Şöyle bir dönüp bakınca aslında çok garip... Bundan çok değil birkaç ay önceki çilemi -unutmuşcasına- hatırlıyorum da... Sonra bir baktım gece sayılabilecek karanlıkta kalkıp şehrin öbür ucuna seyahat etmeye başlamışım her gün, diğer her şeyin bittiğini resmen kanıtlayan ve benim için ilk defa metafiziki olmayan bir uzaklaşma eylemi... Bu en çok da insana hayatının değiştiğini anlatan bir şey,

Bu sabah okula gelirken bir şey düşündüm serviste: Büyüyoruz hepimiz, cismen ve manen aynı ölçüde olmasa da aynı anda yapıyoruz bu haltı; dikkatimi çekense yaralar, biz büyüdükçe yaraların küçük kalması gerekiyor pratikte, teoride, hatta bebek beşiğinde bile... Ama kalmıyor,  sadece eksik bırakıyor. Lafı nereye getirdiğimi -ya da neyin etrafında hala dönüp durduğumu- anladınız sanırım. Üstadım "Yaralarımızla eşitleniyoruz birbirimize."

Bir kuyu olsa, içinde ben dışında eski dostlarım -yahut tam tersi- olsak; iki ihtimal olsa yalnızca, ya kuyudaki yanına çekse dışarıdakini ve birlikte ölseler ya da dışarıdaki çekse kuyudakini ve birlikte kurtulsalar... Sizce ne olurdu? Bunun üstünde çok düşündüm ve bir sonuca vardım: Galiba kuyudaki ben olsam onları yanınma çekmezdim ama dışarıdaki ben olsam da onları yukarıya yine