Evhamlı Duvar

Geniş yerim kaplayan her türlü
Duyguyu tükürdüğüm metafizik duvarın
Çatlaklarından kendime ev örüp de
Bırakamadım kederi atlılara
Bütün bu gizin pişirdiği tezkereme
Yaklaşan üşüyor, kan değil gözyaşlarım
Çalıyor ansızın sızarken usulca
Bir kedere tahsisli Mart vakti
Evhamımdan sual olmaksızın
Yarı ve kabullenilmiş mutlakiyetle
Sütten kesilen umutlarımdan af dilerim
Astarımla çorabım arasına sıkıştıysa
İşleri yoluna koyacak bir derman dahi
Genzimden gelmeli artık sertçene

Ismarlama ihtimallerin ucu ucuna
Kenetliğinden türeyen hayatımda
Olmabildiğine asi zaafım merhamet
Ki onsuz da sorduğum yegânesi soruların
Olsalar da olmasalar da onlar
Bu kardeş yarası baki mükellef duracak

Olsun olmasın cebimde yangın yahut yanılgı
Kan fışkırır evhamında paslı duvarın
Isınır yahut tutuşur umrumda mevcut değil
Olun olmayın bu yara izimde
Yarım düşler göğsümde
Dostluk da aşk da düğüm birer
Dar boğazımda.