Sen İyisin
Hayatımda hiç bir insanı bırakmadın.Gitmedin hiç,kimseyi yüz üstü bırakmadın,umutlarını boşa çıkarmadın.İyi bir evlat oldun,iyi bir arkadaş,dert ortağı ve şimdi de yazar.İyi bir sevgili de olurdun,hayırlısı diyip sustun...
Sonra gidenlerin oldu,seni yüz üstü bırakanlar,umudunu boşa çıkaranlar.Asla kendi yaptığını sorgulamadın,acaba değer mi diye;aksine daha da korktun,arkada kalan olmayı öğrenince ardımda bırakacağın herkesin çekeceği acıdan,onlardan çok sen korkar oldun...
Hayatın garip bir öğretme şekliydi bu,ama iyi bir insan olabilmek için bire birdi;çok hayıflandın''böyle mi olmak zorundaydı?''diyerek.Maneviyatı gelişiyordu tabi insanın,merhameti ve vicdanı artıyordu böylelikle.Ama kaderle de bir davası oluşuyordu,kaderin ne zaman yüzüne güleceğini bekleyerekten geçiyordu onun onca zamanı.Karamsar olmamak elde değildi bazenleri;dünyanın en iyi insanı bile olsan dünyanın sana aynı pozitif yaklaşımla geri dönme zorunluluğu yoktu.Bunu bir adaletsizlik olarak görüyordun,aslında farkında olmuyordun ama birşeylerin ters gittiğini hisseder gibi huzursuzdun...
Hiçbir zaman senin elinde olmamış,istesen de asla değiştiremeyeceğin şeylerin''keşke''leri sana her defasında bir ur gibi saplanmış,bu yüzden insanlara,aşka ve arkadaşlığa olan güvenini ve inancını yitirmiştin.Adeta ödün patlıyordu hayatına birisi girince,''Bir daha mı?''diye düşünüyordun tüm geçmiş gözlerinin önünden akıp giderken...
Keşke böyle olmasaydı dedin hep,çünkü mutlu olabilme fırsatın vardı ama bu fırsatı onlar sana sunmamıştı.Sen ise onlardan esirgemedin kendini,değil sevgini hiçbirşeyini sakınmadın onlara sundun...
Bilmiyordun ki herkes minnet duymayı öğrenmemişti yaşarken,senin onlara yaptığını bir lütuf olarak görüp teşekkür dahi edemezlerdi...
Sen de kendini bir salak yerine koymayı denedin bu sefer,çünkü onlar değişse bile sen en ufak değişmemiş ve hala o merhametli insan olarak kalmıştın.Onlara sana tüm bunları yaptıkları/yapmadıkları için kızacağın yerde,sen kendini onlara güvenmiş olmakla suçluyordun..Ama güzel kardeşim,dibine kadar haksız sayılırdın;çünkü senin de bildiğin gibi,artık öğrendiğin gibi en azından..Hayat böyle ilerleyemiyordu...
Sonra gidenlerin oldu,seni yüz üstü bırakanlar,umudunu boşa çıkaranlar.Asla kendi yaptığını sorgulamadın,acaba değer mi diye;aksine daha da korktun,arkada kalan olmayı öğrenince ardımda bırakacağın herkesin çekeceği acıdan,onlardan çok sen korkar oldun...
Hayatın garip bir öğretme şekliydi bu,ama iyi bir insan olabilmek için bire birdi;çok hayıflandın''böyle mi olmak zorundaydı?''diyerek.Maneviyatı gelişiyordu tabi insanın,merhameti ve vicdanı artıyordu böylelikle.Ama kaderle de bir davası oluşuyordu,kaderin ne zaman yüzüne güleceğini bekleyerekten geçiyordu onun onca zamanı.Karamsar olmamak elde değildi bazenleri;dünyanın en iyi insanı bile olsan dünyanın sana aynı pozitif yaklaşımla geri dönme zorunluluğu yoktu.Bunu bir adaletsizlik olarak görüyordun,aslında farkında olmuyordun ama birşeylerin ters gittiğini hisseder gibi huzursuzdun...
Hiçbir zaman senin elinde olmamış,istesen de asla değiştiremeyeceğin şeylerin''keşke''leri sana her defasında bir ur gibi saplanmış,bu yüzden insanlara,aşka ve arkadaşlığa olan güvenini ve inancını yitirmiştin.Adeta ödün patlıyordu hayatına birisi girince,''Bir daha mı?''diye düşünüyordun tüm geçmiş gözlerinin önünden akıp giderken...
Keşke böyle olmasaydı dedin hep,çünkü mutlu olabilme fırsatın vardı ama bu fırsatı onlar sana sunmamıştı.Sen ise onlardan esirgemedin kendini,değil sevgini hiçbirşeyini sakınmadın onlara sundun...
Bilmiyordun ki herkes minnet duymayı öğrenmemişti yaşarken,senin onlara yaptığını bir lütuf olarak görüp teşekkür dahi edemezlerdi...
Sen de kendini bir salak yerine koymayı denedin bu sefer,çünkü onlar değişse bile sen en ufak değişmemiş ve hala o merhametli insan olarak kalmıştın.Onlara sana tüm bunları yaptıkları/yapmadıkları için kızacağın yerde,sen kendini onlara güvenmiş olmakla suçluyordun..Ama güzel kardeşim,dibine kadar haksız sayılırdın;çünkü senin de bildiğin gibi,artık öğrendiğin gibi en azından..Hayat böyle ilerleyemiyordu...