Neden bu denli güç ve garip, yani demek istediğim deveye hendek atlatmak falan değil, adı konulmayan, bir var bir yok ve dışarıdan insanı paranoyak, antipatik gösteren o elzem his.
Yani hayatına yeni birilerinin şu ya da bu sıfatla girmesine güç bela imkan tanıyabilmişken bir günün bir vakti ansızın o kişilerden de şüpheye kapılıp belki tüm bu haltların sebebi o kişilere benzediklerini düşünmek, hem de zerre gerekçesiz...
İçime bu tedirginliği koyanın ne olduğunu bir bilsem... Tam yeni bir adım atıyorum rahat ve kendinden emin, derken birden içimdeki o kibarca "ihtiyatlı" kimse fısıldıyor... Kim bilir, belki de herhangi bir sosyal ilişkiye hazır değilimdir ama adım gibi de biliyorum ki böyleyse dahi bulunduğum konum itibariyle bu hazır olmayışı üstümden atmam şart... Çok garip, yalnızlıktan sitem ede ede yalnız ve henüz on sekizinden kocamış bir kurt olup toplumsallığa içten olmasa dahi kafa tutuşum... Dışarıda beni beklercesine dönüp duran tüm bu anti yalnızlık ihtimallerine ise korkudan daha başka bir hisle yaklaşıyorum aslında lakin ad konduramıyorum. Sanırım soğumaktan hallice bir "riske katlanamayış" biçimi olarak yalnızlık bu benimkisi.

"Artık her biriyle ısındığımı hissettiğimde, o sıcaklığa eşdeğer hatta çoğu zaman baskın bir ürperti de sarıyor ta derini."

Az ya da çok fark etmez, tekrar birilerine güvenecek vesaire olmak hatta en çok da bunun kaçınılmazlığı zora sokuyor kanımca süreci; geri geri yokuş yukarı koşmanın zorluğundan tutun, yine geri geri yokuş aşağı koşmanın  kaçınılmaz düşüşüne değin her şeyi barındıran bu sürecin en keskin ifadesi ise: Kalp masajı.
Bilirsiniz, kalp masajı yapan kişinin nabzı masaj esnasında minnacık dahi atıyor ise eks olur, kaldı ki benim üzerinde latin dansı etmeye kalktığım buzun kırılma ihtimali de bir o kadar hassastır ki bu hassaslığını da bizati dünyanın ezeliliğinden alır.

"Kuvvet doğacak bir birliğim olmadan, tırnaklaya tırnaklaya, tek başına kazandığım o gücümün üstüne eklemektense... Ya kaybedersem kalabalıklaştıkça?"

Hadi diyelim tamam kendi başına devam ettim, mesleki hususta ekiplikten ziyade yalnız kurtluğu sürdürdüm; altından kalkamaz mıyım, elbette ki kalkarım, iki kat daha çalışır, daha özenli olurum ve vesaire ama kilit noktada tıkalı kalıyorum: Buna değer mi? Bilakis tek kilitle de sınırlamak olmazdı kendimi, daha önemli bir diğeriyse: Yıllardır umduğum o dostluk yahut aşkları, yani bana yaklaşan insanlarıı tepmek mi bağrına basmak mı? Ortası yok ya bende, hepsi de bunun sıkıntısı.

Bu yazıyı sizlere üniversitemdeki -oryantasyonu saymazsak- ilk dersim olacak ENG143'ü beklerken kaleme alıyorum.
O kadar oldu mu yahu dediğini duyar gibiyim daimi müdavimlerimin... Oldu ya, kara çocuk koca adam oldu ve kuzuluktan kalma düşmanı artık kurdun. Yine mi aynı mevzu diyeceksiniz muhtemelen, ta kendisi...

Ancak bu defa yazma nedenim iç dökmek falan değil, dökecek bir şey de yok zaten, tahtımda ve dikim, onurdur gururdur hepsi taşıyor dahi cebimden.
Mesele eski hayatımın ordan burdan ahlaksız sivilceler misali fırtması esasen...
Hayatımı zindana çeviren, bütün gençliğimi falan her şeyimi yerle bir eden eski "dostumun" annesi fotoğraflarımı beğeniyor, aslına bakarsanız bu çok da mühim bir şey değil ama yine de insan o eski güzel -sandığı- günleri hatırlayınca biraz şey olmuyor değil...

Velhasıl,
O Alptuğ öldü Ayşe teyze, en suçlu insan da senin çocuğun; bu zar zor kurduğum yeni hayatta da üzgünüm ama sana da yer yok, her şeyi ve herkesi sildim ve silmek de zorundayım; bir vicdanım kaldı kabul hala, o kadar da değişmedim, o lanet "birileri" gibi kötüleşmedim... Yine de o vicdanın zerresi dahi geçmiş için ayrılmadı üzgünüm, elimden gelen en kibar konuşma da bu ve kaldı ki bunu okumayacağını umarak yazıyorum.

Kimseye evladını kötülemek istemem, yapsam da inanmazsın zaten -olması gerektiği gibi- ama... Saygı ve sevgimden tek kelime de edemiyorum ki sana, kızınla falan da yargılamıyorum seni yanlış anlama, sadece sen de bana o eski en acı günleri hatırlatmaktan fazlasını yapmıyorsun... Bilerek yahut bilmeyerek.
Üzgünüm bu son cümleyi de etmek mecburiyetindeyim, malum burası benim ve kendi fikirlerim dışında hiçbir yaptırıma yer yok... Onun seni hak ettiğine emin misin acaba.

Muhtemelen olup bitenden haberdarsın bir şekilde, onun anlattığı bir şekilde elbette, belkk de sürpriz bir biçimde benim tarafımı tutuyorsundur kim bilir... Oysa şuan bu dahi öylesine önemsiz bir detay ki. Özetle:

Aylarca zorla söküp attım evladının ve nicelerinin benle bir ettiği zifti, kazıya kazıta güç bela ve psikolojimin bozuk olmasını bırak adeta psikolojisiz ve doğrusu ailem hariç kimsesiz o sınava ölürce çalıştım ve hakkımı aldım, kendi ellerimle kendime en baştan bir hayat ördüm ve tekrar gururla söylüyorum: Üzgünüm ama benim bir geçmişim uzun zamandır yok ve sen de senin gibiler de yok olmalısınız onunla birlikte; her ne kadar evlatlarınıza zerre benzemeseniz de her baktığımda siz onlarsınız, bense ne sizi ne onları değil, doğrudan güneşi görmeliyim artık... Gidebilirsiniz, bu güne kadarki her şey için teşekkür ederim ama o kadar, dahası değil.

Methaba okuyucu, belki de bu sana son gece seslenişim, zira yarın okul -ya da yeni hayatım diyeyim- başlıyor; sevinçliyiz hepimiz, yaşasın okulumuz... Ama...
Aması bilinçaltım, ben demir kadar sağlamlaşsam dahi o hala çokça hassas ve en eskilerde tıkılı; öyle ki bir başına sırtlandığım acılarıma, uğradığım haksızlıklara ve vesaireye saygım olmasa afedersiniz özleyeceğim.

Çok seviyorum kendimi artık, en başta ailemin yüzünü kara çıkarmadığım hatta üstüne üstlük hiç ummadığımız başarılara imza attığım için, gururum sığmıyor naçizliğime, Allah bozmasın şansım da bolca yaver gidiyor, hayat yüzüme açık açık gülüyor... Ben de ona gülümsüyorum ama eskiyi de öyle özlüyorum ki, birtakım insanları kendimden öte sevişim aklımda bozuk bir plak sanki, asla durmuyor. Çok sevmiştim Allah'ım çok... Neden böyle yaptılar?
Şairin dizelerindeki gibi yarından da yakın güzel günler, net ve su götürmez bir şekilde mutlytum da fakat yine de... Adını koyamıyorum anlasanıza, karnı doyan insan şükreder ve etmeli de tabii ama her tok da mutlu değil ya hani, işte öyle bir şey.
Içimdeki ürküntü şu amansız hisse bağlanıyor: İlk defa tam karşımda duran ve gerçekten beni çağırdığından emin olduğum o bahar... Sanki benim değil, sanki ben o en acı biten, yakan dostlukların ve her şeyin bileşkesi yalancı baharda kalmışım.

Titrek benliğimi kim alıştıracak tekrar inanıp güvenmeye? Eski beni ben bile bilmiyorum sanki, bambaşka birinin hayatı gibi geliyor sorgusuz sualsiz güvenip kendimden öte sevdiğim günler birilerini; şimdiyse biri el uzatsa tokat atacak sanıp kaçınacağım sanki, ürkek bir kuşa dönmek ne kolaymış...

Eskiden güneş sıcak gelir, yakıp bunaltırdı oysa mesela, artıksa ısıttığını hissediyorum, şükür ve merhametten başka bir şey kalmadı hayatımda, inanabiliyor musunuz samimi bir biçimde gülebiliyorum ya, ben ya ben, yılların yıllanmış Alptuğ'u... Bir de o şeyler olmasa işte, önceki cümledeki "yıllanmış" kelimesini yazarken güya EN İYİ ARKADAŞIMIN yıllığında bana yazdıracak kadar dahi değer vermemişliğini anımsamamış olsam mesela...

Kronik kursakta kalma hastalığı benimkisi, anılarca batması mutluluğun kaburga misali; şuönümüzdeki doğrucu bahar çekip alsa bari, alzheimer şükür sebebi, anlıyorsun değil mi?

Ömrümün yüzü gülen nadir gecelerinden birinde daha beraberiz, neden buradayız derseniz bir sebebi yok, e olması da gerekmez; bu dünyada her şey ilaç olacak diye bir kaide yok neticede, şayet öyle olsa hangimiz burada olurduk dersiniz? Demem o ki bir şeyi yapmak için ona sebep bulmayı beklemenin de nece bir ızdırap olduğunu yeni ayıktım ben; nicedir omuzlarımda asılı o yüklerin binde birini dahi olsa ben yüklemişim kendime...

O çocuk yeni hafifledi...

Acı günleri unutmak için bana uzanacak el, eskiden dostum olan insanların değiştiğine ve kötü olduğuna kanaat getirmek için dev gibi bir kabahat... Bekleyip durmuş ve iyi bok yemişim. Şüphesiz en fenasıysa mutlu olmak için her şeyin birden yoluna girmesini beklemekti, aklım hep mutlu olamadıklarımdayken mutluluğun en gizli öznesi de daima hüzündü benim "eski" hayatımda. Şimdi ne mi değişti? Sayın kaderim benim birtakım mutluluk ihtimallerini feda edebilip var olan mutluluklara sığınabilme yeteneğimden etkilenmiş olsa gerek, ne kadar süreceğini bilmesem de bana bütün mutluluk ihtimallerini aynı anda ardına kadar açtı, bu kadar cömert birini en son aynada görmüştüm ben; günlerini, gecelerini, sevgisini, gözyaşlarını hatta sağlığını müstakbel değmeyeceklere saflıktan ve bolca umuttan olsa gerek, bir umutta dağıtmıştı para saçarcasına, aslında hayatının patlayan bir vücuttan saçılan organ parçalarına döneceğini aklına dahi getirmeksizin dost bildiği insanlara kusursuzca güvenerek o çocuk...

Ama işte geldi bu günler, uyku bitti, yaralar kabuk bağlamasa da sızlamayı bıraktı, gündüzler soğuyup yapraklar düşeyazdı ve o hasta çocuk ayağa kalkıyor... Önce dirseklerinin üzerinde oturdu, bir nefes aldı, biraz daha doğruldu, yatağın kenarından tuttu, kendini kenara çekti, bacaklarını sarkıttı, ayakları soğuk yere değince bi'ürperir oldu ama alıştı, iki elini birden itti aşağıya yatağın kenarlarına bastırıp, karşıya baktı, aynaya yetiyordu artık boyu... O çocuk kendini ilk defa ayakta gördü, o çocuk bazı geceler kabuslarla ve ağlarcasına uyansa da, bazı hatıra ve benzerlikler günlerine beklenmedik anlarda limon da sıksa herkesten mutlu şimdi...

Artık düşmemek bile değil derdi,
Düşse de yalnız kalkabilir çünkü,
Kaldı bir tek gayesi,
Yalnız bırakmamak hiçbir düşeni.

O çocuk yeni, şimdi yepyeni.

Görüşmeyeli nasılsın kızım? Benimki de laf işte, babaların o hiç komik olmayan esprilerinden biri. Uzun zaman oldu yazmayalı ama en çok da sana, daha annenin bile var olmamasına karşın öyle özlüyorum ki seni her nasılsa... Neyse, sana bolca iyi haberle geldim babacım merak etme.

Öncelikle ismin hakkında düştüğüm fikir ayrılıkları son buldu, şayet anneni de ikna edebilirsem adın Şiir Gece Dağ olacak; biliyorum okulda dalga geçebilirler ya da resmi işlemlerde soyadını Gecedağ falan zannedebilirler ama isminin benim için nelere dayandığını bir bilsen ne gururlanırsın kim bilir.

Korkma kızım, o bir dönemki baban kalmadı artık; tamam hala hüzünlü ve umutsuz bir yanım ama söz azaltarak bitireceğim, hem bak küfretmeyi de bıraktım artık, intikam planları falan da yapmıyorum güzelim Allah'larından bulsunlar, hakkım bolca var ve helal de etmiyorum, o kadar. Sinirli değilim kızım, hapsediyorum öfkemi içime, iyi biliyorum kendimk sakinleştirmeyi epeydir, sadece huzur var artık kuzum sana bırakacağım. O insanların da zerresiyle de tanışmadım varsayıyorum, geride nice amcaların-teyzelerin var daha korkma, babanı yalnız bırakmıyorlar çok şükür, Allah hepsinden razı olsun... Üniversiteye başladım biliyor musun canım kızım, aklımın bir köşesinde senin hayalinle çalışıp sana iyi bir baba olmak umuduyla girdim sınava ve istediğim üniversiteyi tam burslu kazandım bebeğim.

Babanın başı dik, baban dimdik, onurlu ve artık sevgi dolu; senin için bırakıyorum kötü huyları bir bir, en başta üzüntüyü, evvela o içine kapanık babayı öldürüyorum, güvenmekten ve sevmekten korkarak iki yıl daha yaşayamam zira, şayet yine darbe alacaksam da cevabım misliyle hazır şimdiden, rahatım ben. Hem belli mi olur belki anneni de bulurum.

Hoşçakal canım kızım,
Her zaman dediğim gibi: baban iyi bit adam
Ve artık daha güçlü bir adam.