Çocuklu Yazı
Bazen adım atabilmen için karşı kaldırımın sana biraz olsun gözükmesine ihtiyacın vardır ya hani, bilirsin işte, kavga kokusu gelir midenden, üşütmüşsündür, anladın sen. Bir kumar olarak güvenmek, her gün yenibaştan nefes alırcasına yaptığımız, daimi yorgun düşüp, ölüme kalktığımız. Sen yanmasan ben yanacaktım çünkü izahı bu; bu kadar işte gündüzlerimiz, gecelerimiz, birbirimizin enkazlarını kendimize tamir etmek üzere binbir hevesle yuva edişlerimiz... Gitti işte herkes, ateşimizle gün gibi ortadayız; eskiden kumsalı düşleten dalga sesleri şimdi fırtınanın karartısını göz bebeklerimizde doğurmaya yetiyor. Hayır yani biz neyi bekliyorsak onu elde etmeyelim anlıyor musunuz? Sanmıyorum...
Ah çocuklar ah, ben de bilmiyorum bu defa; yeterince ortada değil mi zaten, gelmişim altmışıma, ne o eski hiciv kalır ne anlatma kudreti tabii; dilimin ucunda bakla bakla böyle, bekliyorum öylece. Diyivereceğim size yekten ama işte...
Dejavu bu çocuklar, tuhaf oldum işte; aynı solmuş mevsimi yeniden yaşadım, kendi kendime ve muhtemelen makus bir abartıyla. Yani demeye çalıştığım, bir arkadaşım daha sigaraya başlayınca işte ben... Bire bir aynı his, aynı acı, aynı hatıraların göğsüme yirmi iki uçlu tırpan misali saplanıp kalması. Aklıma ilk gelen şey tabii ki de başaramadığım oldu, yeterince yanında olamadığım, kimin olabildim ki; ha bir de bi'fark var bu defa, sesimi çıkartamadım, tek kelime edemedim, sadece üzülmekle yetindim ama bu defa en çok kendime... Malum olaylardan sonra çok kişiyi saniyesinde çıkartıp attım hayatımdan sigara içen, oysa hayat işte, yine bir yerden yedirdi sopasını, ucuna Allah kerim.
Olmadı bu defa, muhtemelen bir kişiyi daha kaybedemeyecek kadar bitap düştüğümden, zannımca onun buna ve korkarım belki de dahasına sürüklenişine çaresizce an be an seyirci kalışımdan. Siz beni anlayamazsınız yani çocuklar özetle, bense kendimi anlatma yetimi havaya kaptırdım galiba bu günlerde, ansızın yağmurlu ansızın sapsarı oluşu bundan mütevellit olsa gerek. Bittim çocuklar, anlatamıyorum, bitiyor...
Hoşçakalın çocuklar, bakın işte bu ham acı.
Ah çocuklar ah, ben de bilmiyorum bu defa; yeterince ortada değil mi zaten, gelmişim altmışıma, ne o eski hiciv kalır ne anlatma kudreti tabii; dilimin ucunda bakla bakla böyle, bekliyorum öylece. Diyivereceğim size yekten ama işte...
Dejavu bu çocuklar, tuhaf oldum işte; aynı solmuş mevsimi yeniden yaşadım, kendi kendime ve muhtemelen makus bir abartıyla. Yani demeye çalıştığım, bir arkadaşım daha sigaraya başlayınca işte ben... Bire bir aynı his, aynı acı, aynı hatıraların göğsüme yirmi iki uçlu tırpan misali saplanıp kalması. Aklıma ilk gelen şey tabii ki de başaramadığım oldu, yeterince yanında olamadığım, kimin olabildim ki; ha bir de bi'fark var bu defa, sesimi çıkartamadım, tek kelime edemedim, sadece üzülmekle yetindim ama bu defa en çok kendime... Malum olaylardan sonra çok kişiyi saniyesinde çıkartıp attım hayatımdan sigara içen, oysa hayat işte, yine bir yerden yedirdi sopasını, ucuna Allah kerim.
Olmadı bu defa, muhtemelen bir kişiyi daha kaybedemeyecek kadar bitap düştüğümden, zannımca onun buna ve korkarım belki de dahasına sürüklenişine çaresizce an be an seyirci kalışımdan. Siz beni anlayamazsınız yani çocuklar özetle, bense kendimi anlatma yetimi havaya kaptırdım galiba bu günlerde, ansızın yağmurlu ansızın sapsarı oluşu bundan mütevellit olsa gerek. Bittim çocuklar, anlatamıyorum, bitiyor...
Hoşçakalın çocuklar, bakın işte bu ham acı.
0 Yorum:
Yorum Gönder