Zaten o adam değildim ki ben; o yalnız kalmamış, etrafında insanlar, gülücükler saçan, musmutlu herif; o ben değildim, hiç olmadım. Şimdi düşünüyorum, hayali dahi oturmuyor üstüme, canlanmıyor kafamda; koca bir boşluktan halliceyim hepsi bu. O, bu, şu da değil bunun müsebbibi, herkes, herkesin payı var korktuklarında. Onlar genç, çocuk ruhlu, bir şeyleri boş verip mutlu olmak istiyorlar, sevmeye bağlanmaya gerek duymuyorlar, önemli görmüyorlar -ki en azından başı gayet normal de bunun- ama ben öyle olamıyorum, her gün cenazeler kalbimde.

Bir yandan sarıp sarmalasın istiyorum beni insanlar, her şeyi unutup mutlu olmak falan işte, bildiğiniz şeyler... Ama bir yandan da infilak edesim var sıçramadan hiç kimseye, bozmadan hiçbir anıyı, güzelliği, buruk bir mavinin altında solup gidesim var; kimse duymuyor, duyan aldırış etmiyor zaten Nilgün Marmara'nın dediği gibi, acı haklılığı üstümde şimdi kuşlara gidenlerin.

Saramaz beni insanlar biliyorum, hepsi bir araya gelse yine saramaz; halbuki ben sadece sarmayı istesinler istemiştim... Hem hadi sardılar diyeyim, tek bir kişi eksik olsa onca çaba yine boşa... Boşa akıyorum, durmak istercesine. İnsanları hep sevdim, sadece bu.

O adam olmak için her şeyimi verirdim.

Düğümleyip atmışlar ruhumu uçurumdan
En ala ölüm geliyor elimden,
Ağlar gider yapraklar, unutur herkes
En başta kalbimi kundaklayanlar

Yok eşim dostum, yok ardımdan bakanım
Gözleyen yoktu yolum, karanlığa karıştım
Bir şeyi değilim kimsenin, başta kendim
Bir zamanlar, ah o bir zamanlar...

Var mıyım ki sanmıyorum
Birkaç damla kandır ederim
Sabah edemem ki geceleri
Böyle yalnız, böyle bir başına.

Bu günü bekleyen ellerim vardı oysa,
Canımın soğuğunda titreyen ellerim;
Her şeyi unutmak geçse de içimden,
Kapanmaz mezarı ikimizin bu yara.

Bugün için attıysa boşuna kalbim,
Hala seviyor olduğum için dahi,
Gözlerimi görsem bile affedemezdim.
Acını da hasretini de sesini de silemedim.

Her şeyimi verip sade ısınmak istemiştim,
Senden sonra kaç ömür senle konuşmayı bekledim.
Yine de affedemezdim,
Çok istedim bir zaman ama artık...
Yaralarımı sen bile silemezdin.

Yetim gibi sarılamazdım, acını unutmadım,
İhtiyacım da olsa konuşamazdım yaramla;
Çok sevsem de seni, affedemem bil ki,
Acı tadın damağımda, yediğim her lokmada

"Ölmem sana acı verecek olsaydı şayet,
O zaman ölmezdim."
Bugün değil dün olsa da affetmezdim.
Seni hala sevdiğim için, ben özür dilerim. 

Keşke bin pişmanlığın bir yaramı sarsa
Afla bitecek olsa da ben de affedebilsem;
Adın dahi unutsam iki gün sonra,
Bilirim, yine öksürtür o hazin şarkı.

Barışmak dediğin küslere özgü,
Maktûlle katil barışsa ne barışmasa ne
Hadi geçi diyelim yangını kalbimin
İzin kalır, acısa ne acımasa ne.

Sustuğumu af say başka türlü güç
İstesem de, akılla kalbim buna gitse bile
Onları korumam gerek bilirim,
Önce senden, sonra sana merhametten.

Esip gürlese miydim diyorum,
Oracıkta yalnızca kelimelerle öldürsem
Biraz kıyamadım, daha çok da yorgunum
Bitsindi yeter ki, varsın sen kazanasın.

Hak etmediğini bilmesem özlediğimi söylerdim
Böyle bir şeydi işte sevmek, Alptuğ olmak
Sense barışmak derdindeydin,
Binmemiş omzuna belli ki pişmanlığın kederi.

Onca duvarlara haykırdığım seni sevdiğimi
Bugün susuverdim çok mu Bilge;
Sen beni ateşe attın,
Ateş olup ucunu ısıttım, yakamadım, çok mu?

Yaşadıklarıma ihanet etmedim, edemem
İçim çocuk, acır, diyemez ama...
Kalbimin bir yanı durdu görünce adını ama...
Affetmedim seni, seviyorsam da affedemem

Yarım bırakılmış bir öpücüğün çınlaması gibi şimdi yaşamak,
Durmuş olacağım kara görünmeden matemime son bir kez,
Akşam altı güneşi vuracak ellerine, unutacaksın beni
Merhamete indirgenecek koşulsuz sevgin, en fenası da bu;
Çaktırmadan azalacağım sende, ben bileceğim sen uyuyacaksın
Seninlelikten seninliğe indirgeyecek beni zaman, fazlalık olana dek
Elini çekeceksin ellerimden, ayakların kapısına dönecek hayatımın
O akşam güneşi, o güvertedeki tuz kokusu geniz yakan gemide
Ellerime dökülen son sıcak şey olacak.

Gittiğinde -ki gitmek biraz hiç olmamaktır bilirsin-
Tükürecek akşam altı güneşi, son kalan olduğumu
Dalıp en derinine, yine de unutma diye, biraz sana benziyor diye
Kavuşacağım karanlığa, akşam altı güneşinin değmeyeceği yere
Bir daha ne senden eser, ne akşam altı.

Şarkıda da dediği gibi: "Daha konuşmadım senle hiç." Kim bilir neresindesin değmediğim dünyanın, hiç konuşmadık seninle yalnızlığımı; ilişilmeden geçen şu koca ömrümün tek tanımı camdan bakmak belki de, damperli ve epey kalın bir camdan hayata bakmak, camdan bakan herkes gibi içten içe özenerek. Henüz değmedim güzel şeylere bilmem anlıyor musun, anlamadım bir aradalıkları, fırsatım olmadı. Sadece seni bekledim, bana gelmeden beni anlıyor olduğunu bile bile aslında. Yarasız beresiz de olabileceğini görmek için bir şeylerin.

Hayat bu, küslük de olur o da bu da ama şöyle bir bakınca... İnsanlar böyle zamanlarda kalmak için çaba sarf eder, gitmeye yer aramak da neyin nesi. Sana değil lafım, alınma sevgili; biz bu günlerin de bu dünlerin de insanı değiliz seninle.
Herkes uzaktan bakıyor da o dokunuyor, kaç kişi düşünmüştür bu çocuk kim? Yahu bu adam benim yakın uzak bir şekilde arkadaşım, bir şeyim, bu herif niye böyle? (iyi veya kötü anlamda) Düşünmemişlerdir di'mi sevgilim? Çünkü düşünmek yorar, sen de gelemedin hala, gelmek de yorar zira.

Ölü zamanların aşığıyız biz seninle,