Ne acayip kelime bu, esaret anlamı desen var, iş görmeme anlamı var, romantik de birtakım anlamları var... Ama benim ilgilendiğim elbette ki bütün bunların bileşkesel niteliği; yani aşığın tutulmuş olmasını ele aldığımızda başka bir açıdan aslında hiçbir şey ifade etmeyeceğine de vurguda bulunuyoruz farketmeden, aşık aşıkken vardır tarzında bir açıklama gerirmeye çalışırsak da bu duruma... Ödün verdiğimizi fark ediyoruz bir bakıma insani değerlerimizden, aynı bağlamda da bütün güzellikler hem bir şeyler farklıyken hem de farklılıklar ortadan kalkarken görünmüyor mu göze. Tutuk bir yaşantıdan söz etmeye kalksak devinimsel bağlamda, tespitlerimizin genellikle kafalarımızdaki mağrur insan profillerine ilişkin şekillendiğini görürüz ama işi realiteye döksek durum her zamanki gibi zıtlaşır. Anaakım ya da bir diğer deyişle popüler kimselerde hiç mi rastlamayız buna diyecek olsak yalandır zira "Hatasız kul olmaz."

Eylemsizlik kavranı, hata olmayışını özünde bir tercih oluşuyla kotarır, oysaki tutukluk katiyen bir tercih olamayacak denli hem sevimsiz hem sebepsizdir, işin  sevimlilik kısmını oyuna dahil edersek adı aşktır. Bir adım daha ileri giderek aşkın tutuklu olma olduğunu tam manasıyla söyleyebiliriz zira esasen aşık olmanın eylemliği de sallantıdadır. Esaret anlamına gelirsek, tercihimizi içermeyen her şeyin endirekt esiri olduğumuzu söylemek halihazırda olasıyken bir de tercihlerimizi de her ne kadar irademizle yapmışsak dahi sonuçlarının tutsağı sayılmaz mıyız çoğu zaman? Sözgelimi A eylemini yaparsak B olacaktır fakat biz A'yı yaptık diye hangi nedenle olursa olsun B'ye maruz kalacağımız keskinliği de -hatta kesin olmasa dahi- özgürlüğe leke sürmez mi? Öte yandan "bahçede köpek var" yazan bir tabelayı görmemiz fakat bahçeye girip girmemek konusunda özgür bırakılışımız... Bizde bir tutukluk -düz anlamıyla hareketsizlik artı kararsızlık- yaratmaz mı? Bir de bu bahçenin aşk bahçesi olduğunu düşünün, karar sizin.

Sorunu anladım nihayet, tam olarak ifade edebilecek derinliğe sahibim sanırım...

Sorun şu: Bir Alptuğ vardı geçmişte, dostları vardı, umutları vardı, istekleri vardı vesaire vesaire... Şimdiki Alptuğ da böyle, inanın ki bunun aynısı... Aradaki fark işbu kavramların neliği değil içeriği. Başka yani, başka dostlar, başka şeyler bilmem ne... Sözün özü şuan içinde bulunduğum kendimi -kendim değil sırf başkalarından ötürü- başka hissediyorum; o başka bir insandı bense bambaşkayım, orda bir yerde mutlu bir Alptuğ var ileride bir yerde bana benzeyip küfürlenecek; burda, tam şuramda bir ben var ileride bir gün bok çukurunda geberecek. İki topun vardır, aynı çapta, aynı sertlikte, aynı malzemeden, aynı dayanıklılıkta ve aynı bilmem nede... Ama -afedersiniz- o o***** çocuklarından biri beyaz diğeri kırmızıdır işte! Lanet iki tane topun var, lanet olasıca her şeyiyle aynı iki top ama biri kırmızı biri beyaz! Kırmızıyı istersin, nedenini bilmezsin ama böyle boktan farklara kanmaman gerektiğini bilirsin fakat yine de... İstersin işte. Kırmızıyla oynamayı diğerinden her defasında içten içe daha çok istediğin için kendini suçlamalı mısın? Kırmızıyı elinden alsalar, hayatına birebir aynısı olan beyazla devam edebilir misin gerçekten? Ya da senin için biraz daha kolaylaştırayım bunu, beyaz olanın her özelliği kırmızının iki katı güzellikte olsun... Yine de o kırmızı p**i düşünürsün değil mi? Ve yine bahse girerim ki aynı durumun tersi olsa, senden beyazı almaya kalksalar, iki katı daha iyi olan beyazı, eminim o kadar sesin çıkmaz bile! Ah insan'ım, ah ki kahretsin.

Aslında üst paragraftan sonra demem gereken pek de bir şey kalmadı ama... Aması bile yok ya, yazmalıyım sadece, süreçler devam ettikçe iyileştiricidir çünkü iklimlerinden bağımsız; bir de denemenin marjinal faydayı azaltarak dirençsizlik yaratması sorunu var ki o da başka yazının haddi artık... Ama dedim ama yazamayacağım tek bir ama daha... Gideceğim ama... Aması ölüm, rengi kırmızı.

Hadi biraz beyin fırtınası yapalım, bugün düşündüm de bazı kavramları nesnel iyileştirip bazılarınıysa kötüleştiriyoruz. Sevgi mesela, sürekli olarak sevmenin iyi bir şey olduğundan bahsediyor ve bunu vurgulayan türlü şeye maruz kalıyoruz ama yalan... Sevdikçe iyi olan biri yok çünkü, iyi hisseden var ama olan yok; ancak sevilirken bu mümkün, oysa tek başına, adeta bir hiç olarak sev de gör bakalım iyi mi. Çok şey borçlu bize bu sevgi kavramı lakin esasen suç onun da değil... Bilmiyorum, belki de çocuklara ilk iş sevmeyi öğretmek değildir doğru olan, evvela kırık nedir, nasıl kırılınır, kırıktan nasıl kaçılır, kırık nasıl iyileştirilir öğretmek gerekir.

Sen sahile güneşlenmeye gittin diye ertelemediği gibi yağmurun yağmayı... Sen sevgiyle yola çıkarsın, ilk karşına çıkana sarılmak benzeri radikal kararlar alırsın, cesursundur çünkü karşılık alacağına inancın vardır falan... Hayatımızın ilk gerçek duvarıyla o an karşılaşmaz mıyız hepimiz; kimimiz beş yaşındayken bir çocukla oynamak isteyip reddedilişinde, kimimiz otuz iki yaşında işyerinde mobbinge uğrayışında...
Sizler ki madem bunun aksine inanıyorsunuz, öyleyse beni de inandırın, bana da yaşatın bu bahsettiğiniz iyiliği neredeyse sevginin; ben sevgiler adamı olsam da biliyorum ki bu bir lanet, sevgi hayatın kumaşıysa eğer bilin ki benimki ben çıplak kalasıya dek sökülüp gidecek... Sevmek demek birisiyle ayrılma yahut uzaklaşma ihtimalinin artık can acıtıcı hale gelmesidir teoride, pratikteyse bu ihtimale gerek bile kalmaz acı için.
Yanisi sevgi o kadar iyi ve ilaç bir şey olsa başta ben dahil hiçbirimiz ondan bahsediyor olmazdık; ona verdiğimiz bu önem, onu bu kadar üstte tutuşumuz falan... Belki de hepsi bir soytarının kralı hoş tutma çabasıyla birdir, zira tutmazsa başına gelecekleri hepimiz biliyoruz. Dün izlediğim filmde (Gizli Güzellik) adam sevgiye, zamana ve ölüme mektuplar yazıyordu, ben ne yazardım diye düşündüm o sıra, sadece sevgiye...

Ne diyebilirdim ki, "Halimi görüyorsun..." demek yeterdi galiba, lafı uzatmak ölülüktür çünkü bilirim, yazılarımın uzunluğuna sevgiyle... Birine uzun uzun bir şeyler yazarsanız bunun adı çırpınıştır; size onu kaybetmemek için çabalamak gibi gelir bu yaptığınız, "Ne kadar uzun yazarsam ona verdiğim değeri o kadar çok gösterebilirim, ona yazmaya üşenmediğimi..." kafasıyla bakarken siz, oysa sadece sizin yine her zamanki gibi bir sürü boş laf gevelediğinizi düşünür ve okumaz.
Şimdi anladınız mı sevgiye neden bu kadar kızgın olduğumu, zira bir duygu karşıdakinin hissiyle ilintiliyse bunun adı sevgi bile olsa soyadı zaaftır.
Ben de bu zaafa sahibim kabul, hatta en çok sahip olan ve açıkçası onu bu kadar "sevmemesine" karşın asla sonlandıramayacak biriyim, belki de ben sevginin ta kendisiyim. Sadece üzüldüğümü bilsin isterdim hepsi bu, çünkü bir zaafım daha var bilen bilir, bir kere sevebildiklerime...

Neyse.

Kilitli denizler var sanki hayatın kurağında, aksini iddia eden martımsı güzellerden hallice özgür uçmaktayım bilinmeze; meçhulüme iştigalim sezgilerimi beyin denen bir ringde karşı karşıya getirircesine bir dram ve aksiyon içinde ilerlerken "OF!" adlı adi bir tren dalıyor iç adliyeme ve savcıyı rehin alıyor. Peki ya kalbimdeki morgdan gelen o kadın parfümüyle karışık dışkı kokusunun garip bir biçimde hayatı anımsatması? Aynı zamanda da büyük bir hiddetle savunuyorum ki hayatım bir film olsa IMDB'de 6.5 alırdı ve Zafer Algöz'e bu hayatı yaşadığım için IBAN atardım.

Duymak istediğinizi mi yoksa gerçeği mi tercih ederdiniz? Biliyorum göründüğünden zor bir soru. Gerçeğin acı yahut tatlı farketmeksizin kalıcı oluşu, onu -sevmesek dahi- kaçınılmaz bir dal da kılmaz mı bize? En azından bir gerçeğimiz olmasını, yanan bir zemine basmayı boşluğa düşmeye tercih edişimizle ne kadar süre ifade edebiliriz? Kendini kandırmak minvalinde seyreden reçetesiz hayatlarımız, gerçekten hatalarımızın bizi biz yaptığı düşüncesini budalaca bir yanılgıdan her daim üstün kılmak üzerine saatli bomba misali kurukuyken biz... Nasıl olur da zamanı geri almak isteriz. Geçmişin astığı yüzlerimizi şu biriken sonbahar dalları ardında kaybetmek istercesine kaçmak belki de insanlardan... Doğru olanın bu olduğunu düşündürecek tek şey var dünyada: Birine güvenme ihtiyacını giderecekken gelen o eminsizlik ve korku.

Gidesim geliyor herkesten tek celsede, takdir edersiniz ki bir daha aynı seyleri yaşamayacağımın zerre garantisi yok; ha bir yandan da geçsin diyorum artık, başkaları var işte tamam her şey halloldu diyorum... Derken kendimi tekrardan birilerine ait, alışmış hissedecekken... Haklı bir his, lağım kokusu gibi keskin ve tam manasıyla boktan bir his...
Üstelik oyuncu falan da değilim malum, ne kadar yakın olmaya çalışırsam olayım herhangi insana, onunla aramda milimlik de olsa daima bir perde şekilleniyor ve ben bunu belli ediyorum ne yazık ki... Sevmiyorum gibi okunuyor haliyle dışarıdan onu, seviyorum bilakis; sevince ne olur onu da biliyorum sadece, sevdiğimi söylesem bile içi eskisi kadar dolu olmuyor zaten artık kime söylersem söyleyeyim. Hayatımı bu yokuşa süren insan müsveddelerine gözü kapalı bir tutku ve bağlılıkla söylediğim o nice böyle kelime, sokakta dans ettirilen ayılar misali acıya koşullandığımdan olsa gerek... Asla içimdeki gerçekliği dışa vuracak güçte değil uzuncadır.

İçimdeki gerçek de hepsinden daha kötü esasen, sevmek fiilinin içimde bir yerlerde gerçekleştiğini, yavaşça bu insanlara da alıştığımı gördükçe -kendini kaldırabilen de biri değilim yazık ki- dev de bir ızdırap çekiyorum, bu  ancak sürücü koltuğunda olduğum araba uçuruma giderken kollarının da kesik olduğunu fark etmek ve gözlerini de kapatamamak gibi tanımlanabilirdi...

Çocuğum oğlum ben, benim değerlim olmak ne yazık ki çoğu koşulda fazla kolay, ki benden siktir olup gitmenin de (çok afedersiniz) gayet kolay olduğunu hepimiz gördük bile...
Bu benim lanetim, değer vermekten aşırı değer kaybı geçirip öleceğim, Türk lirasından daha hızlı düştüğüme bahse varım ve asla da kalkamayacağım...
Kimi onu anne babasından bile çok sevdiğimi söylerdi saçmalama derdim, bilmiyorlar ki bana olan iltifatlarında ne denli haklılarsa o kadar zayıf biriyim aslında...

Dostun bir fiskesinden ölen şehit midir?

Asıl soru şu: Siz benim yerimde olsanız ne yapardınız? Ya da bir diğer deyişle, yalnızlığı gidermenin insansız hatta insanla zerre alakasız yolu nedir?