Garibime gidiyor ister istemez, aslında yok ya, hiç de gitmiyor. Böyle çünkü, insanoğlunun doğasında falan yok saçmalamayın, sadece artık oluş böyle. Nefret ediyorum açık ve net, nasılsa kimden nefret ettiğimi nasıl keskin bir şekilde belirtebilirim ki size? (yahut kimden etmediğimi) Israrla içine girdiğim durumlara örnek olarak, herhangi bir tartışmada, ister haklı ister haksız olayım hiç fark etmez; karşı

Saat altıyı tam sekiz geçe kulağımın derinliklerine erişen üç adet iç gıcıklayıcı bip sesi, kafamı kaldırmamla gözüme vurması bir olan, her şeyden büyük olduğunu küstahlıkla belirten güneş. Kafamı yastığa geri koyup el yordamıyla komidinden aldığım telefonuma gelmiş 3 mesaj; banka, operatör ve dolandırıcılara kanmamamı isteyen, bu hayatta benim iyiliğimi düşünen yegâne şey olan asayişten. Ayaklarımı yere indirip tiksine

"Gölge etme" diye bir laf vardır, ha insanlar bunu yalnız kötü, işe yaramaz ve vesaire birine söylenir gibi düşünür lakin kimi durumda kendi kendine de söylenebilir, muhteşem bir erdemdir. Misal yine sevmekten verelim örneğini; seven biri varken -sevdiği onun sevgisini bilsin bilmesin, karşılık versin vermesin hiç fark etmez- bir de bu seven sevgisinden sana bahsetmişken, bahsederken falan, senin

Hayret bize ya insan, Sahiden çok garip yaratıklarız biz, garip derken gariban. Bunu yalnızca  "Sana ihtiyacım var", "Sensiz yapamam" benzeri cümleler kurmanın zorluğundan çıkarmak dahi mümkün. Özellikle bu devirde korkar, çekinir olduk, bu bir günahmış, bir suçmuş gibi sustuk; çünkü birine ona olan ihtiyacını, düşkünlüğünü ve vesaireyi belirtirsen, o istese de istemese de (belki de kader mi gıcıktır