Canım Yanan Yazı

Suyum ben, hani hiç özellikle su istemez canın, sadece susayınca içer ve sonra defolur gidersin ya... İyi geliyorum demek ki ben de; sonsuz görünen sevgi ve şefkatim, o binbir özenlerim, sakınmadan üstüne titreyișim... Taa ki kendine gelene kadar insanlar, benimle işleri bittiğinde tıpkı kullanılmış adi bir mendil gibi bırakıyorlar. Benden iyisini bulana kadar yani tüm hengâme, iyi derken iki seçenekten biri bensem daima diğeri yani. Umursamıyor kimse, elime tutunup ayağa kalkan çekip gidiyor. Sormuyorlar, neden sorsunlar, tek vasfımı gerçekleştirmiş oluyorum neticede; benden başkasının sarmayacağı gibi sarıp, açık net "kusursuz" sevgimle bir yere getirdiğim insanlar, onlar da beni seviyor sandığım ama olsa olsa acıyan yahut açıkça oynayan insanlar... Mesele o insanlar da değil, mesele her seferinde hiç çekinmeden kullanılıp atılan ben.

Milâttır bugün,

Kimseye güvenemeyeceğim biliyorum artık, dünyanın en ama en iyi insanı gelsin yine de adi bir paranoya olacak içimde, haklı ve acı bir paranoya. Bugüne kadar bana en ufak zararı dokunmamış ve gerçekten uzun zamandır hayatımda olan kişilerden bile korkuyorum; sebep yok, benim sebep, yokum ben, ne zaman oldum ki?

Kimse olmasa daha iyi belki, hep öyleydi ama ben kaşındım, hep öyleydi ama umut umut diye yediler başımın etini; mezarımı kazanın da adı umut, sor bak var mı kimsenin haberi.

Hiçbir şey içten gelmiyor artık, ölümcül bir boşluğun eşiğinden bakıyorum dünyaya; en büyük öpücüklerle, en şefkatli sarılmalarla, yüzde milyon doğru sözlerle de kuşansa etrafım... Ölümüm o "acaba"dan olacak. Kimse beni inandıramayacak kendine biliyorum, üstelik onların da suçu değil; yıpranacaklar ve canları yanacak biliyorum, çok kızacaklar bana, oysa ben ne yaptım okuyucu sen söyle? Güvensem de benim suçlu, güvenmesem de; sevsem de benim acı, sevmesem de...

Beklemiyorum artık kimseyi, kimse de gelmesin zaten; sözler veriyorum, daha müsait bir gün konuşuruz gibi sözler, o günü asla getirmeyecekken yalanlar söylüyorum; kaçıyorum okuyucu artık, kalmak elzem, üstünde umut yazan yenidenler batıyor göğsüme, neler gördük geçirdik bu kadar yeter.

Söylesene okuyucu, nerede ne işim var?