Perdelerimin arkasından savunmasızlığımı binbir güclük Açmaya mı aşmaya mı çalıştım çiçek hatrına olmayan güzelliklerin Denerken sevdim yanıldıkça özledim ve hıçkırarak özümsediğimde Ben o eski beni hayli özledim, dile gelmedim gözledim İlk kırılma noktasından sonra asla anlamamış biri olarak kendini Eşiklerimde gün gün kıvranıp kumlandım da duyurmadım Saçma şeylere eğlenir görünüp yığıldım dayanılmaz hafifliğimle Hunhartrak bir çabaydı göğzümdeki dikenleri

Bak tam işte şurdan bir yerden dalağımı yırtmaya yeltenen o adi umuda ister istemez her defada tutuluyor muyum tutunuyor muyum tartışılırken bile anlamak zorundasınız ki bu manasız hınç ve hırçınlık harcıma katılmış her hadsiz gözyaşı ve neticelenmemiş beklentiden bir nebze daha az hep olumlu ihtimaller ve ilmihali kaygılar, bu defa da nefes aldıran umut neticemden havaya karışarak... Biliyorum

neredeler diyeceksin kardeşim gelmeyecekler bileceksin vereceğim cevabı bilerek dahi unutamayacaksın sormayı akrep değil masum kuzular gibisin kabahatin kendisi benim kardeşim gittiler kardeşim yoktular uzaklarda onlar, umurlarında ötekiler bizi onları unut git kardeşim dostluk kırmızı mendilde kan lekesi kör kuyuda merdivensiz kendi yusufunu hatırla, unut artık... ağlama kardeşim gece bastırır her yangından kül baki kalır aşık aşkı omzundan anımsar

Zoraki bir aradalıkların oluşturamadığı Modern düzlemin yüz karası Mutlulukarından Kaçın kurası olursan ol yalnızca tek mevsim Saklanmana yetecek bir takım parmak Uçlarından uçuşur zamanın medeniyet Asılı durduğun sadakate bir bak Kan değil bok kokar ihanet Desem şimdi aynı oranda sabret Tükürürsün köprücük kemiğime Unutulmayı sen hesap et Edinemediğin o bir türlü sevgiden Bir bakıma bedelen beklemelerin sadakat Suyun

Beş yüz altmış iki mevsim dönüklüğünde kiraz çiçeğiyle Kaldıktan sonra baş başa saadet ve ürperti makamı bir uğultuyla ellerimi Titreyen tan vaktine doğru uzattığımda gözlerin tereddütsüz Daima terli ve unutulmuşken böylesine bariz ve aynı oranda sessiz İlintili iniltilerinin vaka gibi ördüğü ilmek duvarından Atlamazlar sarılacak dahi olsan, içeride teksindir bilirsin Ve mıh gibi süzgecinde hayatın bir yerlerine üşüşen

Işığı gördüğünü iddia eden herkesin bir nefeslik şiddetine vekil atansam İlk iş dudaklarım ıslanır arena ortasında barikatın üstünden Atlamamak atlanmamış olmamayı gerektirmezdi ben çocukken en uzunundan Bir eşek olmak için yeter şimdi biraz umutlu olmak Kasiyerin vereceği on beş kuruş para üstünden ve kendinden bir şey Beklemek üzerine felsefe değilse bile hayat bilgisi Kitabıydık bir en değerli çekiç

Mutlak ardalanan hiçlikle yalnızlığın gölgesinde Na öncelenen bir ben ki hududunda yaşamın kati suretle Ağrıyan sakallarımın bütünlüğüne binaen inadımla yalanlığına dostluğun ve sevginin Sizi hamile ilan ediyorum, kaderi öpebilirsin Pişmaniye gibi elinde dağılan çabanın artığı kederden Ve haki bir göklüğe yüz tutup sarsan mevcudiyeti derinden O karanlığa filexible bir tutum kazandıran A person will come untill our pain

Gözbebeklerim büyüyor mağrur karanlıkta Adam oluyor da biraz kapanmayı öğreniyor Göğsümdeki fil dişleri hep bir ağızdan bağırıyor "Al kırdın kırdın!" Kalın bir çiviyi tükürür gibi kalbim "Bir daha söyle" Tavana yapışmış sakızın gözyaşı kafama dökülürken Kıvırcıklaşan sakallarımla, artık benim olmalıyım, benim. Islak gözlüklerle nereye kadar görmek oysa ki Göbeğimde kaybettiğim geçmiş kaşınıyor, Terli terli sayfa çevirmiyorum zaten artık