Biraz daha yerim olsaydı keşke aklında, biraz daha dursaydı köşede ihtimalimiz; biraz daha şansım olsaydı, biraz daha devam etseydi mesela okul, biraz daha ısınma fırsatın olsaydı bana. Biraz daha az korksaydım, biraz daha az korkutucu olsaydın, biraz da sen adım atsaydın. Biraz daha bekleseydin, biz'in kötü bir fikir olduğuna emin olmadan. Biraz daha okusaydın şiirlerimi, biraz daha devam

Biliyorum başkayım, Damaklar tadımı tutmuyor, kokum işlemiyor genizlere. Yabancısıyım işte o hepinizin olanint, dünya, hayat ya da her ne derseniz işte, ne yaparsam yapayım hep gavur gibi dışınızda kalacağım hepinizin; sevgimle, bir şeylere atfettiğim büyük ve kiminiz için masalsı değerlerle... Zaman zaman aynı masada oturmayı becersek bile biliyorum pencere kenarı bana kalmayacak asla. Farklıyım biliyorum, daha iyi mi

"Kal!" de diye gitmeye kalkacaktım, dememenden korkup kalakaldım... Tutsan şimdi bir mesaj atsan, bil ki vardım; bilmesen de kalbimi senin titrettiğini, ihtimalini umuttan hala ayırmadım. Baş harflerimizin arasında bile varken dört harf, elalarını bana bakarken görmeden daha, sonunu bildiğim bir umudu ezberledim her karantina sabahında. Aklında yer edindim mi yoksa senin için de mi öylesine vardım herkes gibi?

Unuttuğumu fark ettim şüphe duymadan konuşmayı, sahi en son ne zaman kim gözlerime anlamla baktı? Belli ki güzeşteleşmiş benim için mutluluklar, bir aradalıklar. Bir daha asla buluşmayacağını bildiğin arkadaşlar misali... İşte öyle bir şey. Şarkıda dediği gibi "Ölsem de bir kalsam da bir, senin için yok bir farkı; sanki çoktan unutulmuş, dillerden düşmüş bir şarkı." Unutulmamak isterdim sadece,

Değmesin insandan eser bana, Gözleri kapalı karanlığıma; Uzak artık dünya, Tüm yakınlıklarıma. Tüm o çabalar, avuntular, Gelip geleceği bu kadardı işte; Yıkılacaktı, yıkıldı o duvar Altındaysa ben kaldım yine. Bir elin nesi varsa ben de o kadardım, Hiç dahası olmadım; Yakın istesem, hissetsem de, Bilirdim, hep en uzaktım.

"Şimdi biz ölsek, en fazla kahvede çaylar soğur." Yalnızım, hep de öyleydim; yanıbașımda birileri varken dahi, birileri benimle olduğunu söylerken dahi yapayalnızdım ve biliyorum ki öyle kalacağım, bir tek kişi bile hariç değil bu yalnızlıktan... Hepiniz ki bu yazıyı okuyan, ömrümce beni bir başıma bıraktınız. Duymadınız mı? Hem de çok duydunuz, yardım çağrılarımı da apaçık haykırıșlarımı da; artık

Hemdem bildiklerimizin kimi zaman su götürmez elliği yakar bizi; o kadar da bir, o kadar da aynı, o kadar da yakın değilmişizdir... Fakat insan ne kadrișinastır ki kendine saklar hatayı da, ilkin kendini yabancı hisseder; altında ve üstünde, yanında ve içinde olduğu her şeye. Hemdem olmak bizatihi vakıfiyettir, Bilirim hemhal olmadan hemdem olunmaz. Nice dost dost değil, nice

Tahammül dahi etmiyorum aslında Dokuz yaşında bir köpek kadar yorgunum yalnızca Çok kişi ölüyor arka sokaklarımda, hala Usulca terk ediyorum kendimi bile Dayanmıyor pamuklu duvarlarım ıslak halime Asılı kalmıyor kırık çerçeve, içinde sevgiler Geçti zannımca zamanım, Arkadaşlarıma iyi bakın Koca çınardan yapılma kırık kürdanım şimdi Ne izim kalır ne eskir yüzüm Başka çare yok diyedir tüm umudum, Belki

Yanan ipin aynı ucunda bekliyorum, karardıkça belirginleșiyor sanki kalbim, el freninin dayanamadığı yokuşlara gebe içim... Ne ümidim ne kuru ekmeğim, ne baş yastığım ne sıkı dostum kaldı... Bir iniltidir yayılıyor, bense bir kayıp gibi alışıyorum. Kuru bir kimselik içimde, değmeden suya sabuna gidesim geliyor geçip, hatrım yansımıyor aynalara, baktığım yüzlerde sahici tebessümler belirmiyor. Git diyorum, git işte, kimse

"Bu kızın derdi sırf benle değil, hepimizi yakacak, bizi koparmaya çalışıyor." dediğim vakit herkes bunu kendi basit acımın iniltisi sanmıştı, basit değildi tabii ama gel de onlara anlat, neyse. Derken taraflar seçildi, kimileri orada kaldı kimileri bende, nitekim bende kalanların bile bir kulağından girip diğerinden çıkıyordu dediklerim. Ne mi oldu? Yine, yine, yine haklı çıktım; olan her taraftakilere

Bir karar düşün, verince ya mezara gideceksin ya cennete; bir yandan da bal gibi biliyorsun üstelik, mezara girmeden cennete giremezsin, giremezsen ne kalıyor elde, buz gibi cehennem. Özetle, bu karar ölümün ve bir yanıyla hayatın ta kendisi diyebilir miyiz? Hele ucunda aşk varsa. Gösterdiğim kadar kolay değildi yeniden, iki güzel uzak gibi duruyorduk en fazla; dahası evvela güzel,

Alptuğ Dağ için yaşamak ne midir? Sanırım her gece kıyıya vuran kuru yük gemisini her sabah inatla suya çekmektir. Zor olmuyor mu? Hem de köpek gibi, yeni baştan yapmak özellikle, her gün yeni baştan bir hayat yapmak, her gün kötü şeylere kafa çevirmek, her gün ama her gün... Bu kadar zor olmamalı dediğinizi duyar gibiyim, teoride haklısınız belki