Gün olur sıcak hava balonu gibi hisseder insan, aldanır; sanır ki hayatındaki kişiler ağırlık, sanır ki onları attı mı yükselecek... Olur böyle, şaşırmayın; herkes bir "ben elimden geleni yaptım" masalı uydurur ve iki tarafın da kılı kıpırdamaz; sürekli böyle daha iyi hissettiğine inanmak için eften püften yalanlar uydurur insan, inanır da üstelik. Oh ne aladır artık memleket, tüm

En makulü bu sevgilim, arkandan bakmak sana, hiç tanışmamak pahasına. Önünde olursam göremem seni, gitmeni fark etmemiş olmam ihtimali kemirir bedenimi; zor ama gitmedin diyelim hadi, ya düşersen de duymazsam sesini? Yanında olursam diğer yanın boş kalır, korkarsın yüzümü görür, umduğun gibi olmam kim bilir, yakışmam da yanına zannımca. Sana arkandan bakmak önümü aydınlatır; arkanda olduğum kadar vardır

Dökülür mü incileri hayatın çok sevmekten? Film kopasıya dek bitmeyen nazenin bir ezgi gibi Beklerken dudaklar arasından dökülmeyi. O kadar iyi bir eylem olmayabilir mi sevmek? Bizi bu düşünceye getiren, taş duvarların ıslak yüzlerine dayamak sırtımızı; başka ihtimalimiz olmadı ki. Suçlamayın n'olur küçük hanım; nezdimde ya kaybetme korkusuna çıkıyor sevmek... ya kaybolmaya. İnkar etmem, yine de çok istedim;

Değeri tek parçalığıyla kaim bir şeyin kırığıyım Uzaktan geldiği için üstünde durulmayıp, Yardım çığlığı olduğu ceset başında anlaşılan, Başı sonuyla kaim, katiyen tiz bir sesim. Alnımda bir çiviyle günün her anı, Boşluğa vuruyorum başımı Bir ses geliyor, kanıyorum! Bilmiyorum... Bu kadar sivri miydi geçmiş? Unutulması pişman etmeyen şeyler gibi açılıyor gözlerim İtilmiş çocukların tükürüğünden göz yaşlarım Issız yanaklarımda