr bıraktım bile isteye, neden? Cevap basit okuyucu: Onların yanına kâr kalsa da kalmasa da, benim onlarla hikayem bitmişti.

Sadece kendine insan,
Sadece yanındakileri mutlu ve güvende hissettirmekten sorumlu
Çünkü korku da duysa karşıdakiler, bir şey değişmeyecek.
Kendini geliştirmeli yani insan; daha iyi, daha mutlu olmak için zorlamalı,
Mutluluğu lüks görenler mutlu olamaz, bense mutlu olmaya mecburum, bilemezsin.
Zorunda olmak kırıyor zincirlerimi, zorunda olmak nefes aldırıyor, mutlu etmek için olmam gerek.

Ben hala affedemedim okuyucu, en azından bir şeyleri; muhtemelen daha da iyisini yaptım, affetmeme gerek kalmayacak kadar ittim. Yeterince ittiğimde anladım, gitmekte aradığımız itmekteymiş. Kaçmadım mı, çok kaçtım, bugün bile; görmek istemediğim insanlardan kaçtım, görünce üzülmekten, oysa ki bu kaçmak değil yön vermekti bir anlamda, yönümü güzele çizdim, devam edeceğim.