Benim şu ya da bu biçimde yalnız olmam kimi nasıl ilgilendirir bir fikrim yok.Tek bir isteğim var, benle kavga edecekseniz de bunu adam akıllı bilmediğiniz geçmişim yüzünden "Sen hep böyle yapıyorsun ki yalnızsın." falan şeklinde, çok bariz yalnızca incitme kastıyla yargı dolu cümleler kurarak yapmayın.Evet insanları hayatımdan çabucak çıkarabiliyorum ama ben sanki bir sabah "Artık insanları hayatımdan çabuk

Korkuyorum biliyor musunBaşkalarının da olabileceği yerlerden,Arkamı dönmekten, köşe başlarından, denk gelmekten... İnsanlardan değil, onları görmekten korkuyorum.Görünce sadece onları görmüyorum ki, beni düşürdükleri hali görüyorum, geçmişimi görüyorum, kalmamış güzellikler dahi acıtıyor görünce nasıl acıtmasın, hele oradan buraya bakınca... Ne kadar toparlasam da... Olduğum kadar kötü görünüyorum.Nefesim kesiliyor görünce korkuyorum, öylece duruyorum neden durmayayım ki, kifayet etmiş mi daha önce kelimelerim,

Değişmek mi istiyorsunuz? Nasıl bir intiba bırakmak istediğinize karar verin, yani "Ben buyum!" dediğinizdeki bu'nun kim olduğuna... Sonrası kolay, fark edeceksiniz; bir şeylerden "Bu bana yakışmaz" diyerek uzak duracak ve kendi değerinize yatırım yapacaksınız.Şimdi bunu kendim için yapma vakti:Ben Alptuğ Dağ, öyle öfkelenmekmiş, șiddetmiș küfürmüș falan bana yakışmaz, hele cinsiyetçilik ve homofobiklik asla yakışmaz; benim aklıma yatmasa, benim

Affedebildiklerimle affedemediklerim arasındaki fark benim affetmeyi istemem değil, onların pişmanlıklarıymıș meğer; yasak elmayı yiyen Adem'le, kovulmuş Șeytan'ın farkı gibi.Affetmek güzeldir, kutsal kitaplar da bunu öğütler, inanmıyorsan bile sen de bilirsin, güzeldir işte.Zor olan bunun için sebep bulmaktır, çok istesen de sebebe ihtiyacın olur bazen. Hadi dersin boktan bir özür bari... Gelmez.Neticede insansın, tanrı kadar merhametli olabilsen affedebilirdin ama