Ağlamayı bile özledim,konuşmak,düşünmek,gülümsemek,beklemek veya umut etmek;hiçbiri gelmiyor içimden.Yok gibiyim sanki,hiçbirşey yapmıyorum,düşünmek de dahil.Sanki herşey çok farklı,daha önce hiç yaşanmamış.Sanki yeni bir hayata doğmuşum,fakat hala aynı durumdayım.Bütün sorumluluk ve zorunluluklarım çıkmış aklımdan,yapmam gereken bir dizi sözde''önemli'' şey var,ama umurumda bile değil.İnsanlar bu yüzden beni umursamaz sanıyor,ama ben umursadığım için bu haldeyim.Uslu bir çocuk olmayı beceremedim hiç,onlar gibi basit ve

Yaa,bak haklıymışım işte korkmakta.Cuma günü göklerde gibiydim,şimdi ise yerin dibindeyim.Cumadan pazara arada sadece bir gün,cumartesi;o gün ise tam bir muamma.İşte sana 3 günlük dünya,işte sana doğum ve ölüm,işte sana ben,işte sana aşk.Hepsi sadece bu 72 saat içerisinde gerçekleşti,normalde bunun için yıllar gerekiyordu;ama sen,bana belkide 1 saniyeden kısa sürede yaşattın tüm bunları.Sana teşekkür mü etmeli,ardından ağıt mı yakmalı?Yoktan var

Sana ısrar etmek veya sorgulamak değil amacım.Ama neden söylemedin bana?Ben sana güvenmiştim,ne olursa olsun bana doğruyu mutlaka söylersin diyeç.Neden bunu direk bana kendin söylemek yerine başkalarından duymamı tercih ettin?İnan bana daha da zorlaştırıyorsun,en azından senden duymak daha iyi olurdu.Zaten tahmin etmiştim,denemeye bile çekindiğinden belliydi.Ama tahmin etmiş ve kendimi hazırlamış olmama rağmen yine de hazırlıksız yakalandım.Senden duymayı bile mi

Çok korkuyorum senden,yapacağın tek bir hamlenin beni bitirmesinden.Gitmen oldu,seni kaybetmek oldu kabuslarımın adı.Seni düşlemek dahi ürkütücü,sonunda dönmüyorsun çünkü.Ama ben bunu nasıl yapabilirim,nasıl olur da senin gibi bir meleğe kötü sıfatını takabilirim.Bu benim ayıbımdır,hatta günahtır.Olmaz öyle şey,ne kadar da saçma.Sen,sensin o!şakası bile berbat bunun,bahsi dahi edilemez.Aklım hayalim almıyor bunu,düşünmeye bile yetmiyor gücüm.Sen;hala melek,hala en güzelisin.Lütfen bu korkularımı gerçek etme,mevsimi

Tek dileğim şu lanet gecelerde sessizce kaybolmak,sanki hiç olmamış gibi.Gücüm yetmiyor hiçbirşeye;ne yaşamaya,ne ağlamaya,ne de sana.Ama umut var,hem de fazlasıyla.Kötü olan da bu ya,gerçekleşmeyecek birşeye karşı beslediğim heveslerim beni daha da büyük bir mahvoluşun kıyısına sürüklüyor.Karanlık çökünce bile bir başka canlanıyorsun zihnimde.Seni kaybetmek mi?Asla,ama eğer kaybedersem-arkadaş veya sevgili olarak-kendimi hiçbir şartla affetmem.Ölür giderim siyah koridorlarda,kimse kalmaz umurumda.Biterim;senin yokluğun