Sabit bir noktaya bakarak, düşesi geliyor insanın. Hani filmlerde adamın biri vurulur da böyle ağır ağır, ığıl ığıl bırakır ya kendini yere, onun gibi işte. Düşerken neyi düşünür acaba insan, hayır hayır hayatın bir film şeridi gibi geçmesini falan kastetmiyorum; bu bana film şeridinin yanışını anımsatıyor daha ziyade. Düşesim var ama bu defa tutulasım yok lakin işe bak,

İmkansızları ayıkladım ama yine de zor olacak işte. Bahsini açan kim obliviscatur'un (Latince) Affınıza sığınarak... Masallar masallar, tüm bu dedikleriniz, tüm bu kalmak türküleri, bu umutlar, bu beklentiler lakırdılar işte; bunları söyleyenin sizler olmanız, onları hakiki beni bahtiyar kılsın isterdim, kılmaz. Öyle şeyler filmlerde olur, okuldan biliyorum. Düş, kalk, dene üçleminden de; bu gibi hakikatlere Polyanna'dan olma üç

Musallaya hasret yeşeriyor içimde çocuklar bildiniz mi? Ben bilemiyorum işte, neden böyleyim ya da bir cesedi hareket ettirmek ona can vermeye eşdeğer midir bilmiyorum. Bir maket, sadece bir temsil halini alacak bir şeyin parçası olmaktansa ölümün öznesi olmak daha mı çare? Çare de değil aslında... Tamam kelimesinin ne kadar çok anlama gelebildiğini bilseydiniz beni bir ihtimal anlayabilirdiniz, kimseyi