Daha objektif bakmayı mı öğrendim yoksa çaresizliğim beni tüm varyasyonları değerlendirmeye mi zerk etti emin değilim ama özellikle iki gündür kendime ilişkin çeşitli çıkarımlarda bulunuyorum ve belki de en güzidesine an be an tanık oluyorsunuz.

Ayırdına vardım ki meğer ben de inanmıyormuşum aslında aşkın; daha doğrusu ruhun yahut kişiliğin zıtlıklar ve eşliklerce bir bütün olarak uyuşacağı o kadının tarafınmca aranarak bulunabileceğine... Madem inanmıyormuşum neden arayıp durmuşum onca sene değil mi, zaten bu yazının en ölümcül kısmı da bu ya. Sanıldığının aksine benim uzuncadır neticelenmemiş ve neticelenmedikçe de pek tabii artarak ilerlemiş bu arayışımın yegane sebebi, kendi kötü yönlerimi ona duyduğum -ve onun bana duyduğu- sevgiyle sağaltacağım kişiye olan ihtiyacımın zaman içinde artması değilmiş...

Ben hep birilerini aramışım çünkü sanki arama faaliyetini sonlandırırsam o kişi hayatıma girmişse bile, benim onun ruh eşi -yahut siz her ne derseniz- olduğumu fark etmeden çıkıp gitmesinden korkmuşum. Şöyle düşünün, arabanızı satmak istiyorsunuz  fakat en ufak bir ilan vermeksizin, yalnızca bir alıcı size gelip tesadüfi olarak sorarsa arabanızın satılık olduğundan bahsediyorsunuz, sizce bunun başarısı ne düzey olur?
 Ha öte yandan kadere inanan biri olarak, olacaksa zaten olur olmayacaksa zaten olmaz benzeri düşünceler de kurcalıyor kafamı... Bilmiyorum, halen ısrarla sanki bu aramayı sonlandırırsam beni bulamaz gibi geliyor ve  böyle düşünmek hususunda da zehir zemberek nedenlerim var:
Ben kapalı bir adamım biliyorum çünkü, yani yeni ve kalabalık bir ortama karışmam halinde bile istisnalar harici yalnızca kendi çanamla yeni bir ilişki kurabileceğime, biriyle tanışacağıma zerre itimadım bulunmamakta. Bunun yanı sıra olduğum gibi de görünmüyorum galiba, dışarıdan ya çok sert ya da çok aşırı şen şakrak göründüğümü tecrübe ettim aldığım duyumlarca... Şimdi sen söyle bana okuyucu, senin gibi bu yazıları okumadıkça beni bulamayacak, bulsa da muhtemelen aşık olamayacak -zira yakışıklı da değilim- o kadını aramaktan başka çarem mi var bulmak adına, yanıla yaralana...

Zaman, yer ve insan;
Bu üçünü birden doğru tutturma muhasebesini bir düşün okuyucu,
Şimdi hak verdin mi bana?

Ne acayip kelime bu, esaret anlamı desen var, iş görmeme anlamı var, romantik de birtakım anlamları var... Ama benim ilgilendiğim elbette ki bütün bunların bileşkesel niteliği; yani aşığın tutulmuş olmasını ele aldığımızda başka bir açıdan aslında hiçbir şey ifade etmeyeceğine de vurguda bulunuyoruz farketmeden, aşık aşıkken vardır tarzında bir açıklama gerirmeye çalışırsak da bu duruma... Ödün verdiğimizi fark ediyoruz bir bakıma insani değerlerimizden, aynı bağlamda da bütün güzellikler hem bir şeyler farklıyken hem de farklılıklar ortadan kalkarken görünmüyor mu göze. Tutuk bir yaşantıdan söz etmeye kalksak devinimsel bağlamda, tespitlerimizin genellikle kafalarımızdaki mağrur insan profillerine ilişkin şekillendiğini görürüz ama işi realiteye döksek durum her zamanki gibi zıtlaşır. Anaakım ya da bir diğer deyişle popüler kimselerde hiç mi rastlamayız buna diyecek olsak yalandır zira "Hatasız kul olmaz."

Eylemsizlik kavranı, hata olmayışını özünde bir tercih oluşuyla kotarır, oysaki tutukluk katiyen bir tercih olamayacak denli hem sevimsiz hem sebepsizdir, işin  sevimlilik kısmını oyuna dahil edersek adı aşktır. Bir adım daha ileri giderek aşkın tutuklu olma olduğunu tam manasıyla söyleyebiliriz zira esasen aşık olmanın eylemliği de sallantıdadır. Esaret anlamına gelirsek, tercihimizi içermeyen her şeyin endirekt esiri olduğumuzu söylemek halihazırda olasıyken bir de tercihlerimizi de her ne kadar irademizle yapmışsak dahi sonuçlarının tutsağı sayılmaz mıyız çoğu zaman? Sözgelimi A eylemini yaparsak B olacaktır fakat biz A'yı yaptık diye hangi nedenle olursa olsun B'ye maruz kalacağımız keskinliği de -hatta kesin olmasa dahi- özgürlüğe leke sürmez mi? Öte yandan "bahçede köpek var" yazan bir tabelayı görmemiz fakat bahçeye girip girmemek konusunda özgür bırakılışımız... Bizde bir tutukluk -düz anlamıyla hareketsizlik artı kararsızlık- yaratmaz mı? Bir de bu bahçenin aşk bahçesi olduğunu düşünün, karar sizin.

Sorunu anladım nihayet, tam olarak ifade edebilecek derinliğe sahibim sanırım...

Sorun şu: Bir Alptuğ vardı geçmişte, dostları vardı, umutları vardı, istekleri vardı vesaire vesaire... Şimdiki Alptuğ da böyle, inanın ki bunun aynısı... Aradaki fark işbu kavramların neliği değil içeriği. Başka yani, başka dostlar, başka şeyler bilmem ne... Sözün özü şuan içinde bulunduğum kendimi -kendim değil sırf başkalarından ötürü- başka hissediyorum; o başka bir insandı bense bambaşkayım, orda bir yerde mutlu bir Alptuğ var ileride bir yerde bana benzeyip küfürlenecek; burda, tam şuramda bir ben var ileride bir gün bok çukurunda geberecek. İki topun vardır, aynı çapta, aynı sertlikte, aynı malzemeden, aynı dayanıklılıkta ve aynı bilmem nede... Ama -afedersiniz- o o***** çocuklarından biri beyaz diğeri kırmızıdır işte! Lanet iki tane topun var, lanet olasıca her şeyiyle aynı iki top ama biri kırmızı biri beyaz! Kırmızıyı istersin, nedenini bilmezsin ama böyle boktan farklara kanmaman gerektiğini bilirsin fakat yine de... İstersin işte. Kırmızıyla oynamayı diğerinden her defasında içten içe daha çok istediğin için kendini suçlamalı mısın? Kırmızıyı elinden alsalar, hayatına birebir aynısı olan beyazla devam edebilir misin gerçekten? Ya da senin için biraz daha kolaylaştırayım bunu, beyaz olanın her özelliği kırmızının iki katı güzellikte olsun... Yine de o kırmızı p**i düşünürsün değil mi? Ve yine bahse girerim ki aynı durumun tersi olsa, senden beyazı almaya kalksalar, iki katı daha iyi olan beyazı, eminim o kadar sesin çıkmaz bile! Ah insan'ım, ah ki kahretsin.

Aslında üst paragraftan sonra demem gereken pek de bir şey kalmadı ama... Aması bile yok ya, yazmalıyım sadece, süreçler devam ettikçe iyileştiricidir çünkü iklimlerinden bağımsız; bir de denemenin marjinal faydayı azaltarak dirençsizlik yaratması sorunu var ki o da başka yazının haddi artık... Ama dedim ama yazamayacağım tek bir ama daha... Gideceğim ama... Aması ölüm, rengi kırmızı.

Hadi biraz beyin fırtınası yapalım, bugün düşündüm de bazı kavramları nesnel iyileştirip bazılarınıysa kötüleştiriyoruz. Sevgi mesela, sürekli olarak sevmenin iyi bir şey olduğundan bahsediyor ve bunu vurgulayan türlü şeye maruz kalıyoruz ama yalan... Sevdikçe iyi olan biri yok çünkü, iyi hisseden var ama olan yok; ancak sevilirken bu mümkün, oysa tek başına, adeta bir hiç olarak sev de gör bakalım iyi mi. Çok şey borçlu bize bu sevgi kavramı lakin esasen suç onun da değil... Bilmiyorum, belki de çocuklara ilk iş sevmeyi öğretmek değildir doğru olan, evvela kırık nedir, nasıl kırılınır, kırıktan nasıl kaçılır, kırık nasıl iyileştirilir öğretmek gerekir.

Sen sahile güneşlenmeye gittin diye ertelemediği gibi yağmurun yağmayı... Sen sevgiyle yola çıkarsın, ilk karşına çıkana sarılmak benzeri radikal kararlar alırsın, cesursundur çünkü karşılık alacağına inancın vardır falan... Hayatımızın ilk gerçek duvarıyla o an karşılaşmaz mıyız hepimiz; kimimiz beş yaşındayken bir çocukla oynamak isteyip reddedilişinde, kimimiz otuz iki yaşında işyerinde mobbinge uğrayışında...
Sizler ki madem bunun aksine inanıyorsunuz, öyleyse beni de inandırın, bana da yaşatın bu bahsettiğiniz iyiliği neredeyse sevginin; ben sevgiler adamı olsam da biliyorum ki bu bir lanet, sevgi hayatın kumaşıysa eğer bilin ki benimki ben çıplak kalasıya dek sökülüp gidecek... Sevmek demek birisiyle ayrılma yahut uzaklaşma ihtimalinin artık can acıtıcı hale gelmesidir teoride, pratikteyse bu ihtimale gerek bile kalmaz acı için.
Yanisi sevgi o kadar iyi ve ilaç bir şey olsa başta ben dahil hiçbirimiz ondan bahsediyor olmazdık; ona verdiğimiz bu önem, onu bu kadar üstte tutuşumuz falan... Belki de hepsi bir soytarının kralı hoş tutma çabasıyla birdir, zira tutmazsa başına gelecekleri hepimiz biliyoruz. Dün izlediğim filmde (Gizli Güzellik) adam sevgiye, zamana ve ölüme mektuplar yazıyordu, ben ne yazardım diye düşündüm o sıra, sadece sevgiye...

Ne diyebilirdim ki, "Halimi görüyorsun..." demek yeterdi galiba, lafı uzatmak ölülüktür çünkü bilirim, yazılarımın uzunluğuna sevgiyle... Birine uzun uzun bir şeyler yazarsanız bunun adı çırpınıştır; size onu kaybetmemek için çabalamak gibi gelir bu yaptığınız, "Ne kadar uzun yazarsam ona verdiğim değeri o kadar çok gösterebilirim, ona yazmaya üşenmediğimi..." kafasıyla bakarken siz, oysa sadece sizin yine her zamanki gibi bir sürü boş laf gevelediğinizi düşünür ve okumaz.
Şimdi anladınız mı sevgiye neden bu kadar kızgın olduğumu, zira bir duygu karşıdakinin hissiyle ilintiliyse bunun adı sevgi bile olsa soyadı zaaftır.
Ben de bu zaafa sahibim kabul, hatta en çok sahip olan ve açıkçası onu bu kadar "sevmemesine" karşın asla sonlandıramayacak biriyim, belki de ben sevginin ta kendisiyim. Sadece üzüldüğümü bilsin isterdim hepsi bu, çünkü bir zaafım daha var bilen bilir, bir kere sevebildiklerime...

Neyse.

Kilitli denizler var sanki hayatın kurağında, aksini iddia eden martımsı güzellerden hallice özgür uçmaktayım bilinmeze; meçhulüme iştigalim sezgilerimi beyin denen bir ringde karşı karşıya getirircesine bir dram ve aksiyon içinde ilerlerken "OF!" adlı adi bir tren dalıyor iç adliyeme ve savcıyı rehin alıyor. Peki ya kalbimdeki morgdan gelen o kadın parfümüyle karışık dışkı kokusunun garip bir biçimde hayatı anımsatması? Aynı zamanda da büyük bir hiddetle savunuyorum ki hayatım bir film olsa IMDB'de 6.5 alırdı ve Zafer Algöz'e bu hayatı yaşadığım için IBAN atardım.