Canı acırdı Nihal'in Geceden çökerdi balkon demirlerine hüznü Islanır kurumayı unuturdu çiçekleri Pencerenin pervazında unuturdu mutluluğu Saat üçlerde başlardı özlemeye Deliliği sarkardı demir korkuluklardan yere Apartman boşluğu biraz yalnızlık kokardı Çatı ağlardı sonbaharda evin içine Küfürbaz vileda imdada koşardı. Bir gün Nihal delirdi Öksürdü perdeler, avize kristal kustu salonun ortasına Parkeler inlemeye, duvarlar soyunmaya başladı Gardrobun içinden ütüsüz

Hiç dokunulmamış gibiyim, hiç adım anılmamıș, hiç bakılmamıș sanki yüzüme, hiç düşünülmemiș hakkımda, hiç... Hiç bile olmamışım iyi mi? Değil gibi. Ne acı hiç payım olmamış kimselerin gök yüzünde, merhemliği geçtim ısıtmamıșım dahi belli, besbelli; bazen acıtıyor bu kifayetsizlik, öylece geçmişim yani hayatım boyunca aralarından insanların, buymuş hepsi, tüm aşklar tüm dostluklar aha da bu kadarmış. Ey benim

Umar mıydım oysa bu denli yükselmesini gizli buzların ardında yangının, ölü birer kuş şimdi cümleler ruhumdan ebediyete uğurladığım, hep bu kadar sürer miydi mevsimlik iç cekișler yoksa uzadı mı kara kışı bu defa yüreğimin. Tutunmak adına aldandığım ben ne de yanlıştı ve aynı zamanda nasıl olabiliyorsa masum; bir insanın kendi masumiyetinin altında eriyip hataya karışabileceği fikri gerçek statüsü

Genzimde durur oysa bir iltihap misali sevmek, maluliyetim kılsa da mağrur, payıma düşen arsızca beklemek belki günü olmayanı. İç acılarının toplamı kapalı bir kapı sanki zamana, kifayet etmeksizin uzayıp giden. Afakına çarpan ihtimaller korkutsa da pek tabii yalnız onlarladır yaşamak. Gizlerimde bellediğim hududum ayrı gayrı kılıyor kendimden beni, yalnızca ve yalnızca boynu bükükçe bir saadettir beklediğim. Güz okşayıșlarını