Alptuğ'un Mekanı

19 Eylül 2016

İnsanlar ve "Ben Fikri"

Sormuş mudur insanlar hiç? Ailen dışındaki "çevre" dediklerin, arkadaşların falan; laf olsun diye değil de şöyle dolu dolu bir n'oldu, nasılsın falan? En önemlisi de kimse sen demeden anlatmanı beklemiş midir yoksa birilerinin bir şeylerin farkına varması için illa maksimum depresiflikte mi dolanman gerekir.(Emin ol o zaman da seni suçlarlar) Hadi tamam fark etmediler, peki neden suçlarlar ve devamlı çözümlemeye çabalarlar. Bugün bir arkadaş neden yazdığımı sordu mesela ve bir cevabım yoktu, belki de daha önce kimse sormadığı için yoktu. Çözümlemek demiştim, ondan kastım bu değil, bir davranışı yapanlar, örneğin yazmakla, yazılarımla ya da çeşitli şeylerle böbürlendiğimi falan sanmış ve sanacak olanlar; onlar doğru soruları sorabilecek kafada insanlar olsa ben de doğru cevabı verirdim emin olun; mesela spordan bilmem nedense fiziğimin en çok yettiği şeyin yazmak olduğunui başka da bir boka yaramadığımı (bundan muazzam derecede mutluluk duyarak), insanların soracağı olmayınca yazıp sadece gönlünden geçenin okuyacağını bilerek kapatma kaygısızlığını... İşin trajikomik yanı, bunun gibi tek bir yazımı okusalar fikirlerini hemen değiştirebilecek olmam...

Konumuz ben değildim ama neyse; ya insanlar birbirlerinin içine erişsinler, ya da uzaktan bakmayı kessinler; bana senelerce kendini yaz dediler ama bundan yapmadım, onların ekmeğine yağ sürerdim, diğerleri ağlardı ve kalanlar da inanmazdı, o yüzden. Büyük bir adam değilim ben, ki birileri öyle dese bile ben buna inanamayacağım sanırım; hayatımsa benim üzerimde, bunu diyorum çünkü ona hürmet etmezsem beni yıpratıyor, kaybedip kötü bir adam oluyorum; kendini unutamak işin özü, sadık kalırken muazzam çaba sarf ediyorum. Dini manada bile böyle çabalar insanlara gösterilmez ama ben göstermek istiyorum, buna ihtiyacım var, zira insanların ben çok rahatmışım falan gibi düşünebilecek olması durumu rahatsızlık verici ve öye yandan rahat da durmalıyım, çünkü başka türlü insan kalınmaz, mutlak ve delice bir tavrım olmazsa her şey bu kadar sağlam olmaz, ölürüm muhtemelen. (En gerçek anlamda)

Ben içimi buraya dokunulsun diye açtım, asıl bunu yapması gerekenler hiç yapmadı...
Bu yazı genel bir yazıydı, artık yine çiekli böcekli aşk yazılarına döneceğim için son bir iç kuruntusu olarak bunu buraya ayırdım işte...

18 Eylül 2016

Kahraman Olmak

Siz hiç birinin kahramanı olmayı beklediniz mi? Bu öyle Kızılay meydanındaki çiçek şekilli

ekranın yanında buluşacağın birini beklemek gibi bir şey değil işte. Ha sen buluşacağız diyorsun ama, o da hesapta; sonra kimi insanlar çıkıp bunun adını avuntu koyuyor. En meşhuru da "Elbet birgün buluşacağız..." diye devam eden şarkı, o lafın ardından pek bir şeyin devam edebileceğini sanmıyorum ama neyse...

Sevmeyi beklemek en ilginç olanı ve evet sevmek bir kahramanlık.
Kabul, her tarafı ilginçtir sevmenin, ama biri yok bir şey yok, kimse sana söz vermemiş ve sen bekliyorsun, ne sen kimi beklediğinden haberdarsın, ne de o sen diye birinin varlığından. Ama yine de onu hissetmek, hayal etmek hep güzel şey, öyle de kalacak...

Dedim kendime, "Bekliyoruz bekliyoruz da, hadi geldi diyelim, n'olcak?", sanırım kafamdaki cevap da şuydu "Şiir" Eski bir yazım vardı, eğer aranızda onu okumuş olan varsa buradaki ekstra göndermeyi anlayacaktır...☺

İnsanlara bakıyorum, kimsenin kimseyi anlamadığı zaten iki kere iki de; artık hem kimse kimseyi umursamamaya başlamış, kimse de anlaşılmadığından dert yanmaz olmuş...
Ben böyle bir adam olamam işte, ne böyle eş, ne böyle baba, ben bu değilim... Eller havaya, çılgın biri de değilim; hep sakin, hep dingin, hep bir dalga sesi, yağmur kokusu, bolca da kelime tanesi... Çocukken hep bir kahraman olmak isterdim, kahraman denilen herkes de çok sessizdi sanki...

Beklediğim kişi, bu yer kürenin her neresinde ise işte; hiç gelmese hatta hiç tanışmasak bile onu bilmek isterdim, en çok mutlu olduğu ve olacağı, yine en çok üzüldüğü ve üzüleceği her şey... Tamam, bende de biraz bencillik mevcut ve şimdi onu da işin içine katacağım; itiraf etmek gerekirse, sanırım çoğu zaman o bir yere doğru bakarken, bakmak istemeyeceği yanından elini tutmak isterdim...

İnsan istiyor işte, oluyor mu derseniz? 16'da 16 oranla olmadı; sen herkesi düşünürken biri seni düşünsün, ucundan tutsun, hatta bunlar da olmasın ve yalnızca sen onu mutlu edesin, bunlar da güzel şeyler...
insan yeni bir ömür kuracağı ve içine sağanak yağarken ağaç kabuğuna saklanır gibi kurulacağı birini arıyor...
Dediğim gibi ben öyle coşku dolu bir adam değilim, her akşam barlar, canlı müzik, tatil beldelerinden çıkmamalar; onlar yok bende, öyle sevimli bir tip değilim, asrın eğlence anlayışıyla uyduğum söylenemez falan filan. Yine de tüm bunlara rağmen, olmaz olmaz ama olur ya; bana hevesli biri çıkarsa, onu anlarım, severim, bırakmam, yakmam ve yaktırmam...
Uzun lafın kısası "yetmek", ben birini sevmek, ona yetmek, kahramanı olmak kafasındayım, herkes kadar hasbelkader...

O beni bilsin anladınız mı? orada olduğum ve olacağıma dair olmasın kaygısı, boşluğa düşecek olduğunda çoktan onu tutuyor olduğumu falan... Son bir yılda daha net anladım desem yeri, kadınlar da incinir fena. İşte o yüzden bilsin, çünkü o bunu bilmez ve teslim düşerse, gözüm kararır, kesinlikle hayatım da öyle...
Şiirlere de itimat etsin n'olur, vallahi dozunu kaçırmam ama edebiyat önemli...
Çok edebi bir kahraman olurum ben de işte... Boşa harcadık zamanında, ya da harcandık, aldandık, siyasilerin deyimi ile "kandırıldık" ama oldu bir şey işte. Sonrası? Kimin ne kadarını bildiğini bilmediğim buz dağının bir de alt tarafı var işte ve uzun zaman o alt tarafın altında boğulunca insan; yüzeye çıktığında geceyi güneş sanıyor bir süre, sonra dağın tepesine çıkıp hak edilenleri sıralayıncaysa suçlu oluyor... Kahraman olacaktım ben halbuki...

Çok parmağım dokundu klavyeye bugün, ama çok mu anlattım, yoksa koca bir detayı mı yazmadım ona siz karar verin...
Yine de her kimse, o gelene kadar belki birilerinin kahramanıyımdır diye "yazmak".
Bu şarkı da bu yüzden, baştaki sözlerinden...

16 Eylül 2016

Okul Yaşamı

Kuzenim okula başlıyor dostum, konumuz bu bugün; aslında konumuz o kadar da kuzenim değil, daha çok ben tabi...

Düşündüm de... Okula başlıyorsun, tek tek harf öğrenip birkaç sayfa boyunca gerizekalı gibi onu yazmaya mecbur tutuluyorsun, sonra sayılar falan giriyor işin içine; belki başta kafan rahat ama illa b*ka sarıyor bir gün. Hadi benim gibi değil diyelim kimse, herkes ezelden beridir günübirlik çalışmış, ama bu defa da sorun bitmiyor...
O okul öncesindeki mutlu, masum çocuk muhakkak kayboluyor, bir iki it çakal çıkıyor daha o yaşta bile, ilk başta küfür öğreniyorsun, sonra her türlü şerefsizlik falan, biraz da aşağılık kompleksli falansan zaten dünden razı oluyorsun. Gaddarlaşıyorsun bir kere, neden? hatadan başka bir şey yapmayanlar bile ne hatalarına ne yanlış anlaşılmalarına göz yumuyor da ondan; senin de onları ezip geçmen gerekiyor haliyle, acımasızların arasında ekmek bulabilmek gibisinden. Sonra benim de bir dönem yapmış olduğum gibi yapabiliyorsun, kaba, sert, asabi yahut aklına her ne geliyorsa işte öyle görünmeye çabalıyorsun; en azından kimsecikler iyi-kötü sana yaklaşmasın hesabı... Sırf sistem icabı ya da artık her nasıl yapılıyorsa reşit olup her şey senin kontrolünde olduğunda yanına yaklaştırtmayacağın insanla her gün burun buruna oluyorsun, ondan bir huy kaparsan da kesin yine sen suçlusun; biraz akıllıysan bunun itirazını ediyorsun ama çocuksun işte, pohpohluyorlar, olmazlar falan filan kendinle başbaşa kalıyorsun. İnsan işte tam o an kendini yaratıyor, kendi psikolojisi, tepkileri, davranışları, düşünceleri ve vesairesi... Dediğim gibi, biraz dayanıksızsan bunun sonu yok, lanet biri olup çıkıyorsun, neredeyse herkes gibi...

Gelelim her yazıda değinmezsem Blogger'ın maaşımı yatırmadığı konuya, aşka;
(Bu arada maaş falan yok şaka yapıyorum, bizimkisi yalnız gönül tokluğuna)
Tam bir tarih veremeyecek olsam da uzun zamandır çoğu insanın ilk aşkı okulda oluyor, yani o insan gerçekten aşık olabilecek biri ise; ancak öyleyse daha kötü, çünkü onun gibi olamayacak kişiler yığınının altından çekip alabileceği biri... Zor...
Mesela aşık oluyorsun, aşık olduğun kişiye bakıyorsun neredeyse günübirlik onlarca ilişkisi mevcut; ot içeren o meşhur örneği verirdim ama gına gelir diye vermeyeceğim. Bunu bile bile aşık kalmak mı? bu bir kusur değil, zira elimizde değil; zaten tecrübelerime dayanaraktan söylüyorum, illa ki bitmesini sağlayacak bir şeyler yapıyorlar kötü de olsa...
Tüm bunlar olurken insanlar bunu bilmiyor, en azından 18 yaşın üzerindeki çoğu kimse; onlar sanıyor ki tıpkı alarmlı bir saat gibi okul, ders, yemek vs standartlarla güzelce geçinip gidiyorsunuz, bugün hangi şerefsiz hayatınızın içine etti, yahut bu yazıyı okuyanların öyle bir derdi olmaz ama kimlerle ne çakallıklar peşindesiniz düşünemezler. Eskiden buna kafayı takardım ama anladım ki bu doğalmış, zira düşünmesi beklenen insanlar normalmiş ve kafalarındaki çocuk algısı da kendi normallikleriyle paralel olduğu için bu gibi şeyler beklemezlermiş; kendime de bir söz verdim bu arada, bunları daha çok düşüneceğim. Bir şeyin içinde olmak tam olarak da böyle bir şey işte, insanların düşüncelerini, beklentilerini veya duygularını doğrudan aşıp dümdüz edebilen bir "hayat", istisnasız hepimiz de buna karşı koymakla hükümlü...

Bakın eğitim, öğrenmek-öğretmek, gelişmek-geliştirmek falan bunların hepsi çok güzel ve benim okulla bu açıdan bir derdim yok; ama şunu da kabul edelim ki, yine çoğumuz hayatımızı cehenneme çeviren insanlara okulda, cennetimiz olacak insanlara otuzunda rastlıyoruz. Okul kötü demem, ama insanlar öyle; ve yedi yaşındaki çocuğun bile kötü olduğuna inanmak o kadar da gerçek dışı bir eylem olmalıydı evet, ama bence değil, ne yazık ki...
İlkokul, ortaokul, lise, Mona Lisa falan derken herkes değil ama belki sen bu yazıyı tereddütsüz ve kelimesi kelimesine haklı bulan kardeşim, şimdiden yaşlanmış hissediyorsun; bununsa tek bir iyi yanı, kendi kendine de olsa kendini kontrol edebilmenle, erdemli hissetmenle, en çok da bu günlere yanlış bir şeyler yapmamış, serseriye-kabadayıya pabuç bırakmamış ve sapasağlam gelmenle övünebiliyorsun, kendi kendine dedim çünkü herhangi bir insana bunu söylediğin takdirde böbürlenmiş oluyorsun, o yüzden bunlar hepimizin arasında birer sır...☺
Son olarak tüm bunlar bize ne katıyor bilmek ister misin? Tecrübe değil dostum, mizah; bir vakit sonra o insanların hala çok önemliymiş gibi yaklaştığı konulara bakıp bakıp gülebiliyorsun. Okul yaşamında kendin olabiliyorsan böyle, kontrol sende olduğunda piyonların bile hor gördüğü bir taş olmaktan çıkıp, seni hak eden bir toplumdaysan eğer şah olabiliyorsun...

12 Eylül 2016

Akdeniz'de Aşık Olmak

Zordur Akdeniz akşamında aşık olmak, ben de olmadım zaten korkmayın. Öyle hatunun biri geçecek de önünden yanından, gülümseyecek falan da sana, dalgalar usullaşıp güneş batarken üzerlerinden yansıtacak turuncusunu ve sen de "Çok güselsin!" falan diyeceksin de, olmayacak bir sevdiği de, gülümsemeye devam edecek...
Her yerde bu kadar hatta çoğu yerde bundan daha zor; ama burada bir farklı zor...

Akdeniz böyle Ege çocuklarının falan tiksindiği, biz anadolu adamının da kendi gibi orayı da kendine has bulduğundan olsa gerek yabancılık çekmediği cekingen cennetler bölgesi. Ege'de herkes aşık olur, parıltı, coşku, en basitinden renkli gözler; Akdeniz'in sakinliğinde, daha doğrusu dalgaların coşkusunun yanında o uzaklara doğru göz daldıran havasında, sıcak esen rüzgarında, dalgalara bakınırken öleceğini, her şeyin bitebileceğini bile büyük bir soğukkanlılıkla düşünürken bir kadına aşık olabilmek... Büyük lüks...
Akdeniz genelde emeklilerin takıldığı yerdir çünkü ciddidir, sakin ve usuldur, aşkın da böyle olması gerekir; uzun uzun bakışmak, ona şarkılar söyleip şiirler okumak, saçlarını okşamak, sarılmak ve saymaktan sıkılmayacağıma emin olabileceğiniz türlü şey gibi... Tatile hayattan kopmaya, yani ciddiyeti bırakıp saçmalama kafasıyla gelen kimselerin ilişkileri de öyledir, tanık olduğum çoğu sözde aşk gibi...

Ne bileyim... "Akdeniz ve aşk" denince aklıma ilk gelen şey; uzak bir kafeden az az az gelen slow müzikle karşındaki denize kulaklarını paylaştırıp şu uzun, minderli salıncaklardan birinde denize doğru ağır ağır sallandığın esintili gecede sevdiğinin de orada olup başını omzuna yaslaması ve uyuyacak kıvamda olmak, bir de daha önceden kurabileceğinize ihtimal vermediğiniz estetiklikte cümleleri bir bir cesurca sıralamak geliyor, örneğin "Penceremden sızan ağaç gölgesi, hayata dönük yüzümsün...", o an ölseniz gözünüz arkada kalmazmış gibi... Ve ben bunu yaptım, "ve" bağlacının cümle başına yazılmayacağını bile bile üstelik, lakin sevdiğim yanında değildi; sevdiklerim olmazdı genelde yanımda, ben de sevmeyi bıraktım zaten sonra. "Vay be bilader" dediğinizi duyar gibi oldum, öyle işte...

Akdeniz ağır kanlıdır, ne concon denen tipler sever burayı ne de bura onları; olsa olsa ben gibi senelerdir kendini otuzlarında hissedip sürekli edebiyat parçalayan, topluma nazaran alışılmadık kimseler; biz de alışamadık aslında, hatta biz diyorum ama böyle kimseyi tanımıyorum; alışamadığım bir diğer şey de yalnızlık sanırım, sanki aksine alışıkmışım gibi...
Gönül isterdi şimdi aşık olmak burada, iki gün sonra basıp gideceğin ve onun da seni unutacağı gibi inkar edilesi gerçeklere rağmen üstelik... En azından eşzamanlı olarak Ankara'daki birini aklına getirip aklında olmak olabilirdi be, ama oluyor mu olmuyor? Çünkü dedim ya, Akdeniz'e bakarken düşünecek birin yoksa konu pek tabi ölüme kayıyor, zor... Bu işin bir de aşık "olunma" kısmı var tabi, aman yarabbi; eğer söz konusu hoşlanmak ya da vakit geçirmek değil de aşk ise, seksen bir ilde, yedi bölgede zor iş; hem herkes aşık olamadığından, hem de...
Ben... Ben işte...

Ama umut mu umut, olacak olur, olsun; hem sanırım akdeniz bizi boğmak amaçlı yaratılmadı; kalp kazanmak dediğin de o kadar zor olamazdı, karşımıza çıkmış olanlarsa beton yığınıydı...
Beklediğim sevgilim, ruh eşim; eğer gelirsen 2022'de seni TRT' nin Lara kampına götüreceğim, o salıncaklardan da var orada, açık büfe var ve 85 lira. Umarım salıncaklar ve açık büfe kalkmaz, fiyat değişmez o zamana; en önemlisiyse, umarım gelirsin bir ara hayatıma, mümkünse bu ara...

11 Eylül 2016

Kertenkelemsi Şeyler

Dostlar şuan tatildeyim ve şöyle bir mevzu mevcut, kertenkele...
Kaldığımız odada kertenkele görmüş bizimkiler ve saklanmış, bir daha da kimse görmedi...
Buradaki yazmaya değer kısım;

Bir şey vardır, bu bir korkudur, bir umuttur yahut kertenkeledir; vardır, hep kayıptır, içten içe onun hep oralarda bir yerlerde olduğu gerçeğiyle yaşayıp ona göre davranırsın, belki de çoktan çekip gitmiştir bile ama her ne olursa olsun sen böyle yaşamalısındır. Kendi kendini şartlandırmanın bir nebze daha derini olarak kendi kendini başka bir şey aracılığıyla şartlandırmaktır bu...
Bu yazı bittiğinde, nihayetinde oda arkadaşım ve ben elimizdeki ekranları kapatıp odayı karanlığa teslim ederek uyku moduna geçtiğimizde bile içimde o tatlı panik, şu ankinden daha fazla bir şekilde hayat bulacak. Aklıma getirdiğim senaryo elbette ki etrafımda yahut üzerimde dolanması, yatağımın yanındaki duvara çıkıp benim üzerimdeyken düşmesi (biliyorum düşecek hayvanlar değiller lakin söz konusu bensem düşmeyecekleri konusunda tereddüde düşmeliyim) gibi şeylerden oluşuyor ve yine hayat da böyle...

Umutlarımız, hayallerimiz, korkularımız, çekincelerimiz. İnsanın her şeye dair bir fikrinin olabilme lüksü ne acı, üstelik de daha kötüsü bilmek; bugün benden korktuğuna, lakin benim ondan tırstığım denli korkamayacağına da emin olduğum o küçük arkadaşımız annemler odaya girdiğinde orada değil de görünmeyen bir yerde olsaydı bu ihtimallerin zerresi aklımın ucundan dahi geçmemekle birlikte bu yazıyı da yazmamış ve yatıp zıbarmış olacaktım, tıpkı olması gerektiği üzere...
Peki ya o zaman az evvel örneklendirdiğim bu senaryolardan biri gerçek olsaydı? Bu tam anlamıyla bir dehşet olurdu, halen de öyle, işaret parmağımı geçmeyecek uçsuz bucaksız bir panik bu...
Sanırım şuan içinde bulunduğum psikolojiye temkin deniyor, sesler, karartılar ve bu derece gerilmiş bir insanın kertenkeleyle bağdaştırabileceği her şeye değin ekstra bir duyar içerisindeyim, ama bu sanabileceğinizin aksine kötü; bu kadar tetikte olmak hep yorar, sağlık bozar falan, kaldı ki ben genelde böyleyim. Bu mekanı ve dolayısıyla bu kertenkele(ler)i terk ettiğimizde dahi (şayet valize falan girmez ise), Ankara'da da böyle karşılayacağım türlü günlük durum beni bekliyor olacak, yani kronik stres...

Neyse. Yalnızca şimdi için bir soru sormak gerekirse; huzurlu mu olmalı? Kertenkele için bunu evet diyip ben de geçiştiririm, ama ya huzurun bizi sunacağı herhangi tehlikeler? Günlük hayatta, orada-burada hep beklemek ve tetikte olmaktan da söz ediyorum bunu söylerken, hayatının aşkını beklemekten de... Bu konuda huzur için söyleyecek bir adet "Elbette!"m mevcuttu ve hatta sonu gülücükle bitiyordu, ama ya tıpkı şuan olmasını umduğum gibi kertenkele, aşk hususunda da çoktan evi terk etmiş, hatta hiç burada olmamışsa? Bakın bu düşünde hem bir huzursuzluktur hem de bir senaryo, adeta zıttı, hayatının aşkının gelmesi gibi bir senaryo...

Kertenkele nerede bilmiyorum, hakikaten bilmiyorum ve bu bir endişe, bense elbet bu yazıyı bitirip karanlığa bir umut teslim olacağımın farkındayım. Son olaraksa; keşke kullandığım bu elbet aşk için de geçerli olsa, "Elbet onu bulup kavuşacağım" şeklinde falan, sonra belki kertenkele olmayan bir yerlere tatile giderdik...
Ben kendini şartlandırmış adam, birgün aşkı unutursam, bir daha olamazsam ya da olduğum şey aşka benzemekten çıkarsa diye de yazmıştım o kitabı, asla da okumadım, çünkü o gün geldiğinde hissedip hakkını vererek kendi geçmişimi bir abim gibi dinleyeceğim; fakat bilmekten sözetmiştim en kötüsü diye, tüm bunlar olamadan ölebileceğin ihtimalini de hep bir cevşen gibi taşıyor ve yaşıyorsun örneğin, işte bizim için hayat daha çok bu; duvara tırmanamıyoruz belki bir kertenkele gibi, lakin aşılmaz, görülmez ve dokunulmaz duvarlar örebiliyoruz, o da sadece kendimize; eğer o duvarlar duyulabiliyor yahut okunabiliyorsa, işte şuanda buradalar, belki kertenkele de öyle...

Kaydol: Kayıtlar ( Atom )