Şöyle bir dönüp bakınca aslında çok garip... Bundan çok değil birkaç ay önceki çilemi -unutmuşcasına- hatırlıyorum da... Sonra bir baktım gece sayılabilecek karanlıkta kalkıp şehrin öbür ucuna seyahat etmeye başlamışım her gün, diğer her şeyin bittiğini resmen kanıtlayan ve benim için ilk defa metafiziki olmayan bir uzaklaşma eylemi... Bu en çok da insana hayatının değiştiğini anlatan bir şey, sanki bir çiçekten kopup garip bir şekilde diğerine yapışıp orda yaşamaya başlamış bir yaprak gibiyim... Bu kötü bir şey değil, böyle olmasını ben istiyordum evet ve memnunum da ama... Aması şu: Artık bu çiçeğin üstünde olup burada diğerinde olduğumdan çok çok daha iyi hissetsem de... Ben sonuçta öbür çiçeğin yaprağıydım anlıyor musunuz?

Biraz, ebeveyninden türlü kötülük görmüş birinin, ebeveyni öldüğünde üzülüp bunu anlamlandıramaması hatta üzüldüğü için bilinçaltında kendine bile kin beslemeye başlamasından farksız bu durum.

Dersteyken bir arkadaşım "Kendimi değersiz hissediyorum." diye mesaj atmış, böyle şeyler hep bir anda olur zaten... Onu aramak istedim, yanında olmak istedim ama istemedi... Sadece söylemek istedi işte ve galiba söylerken amacı bunu bilmem bile değildi.
Bu hissi anladığımı biliyordu muhtemelen, yaşadıklarımı bilip bir dışkının diğerine hissettiği yakınlığı hissetti bende; arkadaşların birbirine her zaman ne kendinin ne de diğerinin yarası yokmuş gibi davranıp durması ya da boşver demesi mesela, boşver diyen de umursuyordur ama birinin bu sorunun önemli olmadığını ifade edip sorunun sahibini rahatlatması gerekiyordur, herkes her şeyin farkındadır ama bu oyun oynanmak zorundadır ya...

Ben de bu çiçekli oyunu oynuyorum galiba, sanki bu yeni hayatıma nakledilmiş bir uzuv gibiyim; başkasının olduğumu, yani gerçekte delicesine üzgün ve umutsuz olduğumu, sürekli geçmişi acıyla andığımı, bazı boşlukları başka insanlarla dolduramadığımdan etrafım kalabalıklaştıkça daha da hüzünlendiğimi, bir şeyi benimsesem de sürekli ona ait olmadığımı hissettiğimi bal gibi biliyorum...
Ama yine bildiğim bir şey var, bu vücudu kabul etmezsem ben de o da ölecek; bilmediğimse bunu nasıl yapacağım, nasıl herhangi bir ilişki kurarken altımda eriyen bir buz varmışçasına güvensiz davranıp bunu karşımdakine hissettirerek onu da üzmek gibi eylemlerime bir son vereceğim mesela? Kimseyi sevemediğimi hissediyorum, hele eskisi gibi uğruna ölmeyi hayal edip keyif alacak kadar asla...

İyi bir yaprak olmak için ne gerekir?

Çiçekten çok mermiye benzer bir hal aldı her şey, hele ki şimdi herkesin çıkar ilişkisi kurup birbirine aslında rakip ve zayıf olarak baktığı bu yarı profesyonel hayatında, bir yanımın ego yaparcasına "birtakım işler yap veyık geç hepsini, onların bilmediği onlarca şey yapabiliyorsun." diye iç sesimi kuşatması da beni korkutmuyor değil.

Öteki çiçekte ölen o aşırı masum, saf Alptuğ... Şimdi geri dönsen seni yine üzüp ezecekler ama... Ben de burda bu yıkılmaz halimle çok iyi hissetmiyorum aslında.
Burada tanıştığım onca iyi insanla o eski hayatımdakiler yerine tanışmış olsaydım mesela, yani hiç o çiçeğin yaprağı olmasaydım... O zaman Nesli hocanın verdiği kahvaltıya katılır harf notu atlardım fakat sanırım harf notu bile beni kalabalığa karıştırmaya yetmiyor artık; önceden yalnızlığımdan şikayet ederdim, şimdiyse yakın arkadaşlarım, iyi olan her şey önceki çiçekte var olmadığından bu hayatımda da bir parça acı ve ben bu parçanın altında eziliyorum, kimse göremez, anlayamaz...

Çiçeklerin kanı var mıdır?

Ne benim ne başkası, en ara ve en uzak neyse oyum, hiçbir şey bilmiyorum ve not gibi başarı gibi şeylerle avunuyorum, eski ben bunu yapmaz ağlardı ama arada bir fark yok esasen... "Kendimi değersiz hissediyorum." ve ben de sadece söylemek istedim.

Artık bir yaprak gibi bile hissetmiyorum, kopmanın kendisi oldum.

Bu sabah okula gelirken bir şey düşündüm serviste: Büyüyoruz hepimiz, cismen ve manen aynı ölçüde olmasa da aynı anda yapıyoruz bu haltı; dikkatimi çekense yaralar, biz büyüdükçe yaraların küçük kalması gerekiyor pratikte, teoride, hatta bebek beşiğinde bile... Ama kalmıyor,  sadece eksik bırakıyor.
Lafı nereye getirdiğimi -ya da neyin etrafında hala dönüp durduğumu- anladınız sanırım. Üstadım "Yaralarımızla eşitleniyoruz birbirimize." der ama bir şeyi hesaba katmaz, böylesine yıllandıkça büyüyen bir yaraya ancak kam ağacı yetişebilir, yetişemezse de ölür gider ama bu yara bakidir benle, hele bu eksiklik...

Beynim, benim işe aldığım bir çalışan olsaydı muhtemelen ona şunları söylerdim: "Sence ben sana neden para veriyorum? Beni anlaman için, kovuldun." Kim bilir belki de bu konuşma yaşanmıştır bile, zira yalnız bir beyin bir yerde beyinlik vasfı kökten eksik ve adeta yalnızca kendini sulayan bir musluk halini almıştır benim için.

Yine düşündüm de herhangi bir insanı kendimi adayarak sevmedim bir daha, benimsemedim, kendimi ait hissedemedim; öyle olması gerekir zaten diyeceksiniz, halt etmişsiniz! Ama hata sizde de değil aslında, yanisi kime nasıl anlatabilirim ki yaşamamın ancak böyle mümkün olduğunu; zaten insanlar benim imkan ve imkansızlıklarımı anlamaya bir nebze...

Neyse bu cümle de eksik kalsın, sanki cümlelerim tamamlanınca ayakta durabiliyorum da; hayır belli ki öyle gözüküyor zira ben her gün bıkmadan usanmadan bu çileleri betimledikçe -garip ve iğrenç bir biçimde- yazmanın bana yettiğini düşünüp hepten ellerini çekiyor gibi insanlar, halbuki tüm bu site bir iniltiden, apaçık yardım çağrısından başka bir şey değil!

Bu yazı da yarım kalsın ben gib...

Gördüğüm her kalabalıkta, ki kalabalıktan kastım birbiriyle yakın ilişkileri olup gülümseyen tiplerden söz ediyorum, arkadaş grupları falan hani... Gördüğüm her kalabalıkta şuramdan bir şey beni çağırır "Uzak dur." der gibi sanki, bu ontolojik bir kaygı galiba, bilmiyorum... Aidiyetsizliğimi susmaz iç sesim asla, şu vakit kimleri kinleri bir araya getirsem de, etrafım çok kalabalık ve mutlu da olsa... Tüm bunlara sahip ommak dahi, aahip olmadığım zamanlar ne hatırlatıyorsa aynısını hatırlatacak... Ben o birkaç kişiyle mutlu olmak istemiştim, onların hak edip etmediğişuraya dursun ama eksikleri... Boğaza düğüm olur cinsten.

Hayvan gibi özendim hayatım boyunca evet, nasıl da kuru kuruya imrenip üzüldüğümü Allah biliyor, uzaktan bakan adam olmayı bile fazla iyi yerine getirdim; oysa sorsanız tek istediğim bana değin sıcak ve gerçek birtakım hislerdi... Sormadınız... Ben tüm bunları yaşarken birileri de bana özendi; kimi yazı çizi dünyama ve ordaki cesarete, kimi dijital bazi şeylerime... Hiçbirine de dönüp diyemedim ki bunlar o kadar matah da şeyler değil ben bunları acıdan yapıyorum, sizin tutkum sandığınız şey en iyi tabirle acziyetimi dışa vurma hevesim benim... Geleceği parlak bir adam değilim, zannetmiyorum, bunu lazım da görmüyorum, hatta...

Ayşe Özden var bizim, iyi kızdır ama iyi olmanın da ötesinde yaralarımız bir yerde eşitlenir ve bana kalırsa tek kişinin kendiyle konuşması halini alır bazı diyaloglarımız ki bunu çok az insanla tecrübe ettim... O da bu lanetten muzdarip, bu yüzden kendimizi anlatmaya Youtube üzerinden -benim zaten böyle bir seri'm var aslında- devam edeceğiz.
Bunu şu sebepten anlattım size: Onun izlenmemek gibi haklı bir endişesi oldu, düşünsenize ekrana bir Alptuğ Dağ koyup insanları ekranın önünde tutmaya çalışacaksınız, bu resmen delilik!
İzlenmek için değilse neden diyeceksiniz tabii, hemen söyleyeyim: "Biz zaten beğenilmeyeceğini kabul etmiş fakat inkar da edilemeyecek insanlarız, böyle böyle bir şey yaptık, çıktık ve hem kendimizin hem de toplumun şu şu dertlerini bir bir alıp küt diye gözünüze soktuk, en acıtıcı yanlarıyla yaptık bunu, ellerimiz videoyu çekerken kalbimiz de acı çekti, biz aslanlar gibi, taş gibi kendi gerçeğimizi koyduk ortaya, birileri devamlı başını çevirse de o aha orda dimdik duruyor ve duracak da. İşte şimdi birilerinin bize karşı mahcup hissedip utanma vakti." diyebilmek için.

Sanırım diyecek fazla da bir şey yok bunun üstüne, yakın olmadığım o kimsenin en en dışından, teğet olmaktan bile misliyle uzak geçip gidiyorum işte hayatta, böyleliğimi ekmek banarcasına kabullenerek, tek sorun gerçeğin bu soğan kokusunca keskin formunu hissettirmeden sindirebilmek, sancı desen geçmiş mirası zaten... Vedalar ola düğümlenmiş kalpleriniz ve hepinize.

Yazıya başlamadan önce sizlerden ricam, aşağıdaki şarkıyı dinlemeniz ve sözlerini okumanız (sözler görüntüye gömülü) sevgilerimle.

Tipik bir cumartesi gecesinden farksız aslında, pardon bugün cuma, gerçi ne fark eder ki? Günlük sanatsal doyumumu yaptım sayılır; müzik dinledim, film izledim, hatta gece birkaç tane daha izleyeceğim... Yine de bir şey eksik, o her zamanki büyük eksikten söz etmiyorum, zira laf ona gelse zamanın esas duruşa geçmesi gerekir ki bu da kaderin ıkınmasına eşdeğerdir.
Bu gece fark ettim ki biriyle konuşmayı özlemişim ama o kim bilmiyorum, sanki hep yazıştığım birine yazma ihtiyacı duymuşum gibi birden; o kişinin kim olduğunu düşündüm, Esra? Sena? Şura? Emir? Ece? Hiçbiri değil, kim ama... Bu içimdeki şeyin izahı salt bir özlemekten çokça ırak esasen, belki tanımadığım birini bile düşünüyor olabilirim; hani biriyle tanışırsın yeni, birbirinizi çok merak edersiniz ardı ardına sorular sorarsınız, sonra birden bi'dolu saçma sapan yahut mantıklı ortak noktanız çıkar ve o muhabbet uzar gider ya... O uzayan muhabbetlerin hasreti işte bu.

Hiç uzayan muhabbetim olmamış kadar kötüyüm...

En son kimle uzun uzun konuştum bilmiyorum, muhtemelen hiç böyle bir şey olmadı, herhangi konu üzerine benimle uzun uzun ihtilal etmeyi kafasına koymuş bir cengaverin çıkmaması normal ama bir kere dahi olmaması normalliğine atfedercesine üzücü de aynı zamanda. Bu cümleyi ettikten sonra fark ettim ki kendimi de açmamışım -sizler dışında- kimseye, açamamışım daha doğrusu, silah misali tutukça... Ve bu cümlede silah kelimesi... daha kusursuz bir benzetme olabilir miydi bilmiyorum.
Belki de birinin kendinden bahsetmesine ihtiyacım vardır olamaz mı? Günde iki üç film izlerken her filmde pek çok farklı karakterle üstün bir empati kurup onlar adına acı çekmem ve onlar mutlu olduğundaysa bir anlığına onlardan öte mutlu olup film biter bitmez de yaşadıkları bu mutluluğu benim yaşamadığım gerçeğini suratıma çarparak normalime dönmem beni tatmin etmiyor belli ki.

Yeni insan yeni ihtimal demek aslında, bu cümle kafanızı aşka götürdüyse yanlış anladınız, her türlü bağdan bahsediyorum bu defa; ne olacağın belli değildir hani; arkadaş da olabilirsin, aşık da olabilirsin ama nefret de edebilirsin ve bunu yaşayıp görmek hevesi içindesindir, oyun oynayan çocuklarca masum ve bir yandan da tatlı bir heyecanla, belki seni sen yapan... Her şey aslında o ilk konuşmadaki cümleler arasındadır...
Yeni bir ihtimale susadım ben, uzayan muhabbetlerce beni içine çekip çoktandır bir parçasıymışım muamelesi gösterecek başka başka, yeni yeni, belki yadırganmadığım -inşallah- hayatlara. Çok mu karışık anlatıyorum ey okuyucu? Yoksa sen de içimde tüten bu dumandan nasip aldın mı çoktan?
Belki biri bana bir sırrını anlatır ha? sonra ben de ona, gerçi galiba sırrım yok ama bu neyi değiştirir; aslında olmasına var ama sırrı acısı olan adam sırrım yok dese de olmaz mı? Olur olur, bunu da uzun muhabbetlerde konuşuruz.

Belki kendime yabancılığımı, bana aşina hisseden bir yabancı giderir.

Açık ve net,
Biriyle tanışıp bir şeyler paylaşmak istiyorum işte;
Onun bir şeylerini,
Zira benimkiler eski yırtıklar gibi.

Bir kuyu olsa, içinde ben dışında eski dostlarım -yahut tam tersi- olsak; iki ihtimal olsa yalnızca, ya kuyudaki yanına çekse dışarıdakini ve birlikte ölseler ya da dışarıdaki çekse kuyudakini ve birlikte kurtulsalar... Sizce ne olurdu?
Bunun üstünde çok düşündüm ve bir sonuca vardım: Galiba kuyudaki ben olsam onları yanınma çekmezdim ama dışarıdaki ben olsam da onları yukarıya yine çekmezdim. Acaba psikologlar ya da sosyologlar bunu nasıl açıklardı, zira burda cevap aynı yerde bulunmama isteğimden türemiyor...

Kuyudaki ben olsaydım muhtemelen ölüyor olmanın her şeyi anlamsız kılma etkisi olurdu beni eylemsiz yapan, ha yine de ölümlü dünya falan deyip affetmezdim çünkü ben o son noktaya gelene kadarki hayatımın bir kısmını onlara, geriye kalan dev kısmınıysa onların acısına harcamış olurdum.
Dışarıdaki olursam ise esasen yine değişen bir şey olmazdı, koşulsuz bir acı beni terk etmemek üzere karşılardı. Bir yanım "Oha o kadar da değil!" diye inlerken diğeri -yani çok daha baskın olan- muhtemelen ne onunla ne ona karşı, tıpkı uzuncadır olduğum denli donukça yürümeye başlardı kuyudan uzağa ve ben gittikçe tüm hisler etkisinden zerre kaybetmese de hayvan gibi bastırılma yetisi kazanırdı. Vicdan? Kim tatmak istemiş ki şimdi tatsın benimkini, nitel olarak yalnız bir adamın vicdanlı yahut vicdansız anılması neyi değiştirir, kimi ırgalar ki?

Gelelim oyunun asıl çetrefilli kısmına, peki onlar ne yapardı? Hemen söyleyeyim, üzerinde analiz yapmayı ziyan kılacak ölçüde hepsi birden ister içeride ister dışarıda olsunlar beni içeride bırakırlardı, bunu da adım gibi eminim zerre hüzünle değil doludizgin bir tutkuyla, zevkle -artık her ne derseniz o şekilde işte- yaparlardı, her biri. "O kadar mı?" dediğinizi duyar gibiyim, inanın inanmayın reelde daha da fazlası zaten. Böyle olursa benim ne hissedeceğime gelince, muhtemelen gülerim, incinmiş ama bunaşaşırmamış her insanın oracıkta kendine yahut onlara zarar vermeyi önlemek için kendini zorlarken tutamayıp yapacağı gibi...

Yusuf değilsem de çıkarım o kuyudan ben, kendime kardeş diye ettiğim o tiplerden iyi etmek için kendimi; kuyudur batsa da kalbimin ortasına dibinde çakılı sivri tahta, kuyudan çıkarım; kuyudan çıkar tahta, kalem oluverir, ben de kuyulaşırım ki kuyu olmak sünger çekmektir mutluluğa, ondan hiç görmezsin ağzına dek dolusunu, ben olan her kuyu derindir ve ben doludur her birinin de dibi, kalbimin parçaları kadar kum misali...

Peki ya sen?