Mehtap
Her mehtaba bakışımda türlü yorgunluğu hissetmek zorunda mıyım,30'lu yaşlarındaki her başarısız erkek gibi yani.Başarısız olduğumu da bir ben söylüyorum gerçi,çünkü ben hep diğerlerinin bakamadığı,hatta belki de olmayan bir açıdan bakıyorum...
Göğe ya da ufka bakınca onu anlamlandırabilmek;herkes yapamasa bile bunu,yapabilene de büyük eziyet.Çoukken düşüp kanatırsın dirseğini,acır ama geçer;ancak ne zaman ki o acı yerini bir ağırlığa bırakır ama asla geçmez,ne zaman ki yaraların derinden çok daha derinine inmeye başlar o zaman büyürsün.''O kadar mutlu oldum ki büyüdüm''cümlesini duysanız saçma gelir,ama''O kadar acı çektim ki artık büyüdüm''diyen birini çok daha ciddiye alırsınız...
Bendeki bu karamsarlık,yazılarımda ve yaşamımdaki;pek çoğu elimde değildi ve hepsinden nefret ettim.Ama şunu düşünenler de hep yanıldı,ben acıdan beslenmiyordum.Bana beni anlatan çok kişi oldu,yadırgadım elbet tüm bunları;ama bana kendini anlatan daha çoktu,çünkü samimiyet gibi görünen bu yaşanmışlığımı onlar da hissedip benden ürkmüyordu.Böyle bir adamdan nasıl ürkebilirsin ki zaten;hep bir derdi olan,çoğu zaman ne olduğunu bilmeyen ancak bildiğinde de elinden birşey gelmeyen derecede''talihsiz''sayılabilecek birinden...
''Beni bu hale sizler getirdiniz!''diye haykırmak istemiyorum kimselere,her ne kadar haddim olsa bile;çünkü,artık mehtaba bakınca onları göremiyorum...
Ufkumda onlar yok,olmasını istemiştim ama olmadı;şimdi ise keşke mazide de olmasalardı diyorum,nereden nereye.Ama hayat yine yapacağını yapmışsa lanet olsun diyesi geliyor insanın;istediğin şey istediğin zaman değil de istemediğin zamanda olunca hissettiğin o lanet duygu gibi...
Yor beni hayat,yor o kadar istiyorsan;suyumu çıkarmaksa derdin,korkma ben zaten bittim...
Bir gün kaybolacağım yine mehtapta,birilerinin de kaybı olacağım;ama hiç de kuşkum yok hatırlanacağımdan,ben gibi biri unutulur mu?Öyle bile olsa birileri unutur,mehtabımda yer edinememiş ve edindiği yeri yitirmiş olanlar...
Göğe ya da ufka bakınca onu anlamlandırabilmek;herkes yapamasa bile bunu,yapabilene de büyük eziyet.Çoukken düşüp kanatırsın dirseğini,acır ama geçer;ancak ne zaman ki o acı yerini bir ağırlığa bırakır ama asla geçmez,ne zaman ki yaraların derinden çok daha derinine inmeye başlar o zaman büyürsün.''O kadar mutlu oldum ki büyüdüm''cümlesini duysanız saçma gelir,ama''O kadar acı çektim ki artık büyüdüm''diyen birini çok daha ciddiye alırsınız...
Bendeki bu karamsarlık,yazılarımda ve yaşamımdaki;pek çoğu elimde değildi ve hepsinden nefret ettim.Ama şunu düşünenler de hep yanıldı,ben acıdan beslenmiyordum.Bana beni anlatan çok kişi oldu,yadırgadım elbet tüm bunları;ama bana kendini anlatan daha çoktu,çünkü samimiyet gibi görünen bu yaşanmışlığımı onlar da hissedip benden ürkmüyordu.Böyle bir adamdan nasıl ürkebilirsin ki zaten;hep bir derdi olan,çoğu zaman ne olduğunu bilmeyen ancak bildiğinde de elinden birşey gelmeyen derecede''talihsiz''sayılabilecek birinden...
''Beni bu hale sizler getirdiniz!''diye haykırmak istemiyorum kimselere,her ne kadar haddim olsa bile;çünkü,artık mehtaba bakınca onları göremiyorum...
Ufkumda onlar yok,olmasını istemiştim ama olmadı;şimdi ise keşke mazide de olmasalardı diyorum,nereden nereye.Ama hayat yine yapacağını yapmışsa lanet olsun diyesi geliyor insanın;istediğin şey istediğin zaman değil de istemediğin zamanda olunca hissettiğin o lanet duygu gibi...
Yor beni hayat,yor o kadar istiyorsan;suyumu çıkarmaksa derdin,korkma ben zaten bittim...
Bir gün kaybolacağım yine mehtapta,birilerinin de kaybı olacağım;ama hiç de kuşkum yok hatırlanacağımdan,ben gibi biri unutulur mu?Öyle bile olsa birileri unutur,mehtabımda yer edinememiş ve edindiği yeri yitirmiş olanlar...