Elime fırsatı geçtiğinde neden bir şeylerin öcünü almadığımı düşündüm, bunun merhametten daha öte bir açıklaması vardı. Ben hiçbir zaman bana yaptıklarının acısını çeksinler istememişim ki, kıymetimi anlasınlar istemişim meğer, o kadarcık... Bilen bilir, eski dosttan en istenmeyecek de budur.

Şimdi beni soracak olsanız, ya çok iyi ya çok kötü ya da delinin biri derler, dahası çıkmaz bile.

Oysa şöyle bir bakıyorum da... Ben sadece yeteri kadar bile kötü olamamıș, zaman zamansa hak etmeyen kişilere yalnızca herkesinki kadar kötülük etmiş ve bunu da ancak bir hata olarak yapmış, hatalarının en büyüğü ise fazla değer vermekten zevk almak olmuş ve bu hatadan hala uslanmamıș birisiyim, hepsi bu. Neyse. 

Bir şey anımsar da özlerim diye bakmaz oldum etrafa.

Sadece gitmek de değil üstelik, öyle hep bahsedilen yeni insanlar da bir şey değiştirmiyormuș; taze kan derler ya hani, meğer o takviyesi edilen değil akacak kanı ifade ediyormuş...

Ömrümce yüzünde baktıkça tazeleneceğim insanı aradım durdum, çoğu zaman anlamlandıramadınız, bir insan kendine elbet yeter dediniz ve haklıydınız ama ben yalnızca çamura saplı ruhumu narince ufacık itecek, bana güç verecek falan değil sadece kendi gücümü hatırlatacak birini aramıștım ama gelmedi işte, n'apalım? Hem söyleyin bana, kim kendini nasıl teselli edebilmiş ki? 

Hadi onu geç kaç kişiyi ölmüş kardeşim bildim, e ne değişti?

Bakma öyle okuyucu, pek saf biri sayılmam da... Ya ne bileyim, tek arzum inanmaktı, her lafın, gülüşün, sevginin ardında bir yalan arayıp yorulmak istememiștim, dayak yemiş ıslak sokak köpekleri gibi insanlardan kaçmak istememiștim... Gördüklerim gerçek olsun diye uğraştım, artık görmeyene dek. Yine de sevgiler olsun size.

Peki siz, benimle oynar mısınız? Danıșıklı dövüş veya bir Pinhani şarkısı gibi düşünün bunu: "Yalandan da olsa" biraz sevgiyle yaşar mısınız? Bana beni, sevmeyi, sevilebilmeyi, güvenmeyi, kaçmamayı yeniden anımsatana dek. Olmaz mı? Yol, sevgi, gözyaşı müesseseden. 

Benim şu ya da bu biçimde yalnız olmam kimi nasıl ilgilendirir bir fikrim yok.

Tek bir isteğim var, benle kavga edecekseniz de bunu adam akıllı bilmediğiniz geçmişim yüzünden "Sen hep böyle yapıyorsun ki yalnızsın." falan şeklinde, çok bariz yalnızca incitme kastıyla yargı dolu cümleler kurarak yapmayın.

Evet insanları hayatımdan çabucak çıkarabiliyorum ama ben sanki bir sabah "Artık insanları hayatımdan çabuk çıkarayım." mı dedim? Gerilim yaşadığım herhangi birine hemen "İstemiyorsan konuşmayız." diyorum ama gerçekten öyle, birbirimizi incitmektense konuşmayız olur biter, nitekim bu söylediğimi bile bir üste çıkma olarak algılıyorsunuz ben birbirimizi incitmeyelim diye çabalarken.

İnsan postalamaya meraklı değilim ben sandığınız gibi, sadece çok değer verdiğim insanlardan aşamadığım darbeler aldım. Bunu kabul ediyorum, acı çektiğimi kabul ediyorum, kendimi aman aman sevmediğimi kabul ediyorum, senelerdir tüm bu durumlara üzüldüğümü de kabul ediyorum zaten, kendime bazen acıdığımı... Yine de tüm bunlar kimseyi zerre İLGİLENDİRMEZ. Bu darbeleri siz de en yakınlarınızdan, dostlarınızdan, sevdiklerinizden aldığınız için beni anlarsınız sanmıştım, siz ise beni hobi olarak üzgün gibi, bununla hava atıyormuş gibi salak saçma düşünerek o bilmediğiniz olaylardan vurdunuz hep, benim için neyin ne kadar ciddi olduğunu bilmekten delice uzaktınız.

Sizi neden yalnız olduğum, kimin beni bıraktığı benim kimi bıraktığım o kadar ilgilendirmez ki! Yine de ben bu yaptığınızı size yapmam, doğru değil çünkü. Yanlış şeyler yapmadım diyemem ama yanlış yapan herkesin yaptığı gibi yanlışımdan dönmeyi bildim veyahut da asilce, tükürdüğümü yalamadım önüme baktım.

Yine de madem ben dediğiniz gibi herkesi iten sonra da kenarda yalnızım diye ağlayan biriyim, büyük bir gururla söylüyorum ki basıp gidebilirsiniz başından beri böyle düşünüyormuşsunuz, kafanızda buraya oturtmuşsunuz beni yazıklar olsun. Ben de sanıyorum ki etrafımda benim derdimle gerçekten dertlenen, benimle gerçekten birlikte insanlar var, neyse en azından o kadar etkilemedi.

Zaten hayatımda belli başlı çok değer verdiğim kişiler yapacağını yaptı, onların kalanından biri yaparsa üzülürdüm ama sizin gitmeniz kalmanız o kadar önemli değil doğrusu. O insanlardan biri olma şerefine layık olsanız böyle kasıtlı acıtmak istemezdiniz, ağırıma giden bu ve daha çok da bunu herhangi birinden değil en yakınım olmasanız da arkadaşım bildiğim sizlerden görmek. Tamam bana yazık, şöyle yalnızım böyle bilmem neyim acıyın bana mesele o değil de, daha çok size yazık. Canımı acıtan yine kendimim aslında, anlaşılıyor olduğumu sanarak yaşamak.

Sizler için ben her şeyi büyüten, hırçın, çok çabuk gözden çıkaran falan biriyim ya. Umarım sizlerin de benim gibi hayat boyu etkisinden kaçtığınız durumlar, insanlar olmaz. Çünkü ben kalırım ayakta, hep kaldım, zaten ötekiydim ben kimi zaman ama siz bunu yapamazsınız. Zaten o yüzden bilmiyorsunuz hiç dokunmamanız gereken şeylerin var olabildiğini, öylece yaşayıp gidiyor ve sadece benim yalnızlığımı kendi bilebildiğiniz basitlikte bir nedene sığdırmaya çabalıyorsunuz ama yemiyor işte, oturmuyor. Yazık.

Korkuyorum biliyor musun

Başkalarının da olabileceği yerlerden,

Arkamı dönmekten, köşe başlarından, denk gelmekten... 

İnsanlardan değil, onları görmekten korkuyorum.

Görünce sadece onları görmüyorum ki, beni düşürdükleri hali görüyorum, geçmişimi görüyorum, kalmamış güzellikler dahi acıtıyor görünce nasıl acıtmasın, hele oradan buraya bakınca... Ne kadar toparlasam da... Olduğum kadar kötü görünüyorum.

Nefesim kesiliyor görünce korkuyorum, öylece duruyorum neden durmayayım ki, kifayet etmiş mi daha önce kelimelerim, susuyorum. Her gördüğümde neden'li suallerle kendimi asıyorum; gözümü bırak, kalbimi kapatasım geliyor ama yapamıyorum. 

Kaçmak dediğin bir ağrı, arkandakinden kaçarsın; bense nerede olduklarını bilmiyorum, ne onların ne de...

Yaşamanın onda dokuzu kaçmaktır geçmişse konu, ben de kaçmaya başlayalı epey oldu. Saymadım baksana üstüm hep yara oldu, içimden dışıma kaçabilseydim kan olup.

Bir yerde kararacak gene gayrıihtiyari, aklımın ucuna bile gelmediği bir zaman -ölüm gibi tıpkı- göreceğim onları öyle alakasız, abuk bir yerde bir akşam üstü. Uzanacağım, hep artık geç olacak, iyi geceler dileyip toprak üstümü örtecek.

Korkuyorum okuyucu, durup dururken birden, bir yerde beni üzenleri görüyorum. Ölümü gör derler ya, belki de hep ona bakıyorum. 

Affedebildiklerimle affedemediklerim arasındaki fark benim affetmeyi istemem değil, onların pişmanlıklarıymıș meğer; yasak elmayı yiyen Adem'le, kovulmuş Șeytan'ın farkı gibi.

Neticede insansın, tanrı kadar merhametli olabilsen affedebilirdin ama edemezsin işte. Bazıları sanar ki kin tutuyorsun, halbuki uzak yakın alakası yok; bilmezler bile senin unutmak için affetmeyi dahi göze alacağın, senelerdir çırpınarak kaçtığın onca şeyi. Tüm bunların sorumluları yaptıkları ile o kadar memnun ve sense gözlerinde o kadar hiçsindir ki, onların seni görmediği gibi sen de sebep göremezsin onları affetmeye.

Bazısı öyle değildir bak,

Çok üzmüştür, delice kırmış paramparça etmiștir seni, hatta onu affetmenin kendine hakaret olacağını düşünüp bu ihtimalden doludizgin kaçarsın ama... Bilirsin içten içe, böyle olacağını öngörerek bile isteye yapmadığını, belki sen onu uyarmıșsındır haklısın ama sana uymaması kasıt değil hatadır, kötü niyeti olmadan yaptığını bilirsin. Şey gibi: Birine oraya gitme orası uçurum demişsindir, oysa orada pamuklar olduğuna inanıyordur gitmiştir; seni dinlemediği için kızsan bile, yanlışa inandığı için kızabilir misin? Sonucun acısını sebepten çıkarmak doğalı bile olsa, sebebin niyeti hesaba katılmaya değer bir fark değil midir? Siyahla beyaz arasındaki gri gibi dahi olsa, beyaza yakınlığı önem arz etmez mi? 

Bana da diyorlar, geçmişi affet ki unut, unut ki etkisi geçsin; bilmiyorlar ki ben her gün onlarcasını affetmeye bahane arıyorum.

Hadi son anlattıklarıma en fazla delice fırça atar alır yine bağrıma basarım, beni tanıyan da bundan başka ihtimal düşünmez zaten... Ya diğerleri?

Nasıl affedeyim, o kadar olamıyorum işte; kendi yaramı sarsam bile, onu açan bıçağın ucunu artık kesemeyeceği kadar saramıyorum, her bıçak batıyor hala daha içimde, bırakanlar bıçaklarıyla bırakıp gittiler sağolsunlar. Bile isteyeydi tüm yaptıkları bana, büyük bir keyifle yaptılar, tereddüt dahi etmeden. Bu da siyahla grinin farkıdır işte...

Kusuruma bakmayınız, o erdem çıkmaz ki benden.

Pişman olan kazansın.

Pişmanlık o kadar kıymetli ki.