Önceki yazının aksine daha sakin, hatta daha mutluyum bugün; aslında bunun mental bir sebebi yok, tek açıklaması artık öyle ya da böyle geçmişin tümüyle hayatımdan çıkmış olması olabilir. Üzücü mü? Evet, hala hayvan gibi üzücü, hala öfkeden deliye döndürücü... Ama...
Aması, bitti işte... Yani o insanları çok sevdim, açık net kendimden öte sevdim -ne yazık ki- ve onlar da defoldu işte, tamam Allah hepsinin belasını versin, tamam gün yüzü görmesinler, tamam en az benim kadar yalnız bırakılsınlar hepsine amenna ama bitti işte...
Yeni bir hayat kurmak zorundayım artık, ben de biliyordum zaten bu olayların doğurduğu güvensizlikle vesaireyle çok zor olacağını yeni bir hayatın, sadece bu hislerle başa çıkabilecek gücü kendimde bulamıyordum ama artık neye istinaden olduğunu bilmesem de bir yerlerimde hissediyorum.

Bülent Ortaçgil dinlerken alınan o derin nefesi bildin mi?

İşe ilk olarak o nefret ettiğim eylemi sonlandırarak başlayacağım: Küfretmek. Sonrasında sanatım üzerine yoğunlaşacağım ki sakinliğimi koruyayım; malum, çok yıprandım bir dönem, derim yüzülmüşçesine çatıyordum dokunana ama artık gereği yok. Susuz gittiğim dereden döndüm artık ben, bedelini hak etmeyenlere ödetemem... Hak edenler mi? Aklımda türlü intikam var evet, yine de aslını sorarsanız bunları gerçekleştirmekten çok bir daha asla yüzlerini görmeyip haklarında bir şey duymamayı daha arzu ederim, ben kötü bir adam olamadım ki hiç... Sorun şu ki boşverebilen biri de olamadım, irili ufaklı her şeyin ama en çok da insanın ölesiye değerli olduğu biriydim ben, bir lanet gibi sanki; öyleydim ve öyle kalacağım, ben değişmem çünkü, yapmam gerekenler değişir, yaptıklarım değişir belki ama ben asla... Değişebilecek olsam çoktan değişirdim, değişebilecek olsam en iyi arkadaş dediğim birkaç kişiyi ellerimle döverdim hiç düşünmeden şimdiye... Beni değiştiremeyecekler, beni kendilerine benzetemeyecekler, bana dostluk gibi, sevgi gibi kutsallarımı unutturamayacaklar.
Sinirsiz stressiz kendi halime çekileceğim artık, sakinlik üzerine tamamen yenibaştan bir hayat kuracağım; aklıma gelmez mi? gelir, yine kabuslarla uyanırım belki ağlayarak, yine umudumu kaybederim, ömrü boyunca yalnız olmuş ve öyle de ömrünü noktalandıracak biri olduğum gibi fikirleri peşisıra noksansız kabullenirim, insanları ne kadar ne kadar sevdiğimi onlar içinse ne denli önemsiz olduğumu kafamda kurar dururum yine... Ama bu defa durabilirim, dostlarımı düşünürüm, tam manasıyla gerçek dostlarımı, Beyza'yı, Emir'i, Sena'yı, Şura'yı, Yarkın'ı, Esra'yı, İlyas'ı... Ve yeniden ayağa kalkarım, çünkü yetiştirmem gereken essay'ler falan vardır mesela, yahut okulda beni bekleyen yeni insanlarım vardır.

Öpün de geçsin.

Bu defa o kadar sancılı olmayacağına dair söz veriyorum kendime,
Yani tamam kabul ediyorum, on sekiz yaşında sanki yeni doğmuş gibi bir hayata girmek oldukça zor olacak ama ben neyin kolayına kaçabildim ki söylesenize? Artık yine bir zamanlar olduğu gibi dingin bir adamım, telaşsız, yine bir şeyi otuz defa düşünen ama bu sefer sonunda aklına eseni değil de biraz daha içinden geleni yapmaya odaklı olan; yine eskisi gibi sessiz bir adamım ama bu defa ölü toprağı gibi olmayacağım, o kısım harbiden eskide kaldı, bilakis başkaları uğruna ilmek ilmek harcadığım seneleri geri almak için epey çabalamam gerekecek.

Kim bilir, belki de günün birinde, bir film çektiğimde yahut öyle bir şeyde... Kürsüye çıkacağım ve o koca film ekibine, bir anlamda aileme bakıp, kendimi yalnız hissetmeyi bırakacak ve şanslı bile olduğumu düşünecek, mikrofona dönüp eski, bu günlerde elimden tutan tüm dostlarıma ve çaycısından görüntü yönetmenine tüm ekibime teşekkür edecek, ağlayacağım kim bilir.

Geçti gitti diyemiyorum sözün özü, geçmedi,
Ama geçmiş olsun diye omzuma vuranlardan güç alabiliyorum artık.
Ben eski benim, klasik seri.☺

Yekten abanayım lafa: Siz siktir olup gitme budalası orospu çocukları var ya, işte siz bir daha ebenizin şeyine kadar dönmeyin, döneni de buyur edeni de siksinler!
Kimseyi tanımıyorum ulan, hiçbiriniz hiçbir haltım değilsiniz, üniversiteyi kazandım ve burnum büyüdü gavatlar evet, belasını siktiğim arkadaşlık mı dostluk mu her ne zıkkımsa onu da alın götünüze sokun! Ömrümü sizin gibi sahte piçlerle savaşmaya adadım ve gördüm ki önüm arkam sağım solum da puşt kaynıyormuş! Ne ala! Bu hiddeti durdurmaya herhangi gücün şöyle ya da böyle yeteceğini sanıyorsanız şeyinizi kesin, dalkavukluk ettiğiniz fahişelerin dübrüne kadar yolunuz var ve o yolun sonunda ağzınıza ıçmak için sizi bekliyorum...

Gelelim hiçbir şeyden habersiz okuyucularıma, inanın üst paragraftan sonra size karşı olan utancımın haddi hesabı yok fakat bir yandan da eminim ki buna müsamaha göstereceksiniz, zira bana yaklaşamasa dahi siz de benle yaşadınız burada her şeyi bir bir, bakın kaç senedir sinsi sinsi etrafımda duran kalleşlerin hepsi ebesinin nikahına transfer oldu ama siz, ben ve tüm bu şerefsizliği meydana döken kelimeler tam buradayız, mertçe, yarın öbür gün inşallah karşılaşırsak  kişilerin suratlarına da muazzam bir açık yürekle aynı sözleri noktası virgülüne sarf edebilecek kadar dimdikiz!

Bu alemin en çaresizi, en yalnızı, en aldananı ve en de masumu bizdik be, getirin en çok kazık yiyen benim diyen her kim varsa milisaniyenin milyarda birinde nakavt edeyim.
Bela olmaya geliyorum, beklenmeyen bir gün, mutlu bir gün yahut tam da işlerin en sıkıştığı bir gün nihayetinde kendimi hatırlatmak içinşeytan gibi burnunuzun dibinde bitmeye geliyorum, tıpkı bir zamanlar benim size olduğu gibi size de bana ihtiyaç duydurmaya ve süründürmeye, arpa tanesi borcunuzu dahi ünitelerce kan olarak emmeye geliyorum. Hepiniz itsiniz, o kadar itsiniz ki şu halimle bile hala iyi bir insan olduğumu biliyorum ben, bu konuds da kimsenin fikrine ihtiyacım yok!

Tam da "Adını Koyamadığım Yazı"yı yazdığım gecenin sabahında, yani bu sabah olanlardan sonra, içim acıya acıya her şeyin adını kouydum, adı Allah belanızı versin... Kolum dahi kalkmıyor bugün, kendimi sokaklara vuruyorum bir hınçça, değişmiyor hiçbir adımda, onu yiyorum bunu içiyorum değişmiyor, vuracağım kafamı duvarlara; hadi her şeyi geçtim bu güne kadar her şeyi temize çekme hatta intikam alma gibisinden hayallerle dayanabilirdim ama bu günden sonra itimadım yok zerre, kabullendim, çoktan kaybetmiştim işte, bir şeylerin değişeceği ihtimali her zamankinden yalan ve "Orospu çocuğu!" diye suratına hiddetle bakarak gülmelik çünkü... Ne yollar aklar beni, ne birileri, ne konuşmak, ne yemek içmek, uyumak, kısacası hiçbir şey. Kimseye güvenemem ki zerre, yanımda olduğu ve olacağından zerre şüphem olmayan insanlar var, ölen kardeşlerimden öte insanlar, Beyza Eryıldırım başta, sonra Emir Arslan, Sena Hilal Dedebağ... Var daha gururla isimlerini yazmaktan hiç çekinmeyeceklerim... Ama işin aslını sorarsanız işte, ne dersem diyeyim ben; içimdeki ses benden hayli kuvvetli ve diyor ki "Onlar bıraktıysa bunlar da bırakacak." Kimseye sokulamıyorum, kimseye sırrımı açamıyorum burası dışında, kimsenin yanında rahat değilim, kimseyle gözlerimi kapatıp rahatça oturamıyorum, kimseyle oh çekemiyorum...
Şiştim çocuklar, ölüyorum ben, ölüm işte bu, alın size ölüm, o içli dışlı olup içre olamadığınız ölüm tam olarak bu. Bittiğini dile getirmek dışında bitmesi için elden gelen her şeyin hiçbir masraftan kaçınılmaksızın ardına kadar yapıldığı bu hayatımın fena olmayan yanları bile, esasında yalnızca ve yalnızca biraz daha ayakta kalma çabamdan ibaretti, onu da bir çulluk gibi avladı namussuzlar, ellerine alıp oynamadıkları kaldı bi'ki o da olur yakında.
Harbiden de şarkıdaki o lale devri çocuklarındandım ben, zamanım geçmiş, yahut diğer bir şarkıdaki gibi: "Unutulmuş birer birer eski dostlar eski dostlar, ne bir selam ne bir haber eski dostlar eski dostlar." Diken üstülüğümü dikenlikle karıştıran utansın, diken değil s... sadece bekleyendim işte. Kimse bana arkadaşlıktan, dostluktan, insanlıktan ve vesaireden bahsetmesin yanisi bundan sonra, hele nutuk çekeni bir yakalarsam elimi öptürürüm, kim benden fena ne görür şu hayatta? Aldatılan aldanan herkes adına birim ben, güvenen, inanan, umut eden herkes adına da birim; artık kendim değil, insan değil bir sembolüm, olsa olsa bakanın iç geçirip acıyacağı, ötesini hayal bile edemediği.
Dünyanın bütün dertleri benim değil, hastalar var bilmem neler var falan eyvallah, saygım da sevgim de sonsuz onlara, keşke onların yerinde ben olsaydım hatta açık net söylüyorum; sadece iki soru var kafamı kurcalayan: Birincisi, ben gerçekten onların yerine geçebilseydim bari onlar bir gram dahi olsa minnet, vefa ya da her ne derseniz onu duyar mıydı yoksa onlar da mı esirgerdi benden tüm bunları; ikincisi, onlar bu durumdayken bile öylesine dostları, arkadaşları ve vesaireleri oluyor, ailelerinden öte yanlarında duruyor duyuyor görüyoruz etraftan, böyle insanları olması onlar hastalıktan ölecekse dahi eski hayatlarını güzel bırakmaz mı?
Ben zaten hiç sorularına cevap alabilen biri olmadım, bunda da alamam biliyorum, sorun yok, sadece istemiştim; her zaman olduğu gibi istedim bir şeyler, son bir senedir dile getirebiliyorum ki o da güç bela, lakin karşımdakileri tanıdığımdan mı utandığımdan mı dersiniz bilmiyorum ama epeydir kimseciklerden iyilik namına bir zıkkım beklemiyorum. Onlarsa hala avcu açık, sanki oyun oynuyorum, etkisiz elemanlar sanki, payları yok gibi onların, hala iyi bir şey bekleyip layık olduklarını aldıklarında beni suçlulaştıracak bir biçimde kusuyorlar hamlelerini, örneğin değiştiğimi söyleyerek.

Değişen tek şey onlar,
Ben hep yapayalnızmışım,
Öyle de kalmalıyım.

Ha bakın bu da son bir lugat olsun: Bana o "acıdan besleniyorsun" diyen, kendini psikolog sanan uyuzlar var ya onların bilmediği şey de şu: Benim bu blogdan başka varım yoğum yok, eğer dünyaya bir şey bırakma imkanım olacaksa, boktan bile olsa o sadece bu olabilir, başka bir şey değil. Dünyaya acımı bırakıyorum ben evet, üstünde tepineceklerini bile bile, "yalnız" kızım için, "yalnız kızım" için...

Baş falan edemiyorum ben bu yarım bırakılmışlıkla, baksanıza bir yıldır yaprak kımıldamaz yaklaşık... Lafı dolandırmayacağım, hala zerre azalmaksızın üzülüp nefret ettiklerimi dahi köpek gibi özlüyorum. Kendini hakir görenlerin daimi sorusu koşuyor derken peşimden: "Neden?" Ben size bu kadar ne yaptım da bana kendimi insan gibi görmeyi çok gördünüz? Ha Miray? Ha Nihan? Ha Beyza? Peki ya sen diğer Beyza? Sen Eda? Peki siz adını bile anamadığım diğerleri?
Hepinizin sadece arkadaşlığını istemiştim, Beyza belki sana aşıktım ama sevgimi öylesine tahmin edemezdin ki dostluğuna dahi dünden tabiiydim, sadece bunu bekledim sizden; bak başkasından böyle bir talebim olmadı hiç -bundan sonra da olacağını zannetmiyorum Allah var- ama sizden oldu çünkü siz beni buna inandırmıştınız, dost olduğumuza, iyi günde kötü günde yan yana olduğumuza, beni düşündüğünüze ve pek çok şeye... Açıkçası hayatımda hiçbir, hakikaten hiçbir şey beni bu denli mutlu etmiyordu, taa ki...
Şimdi cümle alem sarılsa dahi kimsesizim, öyle olmadığına beni kim inandırabilir ki? Emir mi? Yarkın? İlyas? Sena? Şura? Diğer Beyza? Esra? Ayyüce? Hiçbirinin gücü yetmez, halbuki yetsin isterdim, inanın bunun için canımı verirdim lakin yine de bir arpa boyu ya eder ya etmez. Onların her birine tükenmeyecek bir borcum var ayrıca, nasıl öderim bir bilsem...
Öyle ki bazen baya cidden herkesi beni gerçekten sevip sevmediğine dair, saçmalığı apaçık sorular yağmuruna tutasım geliyor, endişe ve güvensizliğim kırgınlıkça artıyor... Yine de bunu yapmıyorum, çünkü biliyorum yaparsam delirmiş gibi gözükeceğim -ki aksi de şüpheli- ve bal gibi farkındayım üstelik insanların birinin yıpratılmış  duygu ve düşüncelerine tanık olunca ona yardım etmektense korkup uzaklaşma ihtimalinin had safhada olduğunu, istisnasız hepsinin, hastalıkta sağlıkta yanında olma sözü veren eş dahil herkesin, kendim hariç.
Tahammülsüzüm, öfkeliyim, hoşgörü desen eser miktarda, esmerliğim kayboldu çıkmayışımdan sokağa... Sizse "gerçek" dostlarınızlasınız; aylardır onlar ağlıyor, onların vücudunda yaralar çıkıyor, saçları dökülüyor ya sanki, oblar bu kadar senedir yanınızda ya, her gün akıllarındasınız ya onların...
İçimdeki insan korkusu, o biriyle tanışıp samimi olma korkusu hayatı bana zehir kılıp dışarıya da bu halimin sorumlusunu ben gösterirken fırçalandıkça fırçalanmamı saymıyorum bile. Yabaniymişim, bilmem neymişim falan; diyemem ki dışarı çıktığımda onlardan biriyle karşılaşmak kadar korktuğum fazla bir şey yok, diyemem ki her taşın altında acı bir anı var ve beni inletiyor, kim beni nasıl anlayacak sanki? Öyle ki sizin sevdiğinizi bildiğim filmleri bile izleyemiyor, şarkıları dahi dinleyemiyorum ve bunu da şu ana tek ben biliyordum. Bilmediğim tek bir şey kaldı şimdi, hakkım size helal mi bilmiyorum; bana kalsa çoktan öyle, bu defa kalmasın istiyorum.

Anlatmak kolay olsa anlatmazdım gibi geliyor, gerçi yazmayı saymazsak zorken de anlatabildiğim söylenemez ama yine de kendimle gurur duyuyorum. Bazen kendimi kendimle gurur duymaya mecbur hissediyorum, tıpkı zorla el öptürülen çocuklarca... Öylesine yalnızım ki bu yalnızlığı örtbas etmek için ota boka merak salıp kendini geliştiren fakat neticede kendi kendinelikten daha fazla bir şeyi olmayan biri gibiyim. Acıyorlar mıdır bana? Sorsanız söylerler mi? İnanın bana bile derler... Oyalanmaya gelmişim lan dünyaya, onu da yapsam bunu da yapsam aslında yalnız puştun tekiyim! Kendime niye kızıyorum? Beni bu hale ben mi getirdim, hayır, hep böyleydi bu, bir şekilde farklıydım, bir şekilde illa ötekiydim ve en acısı ise dışarıdan bu durumun benim tercihim gibi algılanmasıydı. Profesyonel bir hiçim ben çocuklar, tüm bu okumayı bırak haberiniz dahi olmayan, inilti misyonlu girdilerin tek mahkum ve müsebbibi... Bir de benim gibi adamlar belli etmez ama gece iken söylemek zorunda hissediyor insan: Her şey aslında hastalığıma da bağlı, kadere isyan durumum yok fakat öyle; işin insanlı kısmında insanların kötü de iyi de davranışlarını gördüm ve her birinde, en iyilerinde dahi benim ben olduğumu ele veren ve benden başka hiç kimsenin cidden asla zerre anlamayacağı izler vardı... Yanisi ilk çizgi oradan atıldı hayatla arama ve bunu yarık kılansa bariz "dostlarım"(!) oldu...

Kimseyle bağım yok, kimseyle selamım yok, evden çıktığım yok, rn az o Volkan Konak şarkısındaki kadar çekilmez bir adamım yine... Bu benim suçum dışarıdan bakınca, hatta o kadar ki ben bile dışarıda kalıp bakmaya başlıyorum elimde olmadan. Sokulgan bir adamın kolunu koparmışlar kardeşim, sen bunu bilmekten acizsin doğal olarak, oysa ki yabani diye onu suçluyorsun... Herkes herkesle ve ben duvarlarımla, ummadıklarım dahi kol kola, benimse kalbim mezarlıkta.
Anlat anlat dur Alptuğ efendi işte, sen de böyle bir boksun.

Çünkü insanlar tavır aldığında nedenini sorgulamıyor ve bu yüzden o tavır önce sana yapışıp sonra sen oluyor, böylece de kimselere kıyamayan sen, kıymaya en ön sırada kendini koyuyorsun. Tükürük içre olup tükürüğü de bilmeyen sazandan daha zacallıca soruyorsun her gün: Ben kime ne yaptım da ben kime ne yaptım? Sonra içinden bir ses geliyor ve ona cevaben keşke yapmadıklarımı da yapsaymışım diyorsun. Peki senin o sesi duyup bunu söylemeni kim engelleyebilirdi? Cevap: Güvendiğin herhangi biri, güvendiğin ve biz bize yeteriz duygusunu sezimlediğin biri. Sorun şu ki bu duyguyu hissetmen sigortalı imkansız; çünkü ister en iyi arkadaşın olsun, harbiden tam iyi biri olsun hatta... N'olursa olsun o da seni anlayamaz, o da diğerleri gibi, onun da senden başkaları var, üstüne üstlük bazen o başkalarının içinde seni bu duruma sokanlar da olaniliyor ki bu da gayet normal bir durum, çünkü dostun açık yürekle sana hak verse dahi bu onunla iletişimi keseceği anlamına gelmiyor, gelmesin de zaten...

Hikayenin tek yalnızı sensin lan işte, bu mesele, o kadar ama o kadar yalnızsın ki: en değer verdiklerince yalnız bırakılman yetmemiş, bu yalnız bırakılış aynı zamanda seni yalnız bırakmayanlarla da aranda dev bir uçurum inşa etmiş. O kadar yalnızsın yani okuyucu, o kadar da yalnız olabildin mi? Başkasın oğlum sen, o kadar boktan bir başkalık ki bu, sonuna kadar pozitif bir fark dahi olsa zerre ehemmiyeti yok! Kendini yerime koyabil becerirsen de bak bakalım... Bitti!