Nasılsın canım kızım? Ha ben mi? Ben her  baban işte n'olsun kuzum. Yok yok iyiyim be, halaların iyi bakıyor bana merak etme. Yalnız ben seni çok özledim yahu, hani hatırlıyor musun bir gün bir rüya görmüştüm de yazmıştım, seni kucağıma alıp kalp atışlarını hissediyordum... Sanırım beni bundan ötesi adam etmez be güzel kızım, nitekim hem 19 çok ufak bir yaş sana erişmek için, hem de annenden iyice umudu kestim... Beni en iyi sen anlarsın babacığım biliyorum.
Baban daraldı sadece anlıyor musun, yok yere de olsa daraldı; hani o babanın çok canını yakanlar vardı hatırlıyor musun kuzum, işte onları anımsamaya başladım tekrardan, bir iki eski mahluka denk geldim bu günlerde, ben onları gördüm ama onlar beni görmedi; yok yok bu kötü bir durum değil aslında iyi bir durum meleğim... Bilmiyorum be, geçmişteki insanların "zararsız özelliklerini" dahi olsa yenilerde görmek böyle yapıyordur belki de beni.

Yani nasıl bir şey biliyor musun, hem yeniden birileriyle bir olmak istiyor hem de kendimi onlara açmaya asla cesaret edemiyorum; bazen yeni birileriyle tanışmak istiyorum ancak kendime dair hiçbir şeyden söz etmeksizin falan, nitekim sonra da yeterince bütünleşemediğimizi görüp anlamsız hissediyorum. Beni anlıyorsun değil mi? Beni anladığına sonsuz derecede inana inana bile bu soruyu tekrar edişim her şeyi ortaya koyuyor aslında, bir organa ihtiyaç duyup bulunca da reddeden küstah bir beden gibiyim sanki ama elimde değil bebeğim.
Belki de sen olsaydın, annen olsaydı daha kolay olurdu bilmiyorum; ama şunu öğrendim ki bir şeyden yeterince kopmak için diğeriyle yeterince bütün olabilmek şart tatlım, bense sizden başka kime kendimi bir daha teslim edebilirim, böyle bir gücüm olur mu inan emin değilim. Şimdi yanımda olanlarla eskiden yanımda olanlar -yahut öyle sandıklarım- çarpışsa bile... Kaybetmek dahil hiçbir sonuç çıkmaz biliyor musun, işte beni üzen de bu.

Sadece senin bir parça umudundur sebep bir şeylere, beklemeye falan; ama o kadar sadece sen ki ve üzgünüm ama sen o kadar sadece hayalsin ki... Doğrusunu bilmen gerekirse -ki gerekmez- sanki sen de uzaklaşıyorsun bana ihtimal olarak... Kızma bana olur mu? Realizmim tuttu şu sıra, realiteyle alıp veremediğim bir gün olmasa şaşardım zati. Bu baban da ümit tekkesi değil ki biliyorsun, dünyayı bu baban mı kurtaracak, baban biraz da kendine, sana dönse ne olur sanki ha her şeyden... Boş, ne gelir elden. Şimdilik hoşçakal, arayı açmayacağım diyorum ama biliyorum açacağım, saçlarından öperim güzel kızım.

Sabit bir noktaya bakarak, düşesi geliyor insanın. Hani filmlerde adamın biri vurulur da böyle ağır ağır, ığıl ığıl bırakır ya kendini yere, onun gibi işte. Düşerken neyi düşünür acaba insan, hayır hayır hayatın bir film şeridi gibi geçmesini falan kastetmiyorum; bu bana film şeridinin yanışını anımsatıyor daha ziyade. Düşesim var ama bu defa tutulasım yok lakin işe bak, onca düşerken köpekler kadar tekken şimdi tutmak için hazır bekleyen bir ordu var. Ben simdi bunu nasıl anlatayım ha siz söyleyin.

Alıp ömrü dere tepe, en ırak nere ise oraya, varasım var bir başıma. Kimsenin bir mesuliyeti yok haşa, yalnızca yalnız olmak bu benimkisi, belki de birlikte kavramını kaldıramamaktır onca sene sonra. Gömdüğüm şeyler su yüzüne çıkıyor öyle ya da böyle, stresi altındayım onların ve başka şeylerin, anlatırdım ama hem üstadın dediği gibi "Geri dönmek dediğin unutulan bir ağrıyı hatırlatmak gibidir." hem de kimseye güvenemem bunu bizatihi sen biliyorsun en ala ey okuyucu. Üstelik de anlatamadığım onca şeyin ve başka bilindik şeylerin bu insanı mağrur kılıcı baskısını bir kılıç misali etrafıma yansıtmaya başladığımı hissediyorum ki bu da nice korku pompalıyor gözden kalbe.
Simge de yanılıyor mesela, aslında kendimi soyutlamaya çalıştığım falan yok, bilakis hep istediğim bunun aksiydi ama... Ben bu kadar kimseye güvenmemezken ve diken üstündeyken geçmişten ötürü, aslında her şeye kimsenin görmediği ölçüde negatif yaklaşıyor iken... Kabul etmeye başlıyorum belki kim bilir, belki birkaç kişilik bana fazla, belki dostluk, belki ben bile fazla bana. Kimse anlamaz da sen anlarsın okuyucu, burada ve gözlerinin önünde doğup öldüm ben zira... Bari sen beni sev ve bu benden gitmek pahasına bile olsa beni anlayışla karşıla, çünkü galiba beni sevmenin on koşulu bensiz olmak sabit bir noktada, nedenini bilmesem de.

Nerede o eski hayaletliğim?

İmkansızları ayıkladım ama yine de zor olacak işte. Bahsini açan kim obliviscatur'un (Latince) Affınıza sığınarak... Masallar masallar, tüm bu dedikleriniz, tüm bu kalmak türküleri, bu umutlar, bu beklentiler lakırdılar işte; bunları söyleyenin sizler olmanız, onları hakiki beni bahtiyar kılsın isterdim, kılmaz. Öyle şeyler filmlerde olur, okuldan biliyorum.
Düş, kalk, dene üçleminden de; bu gibi hakikatlere Polyanna'dan olma üç maymun gözüyle bakanlardan da bıktım artık. Gerçek mi istiyorsunuz? Finito!
Gerçeği hazmedemiyor ama benim için iyi bir şey mi yapmak istiyorsunuz? Unutun, boşverin, gidin, sayın ki yokum!

Hazır mutlusunuz sizler eşrafım,
Ben ki tadınıza acı katarım;
Beni nice sevseniz de,
Ben olmamalıyım.

Hem kim kimi kandırıyor, bu siyah pantolon en başından beri yırtıktı, laciyle yamadınız olmadı... Bu defa hakiki yara bandıydı, tutmadı, o halde kimse de yadırgamasın akan kanı. "Hasret gider ben giderim." dediği gibi şarkıda, bırakın beni gideyim, kimseye değip değişmeksizin, biraz daha uzamaksızın; yaşı bırak tohumdan eğriydim ben, bir daha da düze varmam... Bana olan sevginize minnettarım lakin beni görevleştirmeyin, bu kez olsun bana uyun ve beni yüz üstü bırakın, zira bilen bilir sırt üstü uyuyamam.

Çikolatayı da çok seviyorsun mantıyı da,
Mantıya çikolata dökmen şart mı mesela;
Beni de öyle düşün, feda et mutluluğa
Benim için feda et n'olur, arkana bile bakma

“İyi niyetliydik esasen, denedik; denedik ve kaybettik yaşamak muharebesini, tarih bizi böyle yazsın...” dediği gibi Lidar'ın, tarihi unutursun ama silemezsin, ben de diyorum gel beni unut, senin kiminliğimden başla hiçliğime ilerle... Bu kadar mı zor benim için bunu yapmak? Ben ki yalnızca ve yalnızca kendi zihnimde ve mutlak imkansızlıktaki anılarla yaşıyorum sen de bensiz yaşa her kimsen işte... Bana elini uzatma, beni sırtımdan itekleme, beni topluma yahut kendime kazandırmaya çalışma. Kaybedersin.
Hata benim, ben başından size iyi olduğumu hissettirdim; şimdiyse kötü oldum sanıyorsunuz, halbuki sadece hissettirmeyi bıraktım. Karayım, kara, karanlık, kapkara; bu ki en sevdiğim olmasa da mecburiyetim bir kelime; kararacak karanlık bile ki inan herkes mutlu olacak, kendi halime bırakın beni, farkındayım zor olacak.

Unut beni eş dost, çoluk çocuk
Ben ki kendi kendimeyim
Yeter miyim bilmesem de
Arttığım kesin

Bu şarkıyı iyi dinleyin insanlık: "Sakın bakma hiç arkana, dönme sakın, sakın dönme bana yüzünü; hiç düşünüp sen ağlama, beni ne kadar çok üzdüğünü. Bitti derim, gitti derim; sen mutlu ol,ben ağlarken gülümserim. Hatıralar, şarkılarım; ben onlarla yaşarım."

Öyle bir yer var işte,

Musallaya hasret yeşeriyor içimde çocuklar bildiniz mi? Ben bilemiyorum işte, neden böyleyim ya da bir cesedi hareket ettirmek ona can vermeye eşdeğer midir bilmiyorum. Bir maket, sadece bir temsil halini alacak bir şeyin parçası olmaktansa ölümün öznesi olmak daha mı çare? Çare de değil aslında...
Tamam kelimesinin ne kadar çok anlama gelebildiğini bilseydiniz beni bir ihtimal anlayabilirdiniz, kimseyi bırakmadan gitmenin bir yolunu arıyorum ve durumum da tam olarak Makas Eller filminin konusuyla aynı: Zararım ben çocuklar, işin kötüsü sevgi dolu bir zararım Fazla rasyonelist bir tutum olacak ama faydam yoksa ben de yokum işte, dert anlatılmayacak yahut görünce kişinin içerisinde sevgi yeşertmeyecek bir Alptuğ kişinin yanında olsa kaç yazar, ehemmiyeti cesetten aşağı. Zararımı önlemenin kendimi feda etmekten hariç veya kendimi feda etmenin yine başkalarına zarar vermekten ziyade bir yönü olsaydı saniye durur muydum? Tamam.
Üşüyorum çocuklar anlıyor musunuz, bu harfler beni aşıp esip geçiyor artık tutunamıyorum. E tek dileğim kimse olmaktı benim, oyken o olamıyorum. Biri iyi der biri kötü der, o ikisi kapışır bir diğeri susar ama ben kendim için ne diyorum biliyor musunuz? Elem. (önceki yazılardan hatırladığınız elem değil)
Yapayanlış biçimlerde de olsa herkesi sevdim çocuklar, ceset kokusu kadar keskin oldu sevgim, olmamalıydı, bir daha da olmasın.

Diğer bir insana dair, muallaklığı uyku kaçıran sorularımızı şöyle özetleyebiliriz: "Ben onun için neyim?" ve belki daha da önemlisi "Ben onun için ne kadarım?"
Ben kendi adıma ne vakit bunları sorgulasam yegane varılgım bir çıkmaz nedense. Korkuyorum çünkü, siz de benden aşağı korkmuyorsunuz üstelik; bu korku yanlış kişilere değer vermiş olma korkusu da yalnız kalma korkusu da sayılmaz esasen, kişilerin ihtiyaçlaşmasından doğan bir çaresizlik bu... Ben öyle herkes kendine yeter masalına falan inanmam zira; yaşamaktan kastınız hayati fonksiyonları yerine getirmek yani bitkisel hayatsa elbette siz haklısınız, benim içinse yaşamak bizatihi değer vermek ve görmek kadardır.

Ben simdi bunun telaşı içindeyim özetle, kimseye güvenmemek ve değer vermemek üzerine kaskatı bir ömür kurmuştum ama geçtiğimiz aylar zarfında bu hayatı da çiğnedim. Biliyordum böyle yapacağımı ve açıkçası yapabildiğim için mutluyum, her şey güzel gidiyor, yazık ki büyük korkular da işler en yolundayken oluşuyor... Şimdi ben yeniden güvenmeye başladım ya sayın okuyucum, bağlanmaya da başladım... Yani belki diyorum... Belki o insanlar, bağdaştığım ve yaralarımızla eşitlendiğimize itimat ettiğim o insanlar da... Gidenler gibidir.

Belki onlar bana, onlara bağlanıyor olduğum denli bağlanmaz, belki beni kolayca bitirebilirler bir şey olunca... İşte korkum bu, o insanların da gidenler gibi gün geçtikçe benim için vazgeçilmezleşiyor olması ve muhtemelen benim onlar için o kadar da vazgeçilmez olamayacağım gerçeği; onlar bitirecek her şeyi, zaten çok geçmedi de tanışalı, iyice çabuk atlatacaklar ama ben her ilişkim gibi onlarda da kordonumu koparırcasına acı çekeceğim.

N'için herkesi zaaf derecesinde sahiplenirim?

Belki de ortalıkta kötünün k'sından eser yok lakin benim gibi sosyobuhran tiplerin ilk adeti de rahata erer ermez  ömrünün geri kalanını o rahatı kaybetme kaygısıyla rahatsız geçirmektir... Hiç insan içine çıkmamalı mıydım? Değer vermek ve görmeye dair his ve fikirlerim bana göründüğünün aksine rahatsızlık mı verici yoksa, insanlığın sosyolojik olarak terk etmesi gereken bir uzvu muyum?

Bu duygular hayli ağır  taşıyamıyorum.
Kolay vazgeçebilen biri olsam yine koyar mıydı dersin kolay vazgeçilebilmek, kendini feda etmekle feda edilmenin arası ne demeye uçurum öyleyse? Herkes şu an bile gidici görünürken gözüme yahut yan masamda bir çift sevişirken... Yeterince insan mıyım sorarım sosyolojiye dayanarak.

Kaderle yarışırken sadece hızlı olman değil, geri geri sürmen de gerekir. Her vazgeçiş geçmiş yolunda açılan bir kuytu olduğu sürece de bu yalnızca kendini karşılaştırmaksızın kazanılan bir mücadele formunu alır. Eski ben ile yeni ben arasında mekik dokuyan insan, yüzüklü parmak gibi şişer ve bu şişkinliği giderebilecek tek bir şey varsa güvendir... Deseniz şimdi bana, e güven diyorsun da sen ne ediyorsun hoca... Alamadığınız her cevap tümörleşir tüm yara kabuklarımda...

Belki de hepsi matematik yüzünden, bir defa dört eden iki kere iki hep dört etti diye, her yakın olan uzaklaşacaklıktan alamıyor kendini... Neden zeminsiz her şeyimiz, diken üstü kırılganlıklarımız, sonra bir de bu kırılganlıkların bizde yarattığı o haller. Biliyorum ben abi, ben bu hissin içinden geliyorum, o yüzden biri bana kızdığında çok haksız da olsa gemileri yakamıyorum; biliyorum ki o an benim yanımda o hali varsa, diğerinin yanında da benim bir halim duruyor, biliyorum. Bu yüzden zor ağlar insan insana.

Acı çekiyorlar, herkes acı çekiyor, şuramda hissediyorum hepsini ama söyleyemem. Ne kadar hissettiğimi bilselerdi, beni acımadığına inandırmak için beyhude bir çabaya girişirlerdi, kimin için? Benim için. Ben ne yapıyorum peki, kabul iyi bir dinleyiciyim ve galiba bazen işe yarar tavsiyeler de veriyorum ama biliyorum köpek gibi bağlı elim kolum. Birine onun için ağladığını söylersen ne olur? Kızım demesin "Babam böyle ağlamayı nereden öğrendi?"

Kimim ben söylesenize bana, tamam Alptuğ Dağ falan ama... Ben aslında insanlarla içre dahi olsa, onların ve biraz da kendimin önceki insanlarımız yüzünden, evet yalnız bu sebepten... Ne kadar olursa olsun hep en fazla yüzde doksan dokuz güvenilebilecek bir adamım; tamam hepimiz hepimiz için öyleyiz ama işte sizin rahatlıkla kabul edip yaşadığınız bu yüzde birlik fark bile hayati benim için...
Çok çok istediğim, aslında en büyük isteğim de olan şeyi asla beceremeyeceğim: Allah'la da konuştum bunu çok, sözel bir cevap vermese de bir gün bir cevap verir umarım. Ona dedim ki, gel sen tüm bu yamacımdaki insanların derdini bana yükle, gün yüzü görmeyeyim razıyım dedim, bir tek bencilliğimse insanların "onlar için olduğumu" bilmesiydi, bana borçlu hissetsin diye değil, sadece başkalarında bir nebze de olsa var olmayı garantilemek istedim, kötü mü ettim? Çekerim çünkü ben, onları mutlu gördükçe onlardan aldığım mutsuzluk seyrelir... İnsana anca kendi acısı ağır gelir kardeşlerim, benim acım ki biri dostluktur, diğeri ise beni acıtmayan dostlarımın çektiği acı... Onları ferah görmek her şeye değer mi? Değer, hele kalplerinde bir üzerlik tohumu olsun varsam, yanında ağlayacak ve çekinmeyecekleri bensem.

Dindiremediğim herkesim şuramda büyür durur, sevsem de mecbur batar, inlemem de yazarım ancak... Ben kimseye kızmıyorum, aslında belki kimse de kimseye kızmıyor hatta kızıyor gibi görünenlere bazı kelimeler söyleseniz orada ağlayacaklar. Biri bende ağlasın, belki sağaltırım. Belki de ağlamaya ihtiyacımız vardır hepimizin bu şişkin sıkıntıyı gidermek için ama utancımız izin vermiyordur, omuz omuza ağlamak çözecektir her şeyi de bugün ağladığımız insan yarın gitmeyecekse tabii, gel de emin ol şimdi.

Biliyorum bu benim suçum değil ama
İnsanların benden emin olabilmesini dilerdim ve benim de onlardan,
Bu işte ağlamanın koşulu, ağlamadan anlattım...
Herkesi görüyorum, içlerindeki kırgınlık gözlerime batıyor da susmaya mecburum,
Herkesi seviyorum, durmaya mecburum...

Ağlamanın ön koşulu bu. Sessiz bir yer olsun, ben ve biri,sadece biz ve omuzlarımız, koşulsuz ağlaşalım çok mu?