Muhtemelen öldüğümde credits müziği olarak Les Milles Pailettes ritminde bir şeyler çalacak, sanki hiçbir şeyin o kadar da iplenmediği bir kara komedi filmiymișim gibi. Ve biliyorum ki öyle olsam bırak biletimin para etmesini, Mars'ın salonlarında gösterilmem dahi imkansızdı. Zeki Demirkubuz filmleri gibi yalnızca onu sahiplenen güruha özgü ve onun dışında bir bakıma her açıdan açıkta kalmış adeta; kaldı

Gümlerin birbirine sadakatle bağlılığı şuraya dursun, kabuğundan acıyor kalbim ince ince, sıvı olsam içinde bulunduğum hayatın şeklini alabilir miydim diye düşünüyorum bazen; koymazdı çünkü o zaman, bütün uyumsuzluğumla güneşten ayrı yöne dönen bir ayçiçeği gibi, en çok da adı ay olduğundan. Bir Azer Bülbül şarkısına delice itimat etmek üzere toplanıyor tüm algım: Üzülmedim Ki Ben de üzülmedim aslında

Kızılca kıyamet mi beklersin gölgemde mahsun, bense hiç bu kadar indirgediğimi hatırlamıyorum hayattan beklentilerimi. İstediği bir şey alınmadığı için küsen ve artık o şeye nefret besleyen çocuklar ne kadar da tanıdık şimdi, onlardan büyük farkım ise benimkinin ihtiyaç olması, korkarım hayati. Kronik hüznüm çırpınmamı engelliyor, bu kadar yorulmuş olduğumu ben bile bilmiyordum iyi mi? Buraya kadarmış, neyse ki