Gidici Yazı

Her şeyi bırakma fırsatınız olsa bunu yapar mıydınız? İyi ve kötü en ufak her şeyi. Ben yapardım. Bunun adı bencillik olabilir ama, hayatımda bir kere bencillik yapmış olacağım için o kadar da zor olmasa gerek.

Bazen diyorum ben burada ne yapıyorum; işler, koşturmacalar, ilişkiler falan... Ama tat almıyorum ki, hepsi en iyi ihtimalle oyalanma, üstelik işe de yaramıyorlar.

Bir sabah, sevdiğim kimseyle bir daha görüşmemek pahasına, başka bir hayata gidebilecek olsam. Giderdim. Sadece aile bir çıt düşündürür burada. Geri kalan herkes alışır, unutur. Çünkü kimse ben değil. Hepsi beni anladığını söylüyor ama hayır, zira tek bir kişi bile beni kelimenin tam anlamıyla anlıyor olsaydı inanın bana, itiraz falan edemezlerdi, en ufak kızamazlardı yemin ederim.

Kendilerini benim yerime koysalar bile adı üstünde kendilerini koyuyorlar ama onlar ben değil işte. Hayatım boyunca benim kadar bağlanan, benim kadar içselleştiren, benim kadar diğerkam kimseyi görmedim birine karşı. Herkes biraz olsun güçlü, herkes bir noktada olsun boşverebiliyor, herkes uzun zaman sonra bile olsa bazı şeyleri bırakabiliyor değer vermek gibi gibi... Ama ben öyle değilim işte. Normal değil de diyebilirsiniz çoğunluğun normal sayıldığı bu dünyada, ama her ne derseniz o ben değilim işte!

Kimse beni tanımıyor, herkes beni bir şeye, bir yöne uydurmaya çalışıp, beceremeyince yine bana kızıyor. Ki bu da umurumda değil. Sadece üzülüyorum.

Bir de diyorlar tek bunu yaşayan sen misin, ulan ne fark eder ki salaklar? Benden başkasının yaşayıp yaşamaması umurumda değil, kimse yaşamasın. “Oh be benden başkası da bunu yaşıyor.“ diye rahatlamam mı lazım aptal herifler!