Ur oldu sırtımda anı diye sakladıklarım Yağlı birer urganmış boynuma sardıklarım Hayatımı dün gece çarmıha gerdim Ne sabah oldu, ne bugün Dost diye gün gece ağladıklarım Silindiler arasında binlerce fotoğrafın Hiç mi olmadılar, ben ne kadar kaldım Yanmak unutulmakmış, geç anladım Kimsenin hiç bir şeyi olmadan Sıyırıp geçtim ateşleri Bir ben, ben tek kaldım Çarmıh ben oldum İyi

...Yapma bence, kan olacak ellerin çünkü, geçmeyecek üfleyince. Tedavisi yok bunun, kaçınılmaz olanı geciktireyim derken ömrünü heba etme; sen bugün bu yarayı sararsın, yarın yara olur o sargı. Durdurma kanamayı Kaynatma kırıkları Yalnız başımı okşa Düşünme yarınları Gelme üstüme, bu sonsuz merhametini giderek çileye döndürecek bir karanlık gömülü içimde; hayır daldırma elini öyle, tutup çekebilseydin geçmişimi tümör gibi

Islanır mı rengini bilmediğim gözlerin bize orda, normalde kıyamam ama bu gece bize ağla sevgili, belki de hiç gelmeyeceksin; mavi hava boşluğu dinmeyecek aramızdaki, siyaha çalıp uyutmayacak geceleri. Birbirimizin varlığından habersiz solup gideceğiz, koşmak ya da yürümek bize yorgunluktan fazlasını vermeyecek, en yakın olduğumuz an birbirimizin sevdiği bir şarkıyı dinlediğimiz, şiiri okuduğumuz olacak, bilemeyeceğiz bile. Ağla bize, biz