Alptuğ'un Mekanı

25 Nisan 2014

Aşk böyledir işte,bazen aşk olarak yaşamazsın belki ama o yine her haliyle gerçek ve kusursuz aşktır aslında.Aşkta önemli olan hep 2. şahıslardır,aksini düşünemiyorum en azından.Yani dediğim o ki dostlarım,eğer o mutluysa,onu mutlu edebiliyor,yanında olduğunuzu hissettirebiliyor ve biraz olsun huzurlu kılabiliyorsanız ister sevgilisi,ister arkadaşı,isterse de sadece bir tanıdığı olun hiç fark etmez.Eğer bunu sağlayabiliyorsanız aşk amacına ulaşmış demektir;bugün bir kez daha kanıtlamış oldum ki aşkın gereklerini yerine getirmek,onu yaşamak veya yaşatmak için ne iki tarafın da birbirine aşık olması ne de bir ilişki içerisinde bulunmaları gerekiyor...

Yine içim rahat,kuşkusuz adımlarım var bu hayatta.Olması gerekeni,aşkın gerektirdiklerini yaptım;sonuç,gayet de güzel oldu.Dersiniz ki ne değişti,demekte de haklısınız bir bakıma;bakmayın aslında birşey değişmedi,değişti ama değişmedi yani.Şöyle anlatayım dostlarım;olaylar aynı,duygular,hisler,düşünceler de bire bir aynı aslında,değişmiş tek birşey varsa o da aşkın yaşanışı.Böyle de yaşarım ben aşkı,her zaman ve her şekilde yaşarım inanın;ama deli gönül yine yiyip bitiriyor insanın içini,elinde olmayan şeylerin''keşke''leri ile...

Bu işte,bu kadar;elbette ki herkesin hayalinde olduğu gibi bir ilişki,aşk olsa daha mutlu olurdum,hangimiz olmayız ki.Ama tutarlı olmak,elinde olanla geçinebilmek gibi birşey aslında bu;başka şekilde de olsa elimde yine o var,bu bana yetiyor.Kimileri daha şanssız tabi,ama dostça bile olsa onun da beni sevdiğiini bilmek hiç olmadığı kadar iyi hissettiriyor bir bakıma...

Bazen gönlüm kamçılıyor,aniden beynim bastırıyor,duygularım yoğunlaşıp birer bıçak gibi batıyor.Ama bu da geçer herhalde,geçmeyecek olsa bile geçmesini ümit etmekten başka çaremiz yok bizim de.İlk defa gerçekten mutlu bir hoşcakal ile uğurluyorum sizleri bu konuda,hoşcakalın dostlarım,okuyucularım...

Bencil Bensem

Günler sonra yine ağzımı bozmanın vakti geldi de geçiyor bile.Yine aynı dangalak sürüsü,baş etmekte güçlük çekiyorum doğrusu.En nefret ettiğim laflardan biri de''Ben seni anlıyorum!''olmuştur şu zamana kadar,zaten beni yanlış tanıyanların pek çoğu da bu beni sözde anlayanların arasından çıktı bir bakıma.
Dostum siz beni tanımıyorsunuz,anlamanız ne mümkün;oysa ben biraz olsun tanıdığınızı sanırdım,bugün ki onu da anlamış olduk meğersem.Eğer beraber geçen şu kadar senemizden sonra dahi benim öyle bir düşünce yapısında olabileceğim aklınızın ucundan bile geçiyorsa hepinize yazıklar olsun!

Ben bugüne kadar hep başkalarına öncelik verdim,yeri geldi onlar için yaşadım;asla pişman olmadım ama,bir gün olsun ki arkama dönüp bakmadım bile.Hatta bazıları kendime değer vermediğimi bile düşündü;oysa ki ben kendime vereceğim değeri başkalarında bulanlardandım sadece.Bugüne kadarki tek amacım iyilik,mutluluk ve sevgi oldu çok şükür,o yüzden bir Allah'ın kulu da gelip kötü olduğumu söyleyemedi.Arkamdan konuşanlar vardı tabi,ama onlar zaten geride kalmışlardı.

Bugün bazılarının bana yapmış olduğu muamele ise bariz ve aşırı derecede bir ciddiyetsizlikten ibaretti sadece.Düşünmek için gerekli altyapıya veya o altyapıyı kullanması gerektiği bilincine sahip olmayan bazı isim veremediğim ucubelerin attığı basit laflardı olanlar.
Normalde takmazdım,tıpkı herzaman olduğu gibi;ama bu adamlar gelip geçen herifler değildi,ciğerini bildiğim ve ciğerimi bilmesi gereken adamlardı.Beni bu denli yanlış tanıyabilme becerileri de değil mesele,asıl mesele o ki bu adamlara''dostum!''demiş olmam.

Ben birisinin mutsuzluğu ile mutsuz olacak bir insan değilim,hiç kimse ile;beni kendileriyle karıştırmasınlar,insan nedir,insanlık nedir bilirim ben.Öyle bir hayal gücü var ki bu aşşağılık heriflerin,hayran kalmamak elde değil;
Benim uğruna yandığım insanların içi yanınca benim de kendileri gibi çakallık yapıp bundan istifade edeceğim düşüncesindeler.Ben ki sizin kadar''akıllı uslu''olamadım tabi,saçmalıklar,aptallıklar yaptım bazen,bile bile yaptım.Pişman olmadım tabi bunlardan,ama sizin için aynı şeyi söyleyemem;pişman olacaksınız,olmalısınız...

23 Nisan 2014

Aşık Potansiyeli

Şu aralar iyice bir düşündüm dostlar,aklınız hayaliniz almayacak ölçüde düşündüm belkide.Sonra da karar verdim ki;kişiler,onlar,bunlar vesairenin bir önemi yok,asıl olan aşk anlayışınızın tam anlamıyla pekişmiş olması ve aşkı yaşayışınız ile aşkı yaşarken attığınız adımlar.Kesin diyemem tabi,bundan asla emin olamayız elbette;lakin bunların pek çoğuna eriştiğimin kanaatindeyim,yani karşıma çıkanlar yanlış kişiler ya da yanlış yaşayan kişiler olsa bile ben yine de aşığım.

Belki hayat,belki kader,belki de insanlardı ters gitmesini sağlayan;aslında sebepler umurumda dahi değil biliyor musunuz,kahretsin ki birşeyler ters gitti işte.Kendimden emin olmak dışında birşey kalmadı elimde,hoş ki zaten de yoktu☺Sen aşkı istediğin kadar çözümle,istediğin kadar içine işle arkadaşım;karşındakine işleyebiliyor musun,budur mühim olan.

İşleyebilmek veya işleyememektir işte gerçek,lakin işleyemesen bile ne sen,ne o,ne de bir başkasıdır suçlusu.

Sana aşık olmayan sıradan birisine teklifte bulunursun,şansa bak ki kabul eder;bütün filmlerde olan bu değil midir,yanlış mıyım üstadım?
Sana aşık olmayıp kabul edişinin sebebi ise belki de teklifi edişinde yatıyordur;ama öyle olmasa bile bu işin kuralı bellidir,aşk sonradan ve zaman içinde kazanılabilen birşeydir.Şayet ki şanslıysanız bu zaman tam da teklifi ettiğiniz zamandır,bazıları için uzun bir zamandır,benim gibiler için ise bir hiç.

Geçen zamanda kendini ona tanıtabilmek,yani bir değişle onu kendine''aşık edebilmek''zor zanaattir açıkcası.İçindeki aşk hissini ona hissettiremezsin,nasıl hissettiğini yani;ya da onda aşık olma potansiyelini bulamazsın mesela.Kulağa komik gelebilir belki ama bu gerçektir,aşık olma yani''etkilenebilme''potansiyeli.Bazılarının küçük zariflerden etkileniyor olduğu gibi bazılarının ise dudak uçuklatacak derecede şiirlere küfürbaz bir maçonun hayatını tercih edebildiği gibi.

Bunu söylemek istemezdim tabi,ama ben doğruları anlamak ve anlatmakla mükellefim;bu biraz da şansınıza,yani aşkta bildiğiniz o''doğru kişi''tanısı aslında''aşk potansiyelli kişi''manasına geliyor.Sarfettiğimiz kelime ve cümlelerin gerçek ve manevi anlamlarını biraz olsun irdeleyip ona göre kullansaydık,görün bakın iletişimsizlik kalıyor mu...

Şimdi ne mi yapıyorum,o kişinin aşık potansiyeli olup olmadığını arıyor,yoksa da aşık potansiyelli birinin şansıma denk gelmesini bekliyorum.Ama şansa bakın ki şansa pek inanmam,ihtimallerden ise nefret ederim.Ne yapacağım ben böyle dostlar,işim zor...

22 Nisan 2014

Amacım:Yaptıklarım ve Sonuçları

Herşey alışık olduğumuz gibi işler,güneş her seferinde doğudan doğup batıdan batar ve gün oluşur.Bugün ilk defa birşey hissettim içimde,sanki içimdeki güneş bu sefer tepeden doğmuştu.Ne zamanı hissettim o an,ne de gerçeği;tüm bunlar olurken sağlam bir rüzgar estiğinde gözlerim açıldı arabada,bu bir işaretti.İşaretti olmasına ama,neye işaretti?İşaretlerden yola çıkarak gösterdiklerinin dışında birşey yapmak olmazdı tabi,ama ona kalırsa beklemek de hiç olmazdı.Ben de her insanın yaptığını yaptım,bana doğru gelen şeyi tek bir anda uyguladım.

İşin kötüsü,bunlar öyle küçük adımlar değildi,büyük dalgaya oynamıştım.Yapmadığım şey değil tabi,her gün attığım koca ve riskli adımlar.Ama artık risk sözcüğünün karşılığını bulamıyorum,nasıl birşey benim için bir risk teşkil edebilir ki,ya da riskten söz ettiğimiz şey en fazla nedir mesela.Bilgim yettiğince düşündüm bunu,şükür ki evdeki hesap çarşıya uydu.Hesap neydi derseniz eğer;aslında hesap kitap yok,denemek ve yanılmak/yanılmamak için.Hayatın sınırlarını zorlamak diyebiliriz,onu test etmek,ölçmek ve çok daha fazlası mesela.

Özellikle şu sıralar çok saçma davrandığımın,çeşitli aptallıklar yaptığımın daha da farkındayım sizden.Bilerek yapıyorum bunu,ama amaçsız,ama bir hiç için yapıyorum.İçimi bastırmak,''keşke''diyebileceğim herşeyi yapmak için.Öyle ya da böyle bitecekse bu oyun,biz de içimizden geldiği gibi,oynayabildiğimiz kadar oynarız öyleyse.Varsın ciddiye almasın bizi hayat,kimse almasın;delilerin saygınlığını kaybetmek gerçekten de yenilgi midir?Aksine,büyük bir kazançtır;ama sen etrafında kimin ne denli deli olduğunu biliyor,ona aldırmamayı becerebiliyorsan eğer.

Her tavsiyeyi dinlerim ben,tavsiyesini uyguladığım pek çok insandan''beni dinlemiyorsun!''sözünü işitmişliğim olmuştur.Ben kendimi biliyorum,son zerresine kadar rahat içim;kaybedebileceğim az biraz birşeyi çoktandır kaybetmiştim,birşey değişmedi bir bakıma.Kaybedemiyor olman kazanabileceğin bilincini güçlendirir;bu yüzden ayaktayım,bu yüzden direniyorum.

Kazanmasam ne mi olur?Bu neyden bahsettiğimizle alakalı aslında;aslında öyle şeyler vardır ki bu dünyada,kazanamadığın şeyi kaybetmiş hissedersin.Kazanamamak ve kaybetmek,birbirini tamamlıyor değil mi bir bakıma;onlar birbirini tamamlarken,sen ise kendini bitirirsin işte.

Gerçekten insan olan herşeyi,herkesi hiçe sayabilir belki,ama yine de tek birşey,kişi olsun kalır.Bu mükemmel olamayışının en temel sebeplerindendir insanın.Mükemmel olmak isteyen kim,olabildiğince elimizde ne varsa yapmak bize düşen.Bazıları mantıksız belki,ama mantığa ihtiyaç duyan kim ki?İnsanı asıl delirten şey;mantıksız bir dünyada,mantık aramak ve sorgulamaktır.

Ben mantıklı birşey yapmadım,ama bu mantıksız da değildi;ben iyi birşey yaptım,işe bak ki kötü bitti;başkaları için yaşamak ve ölmek kaldı bana,bir de kendim,insanlık,mutluluk için iyi birşeyler yapmak.Hayatım boyunca amacım hep iyi olmuştu,asla kötülükle hareket etmedim;ne oldu anlamadım ben de,kimse suçlu değilken birden bire herşey renk değiştirdi,tüm iyiliklerim birer kötülük gibi insanlara ama en öncesinde de bana vurdu.

Yapmaya çalıştığımı,niyetimi biliyorum ben;kimse bilmese bile ben biliyorum ya,Allah biliyor ya o yeter.Laf anlatmak zorunda değilim kimselere,beni şerefsiz,gurursuz,deli ilan edebilirler bu onların tercihi.Ben ve Allah başbaşayız aslında ve tek bir ben varım,işte sırf bunun farkında olduğumdan bu kadar rahatım...

21 Nisan 2014

İnandığım İnsanlar

Kendi kendime başkalarıyla başkalaşmış bir çelişkinin içindeyim.İnandığım insanlar var,adım gibi bildiğimden emin olduğum,asla şüphe duymayacağım,sonsuzdan daha öte güvendiğim pek çok insan.Ama o insanlardan birileri bana bir diğeri hakkında birşeyler söylüyor,ne kalbime ne de zihnime yediremediğim şeyler.Hakikat şu ki bu kişilerden biri bir diğerine ağır basıyor zihnimde.Ayrıca beceremiyorum da,yaşamaya başladığım zamandan bu yana geçen süre kadar uzun zaman öncesinde kabul ettiğim bazı gerçeklerin önyargı bile olsa yalanlanması ürkütüyor beni.
Biryerlerde hata mı yaptım diye düşünmemeye ve sırf ileriye odaklanmaya çalışıyorum sadece,çünkü başka pek de bir seçeneğim yok.

İnanmak istemiyor muyum gerçeğe,yoksa inandığım gerçeği mi savunuyorum bilmiyorum;ama gerçek şu ki,o kişi değişmedi biliyorum.İnsanlar hep değişir arkadaşlar,sürekli bir dönem,bir ruh hali falan filan işte;ama bunlar sadece yüzeysel şeyler,tıpkı yılanın kabuğunu bıraktığında bile hala aynı yılan olması gibi düşünün.

Değişmiş gibi davranıyor belki,buna inandırmak istiyor insanları,tıpkı benim yapmış olduğum gibi;ama ben onun ruhuna dokunabiliyorum,içindeki onun hala aynı olduğunu hissedebiliyorum.Sizlerden bunu anlamanızı beklemiyorum;bu manevi bir erdem gibi,ama beter ediyor o açık.
Ben de farkındayım değiştiğinin,eskisi gibi olmadığının;ama hangimiz değişmiyoruz ki be bilader,haksız mıyım?

Ama herkes de bal gibi biliyor ki bunun her insanın hayatında bir defa bile olsa yaşanması gereklidir.Ben o kişiyi tanıyorum tamam mı;o iyi birisi,sadece düştüğüne inanmış ve kendi kendine saçma sapan birşeylere tutunup birşeyleri değiştirme çabasına girişmiş bu zamanlar.Hayatının anlamını,yaşama sebebini arıyor aslında;tıpkı olması gerektiği ve istediği gibi.
O bir serseri değil;sadece deneme-yanılma aşamasında,belki biraz olsun daha farklı da diyebiliriz.Onun içindekini hissedebiliyorum,sadece geçmişi ve yaşadıkları onun güvenini ve içten yaşayışını derinlere hapsettiği için bizlere gardını almak zorunda hissediyor kendini.

Ona güvenmeliyiz,buna mecburuz;çünkü onun dostuyuz biz,yüz üstü bırakmak yakışır mı?Ona her defasında el uzatmalı,şans verip destek olmalıyız ki yanlış kişilerde/şeylerde yitirmiş olduğu güven bilinci tekrardan yerine otursun ve içinde birikmiş o korkunç karanlıktan gerçekten çıkabileceğine inansın.
Onun kalbi pamuk gibi temiz aslında bilmez miyim,sadece yaşantı ve ters giden şeyler onu yıpratmış ve o da''İşte ayaktayım!''diyerek özgüven tazelemeye çalışıyor,tüm bu umursamaz olma çabası tam da bu yüzden aslında...

Önemsemiyorsam

Kaydol: Kayıtlar ( Atom )