Kendi merhametimin acısı göğsümdeki; tükürsem mermi, kussam karanfil. Madem üçüncü şahıs benim şiirdeki, madem sırlar bölüșülen dost sofrasında düşmemiş bize azık, ziyade olsun, yemiş kadar olduk.

Kötü gününüzde olamayacaksam istemez, kalsın iyi günleriniz, size kalsın. İkramca hürmetle size sunarken ben elemle sevincimi, kapı arkası kalmışım meğer özde, ne acı.

Belki beni üzmek istemediniz belki kızdırmak ama ne önemi var ki? Bilin ki ikisini de böylece becerdiniz. Ben mi abartıyorum diyorum ama abarttığım falan yok ya, dostlar, kardeşler arasında sır olmaz. Ha ne kardeşi dost falan değiliz derseniz ona bir şey diyemem tabii.

Her ne olursa olsun,

Sizler tırnağım kopsa bilirken benim böyle ortada kalmam ayıp oldu bana açık konuşayım. 

Madem budur geçen gönlünüzden, öyle ola; bundan böyle ne bir kimse ilgilendirir beni ne ben kimseleri, yok benim hiçbir şeyim falan, olmasın da, istemez, kalsın.

Dilediğini yapsın herkes, hiç düşüneni yokmușça korkusuz yaşasın kendince. Ben mi? Ben hep kendi kendime değil miydim? Düştüğümde kalırsanız da yürürken yanımda mıydı bir kimse? Bırakın olmasın zaten; insanmış, dostmuș, hele hele aşkmış... Eksik kalsın. 

Bu lafı uzun yıllardır bana ağır gelen bir mevzunun yeniden alevlenmesi neticesinde en eski dostuma söyledim. Bir şey diyemedi tabii, haksızsın gibi mesela; diyebilmesini isterdim oysa, bugüne kadar yaşantım hakkındaki tüm konuşmalarımızda yüksek haklılık payı olan biriydi çünkü.

Siz bilmiyorsunuz veya unuttunuz ama ben unutmadım kolumdan akan kanı,

Kolumdan değilse de, kan değilse de hala akıyor bile bir yerlerden...

O da biliyor, ben de biliyorum, sen de biliyorsun okuyucu...

Bu şey geçmeyecek, azalabilir artabilir ama geçmeyecek, tıpkı hastalığım gibi.

İnsanların yerine insanlar koydum, yerlerini fazlasıyla dolduracak kadar iyi ve benimle olan insanlar ama öyle bile tutmadı işte; kötülerin yeri dolar ama o değilmiş meğer mesele, eski benin içimdeki yeriymiş dolmayan. Yazık ki çabayla da olan bir şey değil bu, kötü alışkanlıkları bırakmakla, sosyalleşmeye çalışmakla, daha renkli giyinmeye başlamakla, dinlediğin müzikleri değiştirmekle falan olmuyor. Siz o beni görmüyorsunuz ama ben onunla yaşıyorum. Gün sonunda yangınlı dikenler gibi her bir hücreme batıyor kendimi kandırışım. Mutlu olmuyorum diyemem ama zaten mutluluklarım hatırlatıyor mutsuz zamanlarımı. Geride bırakırsam geride kalırım çoğunuz anlamıyor, ki ondan da geçtim ama yapamıyorum.

Kaçtım olmadı, bir yerden tesadüf falan filan fışkırdı yine her şey, her şeyi sığdırabildiysem bile bavula, intihar etti doluluktan anlıyor musun? Savaştım, yaktım, yıktım, ki saklayacak değilim bunları yaparken de delice zevk aldım ama değişmedi. Koluma girmenize izin verdim, el uzattınız inanmadan da olsa tuttum ama kalkamadım işte. Hiç ayakta olmamıştım ki.

Böyle de olmuyor tabi, insanlara onlarla gülüp eğlenirken bile alttan alta ele verdiğim hüzün onları da mahçup hissettiriyor. Buna hakkım yok, peki neye var? Neye hakkım var benim? Ya da şimdiki hakkımı büsbütün siktirettim, hangi hakkım vadesi dolmadan sunuldu bana?

Bu hayatta hep kanaatkar öğretmen gibi davrandım; insanlara en azından denediler diye, gidiş yollarından falan sürekli puan verdim ve çok açıkça canımı yakan kimselere dahi yer yer hakikaten sevgiyle bakmaya çalıştım... Ben de en azından denemiştim daha pozitif, daha sakin, daha neşeli, daha... Bitmez bu liste. Denedim, yetmedi yaklaştım hatta başardığım dahi çok oldu.

Bir ötenazi biçimi olarak sana açılmak.

Rehberimde kayıtlı olmadığı için açmadığım, geri de dönmediğim telefon numaralarısın

Yaşamaya dair sonu rica ederimle biten, göndereni bilinmeyen resmi bir mektupsun avcumda yanan

Evden uzaklaşırken görülen o kargo arabası gibi... artık çok geçsin belki de bilmiyorum

Doğuştan âmâ birinin niteliği bilinmeyen, bitmek bilmeyen rüyasısın bir nevi

Bir ötenazi biçimi olarak sana açılmak

Üzerinde "camı kırınız" yazan bir çekicin kullanılmadığı her güne şükrüce

Pamukluğun indirgerken zararını dikenlerimin, zordur ayrılmak da büsbütün senden

Annemin temizlik arası içip mutfakta unuttuğu yarısı kola dolu bardaklara özenen

Nitekim bir o kadar da yediremeyen yarım kalmışlığı bir "sevgiyle" damarlarımda

İhtimalinin artıp azaldığını bilmemenin telaşını duyarım her nefeste

Sana varmadığından emin olduğum için yollar, sindirdim yavaş kullanmayı

Kekre bir ümidin var ıslak toprak gibi kokar, yeşermeye gün sayar da suyu nerden bilmem

Yavaşça biriken her şeyde sanki izin var, tüm sakinliklerimsin.

Yaşlanıyor muyum sen mi çok güzelsin? Harbiden merak ediyorum sabrın sonu sen misin?

Sana yakışmakla umduğunu bulamamak arası tereddütlerim, gelgitli kişiliğim

Daha iyi olursam çabuk mu gelirsin, sen diye diye kazıklar mı yerim.

Aldanma, bu zamana kadar senliği yakıştırdığım hiçbir kadın sürdüremedi intibanı,

Öyle ki sen dahi olsan gelen, bir ötenazi biçimi olarak yürürlüğe girer sana açılmak.

Altı yanı boş bir zarın sekiz köşesinde adın yazılı gibi talihim anlıyor musun?

Yine de seni beklemek bir yanıyla, sana hazırlanarak arınarak büyümek belki

Dokunmadan sardıran sana yaramı, benden bir parça oluşunla yeten bir o kadar

Cennete gideceğinden emin birinin intiharı gibi tezat bile olsa seni sevmek

Seni beklerken düşen dikenlerim, darbe aldıkça dahi öpmen için zırhsız bıraktığım kanlı derim

Boğulan duygularım, içindeki ışığına rağmen kararan yüreğim

Ben ki her şeyimle...

Beklemeyi bile sevdim, bir otokontrol biçimiydi beklemek seni, törpüledim kötü beni.

Eksik kaldım yine de. Geç kalınmış bir ötenazi olmadan önce...

Gelsen diyorum.

Uzun bir refakate ihtiyacım var.

Durumumu politik kılan tek unsurun, hayatımı sadeleştirmeme insanlardan başlamamın insanlarda yarattığı o kesinlikle suni ve geçici vicdan azabı ile belki de herkesleșmeleri gereği toplumsal bir görev aczettikleri o çok boyutlu yol gösterme adı altındaki yargılamaları olduğu kanaatindeyim, ki öyle olmasa bile bir şey değişmez artık.

Suçlamayınız beni, ben seçmedim insansız hayat aracı olmayı. 

Durdum sadece, mermer olsa çatlardı da durdum işte.

Böyle bir şeydir soğumak, buz kesmek; ilintili dahi değildir vaziyetle kimi zaman, haksızken hatta bunun farkındayken dahi soğuyabilirsin insanlardan.

Bütün mesele bundan korkmamak, her insanın sonsuza dek senin için bir şey ifade etmesini sağlamaya çalışmak hem yorucudur hem de kötü. 

Hadi benim başımı alıp gitmelerim, iyi kötü herkesi kovup inzivaya çekilmelerim meşhurdur vesaire ama doğru olanın bu olduğunu siz de hissetmiyor musunuz Allah aşkına?

Çok sesliliğin gürültü halini aldığı oldukça ufak ortamlara dönen hayatlarınızdan hanginiz memnunsunuz gerçekten?

Biliyorum acı, biliyorum zor, kimseye masal okuduğum yok; ölülerin gömülmesi gerekir ama işte, kalplerinde olmadığımız insanları hayatımızda muhafaza etmek bizi cenaze arabası kılmadan evvel o ölülerin ordan indirilmesi elzemdir kabul edelim.

Biliyorum sizi suçlarlar, ilişkinizi siz bitirdiğiniz ve bunu belki bininci kez yaptığınız için geçimsize çıkar adınız. Ama bırakın öyle kalsın, topluma şirin görünmek adına yüklenmeyin gizli yabancıları. Bir gün patladığınızda hepten filizlenir peşin hükümler. 

Sana inanmıyorsam inandırmadığın içindir, olamaz mı?

Henüz konuşmadık bile, sen yani okuyucu, sana diyorum.

Yekten sana evet, dümdüz sana işte, kalmadı gönderme-kinaye.

İyiyim ben okuyucu, iyi biriyim; bir şeyi kırk kere dersem gerçek olur çünkü.

Yalnız değil gibiyim okuyucu, buz gibiyim, kırık yalnızca.

İzin dahi okunmaz karanlığımda.

Tercih edilmemiş kuruyemişin ontolojik kaygısı üzerimdeki. Anlamlandıramıyorum insanların ikili ilişkilere değin rahatça söyledikleri "böyle olması gerekiyormuş"ları, silikon göğüsler kadar eh işte geliyor doğrusu. Kan ve ter mesela, teorik olarak özdeşler bile denebilir ama aralarındaki paha... Hele gözyaşı, üstelik onun değeri sanıldığının aksine aktıktan sonra biter, spermle aynı mahiyeti taşır bir anlamda.

Her gözyaşı bir çocuktur aslında teorik bazda, kimi beklentilerin ölü doğan çocukları.

Bir cümle kurarken insanları kırmamak adına cümleyi yumuşatmak için harcadığımız zaman kırıldığımız zamana eşdeğerse burada bir terslik olduğunu söyleyemez miyiz?

Bu zamana kadar eriyenler yanlış iklimin buzlarıydı belki de insanlarla aramızda; birbirimize ısınalım derken küresel ısınmayı bulduk kucaklarımızda.

İnfazının ertelenmesine dayanamayan bir idam mahkûmu gibi, peşin hükmümdeki sürati cezamda da beklememin nesi suç peki?

Afrika sıcağıyla Antalya sıcağını ayıran şiddeti hariç o öncül neyse onu getirin işte bana.

Bazen sadece bir sonuca bağlansın istersin, sonucun niteliği, akıbetin bile önemli olmaz; bir şeye bağlansın, öyle ya da böyle kapansın gitsin, düşünmeye fırsatın olmasın. Gömülmemiş ölülerin kesif kokusu gibi orda bir yerde zuhur edeceğine devamlı, hiç var olmamış seller gibi aksın istersin.

Bu birini özür dileyip engellemekle aynıdır aslında, vedalar çoğu zaman iki taraftan biri için hak edilmeyen uzatmalardan dahası değildir. Bir noktadan sonra düşünmezsin iyi-kötü, ne kadar yaraladığına, yara aldığına bile bakmazsın. Anksiyete atağını düşün, aklındaki tek şey bulunduğun yeri terk etmektir, durumdan kurtulmak, kaçmak...

Kaçmanın bir hali onurludur aslında: Sıkılıp da kaçmak.

Dingin bir hayat isteyenler, tüm dışarılarından özlerine, tıpkı iltihap gibi kaçarlar.

Kaçmaktan birine söz ettiğinizde sizin için hep başka bir çare sunar, iyiliğinden yapar bunu ama kabullenmek istemediği o acı, bunun bir çare olmadığını görmesine de en büyük etkendir ve nitekim anlatmaya çalışırsanız yine sizi suçlar.

Sessizce gitmek,

Tahriz ve tahripsiz,

Olmamışçasına.