Bir hoşçakalın cezası kaç ömür çekilirin deneyini yapıyoruz alenen. Biri yine yine yine söylüyorum sırf iyiliğim için bir şeyler dedi bana, bir şeyler dedi birine ama yanlış yorumladım ben.

Dedim ki, oğlum Alptuğ, bu vakitten sonra anca can sıkmak yapacağın; olsa olsa kuru bir yapraksın dedim, görünce hüzünden dahası gelmeyecek kimsenin aklına. Alptuğ dedim, yapamayacaksın, sandığın gibi iyi edemeyeceksin kimseyi, bu potansiyel yok sende! Alptuğ dedim, defol git dedim, gitsem sorun olmaz gibi bir hali vardı ve hoşçakal dedim. Her gitmek, her defa, her insanı kusursuz yaralarmış, düşünmedim. Düşünmedim çünkü kendimi asla böyle ince şeyleri düşünebilecek biri gibi görmedim, haklıymışım. O hoşçakal bitirdi her şeyi, o bir tanecik yalandan hoşçakal; yalan olansa hoş kalmasını istemek değil, gitmek ama ondan değil kendinden gitmek. Kim anlayacak lan bunu, sembolist mi millet?! Hoşçakaldan tek bir mana çıkarmış meğer, benim en razı olmadığım bir mana: "Ne halin varsa gör"
Oysa bunun tam aksi içindi o hoşçakal, ne halin varsa ben göreyim içindi. Ne kusurlu adamım ben, bir insan bu kadar mı anlatamaz kendini; ulan bin küsür yazım var, toplamı üfleyemiyor dahi yaramı. Bu acı sadece o hoşçakalın acısı, kendini onu terk ediyor gibi göstermenin acısı birine; bu acı geçmeyecek çünkü faili benim, vicdan bunu temizleyemeyecek çünkü bilmeden ettim, dil bunu susacak göz konuşacak, çünkü hüznüme yenik düşüp sinirli gibi ettim.
Kim ne demeye teselli etsin beni, nasıl olsun da yaptığımın olumlu bir yüzünü göstersin şimdi.

Hayat iyicene acımasızlığını sergiler oldu, vay anasını. Hatadır evet, ama sert bir hata olduğu için kimse hata olduğunu düşünmez, kimse yanlış anladığını düşünmez, kimse kişinin kendini anlatamayacak kadar çaresiz olduğunu düşünmez. Çok da haklıdırlar, ben de olsam ben de yapamazdım, sen de yapamazdın, diğerleri de! Derdini anlatmaktan aciz bu adam hiç yazıp etmese, konuşmasa mı daha? Yarar mı artık herhangi kelam yüreği susturmaya? Bakma sen dost, bakma sen benim olmayan yar; gayet iyi anlatırdım derdimi de, derdim kimseye görünmeyen yerimden, derdim ıssızımdan geçerdi; sizi de ona tesadüf ettirmemek için kıvırırken dolambaçlı yollardan, virajı alamadığım yerde kızdım, kırdım, her şeyi yaptım işte. Her şey daha mantıklı geliyordu o halde görmenizdense beni, inanın ki her şey o rezilliği yaşamaktan daha makuldü hepimiz adına; ha şimdi mi n'oldu? Elli kat daha beterim belki, Allah'tan kalmadı kimsenin bana dönüp bakacak mecali. Uzun bir dinlenmek gerek artık sanki, hepimiz için dinlenmek, benim için susmak.


Susacağım bu defa, artık susacağım; on bin defa düşünmeden, konuşmak dediğin bıçaklamaya eşdeğer bazen, en sevdiğini... Susmadığımız için geldi başımıza, biraz da susmadıkları için, susmadıklarından bazıları sevdiğimizi, kıskandığımızı, acı çektiğimizi, bilmemesi gerekene. Lakin hata sonuna kadar benim, hata "benim", günahın da, suçun da kendisiyim. Bu alacalı ama bir halt etmez laflar vallahi değil iç cızlatmak için, ben hakikaten hak ettim iyi kadar kötüyü de, hatta daha fazla; en azından bir açıdan ulaştım hakkıma, sorun değil artık, sıkıntı yok, susmak var.

Size tavsiyem genç arkadaşlar, siz de öyle pek konuşmayın; iyisiniz hoşsunuz şimdi de, deliye döndüğünüz bir gecenin sabahı gözünüzü bir açıyorsunuz kimse kalmamış. Bir adım önden gidip her şeyi yek yazıyorum, çünkü gerçek hayat bunlar işte, edebiyat değil bunlar. Yapmayın çocuklar, üzüntüden delirdiğiniz vakit bile, kötü tek kelime etmeyin kime olursa olsun.




Son olarak: Sevdiğiniz insanın başkasını sevmesinin en yüce müşkülü nedir bilir misiniz? Onun derdi olduğu vakit siz kendinizden önce onu düşünüp ateşe atılırsınız, oysa haklı olarak diyebilir "Ben bu dertlerimin arasında kimseyi düşünemem!" Eğer buna rağmen de onun dertleri ağır basıyorsa sizde üzülmeyin sakın ha, siz olmuşsunuzdur artık, olmak bir şeye yaramasa da.

Olmayacak böyle bu, birinin hepimize çeki düzen vermesi gerek, hatta bana bunu döverek yapması gerek. Kimse koymuyor çünkü elini taşın altına bizden, ben koyardım çoktan ama benim ellerim kanlı; o tutulacak şeyse taş bile olsa, güzel yüreklerinin hatrına, kana bulanmamalıydı. Biliyorum kimse koymayacak elini taşın altına, kimse okumayacak burada yazanları, pişmanlıkları, yapılanların sebeplerini ve vesaireyi, biliyorum o taş bir mezar taşı statüsü kazanacak, hatta kazandı bile.
Kendi kendime dönüp durmaktayım, deli bir danayım, kızgın bir Tuna'yım, çaresiz bir öksürüğüm, yanlış bir hikayeyim. Sadece düşünüyorum ki, dışı bile karanlık bu hikaye kitabı kapanmadıysa o kadar da yanlış olmasa gerek, öyleyse neden? Sen söyle Allah, sen kurtar bizi, sen getir kendimize bizi, sen birbirimize getir bizi. Biliyorum Allah'Im değil gibi olsa da ne kadar zor, değil gibi olsa da ne kadar kırgın, değil gibi olsa da ne kadar bıkmış bana dair; lütfen bir gerçek daha bildir Allah'm bana ve güzel olsun lütfen, "biz"i kurtaracak denli güzel. Harcanmayalım izin ver, harcanmayalım bir daha hayata, harcanmayalım bir daha başkalarına. Hayırlısı neyse sen bilirsin tabi ama yalvarırım bu defa hayırlı olan örtüşsün bizimle.




Allah'ım biliyorum, tüm "böyle olması gerekiyormuş"lara inat, hissediyorum böyle olmaması gerekirdi, hissediyorum geri dönüşü de var, hissediyorum var ama dönmez ben hariç belki kimse. Beni hisleri kuvvetli mi yarattın gerçekten, yoksa sadece ben ve birkaç kişinin daha inandığı ucuz bir yalan mı bu Allah'ım? Bir başka kulunun çok güzel bir lafı var, o der ki "Zaman olur iki kişinin inandığı yalan bile. Bir bakarsın yalan olmaz gerçeğin kralı olur." Ben de bunu istedim işte Allah'ım, görüyorsun, biliyorsun; sadece kendi inandığım bir yalan vardı, aşk gibi, sevgi gibi, en azından aşkı unutup dost olarak da olsa devam etmek gibi. Bu yalan ağır geldi, gelmesine bana da geldi Allah'ım ama biliyorsun, umut ettim, layık bir adam olduğuma inanarak umut ettim; onlar benim kadar inanamasa gerek, bırak gerçeğin kralı olmayı, bu yalan benim bile değil artık. Ankara'nın bir yalanı bu, İstanbul'un bir yalanı, şehirler arası bir yalan, gerçek olan her aşktan, her sevgiden daha hoş bir yalan; çünkü Allah'ım, karşı taraf, hatta her taraf için bu yalanın dibi bile olsa, öyle gerçek sevdim biliyorsun, umarım cezası yoktur senin katında. Bu yalanı yalan eden tek bir şey vardı, sadece tek bir şey, onların bunun yalan olduğuna inanmasından başka bir şey değil.

Peki ben senin dışında neye inanayım Allah'ım? Bunu bilmiyorum ama bildiğim bir şey var sanırım, artık bana Kadir bile inanmaz. Allah'ım, bize "biz"e bir çare, çeki düzen ver.

En en en kötüsü de nedir biliyor musunuz dostlar? Bir kavgada, tartışmada, ayrılıkta ve vesairede iki tarafın da iyi olmasıdır. Biri kötü olsa tamam, kötü olan umursamaz ve diğeri de onun kötü olduğunu kabul edip devam eder. Oysa iki taraf da iyiyse beyne neden sorusu iştirak eder, iki taraf da hak etmez, iki taraf da kötülük etmek istemez, nitekim sonsuz bir hüzün devralır ortalığı ki sormayın n'olur. Kızmıyorum Miray'a, çokça kırgınım sadece ve inanın bu kırgınlık benim elimde olsa kırgın olmazdım ama değil, fazla derinde, bu kadar derinim olduğunu ben bile yeni keşfettim. Neden sorusu işte, ona da sordum bunu ama yok cevap, bugün kimseciklerden tek bir cevap tanesi yok. Gelebilecek en yegâne cevap benim iyiliğim için olduğu ama hesap sorası lazım geliyor insanın; bana karşı geldiği için, benim için benden gizli bir şeyler yaptığı için, sonunu, daha doğrusu sonumu önemsemediği için. Hepimiz çekiyoruz cezayı, bu yüzden kızgınlığa düştüm ben, korktum çünkü, kırgınım hala ama çok korktum; tam olarak olup bitenin olmasından korktum en başından, en titretici kısmı bu. Tek bir dileğim vardı, eskiye dönmek değil hayır, eskiye yakın olmak; şimdiyse eskisinden de uzağım hem eskiye, hem kendime, hem de suçu olmayan tüm diğer dostlarıma.

Karşı taraf da iyiydi çünkü, hislerin zarar, adımların zarar, her şeyin zarar olurdu beklemediğin bir anda ki öyle de oldu. Suçlu arayamazsınız burada, herkes bir diğerine bir ucu için senin suçun der meselenin. Demesine der de, anlıyorum ki hiçbirimiz o kadar da kabahatli değiliz, belki Miray yoktan bir kargaşa çıkarttı bozup sessizliği, bu da benim içime sığmamam yüzündendi; belki Ceren bu kargaşada onu boşa sevmediğimi kanıtlarcasına bir rol üstlenip beni kurtarmak adına feda etti bizi. Tüm bunları bir anda öğrenen ben, sudan çıkmış balık kadar çaresiz çırpındım gecenin o vakti, ikisinin de üzülmemi istemediğini bilip amaçlarına ulaşmalarını isteyerek aklıma gelen ilk yolu, herkesten kopmayı seçtim ama en kolay yol değil en zoruymuş bu. İşin kötüsü, en çok da Ceren, bensizliğin tadını aldığı vakit beni aramayacaktı, sanırım öyle de oldu. Bunlar olmasaydı da, Miray hiçbir şey yapmasaydı yani, ben yine böyle sürünecektim, bir başkasını seven o ömrüm kadının, onu ne kadar sevdiğini biliyordum çünkü. Sıkamamıştım dişimi, kıskanıp acının göğsüme göğsüme nüfuz edişini dolu gözlerle izlerken zaten gitmeyi söyledim çoktan. Benim gitmek dediğim bırakıp gitmek değildi ama bir kere gittiğin insan için, istersen onun için git yine alçaksındır.

Tek çarem var sanırım, başlayan bu oyunu en sert şekilde sürdürmek; herkes tamamen çekip gitmeli, bütün ısrarlarıma rağmen uzak kalmalıyım her türlü kavuşmaktan belki, herkes ağzıma tükürmeli belki iyice, bilmiyorum. Yeterince acı çekmedim gibi, ondan bırakamıyorum gibi; çeksem bırakır mıyım? Bence kesinlikle hayır. Çünkü o, o bugün beni arayıp sadece nasıl olduğumu sorduğunda, sesinin tonundan annemin üstümü örtüşlerini hissettim küçükkenki. Vazgeçtim sert mert surdüremem, bütün suçu ve sorumluluğu üzerime alıyorum, geri dönsün herkes, o da dönsün; olmaz diye bir şey yok, bu kader değil, daha kadere var, daha kadere var deyin n'olur, daha var...
Dostlarım da dönsün, ilk hatam mı bu benim? Tüm bu hatalar hiçbirimiz kötü değiliz diye, kaybetmiş sayılmayız hala, bitmedi, dedim ya var daha, var.
Bitmesin Ceren, Miray seni de affettim, ama yazık ki bıraktığın kırgınlık müzelik, iyilerin kavgasının müzesine ait nadide bir parça.

Kızgın ve kırgınız iyiden iyiye biliyorum, iyi iyiye dargınız ama geçmesi için şansımız hala var. Geçmesin derseniz de, her zamanki gibi canınız sağolsun işte.

Bir dizinin bir repliği var: "Senin canını yaktı diye, canını yakmak istersin ama sonunda yaktığında o canı, asıl haksızlık; ona bu kadar üzülmeden edemezsin." Bu hesaptı benimki de, içimdekileri yalan bir şekilde dökmeyeceğim buraya.

Normale zorla dahi yeriden kıpırdatamayacağınız bu ben, günümün dörtte birini sokakta geçirdim; hangi deliğe girmedim ki, kahvehanelerden kafelere, parklardan bahçelere, kalabalık caddelere, bilmediğim mahallelere, daracık sokaklara, dev kaldırımlara. Herkesi gördüm, çocukları, çiftleri, yaşlıları, yalnızları; gördüm ki başını eğiyor büyükler, gördüm ki korkuyor çocuklar, o vakit anladım ben benden gerçekten çıkmışım; karşı kaldırımdaki amcanın "Yorgun musun delikanlı?" deyişine olan itirazsız evet'im açıklamaz da, bilmem nereye nasıl gidilir diye çevirdiğim bir yaşlı bir gencin ben yokmuşum gibi basıp gitmesi mi açıklar olup biteni. Elli defa açılmayan telefonlar, elli defa, çok kişiyi, çok çok kez; bu telefon aleti de hiçbir işe yaramıyor anlaşılan, bunu daha yeni öğrendim o dokunuyor...
Bomboş beton çölünde gibi gidiyordum bir ara, tepemde güneş, on kişinin yan yana geçebileceği yol kenarı bir kaldırımdan, bir başıma ağır ağır giderken ben yorgun değil yılgındım; şey gibiydi sanki yürümek, kaçmayı becerebiliyor muşum gibi, öyle gibi. Anlamadım ki kaçan zaten kaçmış, anlamadım ki biz kaçırmışız; boşuna mı kaçırmışım, bu günü gördüğüm için, herkesin bir yana benim bir yana düşeceğimi bildiğim için, istedim ki bari onlar o yanda vicdanı rahat yaşasın, ben bu yanda bir şeyler bir şeyler. Altı saat ulan, altı saat!

Yorgunum bey amca evet, en çok bunun anlaşılmaması için yormuştum kendimi oysa; amca bana dokunmuyor o açılmayan telefonlar bilmem neler, bana o telefonu açan, hatta sonradan kendi de arayanın yokluğu koyuyor. Biliyorum vicdan azabı, biliyorum benim kendime bir şey yapacağım korkusu; ey bey amca daha ne yapayım ben kendime sen söyle! Onun o azabı, diğer birinde görünmeyen azabı o kadar mantıksız ki bey amca, hala bana gelmiş diğerine bir şans daha vermemi istiyor. Ben bir onu kırmazdım, gerçi dün büyük bir geceydi ve biliyorum bunu da yaptım; ben zaten kırıcı bir adammışım belli ki, bu da demek oluyor ki ortada asla affolunmayacak birisi var. Hatayı geçtim onu geçtim bunu geçtim, kızgın değilim amca, amca çok kırgınım; biliyorum bana inanmadıkları için bunlar, beni düşünmek ayağına beni görmedikleri için, birbirlerinin yanlışlarını haklı çıkardıkları için. Biri diyor ona zarar veriyorsun, diğeri diyor evet veriyorum ve gitmeye karar veriyor; bana sormadılar, biliyorlar çünkü kal diyeceğim, çünkü benim niyetim hiç bir şeyi değiştirmeyecek her zamanki gibi. Herkes bildiğini okursa bey amca, ben de öyle yapacağım. Altı saat bey amca, altı saat!

Gidin dedim hepsine çünkü çocuk değilim, görüyorum avutmaları, görüyorum soğutmak adına yalanları; e ne oldu bu, oyun oldu, ben de bitirdim, zaten baştan kaybetmiştim. Hala inanırım o tek bir kişiye, hala affetmem diğer tek bir kişiyi; benim hayatımda biri arkadaşım biri her şeyim iki kadın vardı, biri diğerine onun yapmaktan en korktuğu şeyi yapıyor olduğunu söyledi -güya benim için- diğeri buna inanmak için bahane arıyordu, kötü hissetti, gitmek için yalanlar söyledi, bunu anlamam beni kırdı, tuzla buz etti, bari dedim hiç sansımız yok gitsin ikisi de. Benim "Git!"im sebebi oldu işte herkesin. Hiçbiri de sormadı bana ha, daha mutlu musun, amacımıza(!) ulaştık mı? Biliyorlardı, değildim, dahanın dahası, en fazlasından bir adet kötüydüm her manada, telefonlar dahi açılmadı.
Korkma sen de küçük çocuk, hiç mi görmedin yol kenarında ağlayan abi klişesini. Bu abi daima iyi çocuk, sıkmayın canınızı hiçbiriniz; olmasam bile aramızda kalsın, sakın kimseciklere söyleme. Onlar ancak böyle yaşayabilecek çocuk, yüklerini bana devşirirlerse yaşayabilirler, ben istemişim gibi; mutlu olduğuma inanırlarsa bir şansları olur, benden nefret etmeye kalkanlar da mutlu olur inanarak suçuma. Suçsuzum çocuk sen inan, sadece sen ama bir başkası değil; herkes suçlu bilsin beni, ben buna hazırladım kendimi. Altı saat çocuk, altı saat!

Herkes bunun en iyisi olduğuna kanaat getirsin,
Sonra da kapansın bu tiyatro;
En iyisi bu olmadığı için,
Bırakırım herkes inanmak istediğine inansın
Ama ben sokaktakilerden anladım gerçeğimi,
Yok muyum neyim bilmediğim, irdelemediğim.
Çok iyiyim ben(!) Öyle iyiyim ki amca ve çocuk,
Altı saat mutlu mesut dolaştım.

Seviyor onlar beni kendilerince, iyi olduğumu iddia etmemin tek sebebi ise Oscar Wilde; diyor ya "Oysa herkes öldürür sevdiğini ama herkes öldürdü diye ölmez.", ölmeyeceklerini bilmek yetiyor işte.