Enstürman
Çocukluğum Bass(kalın)seslere özenerek geçti,hep bir vurmalı çalgı deneyimim olsun isterdim.Ama son zamanlarda kesin bir karar alıp darbuka çalmaya karar verdim;öyle ticari falan değil ha,sırf zevk için yani.Aslında çok da zevk için değil be birader,az da keder için;çalmak istediğim ilk şarkı da''Uzanamam Ben Sana''
Ama hayat böyle değil işte,her istediğini hatta bazen de hiçbir istediğini alamıyorsun;öyle ki değil istemek,ihtiyacın oluyor ama elde edemiyorsun.Oluyor işte ne diyeyim,yorum yapmak mantıksız bu hayatın işine.Hayat her zaman öyle darbuka sesi gibi Dum-Tek-Taka-Taka-Dum ilerlemiyor insana karşı,yeri geliyor hüzünlü bir klarnet solosu gibi iç burkuyor...
Orkestra olayı hayatta da var aslında;
Çello,Kontrbas,Yan Flüt,Saksafon,Keman,Trampet gibi insanlar da bir arada güzel.Ama en çok da farklı tonda insanlar bir arada olmalı,ancak farklı tonda dediysem de sizler bunu''zıtlık''olarak algılamayınız.Zıtlar bir arada bulunmamalı,şayet ki bu da tamamen zıt olanlar için geçerli;ama derseniz ki insanlar arasında tamamen zıt var mıdır diye,en azından şu zamana bakınca pek sanmıyorum.
Yani diyeceğim o ki güzel dostlarım;ne sesin,hangi melodinin çıktığı değildir önemli olan,aksine kişinin beyninde ve kalbinde uyandırdığı histir asıl olan.
Aşk da böyle değil midir azizim?İster en güzel insan olsun en güzel melodi gibi,ister çirkin olsun bir takırtı gibi;kişinin kalbinde canlanandır aşk,tıpkı dile dolanan konçertolar gibi...
Aşkın birşeylere dayalı olmadığı gibi müzik zevki de öyledir,hatta buna örnek güzel bir film repliği ile bu yayına son vermek isterim;
''Sana bir hikaye anlatayım ister misin?15 yaşındayken mahalledeki bir plakçıya giderdim.Orada çalışan biri vardı ve o benim ne sevdiğimi bilirdi.Ve bir gün bana bir albüm vermişti.Eve götürüp pikaba taktım ve anında nefret ettim,yani gerçekten nefret ettim.Sadece anlayamıyordum.Bu yüzden tekrar çaldım,tekrar çaldım ve sonra tekrar çaldım.Sonunda fark ettim ki,çalmadan duramaz olmuşum.Onda sonraları dinleyip duruyordum.O gün şunu anladım,hayatım boyunca yapmak istediğim şey işte buydu.Anladın mı müzik yapmak.''
Ama hayat böyle değil işte,her istediğini hatta bazen de hiçbir istediğini alamıyorsun;öyle ki değil istemek,ihtiyacın oluyor ama elde edemiyorsun.Oluyor işte ne diyeyim,yorum yapmak mantıksız bu hayatın işine.Hayat her zaman öyle darbuka sesi gibi Dum-Tek-Taka-Taka-Dum ilerlemiyor insana karşı,yeri geliyor hüzünlü bir klarnet solosu gibi iç burkuyor...
Orkestra olayı hayatta da var aslında;
Çello,Kontrbas,Yan Flüt,Saksafon,Keman,Trampet gibi insanlar da bir arada güzel.Ama en çok da farklı tonda insanlar bir arada olmalı,ancak farklı tonda dediysem de sizler bunu''zıtlık''olarak algılamayınız.Zıtlar bir arada bulunmamalı,şayet ki bu da tamamen zıt olanlar için geçerli;ama derseniz ki insanlar arasında tamamen zıt var mıdır diye,en azından şu zamana bakınca pek sanmıyorum.
Yani diyeceğim o ki güzel dostlarım;ne sesin,hangi melodinin çıktığı değildir önemli olan,aksine kişinin beyninde ve kalbinde uyandırdığı histir asıl olan.
Aşk da böyle değil midir azizim?İster en güzel insan olsun en güzel melodi gibi,ister çirkin olsun bir takırtı gibi;kişinin kalbinde canlanandır aşk,tıpkı dile dolanan konçertolar gibi...
Aşkın birşeylere dayalı olmadığı gibi müzik zevki de öyledir,hatta buna örnek güzel bir film repliği ile bu yayına son vermek isterim;
''Sana bir hikaye anlatayım ister misin?15 yaşındayken mahalledeki bir plakçıya giderdim.Orada çalışan biri vardı ve o benim ne sevdiğimi bilirdi.Ve bir gün bana bir albüm vermişti.Eve götürüp pikaba taktım ve anında nefret ettim,yani gerçekten nefret ettim.Sadece anlayamıyordum.Bu yüzden tekrar çaldım,tekrar çaldım ve sonra tekrar çaldım.Sonunda fark ettim ki,çalmadan duramaz olmuşum.Onda sonraları dinleyip duruyordum.O gün şunu anladım,hayatım boyunca yapmak istediğim şey işte buydu.Anladın mı müzik yapmak.''
